Afrikaans

South African author Eben Venter explores an apocalyptic, post-apartheid South Africa in his novel, Horrelpoot (Club Foot). Venter explores this South Africa of chaos and mayhem from the point of view of Martin Jasper Louw (Marlouw) who lives in Melbourne. His sister asks him to find her son, Koert, with whom she has lost contact, in South Africa. The title of the novel refers to Marlouw's clubfoot, indicating not only his physical deformity, but also his deformity of spirit. Hence, Horrelpoot is an Afrikaans Heart of Darkness. Koert (Kurtz) disappears into the chaos that South Africa has become and Marlouw goes on a treacherous journey to find Koert. Koert literally becomes a monster. He is grotesquely fat, dying and has gangrene in his leg. Even his language, usually symbolic of order, is incoherent as he communicates in a bizarre mixture of nonsensical German, English and Afrikaans. Koert symbolises the dying country rife with corruption, HIV/Aids, moral decay, starvation and total social disintegration. A psychoanalytic approach will be taken in exploring the monster, the decay of the psyche and the descent into primordial chaos and madness that occurs within the story.

How does one deal with the past in the creation of a new myth and what role does memory play in this process of recreation? Antjie Krog’s novel, Country of My Skull (2002), uses the South African past in this search of a new myth after the end of the old Apartheid myth. In this article the problem with truth and memory is investigated, where memory is described as subjective and unstable. As a result of the subjective
and human nature of memory, the fallibility of memory is pointed out. In the same way as memory, truth is also dependent on perception and personal experience, also set in the past and is therefore subject to the problem of memory. It is only through the action of remembering that rectification and justice can take place and, in the end, can lead to reconciliation. Within the context of this essay, this process of remembering takes place through literature and the action of writing as the processing of the trauma of the past is investigated.

Ingrid Winterbach's novel, Niggie (meaning cousin), is set against the backdrop of the Anglo-Boer War.  Against a Jungian, archetypal reading, this article equates the characters in this novel to certain Tarot figures, exploring the role of revenants and ghosts in the lives of these characters.  Of the revenants and dream images that we meet, we note amongst others, the woman with red hair and a little feather hat that can change shape.  All revenants appear to more than one of the characters and leave them with a feeling of unease and unhappiness.  Throughout the novel there is constantly a feeling of foreboding and uncertainty: a feeling as though all the characters were to find themselves on the threshold between life and death.  Even the living characters become almost ghost-like and both reader and characters are sometimes uncertain whether they exist or not.

Liefde is 'n sprokie is " n lekker versameling liefdesverhale geskep deur die Fynbos-skrywers, " n groep skrywers wat sedert 2010 al saamskryf onder die wakende oog van die sameroeper en administrateur, Santie Nel. Hierdie groepie is saamgestel uit mense wat saam " n kinderboekskryfkursus bygewoon het en toe begin saam skryf het met die doel om " n liefde vir lees by kinders te kweek. Die stories in Liefde is 'n sprokie is geskryf deur 12 van die 30 Fynbos-skrywers en is 22 kort liefdesverhale wat op bekende sprokies geskoei is. Bydraer Elsabè van der Colff het ook pas die ATKV-prys vir die selfleeskategorie (gr 4–5) vir Nina en die funky eksperiment ontvang, so beslis nie " n klompie