Chet Baker

Chet Baker (gerçek adıyla Chesney Henry Baker Jr. (d. 23 Aralık 1929 - ö. 13 Mayıs 1988), Amerikalı caz müzisyeni. Caz geçmişinin en büyük trompet çalgıcılarından biridir.

İlk Yılları

Baker, Yale, Oklahoma'da müzikle içli dışlı bir evde doğdu ve büyüdü. Babası Chesney Baker Sr. profesyonel bir gitaristti ve annesi Vera Moser bir parfüm fabrikasında çalışan bir piyanistti. Anneannesi Norveçliydi. [6] Baker, Büyük Buhran nedeniyle babasının yetenekli olmasına rağmen müzisyenliği bırakıp düzenli bir işe girmesi gerektiğinden söz etmiştir. 1940'ta 10 yaşındayken ailesi Glendale, California'ya taşındı. [7]

Baker müzik kariyerine bir kilise korosunda şarkı söyleyerek başladı. Babası ona bir trombon verdi fakat çok büyük olduğundan dolayı trombonu trompetle değiştirdi. Annesi, kendisine bir enstrüman verilmeden önce radyodaki melodileri ezberlemeye başladığından bahsetmiştir. Trompetle "aşık olduktan" sonra, iki hafta içinde gözle görülür şekilde ilerleme kaydetti. Meslektaşları, Baker'ı doğal bir müzisyen olarak nitelendirdiler.

Baker, Glendale Lisesi'nde bir süre müzik eğitimi aldı, ancak 1946'da Amerika Birleşik Devletleri Ordusuna katılmak için 16 yaşında okulu bıraktı. 298. Ordu Bandosuna katıldığı Almanya'nın Berlin kentine atandı. 1948'de ordudan ayrıldıktan sonra Los Angeles'taki El Camino Koleji'nde müzik teorisi ve armoni okudu. [9] Yeniden kaydolmak için ikinci yılında okulu bıraktı. Bop City ve Black Hawk [10] gibi kulüplerde vakit geçirerek, San Francisco'daki Presidio'da [9] Altıncı Ordu Grubunun bir üyesi oldu. 1951'de ordudan terhis edildi ve müzik kariyerine devam etti.

Kariyeri

Daha önce Charlie Parker tarafından bir dizi West Coast anlaşması için seçilmeden önce [12] 1952'de Baker, Gerry Mulligan Quartet'e katılmıştı. Parker ve Dizzy Gillespie gibi aynı melodi dizilerini birlikte çalmak yerine, Baker ve Mulligan kontrpuan ile birbirlerini tamamladılar. Baker'ın solo rolünü üstelndiği"My Funny Valentine" hit oldu ve kariyerinin geri kalanında Baker ile ilişkilendirildi. [13] Dörtlü ile birlikte Baker, The Haig ve Tiffany Club gibi Los Angeles caz kulüplerinde düzenli bir performans sergiliyordu. [8] Bir yıl içinde Mulligan tutuklandı ve uyuşturucu suçlamalarıyla hapsedildi. Baker, piyanist Russ Freeman, basçılar Bob Whitlock, Carson Smith, Joe Mondragon ve Jimmy Bond ve davulcular Larry Bunker, Bob Neel ve Shelly Manne'den oluşan bir rotasyon ile bir dörtlü oluşturdu. Baker'ın dörtlüsü, 1953 ile 1956 arasında popüler albümler yayınladı. Baker, Metronome ve Down Beat dergilerinde okuyucu anketlerini kazandı, trompetçiler Miles Davis ve Clifford Brown'ı ardında bırakarak okurlar tarafından 1954'te Baker'ı en iyi caz vokalisti seçti. 1956'da Pacific Jazz Records, göze batan ve çokça eleştiri alan Chet Baker Sings albümünü çıkardı. Yine de Baker, kariyerinin geri kalanında şarkı söyledi. Hollywood stüdyoları, Baker'ın yontulmuş filmlerinde bir fırsat gördü. İlk oyunculuk deneyimini 1955 sonbaharında gösterime giren Hell's Horizon adlı filmde yaptı. Bir müzisyen olarak yoldaki hayatı tercih ederek bir stüdyo sözleşmesini reddetti. Sonraki birkaç yıl içinde Baker, Francy Boland'la birlikte 1955'te bir beşli de dahil olmak üzere kendi kombinasyonlarını yönetti. 1956'da, Avrupa'da Chet Baker'ı kaydettiği sekiz aylık bir Avrupa turunu tamamladı. [14] 1959'un sonlarında, aranjör ve şef Ezio Leoni (Len Mercer) ve orkestrasıyla birlikte İtalya'da Milano seansları olarak bilinenleri kaydederek Avrupa'ya döndü. Baker uyuşturucu bulundurmaktan tutuklandı ve Lucca'da hapse atıldı, Leoni'yi kayıt için hazırlanırken Baker'la düzenlemeleri koordine etmek için hapishane gardiyanı aracılığıyla iletişim kurmaya zorladı. [15] 1960'ların çoğunda Baker, flugelhorn çaldı ve West Coast cazı olarak sınıflandırılabilecek müzikler kaydetti. [2] 1963'te İngiliz filmi Stolen Hours'da rol aldı.

