Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/162

niutka... Pan Wokulski nie powinien już pozwolić, ażeby pani tak pracowała...
 Pewnego dnia, było to jakoś w drugiej połowie marca, pani Stawska, wróciwszy do domu, zastała matkę zapłakaną.
 — Coto znaczy, mamo?... Co się stało?... — spytała.
 — Nic, nic, moje dziecko... Co ci mam życie zatruwać plotkami!... Boże miłosierny, jacy ci ludzie niegodziwi.
 — Pewnie mama odebrała anonim. Ja co parę dni odbieram anonimy, w których nawet nazywają mnie kochanką Wokulskiego, no i cóż?... Domyślam się, że to sprawka pani Krzeszowskiej i rzucam listy do pieca.
 — Nic, nic, moje dziecko... Gdybyż to anonimy... Ale była dziś u mnie ta poczciwa Denowa z Radlińską i... Ale co ja ci mam życie zatruwać!... One mówią, (słychać to podobno w całem mieście), że ty zamiast do sklepu, chodzisz do Wokulskiego...
 Pierwszy raz w życiu w pani Stawskiej obudziła się lwica; podniosła głowę, oczy jej błysnęły i odpowiedziała twardym tonem.
 — A gdyby tak było, więc i cóż?...
 — Bój się Boga, co mówisz?... — jęknęła matka składając ręce.
 — No, ale gdyby tak było? — powtórzyła pani Stawska.