wat lig in die broek is nie. Hierdie tienerfiksieboek se teikenmark is 13–15-jariges. Wat hierdie stories interessant maak, is dat hulle losweg gegrond is op bekende sprokies, gegeur met die realiteit van vandag se lewe. Dit bevat die basiese gegewe van die ou sprokie met " n moderne kinkel. Daar is " n paar verwerkings van " Skoonlief en die Ondier " , soos " Bleeksiel en die skoolhunk " en " Wipstert en Krok se wals " , en die Slapende Skone wat slegs " n kameeverskyning in een van die stories maak. Die Paddaprins word weer op sy beurt die Brilpaddaprins en Vingerhoedjie kry haar eie prins! Van ouds af handel sprokies oor gesinsverhoudings, en hierdie sprokies met " n kinkel is geensins anders nie. Dit handel dikwels oor die tienerprobleme binne die gesin en hoe die hoofkarakter in die verhaal dan hierdie probleme moet oorkom. Op biblioterapeutiese vlak kan hierdie sprokies gesien word as " n tipe katarsis, omdat die tiener sy eie vrese, frustrasie, onsekerheid en jaloesie aan die hand van die sprokie of storie kan deurwerk. Die sprokie word gewoonlik gesien as iets wat uitloop op " n gelukkige of goeie einde – die oorwinning van goed oor kwaad. Dit wentel om die uitsorteer van probleme. Hierdie oplossing van probleme word dikwels in hierdie stories deur die karakters se eie vernuwende aksie teweeg gebring, maar dikwels ook met die hulp van " n onverwagte buitestander. Dit is dikwels in hierdie verhale die randfiguur met die letsels, lelike bril of krukke wat op die ou end die heldin te hulp snel of " red " van die jock wat op die ou end die eintlike wolf of vark in die verhaal is. Hierdie verhale plaas tieners in die sentrum van hul eie lewensverhaal en gee hulle " n stem om hulself en hul gevoelens mee uit te druk. Wat interessant is, is die kernwaarheid of die basiese gegewe van die sprokie wat deurgaans in Liefde is 'n sprokie behoue bly. Na samestellers soos die Grimm-broers sprokies begin opskryf het, is sprokies telkemale en oor eeue heen herskryf, met dikwels klein veranderings en toevoegings uit " n eie sosiokulturele milieu.

Ek kan hierdie resensie begin met pragtige vergelykings tussen die tonnelvisie of " amper " blindheid van die hoofkarakter, Hans Meintjies, en hoe die verhaal hom afspeel, maar dit sal afbreuk doen aan die eenvoudige genot wat hierdie debuutroman van Zain Eckelton die leser verskaf. Die boek is pure plesier en een van die mooiste liefdesverhale, maar ook Bildungsroman, wat ek in 'n lang tyd gelees het. Mens wil byna net hier ophou skryf en aan almal skree gaan lees net die boek, dis stunning! Maar laat ek julle tog effens meer vertel. Die boek handel oor ons held, Hans Meintjies, en sy kruistog wat ons saam met hom meemaak. Hy woon in Bishop Lavis saam met sy ma, Maria, en sy rakker-broer, Willem. Hans ly aan Retinitis Pigmentosa en vleg mandjies by die vereniging vir blindes in Soutrivier, Kaapstad. Hans se pa het al op 'n jong ouderdom die gesin verlaat en Hans gelos met die verantwoordelikheid om vir die gesin te sorg. Sy ma sukkel met suiker en bloeddruk en Willem wil ook nie werk nie. Hans neem sy taak as hoof van die gesin baie ernstig op. Hy verlaat die skool in standerd 8 om te gaan werk en gee sy hele, karige loon net so aan sy ma. Hulle woon in 'n eenvoudige sinkhuisie sonder elektrisiteit of lopende water in iemand anders se jaart en saans sukkel Hans hom dood om iets gelees te kry in die swak lig terwyl Willem saam met sy tjomme in die straat skoorsoek en jol. So wentel Hans se lewe om sy ma, sy broer en sy werk, totdat hy een oggend vir Erika in Voortrekkerweg raakloop. Die groot, blonde Erika is 'n maatskaplike werker en sien Hans langs die pad staan. Dis haar doel in die lewe om te help en sy gryp Hans sonder seremonie en