Sartre, Jews, and the Other: Rethinking Antisemitism, Race, and Gender (Edited by: Manuela Consonni and Vivian Liska), De Gruyter, Oldenburg, 2020
In the heart of Menahem Brinker’s Hebrew translation of the Réflexions sur la question juive, one... more In the heart of Menahem Brinker’s Hebrew translation of the Réflexions sur la question juive, one of the key paragraphs of the book is missing, the one from the third part of the book where Sartre claims the Jew cannot be defined through his relation to (Jewish) history. On the other hand, in Brinker’s commentary of Sartre’s text - “Sartre on the Jewish Question: Thirty Years Later” –, published as an afterword to the Hebrew translation, this very paragraph is discussed quasi-implicitly and thoroughly, and Sartre’s thesis about the non-existence of Jewish history becomes the object of one of Brinker’s main critiques of this text (which eventually leads to a criticism of Sartre’s main thesis: The Jew is made by the anti-Semite). The present study proposes a reading of this textual intrigue found in the Hebrew translation of the Réflexions.
Like a symptom, this missing paragraph permits to look deeper into a possible modality of the relation of the modern Jew to the Jewish question. Discarding on the one hand the religious dogmas, Brinker is, so to say, compelled to refer to them, awakening them as it where from his deepest self, in order to confront Sartre’s thesis, in order to think the Jew as something more than just the result of the hateful gaze of the anti-Semite. In order to think that which he himself experiences, even if negatively: the positivity of Jewish existence.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Uploads
Books by Eli Schonfeld
האפולוגיה של מנדלסון מציע בחינה חדשה של המחשבה היהודית המודרנית מתוך עיון באחת הדמויות הבולטות שעיצבוה – משה מנדלסון. האם ניתן ליישב בין רעיון הנבחרוּת היהודית ובין אידאל האוניברסליות הפילוסופית מבלי לוותר לא על היהדות ולא על הפילוסופיה? האם בתקופתנו עוד ניתן לחשוב באופן משמעותי את התגלות האל, ויותר מזה את מצוות האל? אלי שיינפלד מציע מחשבה חדשה על אודות השאלות הללו מתוך קריאה צמודה של ירושלים – יצירת המופת של מנדלסון – ולאור הביקורת הפונדמנטלית על היהדות כפי שנוסחה על ידי שפינוזה במאמר תיאולוגי מדיני. המחבר טוען שבירושלים מנדלסון מנסח את התשובה הפונדמנטלית הראשונה לביקורת של שפינוזה על היהדות, ובכך הוא הופך לאבי הפילוסופיה היהודית המודרנית
.
אך בצד הניסיון לנסח מחדש את התשובה של מנדלסון – בשפתם של הוסרל, היידגר וסארטר, בעקבות מחשבתם היהודית של פרנץ רוזנצווייג ועמנואל לוינס, וכן מתוך נאמנות להוראתו של מורו בני לוי – מחבר הספר מבקש גם לאתגר את מחשבת מנדלסון, ואת המחשבה היהודית המודרנית בכלל, מבפנים: האם הכול ניתן לתרגום לשפה האוניברסלית של הפילוסופיה? האם לא אובד דבר מה, באופן בלתי נמנע, במעבר מן הסינגולרי לאוניברסלי, במעבר מן הפסוק אל הלוגוס? והאם מחשבת מנדלסון מסוגלת להיות נאמנה עד הסוף לחכמה היהודית, לחכמת החכמים? האפולוגיה של מנדלסון מבקש לשאול את השאלות האמורות ולדרוש ממנדלסון תשובות עליהם, אף אם במחיר חשיפת גבולות
הפילוסופיה היהודית שלו; גבולות שאינם אלא, אולי, גבולות הפילוסופיה היהודית המודרנית.
האפולוגיה של מנדלסון מציע גניאולוגיה של הפילוסופיה היהודית המודרנית, שבהבנתה טמונה האפשרות להבין את היהודי המודרני, כלומר את עצמנו.
