Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/286

 — Co ty robisz, mój kochany?... — zapytał Wokulski.
 — Badam cię...
 — O!... I masz nadzieję zbadać?
 — Spodziewam się.
 — A potem?
 — Będę cię leczył.
 — Z marzycielstwa?
 — Nie, z neurostenii.
 Wokulski uśmiechnął się i rzekł pochwili:
 — Czy możesz wyjąć człowiekowi jego mózg i włożyć na to miejsce inny?
 — Tymczasem nie...
 — No, to daj spokój leczeniu.
 — Mogę podsunąć ci nowe pragnienia...
 — Już je mam... Chciałbym zapaść się pod ziemię, choć tak głęboko, jak... studnia w zasławskim zamku... I jeszcze chciałbym, ażeby mnie zasypały gruzy, mnie i mój majątek i nawet ślad tego, że kiedy istniałem. Oto moje pragnienia, owoc wszystkich poprzednich.
 — Romantyzm!... — zawołał Szuman, klepiąc go po ramieniu. — Ale i to przejdzie.
 Wokulski już nic nie odpowiedział. Gniewał się za swoje ostatnie wyrazy i dziwił się: zkąd nagle przyszła mu taka otwartość?... Głupia otwartość!... Co komu do jego pragnień? Poco on to mówił?... Poco, jak bezwstydny żebrak, odsłonił swoje rany?...