help hom oor die straat. Die enigste probleem is, Hans wou nie die straat kruis nie! Hy lig haar op 'n gawe maar ferm manier hiervan in en daar begin die vriendskap tussen die twee. Erika is onder andere ook 'n rolbal-afrigter vir gesiggestremdes en oorreed Hans om te kom saamspeel. Hierdie toevallige ontmoeting dien as wegspringplek vir Hans se lewe en deur middel van rolbal neem sy lewe 'n hele nuwe wending. Hy ontmoet ander mense en kom uit sy benouende bestaan, en uiteindelik oortuig Erika Hans dat hy sy matriek moet klaarmaak. Alhoewel sy ma 'n sterk emosionele betoog lewer teen Hans se studies en eksodus uit die huis en Bishop Lavis uit, trek hy na die Cape Town Institute for the Blind. Hier gaan daar 'n nuwe wêreld vir hom oop met die aktiwiteitskamer en die wonderlike hulpmiddels vir blindes, die gesofistikeerde rekenaartoerusting, skerp buisligte waaronder hy veel meer kan sien as by die huis, toilette, wasbakke, baddens en storte met warm lopende water. Hans is die held. Hy is op sy eie kruistog en moenie slegs die fisiese struikelblokke in sy pad oorkom nie, maar ook die struikelblokke binne homself. In die tradisie van helde soos Herakles en Prometheus, volg die boek letterlik die mitestruktuur van die held. Eerstens, die nederige geboorte en kinderjare van die held met die verwerping van die sterflike vader. Dan

Die siklus van die lewe en hergeboorte word binne die Boeddhistiese tradisie samsara genoem. Dit is letterlik die vloei van die lewe – geboorte, lewe, dood en reïnkarnasie of hergeboorte. Dit verwys ook na die aanhoudende, maar toevallige, stroom van passie, begeerte, emosie en ervaring. Die effense lyding wat met die lewe gepaardgaan. Die Jakkalsdans is soos samsara. Dit beskryf die siklus van lewe en hergeboorte in die Noord-Kaapse dorpie Prieska. Die onvermydelike sirkel van die lewe en dood. Die struktuur van die boek is ook siklies geskryf. Ons begin met Aletta, beweeg dan na Joop, Mannetjies, Tryn, terug na Mannetjies, Joop en eindig weer met Aletta. Die verhaal speel op 'n byna fantasties mitologiese vlak af, veral met verwysing na die misterieuse Rotman en sy jakkalse wat deur die verhaal teenwoordig is. Hierdie fantastiese element kom veral in die laaste hoofstuk na vore. Die sentrale motief is die blou dood, of asbestose, en hoe hierdie siekte die mense vasvang binne hierdie siklus van bestaan, siek word en sterf. Niemand word ontsien nie, selfs nie eers dié wat nie op die myne gewerk het nie. Verder word sterk temas bygewerk, soos kindermoord, skuld en boetedoening, seksualiteit en leuens. Almal dra 'n masker wat hulle dink hulle aanvaarbaar maak om mee saam te leef. Aletta Steyn is vasgevang in 'n sieldodende bestaan en huwelik in Prieska. Haar man besit die algemene handelaar en sy smag om in haar motor te klim en net weg te ry. Volgende ontmoet ons vir Joop, Aletta en Mannetjies se aangenome seun. Joop is gay en wil ook net wegkom uit die dorp om 'n mode-ontwerper te word. Alhoewel Joop heel gemaklik is met sy seksualiteit, kom hy telkens in kontak met karakters wat ter wille van hul besluite en wat " die mense " sal sê, 'n front moet voorhou. Daar is die dominee, Deon, wat Joop altyd by die rivier ontmoet, maar 'n leuen saam met sy vrou leef. Chris, Joop se skoolvriend en buurman, gebruik Joop se seksualiteit en aantrekking tot hom om te kry wat hy wil hê en hou Joop tot aan die einde aan 'n lyntjie. Daar is ook die onderwyser, mnr Temelsman, wat vir Joop tydskrifte gee om na te kyk as sy vrou nie by die huis is nie. Mannetjies Steyn knoop 'n verhouding aan met die bruin meisie Tryn wat hy eendag langs die pad oplaai en dan 'n werk en blyplek in sy winkel gee. Op sy manier probeer hy ook uit sy bestaan ontsnap. Hy het nie sy eie seun nie en