בהשראת הוגים כמו ניטשה, ברגסון, ושופנהאואר, ודרך הספרות, הפילוסופיה והאמנות, קלמאן רוסה מציע בהממשי וכפילו: מסה על האשליה הרהור מקורי על היחס שבין הממשי, הכפיל והאשליה. רוסה מתאר בספרו את הדיאלקטיקה העדינה שבין הממשי והכפיל על כל צדדיה וחושף שהאשליה העצמית אינה תופעה שולית אלא במובנים רבים החוק הנסתר של יחסנו הבסיסי לממשות. הממשי וכפילו הוא ספר מפתיע כפי שרק הממשי עשוי להפתיע: הוא מזכיר לנו את שתמיד ידענו, ובסופו של דבר קורא לנו לחזור אל סדר ההווה, סדר הממשי, בו בלבד יכול האני להכיר את עצמו.
קלמאן רוסה (2018-1939) הוא פילוסוף בעל יצירה ענפה, ולמעלה מארבעים ספריו מהווים את אחת התרומות המקוריות ביותר למחשבה הצרפתית העכשווית. הממשי וכפילו, בו ניתן למצוא את עיקרי מחשבתו של רוסה, הוא ספרו הראשון המתורגם לעברית. לתרגום נוסף אחרית דבר מאת אלי שיינפלד.
Entendre cette réponse nécessite une lecture attentive de Jérusalem. Inspiré par la leçon de Franz Rosenzweig et d'Emmanuel Levinas, et dans le sillage de l'enseignement de Benny Lévy, L'Apologie de Mendelssohn tente une telle lecture.
Lecture sensible au retour a Platon s'opérant discrètement dans le penser de Mendelssohn: le Platon dialoguant, celui attaché à la vérité d'existence plutôt qu'à l'exactitude mathématico-logique.
Mais lecture sensible aussi au retour à la sagesse des maitres d'Israël qui s'opère nettement au sein de Jérusalem. Sagesse qui sait penser le commandement divin non pas comme loi politique mais comme possibilité singulière d'accorder vie et vérité. Sagesse permettant ainsi de repenser le sens de l'élection d'Israël et son rapport à l'universalisme.
Mendelssohn a-t-il su rester fidèle à l'enseignement des maitres d'Israël? A-t-il pu accorder jusqu'au bout élection et universalisme? Question ultime que pose L' Apologie de Mendelssohn, permettant enfin d'examiner les limites qu'il impose a la pensee juive dans son oeuvre.
Papers by Eli Schonfeld
In what follows I wish to think of the language of consolation as a language that is neither a theological language nor a language of faith, but one that addresses the problem of evil and suffering in its existential dimension. In order to do this, I will turn to texts that are part of the life of religion, namely liturgical texts. Inspired by Franz Rosenzweig and his particular way of understanding religion from within its lived practices rather than from within its theological dogmas or philosophies , I am interested in what one could call the liturgical wisdom of religion, and for the sakes of this particular study, the liturgical wisdom of Judaism. Liturgy, at least in Judaism, is at the center of religion. Through it, even though indirectly, an implicit wisdom is conveyed and transmitted to the members of the religious community, a wisdom that is not easily thematizable, but which, through the generations, shapes the deep sensibilities of those who are part of the community.
In order to address the question of suffering from this perspective, I will focus on the liturgical cycle of the seven weeks following the holiday of Tisha B’Av. The ninth of Av is the day of mourning commemorating the destruction of the two Temples. In the course of history it became the day of mourning for all the suffering that the Jewish people endured during its exile. (Therefore, in certain Orthodox communities Tisha B’Av is seen as the day commemorating the Shoah.) The seven weeks following Tisha B’Av are called sheva de-nehamta, the seven (weeks) of consolation, or the seven Shabbatot of consolation. They are called so because the haftarot that are read on those Shabbatot are selected passages from the prophecies of consolation from the book of Isaiah. If there is a wisdom of consolation—beyond reason, beyond theodicy—then it is in this context, and in those liturgical texts, that one has to search for it.
