Department of History/Archaeology

Εισαγωγή: Η παρούσα εισήγηση στοχεύει στην αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών καθώς και της πιλοτικής εφαρμογής στη διδακτική τόσο του μαθήματος της Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου όσο και στην ανάλυση των ιστορικών πηγών της, ως κατευθυντήριο δύναμη, για την ορθή κατανόηση και εκμάθηση των πτυχών της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, όπως έχουν αποτυπωθεί εν πολλοίς, σε όλο το φάσμα του πρωτογενούς και δευτερογενούς αρχειακού υλικού.
Σκοπός: Κύριος στόχος και σκοπός της εργασίας είναι η προσέγγιση και η εφαρμογή μίας σύγχρονης εκπαιδευτικής πλατφόρμας, η οποία θα αποτελέσει κινητήριο δύναμη στην κατανόηση του μαθήματος της Ιστορίας, ως μέσο της διδακτικής. Η Ιστορία αποτελεί σημείο στίξης (ύπαρξης) ενός λαού, καθώς επηρεάζει θετικά ή αρνητικά τον τρόπο σκέψης του, την ιδεολογία του, τις φιλοδοξίες του και τις συμπεριφορές του. Ακόμη, η διδακτική του μαθήματος της Ιστορίας είναι εξίσου σημαντική καθώς κατέχει εξέχοντα ρόλο στη διαμόρφωση της ιστορικής συνειδήσεως ενός λαού.
Υλικό και μέθοδος: Η διδασκαλία του μαθήματος παρουσιάζει όψεις της Νεοελληνικής Ιστορίας από το 1821 έως το 1936, και εστιάζει τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές καταστάσεις και εξελίξεις στην Ελλάδα. Αναλυτικότερα, το μάθημα χωρίζεται σε τέσσερις διδακτικές ενότητες των 75 λεπτών και περιλαμβάνει: α) μαθήματα εξ’ αποστάσεως (τηλεκπαίδευση ή e-learning) μέσω του πιλοτικής πλατφόρμας, καθώς και β) ατομική μελέτη και εξάσκηση των μαθητών με την εισαγωγή τους στη πιλοτική πλατφόρμα: «moodle» του ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε στιγμή το διαδίκτυο. Οι κύριοι στόχοι του διδάσκοντος κατά τη διάρκεια των τεσσάρων μαθημάτων, αναφέρονται ως εξής: α) η ορθή τεκμηρίωση όλων των θεωρητικών προσεγγίσεων της Νεότερης Ελληνικής Ιστοριογραφίας, ώστε να κατανοήσουν, εν πολλοίς, οι μαθητές το θεωρητικό πλαίσιο του μαθήματος της ιστορίας, β) η συγκέντρωση και καταγραφή του πρωτογενούς αρχειακού υλικού των ιστορικών πηγών, που θα ενισχύσουν την μελέτη του μαθήματος, γ) η ανάλυση του τρόπου προσέγγισης και αξιολόγησης του αρχειακού υλικού, ώστε να γίνει «κτήμα ες αεί» στους μαθητές, οι οποίοι θα έχουν τη δυνατότητα να διερευνήσουν από μόνοι τους την ορθότητα ή μη μιας ιστορική πηγής, χωρίς την άμεση παρέμβαση του διδάσκοντος.
Αποτελέσματα: Η πιλοτική εφαρμογή «moodle» του ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης χρησιμοποιήθηκε ως κύριο εργαλείο στη διδακτική της Ιστορίας της  Γ΄ Λυκείου. Η ενέργεια αυτή στοχεύει στην αλληλεπίδραση του μαθητή με αυτές τις διαφορετικές οπτικές, ώστε να  εξελίξει την υπάρχουσα γνώση που διαθέτει και να εισαχθεί στην χρήση των νέων τεχνολογιών.
Συμπέρασμα: Ο κάθε μαθητής έχει τη δυνατότητα να μελετήσει το ερευνητικό πλαίσιο που επιθυμεί με τη χρήση οπτικοαουστικών μέσων καθώς και με την εστίαση σε πρωτογενές αρχειακό υλικό ιστορικών πηγών. Η διδασκαλία του μαθήματος της ιστορίας της Γ Λυκείου με τη χρήση των νέων τεχνολογιών αποτελεί μεγάλη καινοτομία σε μια εποχή όπου τα τεχνολογικά επιτεύγματα έχουν εξελιχθεί σε μέγιστο βαθμό. Η εξέλιξη της διδακτικής του μαθήματος της ιστορίας, μέσω της πιλοτικής εφαρμογής, προσδιορίζει μια νέα οπτική και συμβάλλει τα μέγιστα στη βελτίωση, ανάπτυξη και προώθηση της ιστορικής γνώσης.