sy verhouding met Jopie is ook moeilik, omdat Joop nie inpas by die beeld wat Mannetjies dink sy seun behoort te wees nie. Hy wil net hê sy kind moet weermag toe gaan " om 'n man te word " en verstaan nie Joop se begeerte om 'n mode-ontwerper te word nie. Tryn val byna per ongeluk in 'n verhouding met Mannetjies in. Sy is die outsider en heeltemal alleen. Haar familie is dood en sy verlang na die veld en die bossies en die oopte, wat verteenwoordig word deur die Korana-mitologie. In plaas van die vryheid waarmee sy grootgeword het, spandeer sy haar aande alleen in haar kamer agter die algemene handelaar saam met Klip en Muis, met wie sy makliker kommunikeer as met mense. Haar

So driekwart deur Katelknaap het ek begin dink ek lees 'n chick-lit, maar vir dudes (sal dit dan dude-lit wees?) Soos ons nou al weet, fokus chick-lit op die wedervaringe van die vroulike hoofkarakter, maar ook haar groei deur die verhaal. Alhoewel daar romanse voorkom, is dit nie die hoofdoel van die boek nie en dit is beslis nie 'n gegewe dat die man en die meisie op die ou end by mekaar gaan uitkom nie. Goeie voorbeelde van chick-lit is Candice Bushnell se Sex and the city of Helen Fielding se Bridget Jones's Diary. Met hierdie definisie in jou agterkop is dit dan nie verbasend dat mens foutiewelik kan dink dat jy met 'n dude-lit te doen het nie. Katelknaap kom na Plesierengel wat in 1998 verskyn en dan weer in herskrewe weergawe in 2013. Ek het nie Plesierengel gelees nie en kan glad nie kommentaar lewer oor die verwantskap, al dan nie, van die twee enersbenoemde hoofkarkaters nie. Katelknaap word vertel vanuit die perspektief van die manlike hoofkarakter, Tristan Hansen en daar was nog nie baie romans wat ek gelees het wat so fokus op die diepste gedagtes, vrese en onsekerhede van 'n man nie. Partymaal was dit vir my vreemd – die man is duidelik super aantreklik, sportief, gewild en hy kom uit 'n redelik normale, middelklas huis. Geen geraamtes, geen mishandeling en geen groot krisisse wat hom so kan laat twyfel in homself nie. Totdat jy agterkom dat die man wel kan wroeg met 'n hoofletter W. Sy pa het kennelik selfmoord gepleeg wat hom, volgens sy innerlike dialoog, hard getref het. Sy ma kom voor of sy 'n godsdienstige feeks is, maar teen die einde is sy en hul verhouding heel normaal en is hy tog lief vir haar. En dan is daar die sinistêre blindheid wat hom bekruip na aanleiding van een of ander naamlose, geneties-oordraagbare siekte. Hierdie siekte (of dan die naderende blindheid) is klaarblyklik verantwoordelik vir die depressie in beide Tristan en sy pa. Die boek is vir my interessant en dit gee 'n nuwe persprektief op die idee dat seks vir mans partymaal bloot om die fisiese gaan en dat emosie beslis nie vir hulle 'n rol speel nie. Tristan doen emosie. En gevoel en romanse en neem jou die onweerstaanbare, ekstatiese hoogtes in. Maar hy is nie slegs 'n katelknaap, prostituut, gigolo of plesiertier nie, hy is 'n metgesel, gaan opera toe saam met sy kliënte en gee werklik vir elkeen van hulle om (of so beweer hy). Daar was tye wat ek gewens het ék kan Tristan bestel vir die aand (en ja, die sekstonele is veelvuldig en bevredigend goed geskryf). Jare gelede was daar egter 'n roomys op die mark met die naam Maxibon. Ek weet nie of hy meer bestaan nie, maar dit was twee roomyse wat aanmekaar vasgeplak was. Soos 'n pizza wat 'n Hawaiin is op die een helfde en 'n Siciliana op die ander helfde. Twee smake in een. Dit is hoe ek Katelknaap ervaar het. Aan die een kant is daar die lekker, lawwe seksknaap wat net weet wat om met sy tong te maak, maar aan die ander kant probeer iemand hom doodmaak, klaarblyklik vind hy self nooit liefde nie en hy word stelselmatig blind. Die man se lewe is 'n gemors! Die