The centrality of literature in Levinas’ oeuvre is an undeniable fact. Some commentators have understood it merely in terms of illustration: his recourse to literature would be a means to illustrate philosophical ideas. This study will challenge this view. It will try to demonstrate how literature is not only a means for Levinas, but that one can find, in his corpus, a theory of literature, or at least an implicit doctrine of literature. This doctrine – that is to be found mainly in his Jewish texts – is sustained by an explicit phenomenology of the book. Revealing this phenomenology of the book, therefore, amounts to stressing the philosophical centrality of literature in Levinas’s thinking.
The following lines will be guided by the following hypothesis: In order to be understood fully, Levinas’s doctrine of literature should be interpreted in light of one of the central theme of his Jewish philosophy, namely, the theme of chosenness and universality. Moreover, in his theory of literature Levinas is perhaps formulating, under cover, his most extreme version of the relation between singularity (Israel) and universality (nations). Its scandalous version. This is what I demonstrate in this paper.
Like a symptom, this missing paragraph permits to look deeper into a possible modality of the relation of the modern Jew to the Jewish question. Discarding on the one hand the religious dogmas, Brinker is, so to say, compelled to refer to them, awakening them as it where from his deepest self, in order to confront Sartre’s thesis, in order to think the Jew as something more than just the result of the hateful gaze of the anti-Semite. In order to think that which he himself experiences, even if negatively: the positivity of Jewish existence.
But before this text, do we not always already come too late? Has not the doorkeeper always already shut the door? The moment one realizes there is nothing to add to this text might be the very moment one realizes that, from the start, this text, though soliciting interpretation, in fact defies interpretation. We are indeed seized by helplessness. Equally impotent before this text, the first reading equals the last reading, because strictly speaking there is no first and no last here. Before this text, as before the law, we find ourselves equally exposed, equally empty, without resources. Before this text, we find ourselves, exactly like the story’s protagonist, the countryman, the Mann vom Lande: ignorant. And from this position the text inspires us infinitely. Ignorance serves therefore as my starting point in the interpretation of "Before the Law" proposed in the following study.
Thinking post-subjectivity here means taking the Heideggerian challenge seriously: trying to hear again the meaning of subjectivity, after and despite Heidegger’s radical critique of subjectivity as an onto-theological operator (substance) preventing the access to a genuine hearing of Being. Could there be a thinking of subjectivity which does not fall under Heidegger's critique of subjectivity as substantiality? Is it possible to read the philosophical tradition otherwise than Heidegger, and perhaps to track another "history of subjectivity" in it than the one he describes? Those are the questions this paper addresses.
The hypothesis of this paper is that Heidegger’s critique of subjectivity is possible only at the price of an occultation of another thought of subjectivity, and of a different metaphysics present in Greek thinking since its very dawn. In what follows, I am proposing a reading of the Socratic-Platonic thought of the soul precisely in this way: as an original thought of subjectivity which defies Heidegger's critique of subjectivity as substantiality and presence. In order to show this, I am examining here the history of the relation between subjectivity and substantiality. The critical moment of this history is the transition from Plato to Aristotle. Actualizing the debate between Plato and Aristotle on the nature of the soul while recognizing the non-substantial quality of the Platonic soul will contribute to the recollection, from within Western metaphysics, of a different tradition of thought than the one criticized by Heidegger, and perhaps also to the renewal of this other, forgotten tradition of subjectivity.
האפולוגיה של מנדלסון מציע בחינה חדשה של המחשבה היהודית המודרנית מתוך עיון באחת הדמויות הבולטות שעיצבוה – משה מנדלסון. האם ניתן ליישב בין רעיון הנבחרוּת היהודית ובין אידאל האוניברסליות הפילוסופית מבלי לוותר לא על היהדות ולא על הפילוסופיה? האם בתקופתנו עוד ניתן לחשוב באופן משמעותי את התגלות האל, ויותר מזה את מצוות האל? אלי שיינפלד מציע מחשבה חדשה על אודות השאלות הללו מתוך קריאה צמודה של ירושלים – יצירת המופת של מנדלסון – ולאור הביקורת הפונדמנטלית על היהדות כפי שנוסחה על ידי שפינוזה במאמר תיאולוגי מדיני. המחבר טוען שבירושלים מנדלסון מנסח את התשובה הפונדמנטלית הראשונה לביקורת של שפינוזה על היהדות, ובכך הוא הופך לאבי הפילוסופיה היהודית המודרנית
.