Στόχος της παρούσας εισήγησης είναι η μελέτη της σημασίας των εμποροπανηγύρεων στην οικονομική ζωή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, καθώς και του ρόλου που διαδραμάτισαν σε τοπικό και σε περιφερειακό επίπεδο, μέσα από το παράδειγμα των εμποροπανηγύρεων που γίνονταν στην περιοχή Γρεβενών.
    Η ανεπαρκής λειτουργία της καθημερινής αγοράς και του εβδομαδιαίου παζαριού των πόλεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συντέλεσε στη μεγάλη ακμή των εμποροπανηγύρεων. Καθοριστικός λόγος δημιουργίας τους ήταν η ανάγκη των εμπόρων και των πραματευτάδων για συνάντηση σε έ-ναν χώρο για τη σύναψη συμφωνιών οικονομικής φύσεως. Οι εμποροπανηγύρεις συγκροτούσαν ένα ενιαίο δίκτυο, ενταγμένο στη λογική του εμπορίου των μεγάλων αποστάσεων. Ο ρόλος τους ήταν κυρίως διαμετακομιστικός. Γι’ αυτό και τοποθετούνταν κατά κανόνα εκτός των πόλεων, σε σταυροδρόμια, σε σημεία δηλαδή διασταύρωσης μεγάλων οδικών αξόνων. Πρόκειται για νευραλγικά σημεία συνάντησης πλήθους εμπόρων ή άλλων ατόμων που έρχονταν από διάφορα κοντινά ή μακρινά μέρη, ακόμη και εκτός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη ήταν η απόσταση του τόπου από όπου έρχονταν οι έμποροι, τόσο μεγαλύτερη ήταν η σημασία και η εμβέλεια μιας εμποροπανήγυρης.
    Οι εμποροπανηγύρεις διαδραμάτιζαν καθοριστικό ρόλο στο εμπόριο και, εν γένει, στην οικονομία του βορειοελλαδικού τουρκοκρατούμενου χώρου καθώς και, γενικότερα, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το πλήθος των συναλλαγών που πραγματοποιούνταν στον χώρο του πανηγυριού, σε συνάρτηση με τη μεγάλη συγκέντρωση, προσφορά και ζήτηση των εμπορευμάτων, παρέχουν μια αρκετά καθαρή εικόνα των εισαγωγών και εξαγωγών που πραγματοποιούνταν την εποχή εκείνη. Ακόμη, αξίζει να τονισθεί ότι τα χερσαία εμπορικά δίκτυα αποτέλεσαν κύριο άξονα διοχέτευσης προϊόντων στον χώρο του πανηγυριού.
    Στη Δυτική Μακεδονία λάμβαναν χώρα εμποροπανηγύρεις με μικρότερο όγκο συναλλαγών και εμβέλεια, τοπικού χαρακτήρα, που συγκέντρωναν πωλητές και πέρα από τα όρια της περιφέρειας. Έτσι, δινόταν η δυνατότητα στους παραγωγούς να εκχρηματίσουν την παραγωγή τους, πωλώντας τα αγαθά του τόπου τους.34 Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούσαν οι αγρότες, κυρίως αγρότες στις εμποροπανηγύρεις Σαμαρίνας και του Μαυρονόρους, να αποπληρώσουν τους δυσβάσταχτους φόρους, που επιβάρυναν την αγροτική παραγωγή στα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας.

Εισαγωγή: Η παρούσα εισήγηση στοχεύει στην παρουσίαση του στρατηγικού σχεδιασμού marketing του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με χρονικό ορίζοντα πέντε ετών (2019-2023). Αξίζει να σημειωθεί πως η τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί ιδιαίτερη παράμετρο για την εξέλιξη της οικονομίας και κοινωνίας σε παγκόσμια κλίμακα.
Σκοπός: Η εργασία στοχεύει στην προσέγγιση των στρατηγικών, που επρόκειτο να ακολουθήσει το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, ώστε να εδραιωθεί ως αξιοσημείωτο επιστημονικό ίδρυμα, αφενός στην εγχώρια αγορά και αφετέρου στη πολύπλευρη και απαιτητική αγορά του εξωτερικού. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί σημείο στίξης στην εξέλιξη ενός κράτους, καθώς επηρεάζει θετικά τον τρόπο σκέψης του, την ιδεολογία του, τις φιλοδοξίες του και τις συμπεριφορές του, με γνώμονα πάντα τις αξίες και αντιλήψεις της Ευρωπαϊκής κοινωνίας της γνώσης.