wending of onderliggende diepte in die boek pla my as leser, want ek wou tog net hê die mooie Tristan moet ook uiteindelik sy geluk of vrede vind. Aan die ander kant is dit dalk 'n teken van 'n boek met meer diepte en dimensie, omdat ek konstant vandat ek die boek klaargelees het daaraan dink. Of is dit dalk net uit irritasie? Vir my is die balans effens uit tussen die seks en safier aan die een kant en die intriges aan die ander. Ek sou beslis meer besonderhede oor sekere karakters en gebeure wou hê en die optimis in my weier om te glo dat 'n mens in hierdie moderne era nie iets aan sy misterieuse oogsiekte sou kon doen nie. Daar is ook einde ten laaste te veel los drade rondom die vrouens in sy lewe (of uit sy lewe),

Resensie van Die sin van die hut (Gilbert Gibson) Deur Ilse de Korte Van 'n bundel soos Die sin van die hut van Gilbert Gibson sou mens verwag dat die digter 'n belese akademikus is wat elke dag met literêre teorieë en taalverskynsels werk. Belese is die digter wel, maar van beroep 'n internis. Die sin van die hut is Gibson se 6de bundel en vanaf sy debuut in 2006, ontvanger van vele pryse. Hy staan bekend as 'n digter wat eksperimenteer met taal, wat taal uitdaag en ondermyn. Die uitgewer stel dit op die wyse dat hy taal selfs benadeel en hierdeur nuwe betekenisse herskep of ontdek. Met die eerste lees van die bundel weet die leser onmiddellik dat hulle hier te make het met 'n uitdagende bundel. Betekenis en sin (die sin van die titel) kom nie maklik nie. Dit verg toewyding in die lees en herlees om by die kern van die gedigte uit te kom. Die titel is geneem van die Franse filosoof, Gaston Bachelard, wat in sy werk, The Poetics of Space, geskryf het: " Die huis. Van kelder tot solder. Die betekenis van die hut. " Simbolies kan die huis gesien word as die sentrum van die wêreld. Dit versinnebeeld die beskerming van die Aardsmoeder en is die kern van die beskawing. Volgens Jung word die hut of huis verteenwoordigend van die Self en wat in die hut gebeur, gebeur in onsself. Op Freudiaanse vlak is die hut vroulik en bied dit skuiling en sekuriteit. Dit is juis hierdie simboliese beeld wat Bachelard uitbrei en die huis ondersoek as verteenwoordigend van die komplekse, private ruimte van die self wat op sy beurt die onderbou van Gibson se bundel word. In hierdie sin word die titel dubbelsinnig. Die hut bied beskerming, maar terselfdertyd is daar ook die begeerte om vir verskeie redes weg te breek uit die hut uit (" Sodat jy soos 'n duif pleit om hierdie ark te verlaat "). As die hut die Self voorstel, word dit 'n eksistensiële vraag na die sin van eie bestaan. Die hut is die ruimte van verhoudings. Die verhouding tussen man en vrou, die gesin, die gemeenskap, maar ook die verhouding met die self. Alhoewel die hut beskerming bied van die buitewêreld en die elemente, lei dit ook tot 'n mate van afsondering of afsluiting van die buitewêreld, wat weereens terugkeer na die verhoudnig met die self. As gekyk word na die gedig " (drumpel) " kan die hut die onbewuste verteenwoordig, die drumpel wat oorgesteek moet word. Terselfdertyd word die meubels as loopgrawe beskryf wat oor die drumpel " bal en klou om later die res/ van die huis met onrus te vul. " Die hut is dus nie altyd slegs vreedsame beskerming nie, maar ook 'n spasie van konflik en konfrontasie. Dan word die leser weer gedwing om die konflik te bevraagteken, want dan, terwyl die honde buite blaf, " talm (jou hande) oor my hande. " In sy praatjie op Met Vers en Klank, gesels Bernard Odendaal met Margot Luyt oor die hut of huis wat simbolies is van die poësie en die skryfkuns self. In daardie sin word dit dan ook 'n vraag na die onvolkome pogings om hier op aarde tuis te voel, die sin te vind. Die strewe om deur die woord beheer te kry en om betekenis vas te vat. Telkens word hierdie poging stilisties ondermyn deur punte aan die einde van elke gedig weg te laat, titels tussen hakkies, asook etlike gedigte wat net-net 'n sonnet wil wees en dan nie is nie. Beide die hut en die sin word weerspieël in die titels van elke gedig. Elke titel dui op 'n aspek van die huis (tuin, dreine, bodrumpel, dakraam, mure, gewel ens.) Elke titel word egter in hakkies aangedui wat op 'n byna toevallige invoeging dui. Iets wat dalk selfs weggelaat kan word. Dit word die