Uyuşturucu Bağımlılığı ve Kariyerinin Çöküşü

Her ne kadar Baker, 1957'de eroin kullanmaya başladığını söylese de [16] yazar Jeroen de Valk ve piyanist Russ Freeman'a göre Baker'ın 1950'lerin başında eroine başladığını iddia etmektedir. Baker, Mulligan dörtlüsünden ayrıldıktan sonra Freeman, Baker'ın müzik yönetmeni oldu. Baker bazen sırf uyuşturucu alabilmek için enstrümanlarını rehin verdi. 1960'larda uyuşturucu suçlamalarıyla İtalya'da hapsedildi ve uyuşturucuyla ilgili suçlardan Almanya ve Birleşik Krallık'tan sınır dışı edildi. İkinci kez kanunla başı derde girdiği için Almanya'dan ABD'ye sınır dışı edildi. Reçete dolandırıcılığı nedeniyle hapis cezaları arasında San Francisco ve San Jose'de performans sergileyen Milpitas, California'ya yerleşti. [2]

1966'da Baker, Sausalito'daki The Trident restoranında gösterisinin ardından muhtemelen uyuşturucu almaya çalışırken [17] dövüldü. Let's Get Lost filminde Baker, bir tanıdığının onu soymaya çalıştığını, ancak geri çekildiğini, fakat ertesi gece onu kovalayan bir grup adamla geri döndüğünü söyledi. Bir arabaya binmeye çalıştı fakat etrafı sarıldı. Arabanın içindeki insanlar onu kurtarmak yerine arabadan dışarı sokağın ortasına itildi. Grup tarafından dövüldü. Bu olay, kısmen konuyla ilgili kendi güvenilmez tanıklığı nedeniyle çoğu kez yanlış tarihlendirilmiş veya başka şekilde abartılmıştır. [2] Ancak dişinin kırılması, onu trompet çalamayacak hale getirerek onu mahvetti. Müziğe geri dönmenin bir yolunu bulması gerektiği sonucuna varana kadar bir benzin istasyonunda çalıştı ve kendini yeniden eğitti. [18]

Geri Dönüşü

Takma dişlerden kaynaklanan yeni bir kabartma geliştirdikten sonra Baker, kariyerine başladığı düz caza geri döndü. New York'a taşındı ve gitarist Jim Hall dahil olmak üzere tekrar performans ve kayıt yapmaya başladı. Baker, 1970'lerin sonlarında Avrupa'ya döndü ve burada kişisel ihtiyaçlarını karşılayan ve kayıt ve performans tarihlerinde ona yardım eden arkadaşı Diane Vavra'nın yardımını aldı.

Baker, 1978'den 1988'deki ölümüne kadar neredeyse sadece Avrupa'da yaşadı ve oynadı, birkaç performans için yılda bir kez ABD'ye döndü. Bu, Baker'ın bir kayıt sanatçısı olarak en üretken dönemiydi.

1983'te, Baker'ın uzun süredir hayranı olan İngiliz şarkıcı Elvis Costello, trompetçiyi Punch the Clock albümü için "Shipbuilding" adlı şarkısında solo çalması için tuttu. Şarkı, Baker'ın müziğini yeni bir izleyici kitlesine tanıttı. Daha sonra Baker, konser setlerinde Costello'nun "Almost Blue" şarkısını (Ray Henderson'ın "The Thrill Is Gone" adlı şarkısının Baker versiyonundan esinlenerek, BB King tarafından ünlü olan Roy Hawkins şarkısıyla karıştırılmamalıdır) sık sık kullandı. ve Let's Get Lost için şarkıyı kaydetti.