Υλικό και μέθοδος: Οι επιστημονικές έρευνες των τελευταίων δεκαετιών αποδεικνύουν πως το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας κατέχει σημαντική θέση στην παγκόσμια κατάταξη των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Επομένως, για να αναπτύξουμε ένα πενταετές στρατηγικό σχεδιασμό marketing του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (αφετηρία 1 Οκτωβρίου 2019- λήξη 2023), θα πρέπει πρώτα από όλα να εστιάσουμε στη «SWOT» ανάλυση της εκπαιδευτικής μονάδας, ώστε να προσεγγίσουμε όλα εκείνα τα απαραίτητα δεδομένα, που επηρεάζουν σε μέγιστο βαθμό τη στρατηγική που θα ακολουθηθεί. Αυτό θα επιτευχθεί με την ανάλυση όλων των παραγόντων της εκπαιδευτικής μονάδας, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της περιβάλλον. Η στρατηγική που θα ακολουθηθεί επρόκειτο να στηριχθεί σ’ ένα μείγμα marketing μεταξύ στρατηγικών σταθερότητας και ανάπτυξης σε ποσοστό 50%. Από τη μία πλευρά το πενταετές πλάνο στοχεύει αφενός στη διατήρηση της ποιοτικής λειτουργίας της εκπαιδευτικής μονάδας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και αφετέρου στην εξέλιξή και διαφοροποίηση του από τους πιθανούς ανταγωνιστές του. Κύριοι στόχοι της στρατηγικής που θα ακολουθηθεί είναι: α) η προώθηση του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, αφενός στην ελληνική κοινωνία και αφετέρου στις χώρες της Ε.Ε., γεγονός που θα πραγματοποιηθεί με επικείμενη εκστρατεία στα Μ.Μ.Ε., στον τύπο και στο διαδίκτυο, β) η ενίσχυση και η ανάπτυξη των Μεταπτυχιακών Προγραμμάτων Σπουδών του ιδρύματος, γ) η δημιουργία νέων υποδομών στέγαση για τους φοιτητές, δ) η διαφήμιση του ιδρύματος μέσω της κοινωνικής δικτύωσης και ε) η εισχώρηση του ιδρύματος στην τηλεοπτική καμπάνια για την ανάπτυξη του τουρισμού της Δυτικής Μακεδονίας.
Αποτελέσματα: Ο στρατηγικός σχεδιασμός marketing του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας θα επιφέρει θετικά αποτελέσματα με προβλεπόμενο ρυθμό ανάπτυξης 10% ανά έτος μεσοσταθμικό (ήτοι 10%*5έτη=50%) ή 50% σε βάθος πενταετίας. Αν προσδιορίσουμε, εν μέρει, τις οικονομικές δυσπραγίες του Ελληνικού κράτους, ως κύριος χρηματοδότης του Επιστημονικού Ιδρύματος/Εκπαιδευτικής μονάδας που μελετάμε, θεωρούμε άξιο λόγου να υποθέσουμε πως ο ρεαλιστικός ρυθμός ανάπτυξης του ιδρύματος σε βάθος πενταετίας θα είναι 38%. Πρόκειται για ένα ικανοποιητικό ποσοστό ανάπτυξη που θα επιφέρει πολλά οφέλη για την εκπαιδευτική μονάδα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, όπως στην απόκτηση πολλών και αξιόλογων φοιτητών, τόσο σε προπτυχιακό όσο και σε μεταπτυχιακό επίπεδο, οι οποίοι θα προέρχονται αφενός από την ελληνική επικράτεια και αφετέρου από ανεπτυγμένες χώρες του εξωτερικού.
Συμπέρασμα: Ο στρατηγικός σχεδιασμός marketing του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας θα αποτελέσει κινητήριο δύναμη για την ανάπτυξη των υπόλοιπων ιδιωτικών και δημόσιων πανεπιστημίων της χώρας, μέσα σ’ ένα κλίμα ευγενούς άμιλλας και ανταγωνισμού. Κύριο μέλημα της εκπαιδευτικής μονάδας αποτελεί αφενός η προώθηση, η ενίσχυση καθώς και η αναβάθμιση της επιστημονικής και τεχνολογικής έρευνας και εκπαίδευσης σε επίπεδο Ιδρύματος και αφετέρου να συμβάλει καθοριστικά στη δημιουργία ενός ενιαίου Ευρωπαϊκού χώρου έρευνας και εκπαίδευσης.

Ο Ιωάννης Κ. Τακιατζής, γιος του εμπόρου Κωνσταντίνου Δ. Τακιατζή, ολοκλήρωσε την εγκύκλια εκπαίδευση στη σχολή της ιδιαίτερης πατρίδας του Κοζάνης. Για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Γυμνάσιο και να διευρύνει τους πνευματικούς και επαγγελματικούς του ορίζοντες, στάλθηκε από τον πατέρα του Κωνσταντίνο στην Αθήνα. Ο Κ. Τακιατζής επιδίωκε να δώσει στον γιο του τα απαραίτητα εφόδια, προκειμένου αυτός να αναλάβει την οικογενειακή εμπορική επιχείρηση. Γι’ αυτό, έστειλε τον Ιωάννη σε γυμνάσιο της Αθήνας, ώστε να αποκτήσει τα απαιτούμενα εφόδια, που θα του έδιναν τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε έναν μεγάλο έμπορο, ακολουθώντας την παράδοση της οικογένειας των Τακιατζήδων.