אך בצד הניסיון לנסח מחדש את התשובה של מנדלסון – בשפתם של הוסרל, היידגר וסארטר, בעקבות מחשבתם היהודית של פרנץ רוזנצווייג ועמנואל לוינס, וכן מתוך נאמנות להוראתו של מורו בני לוי – מחבר הספר מבקש גם לאתגר את מחשבת מנדלסון, ואת המחשבה היהודית המודרנית בכלל, מבפנים: האם הכול ניתן לתרגום לשפה האוניברסלית של הפילוסופיה? האם לא אובד דבר מה, באופן בלתי נמנע, במעבר מן הסינגולרי לאוניברסלי, במעבר מן הפסוק אל הלוגוס? והאם מחשבת מנדלסון מסוגלת להיות נאמנה עד הסוף לחכמה היהודית, לחכמת החכמים? האפולוגיה של מנדלסון מבקש לשאול את השאלות האמורות ולדרוש ממנדלסון תשובות עליהם, אף אם במחיר חשיפת גבולות
הפילוסופיה היהודית שלו; גבולות שאינם אלא, אולי, גבולות הפילוסופיה היהודית המודרנית.
האפולוגיה של מנדלסון מציע גניאולוגיה של הפילוסופיה היהודית המודרנית, שבהבנתה טמונה האפשרות להבין את היהודי המודרני, כלומר את עצמנו.
בהשראת הוגים כמו ניטשה, ברגסון, ושופנהאואר, ודרך הספרות, הפילוסופיה והאמנות, קלמאן רוסה מציע בהממשי וכפילו: מסה על האשליה הרהור מקורי על היחס שבין הממשי, הכפיל והאשליה. רוסה מתאר בספרו את הדיאלקטיקה העדינה שבין הממשי והכפיל על כל צדדיה וחושף שהאשליה העצמית אינה תופעה שולית אלא במובנים רבים החוק הנסתר של יחסנו הבסיסי לממשות. הממשי וכפילו הוא ספר מפתיע כפי שרק הממשי עשוי להפתיע: הוא מזכיר לנו את שתמיד ידענו, ובסופו של דבר קורא לנו לחזור אל סדר ההווה, סדר הממשי, בו בלבד יכול האני להכיר את עצמו.
קלמאן רוסה (2018-1939) הוא פילוסוף בעל יצירה ענפה, ולמעלה מארבעים ספריו מהווים את אחת התרומות המקוריות ביותר למחשבה הצרפתית העכשווית. הממשי וכפילו, בו ניתן למצוא את עיקרי מחשבתו של רוסה, הוא ספרו הראשון המתורגם לעברית. לתרגום נוסף אחרית דבר מאת אלי שיינפלד.
Entendre cette réponse nécessite une lecture attentive de Jérusalem. Inspiré par la leçon de Franz Rosenzweig et d'Emmanuel Levinas, et dans le sillage de l'enseignement de Benny Lévy, L'Apologie de Mendelssohn tente une telle lecture.
Lecture sensible au retour a Platon s'opérant discrètement dans le penser de Mendelssohn: le Platon dialoguant, celui attaché à la vérité d'existence plutôt qu'à l'exactitude mathématico-logique.
Mais lecture sensible aussi au retour à la sagesse des maitres d'Israël qui s'opère nettement au sein de Jérusalem. Sagesse qui sait penser le commandement divin non pas comme loi politique mais comme possibilité singulière d'accorder vie et vérité. Sagesse permettant ainsi de repenser le sens de l'élection d'Israël et son rapport à l'universalisme.
Mendelssohn a-t-il su rester fidèle à l'enseignement des maitres d'Israël? A-t-il pu accorder jusqu'au bout élection et universalisme? Question ultime que pose L' Apologie de Mendelssohn, permettant enfin d'examiner les limites qu'il impose a la pensee juive dans son oeuvre.
