Wiersze (wybór)

Pamietnik Literacki, 2020

Red. Z. G o l i ń s k i, T. K o s t k i e w i c z o w a, K. S t a s i e w i c z. Warszawa 2001. -R. M a g r y ś, O artyzmie "Podróży z Warszawy do Biłgoraja" Ignacego Krasickiego. "Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. Seria Filologiczna" z. 41 (2001). -R. D o k t ó r, Krasicki nasz powszedni. Lublin 2011, zwłaszcza rozdz. W "pięknych okolicznościach przyrody". -Czytanie Krasickiego. Red. T. K o s t k i e w i c z o w a, R. D o k t ó r, B. M a z u r k o w a. Warszawa 2014. Zob. też M. C i e ń s k i, Pejzaże oświeconych. Sposoby przedstawiania krajobrazu

Studia Paedagogica Ignatiana, 2019

Schulz Forum, 2017

Schulzoidów ciąg dalszy? Tak, ale nie tylko. Równie ważny jest w tym zeszy cie temat obecności Schulza w świecie. Mottem mogłoby się stać ponaglające, nieco poirytowane "niechże" z listu Racheli Auerbach do pisarza ("a skoro Pan nie pisze po żydowsku i nie należy do środowiska, z którego Pan wyrósł, to n i e c h ż e Pan przynajmniej należy do… świata"). Sama Rachela pisała w trzech językach: jidisz, hebrajskim i polskim. Schulz-mając do wyboru tak że język niemiecki-decyduje się na polski. I tym sposobem startuje z pozycji języka "słabego". Wysiłek walki o siebie i swoją pozycję w świecie musi rozpo czynać od przebicia się do języków "silnych". Tę strategię dobrze znają wszyscy pisarze, którzy nie mieli szczęścia urodzić się w strefie kilku języków o świato wym zasięgu. To one (najpierw angielski, po nim także niemiecki, francuski, hiszpański, czasem też portugalski-a jeszcze niedawno dla niemałej części świata rosyjski) były trampoliną do innych języków indoeuropejskich. Schulz próbuje z niemieckim. Bez powodzenia. Nie ma wiele czasu (i ży cia), by wypełnić kategoryczne żądanie Racheli Auerbach. List od niej otrzy mał latem 1938 roku. Minie rok i na kilka lat zatrzyma się literacka karuzela. Gdy ponownie ruszy, Schulza już na niej nie będzie. Rozpocznie się prowadzo na przez wielu g r a o S c h u l z a (i jego miejsce w świecie). Toczy się ona w trzech kierunkach: francuskim (Arlet, Kosko, Lisowski, Sidre), niemieckim (Hahn), angielskim (Wieniewska). Ten ostatni-najważniejszy. Zdaje się, że właśnie od 1963 roku-od równoczesnego wydania Sklepów cynamonowych w Londynie i Nowym Jorku-rozpoczyna się Schulz światowy. Rachela Auer bach przygląda się temu z Izraela. Może czuć się wreszcie usatysfakcjonowana, a niewykluczone nawet, że w pewien sposób szczęśliwa. Jej "niechże" sprzed lat staje się powoli rzeczywistością. Ruszają filologiczne egzegezy (Lukashe vitch, Taylor), o Schulzu piszą krytycy, ktoś (powieściopisarz Singer) nazwie go "polskim Kafką", robiąc autorowi opowiadań z tomu Sklepy cynamonowe, które w niczym nie przypominają Procesu czy Zamku, niedźwiedzią przysługę. Dopiero po latach, w rozmowie z Rothem, Singer powie, że Schulz "jest lepszy niż Kafka", że "niektóre z jego opowiadań mają większa moc". Piętno "drugie go"-przed którym przestrzegał Gombrowicz-nie przeszkodzi jednak Schul zowi stać się pisarzem "światowym"-cokolwiek znaczyłaby ta ranga. Od sławy do wpływu i inspiracji jeden krok. Schulz, sam się inspirując-na przykład ekspresjonistycznym filmem, bo przecież nie Kafką-inspiruje też innych. Bez swojego udziału, bez swojej winy. Na świecie to tu, to tam poja wiają się nie wiadomo skąd przedstawiciele rodu schulzoidów. Z roku na rok