    Κατά τη διάρκεια του έγγαμου βίου με την Αναστασία ο Κωνσταντίνος απέκτησε κατά τη δεκαετία του 1850 τρία αγόρια: τον Δημήτριο, ο οποίος γεννήθηκε και βαπτίστηκε αυθημερόν στις 11 Αυγού-στου 1853, τον Ιωάννη, για τον οποίο γνωρίζουμε ότι πέθανε πιθανόν το 1856, και έναν τελευταίο γιο, που έφερε το όνομα Ιωάννης. Το όνομα αυτό δόθηκε σε ανάμνηση του δεύτερου γιου του, Ιωάννη. Ανάδοχος όλων των τέκνων ήταν ο έμπορος, κτηματίας, γαμπρός και συνεργάτης του Κ. Δ. Τακιατζή, Δημήτριος Κ. Κοεμτζής.
    Ο Ιωάννης γεννήθηκε το 1857. Μετά το 1876 εξαφανίζονται τα ίχνη του. Την περίοδο 1873-74 ο Ιωάννης βρίσκεται στην Αθήνα για σπουδές, όπως τεκμαίρεται από την αλληλογραφία του Δ. Κοεμτζή με τον Κ. Τακιατζή. Ο Κωνσταντίνος, παρόλο που ήταν επαγγελματικά επιτυχημένος, δέχθηκε σκληρά χτυπήματα, χάνοντας και τα τρία του παιδιά. Δύο τεκμήρια της σταδιοδρομίας του τελευταίου γιου Ιωάννη εντοπίζονται σε δύο επιστολές (Θεσσαλονίκη 28 Αυγ. 1873, καθώς και Αθήνα 30 Οκτ. 1874) του Δ. Κοεμτζή προς τον Κ. Τακιατζή.
    Συμπερασματικά, τα έγγραφα που χρησιμοποιήθηκαν για τη συγγραφή αυτής της μελέτης αποτελούν σημαντικά ιστορικά τεκμήρια, καθώς παρουσιάζουν τις σπουδές του Ιωάννη Κ. Τακιατζή στα γυμνάσια Βαρβάκειο και Δήμιτσα κατά τη δεκαετία 1870-80. Οι επιστολές αυτές από το αρχείο του Κοζανίτη εμπόρου Κ. Τακιατζή, αν και φαινομενικά ασήμαντες, εξαιτίας της μικρής έκτασης των πληροφοριών που παρουσιάζουν, αποτελούν αξιόλογες πηγές για την τοπική ιστορία, καθώς αναφέρονται στις σπουδές που επρόκειτο να ακολουθήσουν τα τέκνα των δυτικομακεδόνων εμπόρων, με απώτερο στόχο την απόκτηση των απαιτούμενων γνώσεων για την ανάληψη των καθηκόντων της οικογενειακής εμπορικής επιχείρησης.

Στην παρούσα μελέτη αναλύεται η εικόνα που μας δίνει στα απομνημονεύματά του ο Νικόλαος Κασομούλης για τους Οθωμανούς ως άτομα καθώς και για την οθωμανική εξουσία στον χώρο της Δυτικής Μακεδονίας. Για την πιο σφαιρική και ολοκληρωμένη μελέτη του θέματος προηγείται μία σύντομη αναφορά στα απομνημονεύματα των Αγωνιστών του 1821, καθώς και στη σημασία τους, ως πρωτογενούς ιστορικής πηγής, στη νεοελληνική ιστοριογραφία. Επίσης, εξετάζονται ζητήματα σχετικά με την εικόνα του «άλλου», καθώς και ζητήματα που συνδέονται, άμεσα ή έμμεσα, με τους Οθωμανούς κατακτητές στη Μακεδονία κατά τη διάρκεια της πολύχρονης κυριαρχίας τους.
    Η παράσταση του «ξένου», του «άλλου», και γενικά της ετερότητας, θεωρείται ως αφετηρία για μια βαθύτερη μελέτη της αποτύπωσης των νοοτροπιών σε μία δεδομένη ιστορική περίοδο. Υπό αυτή την έννοια, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται οι Τούρκοι μέσα σ’ αυτά τα κείμενα θα μπορούσε, ταυτόχρονα, να αποτελέσει ένα από τα σημεία αναφοράς για μια μελέτη των νοοτροπιών και των αντιλήψεων της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας, του 18ου αι. και του αρχόμενου 19ου αιώνα.
    Συμπερασματικά, ο Κασομούλης προσπαθεί να μείνει ανεπηρέαστος από την έχθρα που χώριζε τους δύο λαούς (Έλληνες και Οθωμανούς Τούρκους), από το κλίμα μέσα στο οποίο και ο ίδιος μεγάλωσε, για να δώσει την πραγματική εικόνα του Οθωμανού Τούρκου. Περιγράφει τα διάφορα γεγονότα (αυτά των οποίων ήταν αυτόπτης μάρτυρας ή αυτά που άκουσε από άλλους) με τρόπο αντικειμενικό και αμερόληπτο. Αποφεύγει να χαρακτηρίσει τους Τούρκους με υποτιμητικές εκφράσεις και να τους προσδώσει βαρείς χαρακτηρισμούς -σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει- με άλλους απομνημονευματογράφους του Εικοσιένα- διότι τους σέβεται ως έθνος και τους εκτιμά αρκετά ως πολεμιστές.

Η περίοδος που ανθούν οι οικονομικές και χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες του Δημητρίου Κ. Κοεμτζή τοποθετείται στην τριακονταετία 1835-1865, με τελευταία δραστηριότητα του, τη σύναψη τριών ομολογιών με τους μπέηδες Κεχρημαϊμπεη και Αλήμπεη Μολούση, στα 1867. Ο Κοζανίτης έμπορος και κτηματίας επιδίωκε την άμεση εκμετάλλευση των διαθεσίμων κεφαλαίων του, προκειμένου να επεκτείνει την οικονομική του δραστηριότητα, με απώτερο στόχο την εξασφάλιση όσο δυνατόν υψηλότερου κέρδους. Οι συνάψεις ομολογιών του Δ. Κοεμτζή με κτηματίες, εμπόρους αλλά και απλούς υπηκόους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, επέφεραν αρνητικά αποτελέσματα για τους δανειζόμενους. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα δύσκολη εποχή, με την οικονομική παρακμή και τη δυσπραγία που γνώριζε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα οι χρεώστες του Δ. Κοεμτζή να μην καταβάλουν τις δόσεις του τόκου, δημιουργώντας προβλήματα στην ισορροπία των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.
    Όπως φαίνεται από τη μελέτη των πηγών, από το 1835 μέχρι και το 1867 ο Δ. Κοεμτζής, έχοντας στη διάθεσή του μεγάλα χρηματικά ποσά, αποτελούμενα από οθωμανικές λίρες και γρόσια, ασχολήθηκε με επενδύσεις οικονομικής και χρηματοπιστωτικής φύσεως, όπως δανεισμό χρημάτων με έκδοση ομολογιών σε τοπικούς επιχειρηματίες, οι οποίοι χρειαζόταν χρήματα, προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Ο νόμιμος τόκος των ομολογιών που σύναπτε ο Κοεμτζής με τρίτους ήταν (12%), παρόλο που οι πηγές αναφέρουν πως ο Κοζανίτης έμπορος απαιτούσε μεγαλύτερο επιτόκιο από τους χρεώστες του, της τάξεως του 15,8%.
    Οι συναλλαγές του Κοζανίτη εμπόρου αποκρύπτονται από τις Οθωμανικές αρχές τις περιοχής, διότι αποτελούν κρούσματα καταχρήσεων και τοκογλυφίας. Μετά τις συναλλαγές του Δ. Κοεμτζή με την Καστοριανή έμπορο Αικατερίνη Νεράτζη ακολουθεί η σύναψη τριών ομολογιών του εμπόρου με τους μπέηδες Κεχρημαίμπεη και Αλήμπεη Μολούση στα 1867. Πιθανόν οι μπέηδες να αποπλήρωσαν το δανειζόμενο κεφάλαιο στον Δ. Κοεμτζή, αλλά δεν επιθυμούσαν να αποδώσουν τον ετήσιο τόκο του δανείου, διότι ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος από το νόμιμο 12%. Έτσι, ζήτησαν την υποστήριξη των υπολοίπων μπέηδων των Καϊλιαρίων (Πτολεμαϊδος) επιχειρηματολογώντας πως δεν δύνανται να αποπληρώσουν το ποσό του τόκου στον Κοεμτζή, δημιουργώντας μείζον πρόβλημα στον πιστωτή τους.
    Ίσως, οι μπέηδες επιδίωξαν να εκδικηθούν τον Κοζανίτη δανειστή για τις παράνομες ενέργειές του, καθώς η συγκεκριμένη τακτική του χρησιμοποιούνταν σε όσους ζητούσαν σύναψη δανείου μέσω ομολογίας. Στη συνέχεια, οι μπέηδες πληροφορούν τις Οθωμανικές αρχές για τις άνομες ενέργειες του Κοζανίτη εμπόρου, με αποτέλεσμα ο πιστωτής να οδηγηθεί ως κατηγορούμενος στο κριτήρειο-δικαστήριο, που βρισκόταν στην έδρα του Καϊμακάμη, στα Μπίτολα. Έτσι λοιπόν, η υπόθεση του Δημητρίου Κ. Κοεμτζή εξετάζεται στο δικαστήριο από το 1868 με 1873 μετά από τις έντονες αντιπαραθέσεις και διαμάχες που ανέπτυξε με τους μπέηδες Κεχρημαϊμπεη και Αλήμπεη Μολούση.
    Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται με την επιστολή του Δημήτριο Κοεμτζή προς τον Κωνσταντίνο Τακιατζή στις 20 Αυγούστου του 1873, στην οποία παρουσιάζεται ποσό που καλείται να καταβάλλει ο Δ. Κοεμτζής, ώστε να εκδοθεί το Ιλάμι (Διαταγή) για την επίλυση της υποθέσεως του, παρόλο που οι δύο πλευρές είχαν προχωρήσει σε φιλικό διακανονισμό. Πιθανόν οι διαιτητές της υποθέσεως, που είχαν ορισθεί στα 1868, να κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ευθύνεται ο Δ. Κοεμτζής για την έριδα. Έτσι λοιπόν, από τις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις ο Πρόεδρος του Εμποροδικείου των Μπιτολίων επιβάλλει στον Δ. Κοεμτζή να παρουσιάσει το κατάστιχο των λογαριασμών του στην επιτροπή του Εμποροδικείου, ώστε να προχωρήσει η έκδοση της επίσημη αυτοκρατορικής διαταγής, του Ιλαμιού. Ας τονισθεί ότι ο Κοζανίτης έμπορος και κτηματίας κατέχει τα απαιτούμενα κεφάλαια για την έκδοση του Ιλαμιού, το οποίο στοιχίζει 16.600 γρόσια.
    Επομένως, γίνεται σαφέστατο πως ο Δ. Κοεμτζής Ακολουθεί όλες τις αναγκαίες υποδείξεις των ειδικών για την επίλυση της υποθέσεως του. Παρόλα αυτά οι διαδικασίες είναι αρκετά χρονοβόρες και καθυστερεί χωρίς λόγο η έκδοση της αποφάσεως της επιτροπής των διαιτητών.
    Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε πως οι επιστολές που αντάλλαξε ο Δημήτριος Κ. Κοεμτζής με τον επίσκοπο Σερβίων και Κοζάνης Ευγένιο, με τον Κωνσταντίνο Δ. Τακιατζή και με τους αδερφούς Δάλλα, αποτελούν σημαντικά ιστορικά τεκμήρια καθώς δείχνουν αφενός τον τρόπο σύναψης ομολογιών κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και αφετέρου μας παρέχουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη δικαστική διαμάχη που έλαβε χώρα κατά την πενταετία 1868-1873 μεταξύ του Δ. Κοεμτζή και των Αλβανών μπέηδων της περιοχής Κεχρημαϊμπεη και Αλήμπεη Μολούση.

Η έρευνα του Καλινδέρη, στηρίζεται σε ένα φάσμα αντικειμενικότητας και αμεροληψίας με επιστημονική τεκμηρίωση άγνωστων μέχρι τώρα στοιχείων, που συμβάλλουν καθοριστικά στη εμβάθυνση του ιστορικού γίγνεσθαι, καθώς και στις παγιωμένες απόψεις σχετικά με την ιστοριογραφία της περιοχής. Παρουσιάζεται με σαφήνεια μια γενική εικόνα για τους εξισλαμισμένους Βαλαάδες της Δυτικής Μακεδονίας κι αναλύεται ο τρόπος αντιμετώπισης του συγγραφέα μέσα από το πρίσμα της εποχής που μελετά καθώς και η σύγκριση της πηγής με τη βιβλιογραφία που ακολουθεί. Τέλος αναφέρονται τα συμπεράσματα της μελέτης του Καλινδέρη και οι παρατηρήσεις του ομιλητή πάνω στο θέμα. Κύριος στόχος της ανακοίνωσης είναι η χρήση μια πηγής ως μέσο για εξαγωγή ιστορικών συμπερασμάτων.

Στόχος της παρούσας ανακοίνωσης είναι η προσέγγιση των οικονομικών συναλλαγών του Κοζανίτη εμπόρου, Κωνσταντίνου Δ. Τακιατζή, με τους «εν Τυρνάβω αυταδέλφους Δανιήλ στα 1854. Αρχικά, εξετάζουμε το ζήτημα της σύναψης ομολογιών από τους εμπόρους, η οποία γενικεύτηκε στα μέσα του 18ου αιώνα. Η χρήση των ομολογιών ικανοποιούσε τη κεφαλαιακή επάρκεια των εμπόρων, προφύλασσε τους συναλλασσόμενους από τον κίνδυνο ληστείας και συντελούσε στη διεύρυνση και ισχυροποίηση του κλάδου των χρηματιστών, απαραίτητων την περίοδο εκείνη για την προώθηση της όποιας επιχειρηματικής δραστηριότητας. Έπειτα, θα παρουσιάσουμε μια σύντομη αναφορά στην οικονομία του Τύρναβου τον 19o αιώνα και θα αναλύσουμε τις συνθήκες που οδήγησαν τους εν λόγω εμπόρους στη σύναψη της ομολογίας, σύμφωνα πάντα με το έγγραφο αλληλογραφίας που εντοπίστηκε στο αρχείο του εμπόρου Κωνσταντίνου Δ. Τακιατζή.

Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται η προσέγγιση του ζητήματος της γαμήλιας παροχής (προίκας) κατά την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας, μέσα από ένα προικοσύμφωνο, που αφορά την προικοδότηση της υπηρέτριας Βασιλικής Πλευρέμου από τον κύριό της, έμπορο Δημήτριο Κ. Κοεμτζή, καθώς και από την ίδια, με τη δική της περιουσία, την οποία απέκτησε κατά την περίοδο που εργαζόταν στον οίκο του εν λόγω εμπόρου. Το ανωτέρω προικοσύμφωνο εντοπίστηκε κατά την έρευνά μας στο αρχείο του εν λόγω εμπόρου.
Πιο συγκεκριμένα, ο Δημήτριος Κοεμτζής υπήρξε σημαίνον πρόσωπο της κοινωνίας της Κοζάνης. Ασχολήθηκε με το εμπόριο και γενικά με οικονομικές δραστηριότητες. Αναμείχθηκε στα κοινοτικά και εκκλησιαστικά πράγματα της πόλης, καταλαμβάνοντας υψηλά αξιώματα. Ευεργέτησε τη γενέτειρά του με την προσφορά χρημάτων για τη λιθόστρωση των δρόμων και την αγορά του ωρολογιού στο κωδωνοστάσιό της, ενώ πρόσφερε βοήθεια σε άτομα που είχαν ανάγκη. Στις 29 Ιανουαρίου 1850 ο Κοεμτζής αποφάσισε να προικίσει με 2.250 γρόσια την υπηρέτριά του Βασιλική Γ. Πλευρέμου από τη Σιάτιστα, στον γάμο της με τον Νικόλαο, γιο του Μάρκου Ζευγίτου. Η συμφωνία για τη σύναψη του γάμου επισφραγίστηκε με τη σύνταξη προικοσυμφώνου, το οποίο εντοπίστηκε στο αρχείο του εν λόγω εμπόρου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης (ΔΒΚ, Λ/22361).
Συμπερασματικά, τα προικοσύμφωνα αποτελούν σημαντική πηγή για τη μελέτη της κοινωνίας μιας περιοχής και για τις συλλογικές νοοτροπίες και αντιλήψεις. Παρέχουν, επίσης, πληροφορίες για τα ήθη και τα έθιμα των παραδοσιακών κοινωνιών, καθώς και για τον υλικό πολιτισμό. Ακόμη, αποκαλύπτουν την οικονομική κατάσταση κάθε οικογένειας, με την παροχή κινητής και ακίνητης περιουσίας στις κοπέλες που παντρεύονταν, ώστε το νεόνυμφο ζευγάρι να έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τη δημιουργία του δικού του νοικοκυριού. Η παρούσα μελέτη αποτελεί συμβολή στο ζήτημα της προικοδότησης, ιδίως στην προικοδότηση υπηρετριών περί το μέσον του 19ου αι., τόσο για την περιοχή της Κοζάνης όσο και ευρύτερα της Δυτικής Μακεδονίας, αφού και η σχετική βιβλιογραφία για την προικοδότηση υπηρετριών είναι ελλιπής. Μάλιστα, το εν λόγω προικοσύμφωνο είναι σπάνιο για τη χρονική περίοδο στην οποία ανάγεται, καθώς αποτελεί ειδική περίπτωση γαμήλιας παροχής σε μια υπηρέτρια από τον κύριό της, καθώς και από τη δική της περιουσία. Η παρούσα δε πράξη γαμήλιας παροχής εκ μέρους του προικοδότη, εμπόρου Δημητρίου Κοεμτζή, είχε απόλυτη νομική ισχύ και ήταν σύμφωνη με όλες τις νομικές διατάξεις που εφαρμόζονταν περί το μέσον του 19ου αιώνα.

Introduction: The growth and access rise of Kozani was saved by 18th to 19th required, with the heyday of Greek folk art and personal professions. An established application in the search for adults was discussed by the institution of creative creation in the field of handicrafts, vectors of agglomeration work, by guilds or guilds (t. Esnaf). Purpose: The work studies the social and historical context of the traditional profession of the Koudounades, in a range of economic activity observed in the traditional professions, which take place in the city of Kozani, both during the period of Ottoman rule in the 19th century and during during the 20th century. The study is based on the oral testimonies of the traditional bells of Kozani, as well as on an indicative bibliography, consisting of distinguished Greeks, historians and writers Methodology: First, we give a general picture of the economic and spiritual prosperity of Hellenism, which is due to the existence and prosperity of the professional guilds, which are engaged in the exploitation of production. Our research is based on scientific documentation of historical elements of Greek folk art, which contribute to the understanding of its produced works. These are creations of people who did not learn every form of art in schools, but learned from experienced traditional craftsmen and created products invaluable over time. For the most comprehensive and comprehensive study of the subject, we examine the individual issues related to metallurgy, which was developed in important centers of Hellenism, such as Ioannina, Thessaloniki, Kozani, etc. Then, the traditional profession of bell ringer is presented in Kozani (19th-20th century). Special mention is given to the technique and construction materials, which were the driving force behind the production of bells. In conclusion, the study focuses on the role played by the traditional profession of the Koudounades in the society and the economy of Kozani.