In what follows I wish to think of the language of consolation as a language that is neither a theological language nor a language of faith, but one that addresses the problem of evil and suffering in its existential dimension. In order to do this, I will turn to texts that are part of the life of religion, namely liturgical texts. Inspired by Franz Rosenzweig and his particular way of understanding religion from within its lived practices rather than from within its theological dogmas or philosophies , I am interested in what one could call the liturgical wisdom of religion, and for the sakes of this particular study, the liturgical wisdom of Judaism. Liturgy, at least in Judaism, is at the center of religion. Through it, even though indirectly, an implicit wisdom is conveyed and transmitted to the members of the religious community, a wisdom that is not easily thematizable, but which, through the generations, shapes the deep sensibilities of those who are part of the community.
In order to address the question of suffering from this perspective, I will focus on the liturgical cycle of the seven weeks following the holiday of Tisha B’Av. The ninth of Av is the day of mourning commemorating the destruction of the two Temples. In the course of history it became the day of mourning for all the suffering that the Jewish people endured during its exile. (Therefore, in certain Orthodox communities Tisha B’Av is seen as the day commemorating the Shoah.) The seven weeks following Tisha B’Av are called sheva de-nehamta, the seven (weeks) of consolation, or the seven Shabbatot of consolation. They are called so because the haftarot that are read on those Shabbatot are selected passages from the prophecies of consolation from the book of Isaiah. If there is a wisdom of consolation—beyond reason, beyond theodicy—then it is in this context, and in those liturgical texts, that one has to search for it.
The centrality of literature in Levinas’ oeuvre is an undeniable fact. Some commentators have understood it merely in terms of illustration: his recourse to literature would be a means to illustrate philosophical ideas. This study will challenge this view. It will try to demonstrate how literature is not only a means for Levinas, but that one can find, in his corpus, a theory of literature, or at least an implicit doctrine of literature. This doctrine – that is to be found mainly in his Jewish texts – is sustained by an explicit phenomenology of the book. Revealing this phenomenology of the book, therefore, amounts to stressing the philosophical centrality of literature in Levinas’s thinking.
The following lines will be guided by the following hypothesis: In order to be understood fully, Levinas’s doctrine of literature should be interpreted in light of one of the central theme of his Jewish philosophy, namely, the theme of chosenness and universality. Moreover, in his theory of literature Levinas is perhaps formulating, under cover, his most extreme version of the relation between singularity (Israel) and universality (nations). Its scandalous version. This is what I demonstrate in this paper.
Like a symptom, this missing paragraph permits to look deeper into a possible modality of the relation of the modern Jew to the Jewish question. Discarding on the one hand the religious dogmas, Brinker is, so to say, compelled to refer to them, awakening them as it where from his deepest self, in order to confront Sartre’s thesis, in order to think the Jew as something more than just the result of the hateful gaze of the anti-Semite. In order to think that which he himself experiences, even if negatively: the positivity of Jewish existence.
But before this text, do we not always already come too late? Has not the doorkeeper always already shut the door? The moment one realizes there is nothing to add to this text might be the very moment one realizes that, from the start, this text, though soliciting interpretation, in fact defies interpretation. We are indeed seized by helplessness. Equally impotent before this text, the first reading equals the last reading, because strictly speaking there is no first and no last here. Before this text, as before the law, we find ourselves equally exposed, equally empty, without resources. Before this text, we find ourselves, exactly like the story’s protagonist, the countryman, the Mann vom Lande: ignorant. And from this position the text inspires us infinitely. Ignorance serves therefore as my starting point in the interpretation of "Before the Law" proposed in the following study.
Thinking post-subjectivity here means taking the Heideggerian challenge seriously: trying to hear again the meaning of subjectivity, after and despite Heidegger’s radical critique of subjectivity as an onto-theological operator (substance) preventing the access to a genuine hearing of Being. Could there be a thinking of subjectivity which does not fall under Heidegger's critique of subjectivity as substantiality? Is it possible to read the philosophical tradition otherwise than Heidegger, and perhaps to track another "history of subjectivity" in it than the one he describes? Those are the questions this paper addresses.