Archaeologia Historica Polona

Wleń jako miejsce centralne Wleń as a central place Zarys treści. Artykuł zawiera próbę odtworzenia krajobrazu kulturowego wokół zamku Wleń na Przedgórzu Sudeckim. Wytypowany do badań teren daje możliwości opisania zjawisk typowych dla innych, podobnych terytoriów administracyjnych i gospodarczych, wytworzonych w podobnych warunkach geograficznych i ustrojowych. Opierając się na wynikach badań wykopaliskowych, analizie przekazów pisanych i kartograficznych, Airborne Laser Scanning (ALS), Geographical Information Systems (GIS) i prospekcji geomagnetometrycznej zrekonstruowano kolejność powstawania oraz formę poszczególnych elementów struktury osadniczej i gospodarczej. Składają się na nią: gród wczesnośredniowieczny, zamek książęcy z pełnego i późnego średniowiecza, miasto, wiejskie zaplecze osadnicze, ślady górnictwa metali nieżelaznych i kamienia budowlanego, granice podziałów własnościowych, sieć dróg i materialne relikty egzekucji prawa. Mikroregion ten stanowił od X wieku zwartą jednostkę administracyjną: okręg grodowy, dystrykt, weichbild, kreis, powiat. Obecna struktura powiatu jest odzwierciedleniem rozwoju historycznego.

Nauka

Antropologia kultury Wojciecha J. Burszty Z "etnografii życia" Wojciecha J. Burszty Piątego lutego 2021 roku zmarł profesor dr hab. Wojciech Józef Burszta. Pietnastego lutego na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie pożegnała go rodzina, grono przyjaciół, koleżanki i koledzy z uczelni oraz grupa studentów. Profesor zapisał się w pamięci wielu ludzi, o czym świadczą przede wszystkim internetowe wpisy, których autorzy, często we wzruszających słowach, wspominali go, przywołując ważne dla nich spotkania i zdarzenia z jego udziałem. Znaleźli się wśród nich przedstawiciele środowiska intelektualnego, słuchacze jego wykładów i uczestnicy seminariów, spotkań autorskich oraz znajomi "z dawnych lat" i mniej odległych czasów, w których życiu zaistniał. Jego śmierć to także wielka strata dla wielu ludzi i instytucji, w których pracował, a po zakończeniu zatrudnienia utrzymywał kontakty naukowe. Zmarł o wiele za wcześnie, niespełna dwa miesiące przed ukończeniem 64. roku życia. Dramatyczny dla niego pod względem zdrowotnym rok 2020, był rokiem 40-lecia jego działalności naukowej, licząc od pierwszego artykułu-będącego pokłosiem pracy magisterskiej-opublikowanego w roczniku etnograficznym "Lud", w 1980 roku (Burszta W., 1980). Mógł jeszcze wiele uczynić dla nauki, napisać sporo mądrych tekstów, zważywszy jego rozległą wiedzę, erudycję, kompetencje badawcze, pracowitość i sprawne pióro. Mógł udzielić znaczących społecznie wywiadów interpretujących i tłumaczących trudne do ogarnięcia przez ogląd potoczny "dziejące się dzieje" i zabrać głos w interesujących opinię publiczną kwestiach, co wielekroć czynił. Na koniec wypowiedział się o swoim życiu jako antropolog właśnie. Świadom nadchodzącego nieuchronnie bliskiego odejścia, z myślą, że przyszłość może nie będzie mu już dana, pisał "mozolnie" w ostatnich miesiącach książkę Umykanie-wedle jego własnych słów-"książkę-kataster, która pozwala-mam nadzieję inaczej spojrzeć na własne życie w sytuacji, kiedy wszelka pewność popada w ruinę". Dokonując jego retrospektywnego oglądu, nazwanego przezeń "etnografią życia", odbył ostatnią "antropologiczną wędrówkę po kulturze". Za jej zapowiedź-z dzisiejszego punktu widzenia-uznać można wywiad prasowy, którego udzielił w 2012 roku, dotyczący tematu "śmierci w kulturze współczesnej", zatytułowany Chcemy zostawić ślad. Opowiadając na inaugurujące rozmowę pytanie o strach przed śmiercią, powiedział: "Jeśli ktoś powie, że się nie boi, * Dr hab. Jan Grad, prof. UAM