Σκοπός: Η προτεινόμενη ανακοίνωση έχει ως στόχο να μελετήσει την προσωπικότητα του Γεωργίου Λασσάνη. Σημείο αναφοράς αποτελεί το γεγονός ό,τι ο Λασσάνης, μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και αγωνίστηκε για την ελευθερία και τη δημιουργία του Νεοελληνικού κράτους. Επίσης, ανέπτυξε πλούσια πνευματική και πολιτική δράση παρουσιάζοντας σημαντική συγγραφική παραγωγή. Δημοσίευσε άρθρα σε εφημερίδες, συνέταξε σχολικά συγγράμματα, μετέφρασε Γερμανούς συγγραφείς, έγραψε και σκηνοθέτησε τραγωδίες. Ως συγγραφέας αποδίδει με εμπεριστατωμένο τρόπο τα γεγονότα, καταθέτοντας δε προτάσεις για την επίλυση των διαφόρων προβλημάτων της εποχής του. Στα 1870, σε ηλικία 77 χρονών άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα, χωρίς να ζήσει την απελευθέρωση της Κοζάνης. Το έργο του αποτελεί πλούσια παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές.
Υλικό και μέθοδος: Για την παρούσα εισήγηση μελετήθηκε σχετική βιβλιογραφία για τον Λόγιο και Αγωνιστή της Παλιγγενεσίας, Γεώργιο Λασσάνη. Η έρευνα στηρίζεται σε επιστημονική τεκμηρίωση ιστορικών στοιχείων της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας.
Λέξεις κλειδιά: Τουρκοκρατία, Ελληνική Επανάσταση, Κοζάνη, Δυτική Μακεδονία, Γεώργιος Λασσάνης.

Κύκλος διαδικτυακών εισηγήσεων, με τίτλο: «Ψηφίδες Τοπικής Ιστορίας», που διοργάνωσε η Ε.ΔΥΜ.ΜΕ (Εταιρεία Δυτικομακεδονικών Μελετών), υπό την αιγίδα της Επιτροπής Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, τιμώντας τον επετειακό εορτασμό των 200 χρόνων από την κήρυξη της Επανάστασης του 1821.

Introduction: The memoirs of the independence fighters, considered as mediated texts, have been used by Greek historians as one of the most important sources for the study of modern Greek history. These texts provide a variety of information for the study of the social and economic situation of Hellenism during the last phase of Ottoman rule in Greece, but also during the Revolution. The Memoirs would be worth mentioning as a supplementary material by the history teachers in the secondary education, with the ultimate goal of the correct documentation of the modern Greek History. Also, these sources offer, with brilliance, rich folklore elements of the Armatolian tradition and popular mythological ideas.
Purpose: The proposed study is part of the social history of Greece during the pre-revolutionary and revolutionary period. Its aim is to investigate the image of boatmen and thieves, as presented in the work of Nikolaos Kasomoulis. The study of the Memoirs of the fighters of 1821 contributes to the correct understanding and learning of the aspects of modern Greek History by the students, as a supplementary study material in the history lesson.
Methodology: The present study is based on the Memoirs of the fighter, Nikolaos Kasomoulis, as well as on relevant literature. First, we give a general picture of rural society, as it developed during the Ottoman period, as well as the Greek gunmen and thieves, who formed the army of the revolution. The research is based on scientific documentation of historical and folklore elements of the Greek tradition, as presented by Kasomoulis. For the most comprehensive and comprehensive study of the subject, we examine the individual issues related to the role of gunsmiths and thieves, before and during the revolution of 1821. Therefore, the study of the Memoirs of the fighters of 1821 by the students, brings important results in the understanding and interpretation of Greek history.
Conclusion: Nikolaos Kasomoulis describes the events in an objective and impartial manner. Initially, his work presents the oppressive image of the Ottoman power, which led some brave men to flee en masse to the mountains of Greece. He also analyzes the gradual increase of thieves in the pre-revolutionary period, who were the main military corps of the Greeks in the revolution of 1821. These predatory groups, in collaboration with the armatoloi, were the "yeast of freedom".
Keywords: Thieves, Armatoli, Greek Revolution, Memoirs, Nikolaos Kasomoulis.