1986'da, Chet Baker: Live at Ronnie Scott's London, Baker'a Elvis Costello ve Van Morrison ile birlikte "Just Friends", "My Ideal" ve "Shifting Down" gibi bir dizi standart ve klasiği gerçekleştirirken filme alınan samimi bir sahne performansında sundu. ". Müziği zenginleştiren Baker, arkadaşı ve meslektaşı Costello ile çocukluğu, kariyeri ve uyuşturucuyla mücadelesi hakkında bire bir konuştu.

Baker, ölümünden bir yıl önce piyanist Harold Danko, basçı Hein Van de Geyn ve davulcu John Engels'in yer aldığı dörtlüsü ile Tokyo'da canlı albüm Chet Baker'ı kaydetti ve ölümünden sonra yayınlandı. Noel müziğinin bir kaydı olan Silent Nights, 1986'da New Orleans'ta Christopher Mason ile kaydedildi ve 1987'de piyasaya sürüldü.

2006'da, 15 yıl arayla iki Avrupa konserinin çekildiği "Jazz Icons: Chet Baker: Live in '64 & '79" yayınlandı. 1964 performansı bir Belçikalı TV stüdyosunda gerçekleşti ve 1979 seti Norveç'te kaydedildi. Öne çıkan diğer müzisyenler saksafoncu Jacques Pelzer, Fransız piyanist René Urtreger ve vibrafonist Wolfgang Lackerschmid'dir. Şarkılar arasında Miles Davis klasiği "So What", caz standardı "Time After Time", "Blue Train" ve diğerleri yer alıyor.

Besteleri

Baker'ın dikkate değer bestelerinden bazıları "Chetty's Lullaby", "Freeway", "Early Morning Mood", "Two a Day", "So che ti perderò" ("I Know I Will Lose You"), "Il mio domani" ("My Tomorrow"), "Motivo su raggio di luna" ("Contemplate on a Moonbeam"), "The Route", "Skidaddlin'", "New Morning Blues" (with Duke Jordan), "Blue Gilles", "Dessert", "Anticipated Blues", "Blues for a Reason",[19] "We Know It's Love" ve "Looking Good Tonight".

Kişisel Hayatı:

Baker, Charlaine Baker, Halima Baker ve Carol Baker ile üç kez evlendi. [20] [21] Halima ve Dean'den Chesney Jr., Carol'dan Paul ve Melissa adında dört çocuğu oldu. [22] Baker İtalyanca bilmektedir. [23] [24]

Ölümü

13 Mayıs 1988'in başlarında Baker, Amsterdam'daki Hotel Prins Hendrik'teki odasının altındaki sokakta, ikinci katın penceresinden düşmüş olduğu anlaşılan, kafasında ciddi yaralarla ölü bulundu. [26] Odasında ve vücudunda eroin ve kokain bulundu. Mücadele kanıtı bulunamadı ve ölüm kaza olarak kabul edildi. [27] Başka bir anlatıma göre, istemeyerek de olsa kendini odasından dışarı çıkardı ve boş bitişikteki odanın balkonundan kendi balkonuna geçmeye çalışırken düştü. [28] Anısına otelin dışına bir plaket yerleştirildi. [29] Baker, babasının yanına, Inglewood, California'daki Inglewood Park Mezarlığı'na gömüldü.

Mirası

Baker, William Claxton tarafından Young Chet: The Young Chet Baker adlı kitabı için fotoğraflandı. Baker hakkında 1988 yılında Oscar'a aday gösterilen bir belgesel olan Let's Get Lost, onu 1950'lerin kültürel bir simgesi olarak tasvir ediyor, ancak bunu daha sonraki bir uyuşturucu bağımlısı imajıyla da yan yana getiriyor. Moda fotoğrafçısı Bruce Weber tarafından yönetilen film, siyah-beyaz çekildi ve arkadaşları, ailesi (üçüncü eşi Carol Baker'ın üç çocuğu da dahil olmak üzere), müzikal ortakları ve birlikte olduğu kadınların da dahil olduğu bir dizi röportajı içeriyor. Baker'ın önceki yaşamından görüntüler ve son yıllarında Baker ile röportajlar. Chet Baker, Yaşamı ve Müziği'nde yazar De Valk ve diğerleri, Baker'ı sonraki yıllarında "mahvolmuş" bir müzisyen olarak sunduğu için filmi eleştirmişlerdir. Film, Tokyo'daki Chet Baker'da yayınlanan Japon konseri gibi kariyerinin önemli anlarından önce 1987'nin ilk yarısında çekildi.

Zaman Sonra: Oyun yazarı James O'Reilly tarafından yazılan Chet Baker Projesi, 2001'de Kanada'yı gezdi. [30]

Jeroen de Valk, Baker'ın biyografisini yazdı; Chet Baker: Yaşamı ve Müziği İngilizce tercümesidir. [31] Diğer biyografileri arasında James Gavin'in Deep in a Dream — The Long Night of Chet Baker ve Matthew Ruddick'in Funny Valentine yer almaktadır. Baker'ın "kayıp anıları", Carol Baker'ın bir girişini içeren As Though I Had Wings kitabında mevcuttur. [2]

2015 yapımı Born to Be Blue filminde Ethan Hawke tarafından canlandırılmıştır. Bu, Baker'ın hem müziğiyle hem de bağımlılığıyla ünlü olduğu ve kariyerini geliştirmek için hayatıyla ilgili bir filmde yer aldığı 1960'ların sonundaki kariyerinin yeniden tasavvuru. [32] Steve Wall, 2018 yapımı My Foolish Heart filminde Baker'ı canlandırıyor.

Vokalist Luciana Souza, 2012 yılında The Book of Chet'i bir anma olarak kaydetti. Brezilyalı caz piyanisti Eliane Elias, 2013 tarihli I Thought About You albümünü Chet Baker'a ithaf etti. [33] [34]

25 Haziran 2019'da The New York Times Magazine, Chet Baker'ı 2008 Universal Studios yangınında materyalleri yok olduğu bildirilen yüzlerce sanatçı arasında listeledi. [35]

Avustralyalı müzisyen Nick Murphy, Baker'ın anısına sahne adı olarak "Chet Faker" i seçti. Murphy, "Çok fazla caz dinledim ve ana akım şarkı söylemeye başladığında onun şarkı söylemesinin büyük bir hayranıydım. Gerçekten kırılgan bir vokal tarzına sahipti - bu gerçekten hassas, yakın çekim ve samimi bir tarz. Ad, Chet Baker'a ve çaldığı müziğin ruh haline bir tür övgü niteliğinde. En azından kendi müziğimde saygı göstermek istediğim bir şey. "[36]

Ödülleri ve Onurlandırılması

Big Band ve Jazz Hall of Fame indüksiyonu, 1987

Down Beat dergisi Jazz Hall of Fame, 1989

Oklahoma Jazz Hall of Fame, 1991

"Chet Baker Sings" Albümü için Grammy Hall of Fame Ödülü (Pacific Jazz) (1956) Inducted 2001 [37]

Oklahoma Valisi Brad Henry ve Oklahoma Temsilciler Meclisi tarafından ilan edilen Chet Baker Günü, 2005

Yale, Oklahoma'da onuruna Chet Baker Caz Festivali, 10 Ekim 2015

Chet Baker onuruna Forlì Caz Festivali (ölümünden 30 yıl sonra), Forli, İtalya, 2–19 Mayıs 2018

Filmografi:

(1955) Cehennem Ufku, Tom Gries: aktör

(1959) Audace colpo dei soliti ignoti, Nanni Loy: müzik

(1960) Lucio Fulci'nin Dock'ta Howlers: aktör

(1963) Ore rubate ["çalınan saatler"], Daniel Petrie: müzik

(1963) Tromba Fredda, Enzo Nasso: aktör ve müzik

(1963) Le concerto de la peur, José Bénazéraf: müzik

(1964) L'enfer dans la peau, José Bénazéraf: müzik

(1964) Elio Petri, Giuliano Montaldo ve Giulio Questi tarafından Nudi per vivere: müzik

(1988) Bruce Weber'den Let's Get Lost: müzik

Kaynakça

• "Chet Baker". Jazz Discography Project. Archived from the original on May 14, 2017. Retrieved December 18, 2013.

