drużba

drużba (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mężczyzna towarzyszący panu młodemu podczas ślubu; zob. też drużba w Wikipedii

(1.2) daw. druh, przyjaciel

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) daw. przyjaźń, życzliwość

(2.2) daw. świta weselna (drużbowie i druhny)

(2.3) daw. grupa przyjaciół, druhów, drużyna

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	drużba	drużbowie
dopełniacz	drużby	drużbów
celownik	drużbie	drużbom
biernik	drużbę	drużbów
narzędnik	drużbą	drużbami
miejscownik	drużbie	drużbach
wołacz	drużbo	drużbowie

(2.1-3) blm

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	drużba
dopełniacz	drużby
celownik	drużbie
biernik	drużbę
narzędnik	drużbą
miejscownik	drużbie
wołacz	drużbo

przykłady:

(1.1) Na wiosnę 1939 roku, w samą Wielkanoc, byłem na ich ślubie w roli drużby.

(2.1) Połączyła nas drużba większa niźli kogokolwiek na świecie.

(2.2) Na środku izby stół okrągły, pod białym, sutym obrusem, gdzie przy jarzących brązowych świecznikach żydowskich suta zastawa, talerze poniechane tak, jak dopiero co od nich cała weselna drużba wstała, w nieładzie, gdzie nikt o sprzątaniu nie myśli.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. drużbant m, druh m

forma żeńska druhna ż

związki frazeologiczne:

służba nie drużba

etymologia:

uwagi:

(1.1) por. świadek

Wyraz stanowi wyjątek i w obu rodzajach odmienia się według deklinacji żeńskiej (IV)

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) bridesman, best man
• esperanto: (1.1) fianĉamiko
• wilamowski: (1.1) druźba m, dru̇žba m, drüźba m

źródła: