Medieval feasts

This chapter investigates what metaphors of feast-like battles convey about cultural ambiguity surrounding host-guest relations in the Latin Middle Ages and elites’ dark fantasies about hospitality in general. What did authors imply when they wrote that fighting was like feasting, that a battlefield was like a festive table, that enemies were like feasters, or that acts of hostility were like/unlike practices of hospitality? What do these establishments of similitude and dissimilitude tell us about the phantasmatic views of host-guest relations in different elite cultures in which they were articulated? What productive and transgressive potential of hospitality for the formation of political, religious, and cultural elite identities do these figures of speech disclose? The chapter uses a large set of metaphors, topoi, figures of speech, associations etc. from historiography and hagiography (Latin, Old Norse, and Middle High German) and from images from both core European areas and peripheries (in the crusader Holy Land, on the Baltic Rim, in Scandinavia etc.) to pinpoint the referential affinities and conceptual proximity between practices and notions of hostility and hospitality.

The court of Duke Louis IX of Bavaria-Landshut (reigned 1450-1479) was one of the most influential and colourful courts of its time. Against the backdrop of humanist discourses, this book analyses selected architecture and works of art that were created at the court of Louis IX and in his circle. The focus of the analysis is on the transfer of these discourses and their artistic realisation. Using the example of three core themes of humanism - the discovery of the individual, landscape and history - it is shown how humanist discourses reached Landshut from the university towns of northern Italy through so-called learned councils and were artistically realised there.

Ἡ διαχρονική ὑμνογραφική παραγωγή στό Ἅγιον Ὄρος περιβάλλεται τήν πορφύρα τῆς αἰωνιότητας. Γι᾿ αὐτό καί ἡ ἐν ἐξελίξει ἔρευνα πού παρουσιάζεται μέσα ἀπό τήν εἰσήγηση αὐτή εὐελπιστεῖ νά ἀναδείξει τήν τεράστια συμβολή τῶν Ἁγιορειτῶν Ὑμνογράφων στήν ἀνάπτυξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας Ὑμνογραφίας (ἰδιαίτερα στούς δύσκολους καιρούς τῆς Τουρκοκρατίας καί τῶν Νεομαρτύρων) καί νά ἀποτελέσει ἐλάχιστη συμβολή στήν Ἀθωνική Προσωπογραφία καί στή μελέτη τῆς πνευματικῆς κίνησης στό Ἅγιον Ὄρος στό πέρασμα τῶν αἰώνων.
Στό πλαίσιο τῆς μέχρι σήμερα ἔρευνάς μας, καταγράψαμε τά ὀνόματα καί κάναμε ἐπισημάνσεις στό ἔργο πλέον τῶν 120 Ἁγιορειτῶν ὑμνογράφων. Ἡ ἐν ἐξελίξει ἔρευνά μας συνεχίζεται μέ ἐπιτόπια ἔρευνα στά ἀθωνικά καθιδρύματα, κυρίως γιά τήν καταγραφή ὑμνογράφων πού προέρχονται ἀπ᾿ αὐτά καθώς καί τοῦ ἔργου τους.