Ek is mal oor romantiese fiksie. En boeke oor vampiere. En meisies wat deur ridders gered word. En spookstories en car chases in flieks met Jason Stratham. So ek is goed met die opskorting van ongeloof, of " suspension of disbelief ". Ek kan my totaal en al verloor in 'n storie en wil meestal verdrink in die gelukkige einde, want wie wil nou nie ontsnap van die daaglikse werklikhede van ons bisarre wêreld nie. Om daardie rede, soveel soos ek mal is oor sogenaamde groot literatuur en dit ook my werk is om mal te wees daaroor, so mal is ek oor liefdesverhale. Suikersoetsonde van Dina Botha is die perfekte voorbeeld van so 'n lekker ontsnap in die wêreld van die heldin in. Met meer as 50 romanses agter haar naam en 'n paar Kaapse en SuperRomanzas daarby, weet Botha beslis hoe. Sy is in 2013 met 'n ATKV-Woordveertjie vir romanses bekroon en ek is net so half jaloers dat haar boeke gereeld 'n draai op Nielsen se Top 100-lys maak. Nie net dit nie, sy is ook nou 'n voltydse skrywer. As ek 'n boek vir die plesier lees, moet ek doelbewus die akademikus en skrywer in my afskakel. Ek hou nie daarvan om te peuter met my romanses nie! Hiermee waarsku ek dus: as jy net wil lekker lees, gryp Suikersoetsonde, gaan trek jouself gemaklik op jou bank in en hou dadelik op om hierdie resensie te lees. Want nou gaan ek noodgedwonge krap waar dit miskien nie jeuk nie. Die boek begin met 'n bang. Ek het letterlik na my asem gesnak toe ek die eerste paar bladsye lees en my ingeleef in die emosies van die hoofkarakter, Zelda. Dis 'n meesleurende storie en ek wou heeltyd weet wat gebeur volgende. Daar was egter 'n paar goedjies wat gekrap het. Met die openingstoneel vervies onse Zelda haar dat iemand haar as " tannie " aanspreek. Dit het egter veroorsaak dat ek gedink het Zelda is diep middeljarig en dalk net so effe geset. Vir bladsye het ek gewonder hoe op aarde sy lyk. Watter kleur is haar hare, hoe trek sy aan dat mense haar " tannie " genoem het en hoe lyk haar tannierige lyf? Stelselmatig het ek wel oor sowat 200 bladsye agtergekom sy is blond en inderdaad baie mooi gebou en presies my eie ouderdom, wat nou nie juis diep middeljarig is nie. Omdat ek daarvan hou om my in die lewe van die heldin in te leef, sou dit lekker gewees het om vroeg reeds 'n effens duideliker prentjie van haar te gehad het en nie eers op bl 191 uit te vind dat sy 'n dominee se dogter is en uiters konserwatief grootgeword het nie. Dit gesê, Botha raak 'n paar ernstige temas aan. Iets waarvan ek altyd hou in 'n boek. Al wil ek ontsnap en ontspan, is 'n lekker skeutjie sosiale kommentaar nie onwelkom nie. En hier het ons te doen met ernstige sosiale kwessies, naamlik egbreuk, egskeiding, mishandeling en emosionele aftakeling. Temas waaroor ek baie sterk voel. En daar besef ek: die feit dat ons nie vir Zelda kan " sien " nie, is dalk geheel en al opsetlik. Sy word so afgetakel in haar huwelik en word so as vanselfsprekend aanvaar deur haar aaklige man, Derrick, dat sy naderhand onsigbaar word. G'n wonder sy is aanvanklik 'n amorfe karakter sonder veel van 'n persoonlikheid nie. Van die ander karakters bly ook vir my redelik plat en tweedimensioneel. Annette, Zelda se buurvrou en beste vriendin, kom byna voor of sy vir Zelda irriteer met haar ge-kooie en herinner meer aan antie Stienie uit Agter elke man of tante Dolores uit 7de laan as sy inval

