wieczornica

wieczornica (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kult. późnopopołudniowa lub wieczorna impreza połączona z prezentacjami artystycznymi, tańcami, itp. organizowana w świetlicach, domach kultury

(1.2) daw. lud. wspólne śpiewanie, opowiadanie baśni w wiejskich chatach przy jesienno-zimowym przędzeniu lnu

(1.3) daw. lud. kobieta biorąca udział w wieczornicy (1.2)

(1.4) mit. słow. słowiańska postać mitologiczna, czarownica ukazująca się jako młoda dziewczyna

(1.5) daw. wieczór

(1.6) daw. pojawiająca się na wieczornym niebie planeta Wenus

odmiana:

(1.1-6)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wieczornica	wieczornice
dopełniacz	wieczornicy	wieczornic
celownik	wieczornicy	wieczornicom
biernik	wieczornicę	wieczornice
narzędnik	wieczornicą	wieczornicami
miejscownik	wieczornicy	wieczornicach
wołacz	wieczornico	wieczornice

przykłady:

(1.1) Poznali się podczas wieczornicy zorganizowanej przez strażaków z Wisły.

(1.2) Maciejowa nie przyszła na wieczornicę do organiściny.

(1.3) Jedna z wieczornic zawodziła rzewnym głosem.

(1.4) Słowiańska wieczornica była, jak się zdaje, personifikacją „Gwiazdy Wieczornej” czyli Wenus.

składnia:

kolokacje:

(1.1) wieczornica andrzejkowa / patriotyczna / poetycka • organizować / urządzać wieczornice

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wieczór mrz, wieczorek mrz, wieczerza ż, wieczorynka ż, wieczorówka ż

czas. wieczerzać ndk.

przym. wieczorny, wieczorowy

przysł. wieczorem, wieczorami, wieczorkiem, wieczorowo, wieczór

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. wieczór + -nica

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: