Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/356

 — Owszem, ale muszę je pierwiej poznać.
 — Doprawdy?... — zawołała pani Wąsowska. — A to coś zupełnie nowego... Dobrze, niech pan nie pije.
 Zaczęła patrzeć w okno, uderzając nogą w podłogę. Wokulski zamyślił się. Milczenie trwało parę minut, nareszcie przerwała je pani.
 — Słyszałeś pan, co zrobił baron?... Jak się to panu podoba?...
 — Dobrze zrobił — odparł Wokulski, już zupełnie spokojnym tonem.
 Pani Wąsowska zerwała się z fotelu.
 — Co?... — zawołała. — Pan bronisz człowieka, który okrył hańbą kobietę?... Brutala, egoistę, który dla dogodzenia zemście, nie cofnął się przed najniższemi środkami...
 — Cóż on zrobił?
 — Ach, więc pan nic nie wiesz!... Wyobraź pan sobie, że zażądał rozwodu z żoną i, ażeby skandal zrobić jeszcze głośniejszym, strzelał się ze Starskim...
 — To prawda — rzekł Wokulski po namyśle. — Bo przecież, nie mówiąc nikomu, mógł był tylko sobie w łeb strzelić, zapisawszy pierwiej żonie majątek.
 Pani Wąsowska wybuchnęła gniewem.
 — Zpewnością — rzekła — takby zrobił każdy mężczyzna, mający iskrę szlachetności i poczucia honoru... Wolałby się sam zabić, aniżeli ciągnąć