Al-Mundhir III ibn al-Numan
Al-Mundhir III ibn al-Nu'man (? - 554) je bio kralj Lahmida, poznat po vojničkim uspjesima u bizanstko-perzijskim ratovima.
Bio je sin kralja Numana II i majke Marije bint Awf bin Geshem. Još prije dolaska na prijestolje se istakao vojničkim vještinama, služeći Perzijancima u Anastazijevom ratu kada je 503. u Palestini i Arabiji zarobio veliki broj bizantskih vojnika[1]. Iste godine mu je u borbi protiv Bizantinaca u Kirkesiju poginuo otac. Mundir je na prijestolje došao dvije godine kasnije, naslijedivši Abu Ya'fur ibn Alqamaa, za koga je nejasno da li je bio uzurpator ili tek očev namjesnik. U svakom slučaju, nastavio je sa agresivnom politikom, te 516. pokrenuo veliki pohod protiv arapskih plemena na jugu, u kome je dopro do Nedžda i borio se himjaritskim kraljem Maadi Karbom.[2]
Mundir je potom sudjelovao i u Iberijskom ratu, pri čemu se istakao u nekoliko pohoda na Siriju (526, 528 i 529). U posljednjem je zauzeo velika područja, ali se morao povući pred Antiohijom zbog nadmoćne bizantske vojske. Prilikom tog pohoda je zarobio 400 monahinja koje je potom dao žive spaliti, žrtvujući ih arapskoj boginji al-Uzza.
Za vrijeme Lazijskog rata je Mundir u junu 554. poginuo u sukobu sa Gasanidima, suparničkom pro-bizantskom arapskom dinastijom, koju je vodio Al-Harith ibn Jabalah. Njegova tri sina - 'Amr III (vl. 554–569), Qabus (r. 569–573) i al-Mundhir IV (r. 574–580) - su kasnije postali lahmidski kraljevi.