The hypothesis of this paper is that Heidegger’s critique of subjectivity is possible only at the price of an occultation of another thought of subjectivity, and of a different metaphysics present in Greek thinking since its very dawn. In what follows, I am proposing a reading of the Socratic-Platonic thought of the soul precisely in this way: as an original thought of subjectivity which defies Heidegger's critique of subjectivity as substantiality and presence. In order to show this, I am examining here the history of the relation between subjectivity and substantiality. The critical moment of this history is the transition from Plato to Aristotle. Actualizing the debate between Plato and Aristotle on the nature of the soul while recognizing the non-substantial quality of the Platonic soul will contribute to the recollection, from within Western metaphysics, of a different tradition of thought than the one criticized by Heidegger, and perhaps also to the renewal of this other, forgotten tradition of subjectivity.
לפרוץ דרך משמע להיפרד מהעבר. הזמן והאחר נכתב כולו בסימן הרצח-אב: לוינס מנסח בו לראשונה את הביקורת שלו על הפילוסופיה המערבית, מפרמנידס ואפלטון עד ברגסון היידגר וסארטר. להבין את פריצת הדרך של הזמן והאחר משמע קודם כל לעקוב אחר האופן בו לוינס נפרד מן הפילוסופיה המערבית הלכה למעשה. אולם לפרוץ דרך משמע גם לפלס דרך חדשה. להבין את פריצת הדרך של לוינס, משמע גם להתחקות אחר האופק החדש שזה פותח, מעבר לביקורת. משימה זו דורשת חריגה אל מעבר לגבולותיו הגלויים של הטקסט. שכן הקטסט של לוינס הוא טקסט מורכב, מרובד, מתוח. זהו טקסט המתקיים מכוח דיאלוג מתמיד עם ההיסטוריה של הפילוסופיה ועם המקור ההתגלותי (הטקסט הדתי). אך בעוד ב"הזמן והאחר" הדיאלוג עם הפילוסופיה נוכח וגלוי לכל אורך הדרך, ההתכתבות עם היסוד הדתי, ההתגלותי, נסתר. ההיפותזה המנחה אותי בקריאה שאני מציע כאן ל"הזמן והאחר" היא שהטקסט ההתגלותי פועל בתוך כתיבתו הפילוסופית של לוינס כרובד נסתר המפרה את המהלכים הנועזים והתיאורים הפנומנולוגיים החדשניים ביותר של ספר זה. על הפרשן לעורר את הכוח הסמנטי החבוי ברבדים העמוקים של "הזמן והאחר". על עבודת הקריאה לחשוף את המקור הנסתר המאפשר את רצח-האב הגלוי. זה מה שאני מבקש לעשות כאן.
Session in the World Congress of Jewish Studies Judaism as Culture: Opening Session in Memory of Menachem Brinker
Chairperson: Moshe Idel
Ariel Hirschfeld: Menachem Brinker and Josef-Hayim Brenner: Story of Brotherhood
Eli Schonfeld: Sartre and the Question of Jewish History: Menahem Brinker reads Anti-Semite and Jew
לבין האדם הנושא אותה – בטענה זו נפתחת השיחה עם ד"ר אלי שיינפלד, תלמידו של
הפילוסוף היהודי־צרפתי בני לוי. תוך עיסוק בנבכי הקיום היהודי המודרני, עולים בשיחה
זו קווי־מתאר ליחסים המורכבים שבין היהודי, הפוליטי, המצוות, והמשיחיות היהודית.
ד"ר אלי שיינפלד הוא מרצה בכיר בתוכנית הבינתחומית לפילוסופיה והגות יהודית במרכז
האקדמי שלם, וממייסדי בית המדרש "שם ועבר" בירושלים. ספרו האחרון, "האפולוגיה
של מנדלסון: הולדת הפילוסופיה היהודית המודרנית", ראה אור בהוצאת כרמל
בשנת 2019 . מתנאל בראלי הוא עורך כתב העת "רליגיה" ועמית במכון "ארגמן".