Dis 'n familie-sage met 'n twist. Sê Maria, is 'n storie oor stories. Die verhaal handel oor ses geslagte se geheime wat deur die boek aan die leser blootgelê word. Alles begin met die lees van 'n koerantberig deur die verteller Maria wat haar aanspoor om te begin vertel, so " asof die tyd om klaar te vertel min geword het ". Maar, op die ou einde, moet Maria ook haar eie geheim ontbloot. Deur die daaglikse interaksie en gesprekke van die familie, word die verskillende karakters aan die leser bekendgestel en word die vertellinge aan die gang gesit. Aanvanklik word die leser meegesleur deur die verskillende stories, totdat jy skielik besef dat alles nie is soos dit voorkom nie. Na mate Maria se verhaal ontwikkel, word die leser al verder in die familie geskiedenis teruggeneem en die leser raak partymaal verstring in die verskillende verhale en moet jy konsentreer om by te bly met al die spronge tussen hede en verlede. Op die oog af is Maria en haar man, Ernst, 'n tipiese, hegte Pretoriase gesin. Hulle is lief vir mekaar en hul twee kinders, Vera en Theodor. Stadig maar seker, begin daar egter 'n polities-korrekte (of onkorrekte?) spel wat al die geraamtes van hierdie gesin met 'n gekletter uit die kas laat val. Omtrent alles wat in een familie kan verkeerd loop, loop met hierdie gesin op die een of ander manier op die ou einde verkeerd. Die Nasionaal, Patriargale, Christelike waardes van die karakters word uitgedaag as die skandes al van so ver terug as die Anglo-boereoorlog begin kop uitsteek. Dit word verder gevoer deur die grense wat oorskrei word as ons agterkom dat Vera se man, Amaal, nie wit is nie en die verhouding tussen Theodor en die ouer, wêreldwyser Brenda, nie net vriendskap is nie. Gooi dan nog 'n paar buite-egtelike kinders in en 'n goeie dosis bloedskande en die melodrama ontwikkel. Sê Maria, sê op die ou einde niks nuuts nie. Die Afrikaanse leser is lank reeds nie meer naïef nie en is al telkemale blootgetel aan bloedskande en verhoudings oor die kleurgrens. Niks skok die hedendaagse leser meer nie en teen die einde van die verhaal wil 'n mens amper sê, " so what ". Sê Maria word slegs 'n herhaling van wat Elsa Joubert, onder meer, in Die Reise van Isobel en André Brink in Sandkastele gesê het. Die boek bied beslis nie komplekse, literêre moontlikhede nie, maar as een van die finaliste in die Insig roman-wedstryd is dit ook nie 'n vodde-verhaal nie. Met al die dramas wat deurentyd plaasvind en die redelik donker einde, moet jy nie verwag om goed te voel na die lees van hierdie boek nie!

Inventory of Possible Narrations revolves around the life of South African writer and poet Ingrid Jonker, who committed suicide in 1965 at age 32 and who has grown to become an icon in her native country after the fall of the Apartheid regime. Jonker became a public figure of mythical proportions, a symbol in the identity defining process of South Africa.

This anthology of short stories focuses on Jonkers politicized and ubiquitous character, and uses it as a vehicle for investigating history, biography and mythology. Four South African authors: Ingrid Winterbach, Michiel Heyns, Mark Behr, Ilse Carla Groenewald and Basha Faber from the Netherlands, were commissioned to write a short fiction that starts from the projected figure of the poet. Next to her biography the writers were each given a series of images of interiors of places were Jonker used to live, write or where she and her colleagues used to meet during the fifties and sixties. These series of photographs were used by the individual writers to embed the narration.