• ^ a b c d e Ruhlmann, William. "Chet Baker". AllMusic. Retrieved November 13, 2015.

• ^ Carr, Roy (December 2, 2004). "A century of jazz". London : Hamlyn – via Internet Archive.

• ^ Gelly, Dave (2000). Icons of Jazz: A History in Photographs, 1900–2000 (North American ed.). San Diego, California: Thunder Bay Press. ISBN 1-57145-268-0.

• ^ Leland, John (October 5, 2004), Hip: The History, HarperCollins, pp. 265–, ISBN 978-0-06-052817-1, retrieved November 13, 2015

• ^ Gavin, James (2011). Deep In A Dream: The Long Night Of Chet Baker. Chicago Review Press. p. 10. ISBN 9781569767573.

• ^ "Chet Baker | Biography & History". AllMusic. Retrieved March 15, 2021.

• ^ a b Let's Get Lost (1988) documentary by Bruce Weber

• ^ a b "Chet Baker". AllMusic. Retrieved April 8, 2017.

• ^ McKeever, Stuart A. (June 19, 2014). Becoming Joey Fizz. Author House. pp. 17–. ISBN 978-1-4969-1521-4. Retrieved April 25, 2018.

• ^ Cahill, Greg. "Chet Baker". North Bay Bohemian. Archived from the original on October 16, 2018. Retrieved April 8, 2017.

• ^ Gordon, Robert (1986). Jazz West Coast : the Los Angeles jazz scene of the 1950s. Quartet Books. p. 72. ISBN 9780704326033.

• ^ Davis Inman. "Chet Baker, 'My Funny Valentine'". American Songwriter. Retrieved January 21, 2015.

• ^ "Review spotlight on... Jazz Albums". Billboard. Nielsen Business Media, Inc.: 86– November 10, 1956. Retrieved November 13, 2015.

• ^ Chet Baker - 1959 Milano Sessions - Promo Sound, CD 4312 ADD

• ^ Ted Gioia (1998). West Coast Jazz: Modern Jazz in California, 1945-1960. University of California Press. pp. 191–. ISBN 978-0-520-21729-4.

• ^ Selvin, Joel (June 12, 2002). "'Cool' jazz's tortured king / Drugs, abuse marked trumpeter's career". San Francisco Chronicle.

• ^ "Chet Baker interview about drug and jazz1980" (in Italian). YouTube. Retrieved February 12, 2017.

• ^ "Chet Baker Quintet* Featuring Warne Marsh - Blues For A Reason". Discogs. Retrieved January 30, 2019.

• ^ Murray, Ruby (January 1, 2012). "Chet Baker historical profile | Dumbo Feather Magazine". Dumbo Feather. Retrieved March 15, 2021.

• ^ Braysher, Sam (October 19, 2020). "Chet Baker | The Life & Music of a Jazz Icon". Jazzfuel. Retrieved March 15, 2021.

• ^ Jazz, All About. "Bruce Guthrie: Remembering Chet Baker article @ All About Jazz". All About Jazz. Retrieved March 15, 2021.

• ^ Chet Baker interview about drug and jazz1980, retrieved March 15, 2021

• ^ Chet in italiano.mov, retrieved March 15, 2021

• ^ Zhuk, Roman. "News - Chet Baker (memorial plaque)". Roman-Zhuk.com. Retrieved March 22,2020.

• ^ Pareles, Jon (May 14, 1988). "Chet Baker, Jazz Trumpeter, Dies at 59 in a Fall". NYTimes.com. Retrieved March 25, 2016.

• ^ "Chet Baker: het roerige leven van een jazzlegende". USA365 (in Dutch). Retrieved June 10, 2020.

• ^ Tom Schnabel (January 17, 2012). "How Chet Baker Really Died". KCRW.com. Retrieved August 3, 2019.

• ^ Europa (March 21, 2014). "O hotel em Amsterdã onde Chet Baker se hospedou". Janela ou Corredor?(in Portuguese). Retrieved March 10, 2015.

• ^ Crew, Robert (April 6, 2001).