Ostrogotsko Kraljevstvo je naziv za državu koja je od 493. do 553. postojala u Italiji i okolnim područjima (Ilirik i dio Panonije, te južne Galije, a koje je ime dobilo po Ostrogotima, germanskom narodu čiji ju je kralj Teodorik Veliki osnovao 493. Kraljevstvo je nastalo kada su Ostrogoti porazili i zbacili Odoakra, germanskog vojskovođu koji je 476. bio zbacio Romula Augustula, posljednjeg cara Zapadnog Rimskog Carstva i sebe proglasio kraljem Italije. Teodorik, koji je i sam preuzeo tu titulu, u formalnom smislu je održao državnopravni kontinuitet sa starom rimskom državom, priznavši istočnorimske careve kao svoje sizerene; u stvarnosti je njegova država bila nezavisna, a tome je dosta doprinijela višedecenijska Akakijeva šizma između rimskog pape i carigradskog patrijarha. Teodorik je kombinacijom vojničkog i diplomatskog umijeća značajno proširio svoju teritoriju i nakon dugo vremena donio određenu stabilnost i prosperitet svojim podanicima, pazeći da očuva nekadašnje rimske političke institucije, a preko njih i rimsku kulturu. Kraj Akakijeve šizme je, međutim, donio napetost između ostrogotskih vlastodržaca koji su ispovijedali arijansku religiju i rimskih podanika koji su kao halkedonski kršćani bili teoretski odaniji bizanstkom caru. Te su napetosti poslužile bizantskom caru Justinijanu da protiv Ostrogota pokrene veliki rat. Iako su u njemu Ostrogoti pod Totilom pružili dugotrajan i žestok otpor te iscrpili Bizantince, na kraju su podlegli te je nakon poraza u bitci kod Mons Lactariusa njihovo kraljevstvo prestalo postojati.