Ijp Pan Sygn 0001 004304 00, 2014

HP paciory plt aug w stos. do II. paciorek? (podh. paciorki w zn 1) Szyldak O, SWMo 62. MD paciórek zob. I. paciorek. paciórek? paciórka zob. II. paciorek? paciuchy pejor «stare zu¿yte poñczochy» Radosty Olsz, SWM XII s. 27. UDK packaae siê «paaekaae siê, babraae siê»: nie pack×j siê w tem b³ocie Tu³awki Olsz, KF. MK paczeoeniak pacocha «rozmok³a ziemia, b³oto»: ledvo pšeíeô×ú-am bes ta pacoôa na dro¼e do Šili W, SWarm 105. MK pacowaty «s³otny, wilgotny»: po ‡etše búo pacowate Klebark Wk Olsz. MGK pacuna (Z) Mzach, pacyna, paczyna (Z + lit) OWM; pac-OW, pacz-O Olsz Wêg, pec-Gi¿ Olc; Gpl -ów Pisz, Ipl -ama Gi¿; «wios³o u¿ywane w parze, osadzone w dulkach»: pacuny, co tak iô moze za¾akowaae i tak razem, a ‡osúo co oee tak sam muoei popyôaae £ajs Nidz, ‡osúo to tlo w reçku oea ma i oea popôa, pacna to pš baaee tak pššikowane co moÅe pacnowaae, ‡osúowaae ted Purda Olsz, paaeiny; Ÿosúo -to oee popôa, paaeinuje to dwoma Stawiguda Olsz, no to ºedy jado na jeŸeÅe v boaee to majo pecyne Konopki Wk Gi¿. HP I. pacyna (Z) Olsz, pecyna (Z + lit) OW, psn; «gruda ziemi; glina, b³oto»: pacyn -g¾ina -mòìo gròŸle Gietrzwa³d Olsz, aeaíško viíeôaae s ti pecini pši Paltií×novam polu W, SWarm 108. PG II. pacyna zob. pacuna. pacynowaae, paczynowaae (Z) O Olsz Szcz Gi¿; pac-O Olsz, pacz-Olsz; «wios³owaae tzw. paczynami»: oee pacnuje, a Ÿosúem oee pogarña Piasutno Szcz, paciny; Ÿosúo -to oee popôa, paaeinuje to dwoma Stawiguda Olsz, ‡osúo to tlo w reçku oea ma i oea popôa, pacna to pš baaee tak pššikowane, co moÅe pacnowaae, ‡osúowaae ted Purda Olsz. PG pacynowanie (Z) O, paczynowanie; «wios³owanie tzw. paczynami»: paiñi do painovaño Gady Olsz. HP paczechowy «okreoelenie p³ótna utkanego z odpadków w³ókna po drugim czesaniu lnu»: paceôove púùtno W, Konf 110. MK paczek (lit) Olsz i bl; «ma³e opakowanie»: íigúi fpšòt paèek putroí×ka, a ter×s koštuíò tši troí×ki Naglady Olsz, Stef JPW 6. ID paczesi (Z + lit) OWMzach Pisz E³k Olc, paczesie (Z + lit + SWM IV) OWM; zwykle pl, sg zapisano sp (te¿ coll?); Gpl -ów Gi¿, -i W Szcz Gi¿ Pisz E³k; «odpadki w³ókna po drugim czesaniu lnu; te¿ o p³ótnie utkanym z tych odpadków»: p¸erše, co zleaeaúo, to zgÅebŸe, a druèe -paèei, a co oee üostaúo to buú ten dobr län do púutna GryŸliny Olsz, zgÅebŸi to p¸eroei, druèe to paèeoei, to mñentše so, ted isty ln, taka pupka zrobŸuna na koúko, ñejeñi pospoúu, a ñejeñi apart -napšut zgÅebŸi, potm paeoee na kracºi, a to co üostañe to kluçkr Gady Olsz, tn aeist [len] to ñe byúo paèeoee ino tn grub Lipowo O gm. Waplewo, gruby part, paèeoee [odp. na pyt.: Jsn. grubsze p³ótno lniane?] Kowale Oleckie. MK paczesiak «p³ótno utkane z odpadków w³ókna po drugim czesaniu lnu» Orzysz Pisz, SWM IV s. 145. MK paczesie zob. paczesi. paczesiowy (Z + lit + SWM IV) O Olsz M; «okreoelenie»: a) «odpadków w³ókna po drugim czesaniu lnu» Mr¹g Gi¿: kònÇel paaeešowa po druèim èesañu Krzy¿any Gi¿; b) «p³ótna utkanego z w³ókna po drugim czesaniu lnu» O Olsz Mzach Mr¹g Pisz Olc: p³ótno paczesiowe £êgajny Olsz, SWM IV s. 145; c) «szczotki u¿ywanej do drugiego czesania lnu»: szczotka paczesiowa Orzysz Pisz, SWM IV s. 43. MK paczeoeniak (Z + SWM IV) Szcz Gi¿; «p³ótno utkane z odpadków w³ókna po drugim czesaniu lnu»: paceoeñak to jus tñejs [odp. na pyt.: Jsn. grubsze p³ótno lniane?] Szymany Szcz. MK paczeoeny paczeoeny (Z + P + lit + SWM IV) OWM i bl; «odnosz¹cy siê do»: a) «odpadków w³ókna po drugim czesaniu lnu oraz nici uprzêdzionych z takiego w³ókna» Szcz Pisz Olc: paceoene [w³ókno] to bêñ¬e do wïÑtku Szczytno; b) «p³ótna utkanego z w³ókna po drugim czesaniu lnu» OWM: [p³ótno] zgÅebne -to byúo grupse, paceoene to byúo tñejse, a lñane to cale byúo aeeñutºe Pogubie OErednie Pisz, paceoeny part Skarzyn

ACADEMIA. Magazyn Polskiej Akademii Nauk

9 m a g a z y n p o l s k i e j a k a d e m i i n a u k

Wydawnictwo UŁ eBooks, 2017

2024

Advances in Materials Science and Engineering: An International Journal (MSEJ) is a quarterly open access peer-reviewed journal that publishes articles which contribute new results in all areas of the Materials Science and Engineering. The journal is devoted to the publication of high quality papers on theoretical and practical aspects of Materials Science and Engineering. The goal of this journal is to bring together researchers and practitioners from academia and industry to focus on Materials Science and Engineering advancements, and establishing new collaborations in these areas. Original research papers, state-of-the-art reviews are invited for publication in all areas of Materials Science and Engineering.

Todos los derechos reservados © by ABELEDO-PERROT S. A. E. e I. La valle 1280 --1048 -Buenos Aires --Argentina Queda hecho el depósito que marca la ley 11.723 I. S.B.N.: 950-20-1139-2 El derecho de propiedad de esta obra comprende para su autor la facultad de disponer de ella, publicarla, traducirla, adaptarla o autorizar su traducción y reproducirla en cualquier forma, total o parcial, por medios electrónicos o mecánicos, incluyendo fotocopia, grabación magnetofónica y cualquier sistema de almacenamiento dé información; por consiguiente nadie tiene la facultad de ejercitar los derechos precitados sin permiso del autor y del editor, por escrito, con referencia a una obra que se haya anotado o copiado durante su lectura, ejecución o exposición públicas o privadas, excepto el uso con fines didácticos de comentarios, críticas o notas, de hasta mil palabras de la obra ajena, y en todos los casos sólo las partes del texto indispensables a ese efecto.