Τη δική σου διάσηµη µορφή, Πλούταρχε από τη Χαιρώνεια, έστησαν οι δυνατοί Αύσονες, διότι στους Παράλληλους Βίους τους άριστους Έλληνες συνταίριαξες µε τους γενναίους κατοίκους της Ρώµης. Αλλά του δικού σου βίου άλλον παράλληλο βίο ούτε συ δεν θα µπορούσες να γράψεις• γιατί δεν έχεις όµοιον σου. Σχόλια Μέτρο: ελεγειακό δίστιχο. Εγκωµιαστικό επίγραµµα σε (ίσως προϋπάρχον) άγαλµα του Πλουτάρχου. Οι Βίοι Παράλληλοι Ελλήνων και Ρωµαίων (εδώ αποκαλούµενων Αυσόνων) αποτελούσαν αγαπηµένο ανάγνωσµα στο Βυζάντιο. Η θετική εν γένει αντίληψη που είχαν οι Βυζαντινοί για τον εθνικό ηθικό φιλόσοφο αντικατοπτρίζεται καθαρά στο πασίγνωστο επίγραµµα του ενδέκατου αιώνα Εἰς Πλάτωνα καὶ Πλούταρχον του Ιωάννη Μαυρόποδος, το οποίο θεωρείται χαρακτηριστικό παράδειγµα του λεγόµενου χριστιανικού ανθρωπισµού• βλ. το κείµενο στην έκδοση P. de Lagarde, Iohannis Euchaitorum Metropolitae quae in codice Vaticano greco 676 supersunt, Göttingen 1882 (ανατ. Amsterdam 1979), 24 (αρ. 43). δ) Χριστιανικό Επίγραµµα ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΝΑΖΙΑΝΖΗΝΟΣ Για τον βίο και το έργο του Γρηγορίου, βλ. παραπάνω στο παρόν βιβλίο. Ἐπιγράµµατα Βασίλειος Π. Βερτουδάκης Η παρουσία του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, ως επιγραµµατοποιού, στην Παλατινή Ανθολογία συνδέεται µε δύο ιδιαιτερότητες. Η πρώτη είναι ότι συµµετέχει στη µείζονα αυτή συλλογή µε τον µεγαλύτερο -µακράν!-αριθµό επιγραµµάτων 113 : 254. Έτσι εµφανίζεται το παράδοξο σε µια κατά το πλείστον κοσµική ποιητική ανθολογία το ποσοτικό προβάδισµα να ανήκει σε έναν χριστιανό ποιητή. 113 Ακόµη και οι πλέον παραγωγικοί επιγραµµατοποιοί της Παλατινής Ανθολογίας υστερούν έναντι του Γρηγορίου: Ο Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς δεν υπερβαίνει τα 160 και ο Μελέαγρος -µε την ευχέρεια που είχε και ως ανθολόγος του Στεφάνου του-συµµετέχει µε 132. Γύρω στα 100 επιγράµµατα έχουµε από τον Λεωνίδα τον Ταραντίνο, τον Στράτωνα και τον Αγαθία τον Σχολαστικό.

El 1672, un músic municipal de València anomenat Josep Gomar concloïa la còpia manuscrita d'un llibre que recollia els textos, les didascàlies i la música de les representacions religioses que any rere any s'escenificaven en la fastuosa festa del Corpus Christi, organitzada i finançada pel cap i casal: els misteris en valencià de Sant Cristòfol, Adam i Eva i el Rei Herodes i la representació en llatí de l'Apocalipsi de Sant Joan. En la present monografia, un equip d'especialistes en diverses àrees del coneixement analitza globalment aquest excepcional testimoni documental del teatre religiós a la Corona d'Aragó. El resultat final és la reunió en un mateix volum d'un ampli estudi pluridisciplinari del contingut del manuscrit i el seu context, l'edició crítica integral dels textos i la música, a més del facsímil complet a color.

Saints Theodοulos and Agathopous, early Martyrs of Thessalonica (4 April, drown in the sea,
under Maximian), gather a series of interesting testimonies in menologia, typica and
synaxaria. The main hagiographical work dedicated to their cult and memory, however, is the
Greek Passion BHG 1784, which attracted our interest, for philological reasons but also for
an interesting hagiographical phenomenon that it reveals. The edition of Acta Sanctorum and
that of the Megas Synaxaristis of Doukakis are shown to be weak and deficient for modern
editorial standards, and we announce here the project of a new critical edition of the Greek
Passion. The second goal of the article is the highlighting of strong textual relationships
between the Passion of Theodοulos and Agathopous and two other early Passions, that of
Leonidis and the seven virgins (BHG 983z) and that of the Ten Martyrs of Crete (BHG 1196).
The phenomenon appears extremely interesting, joining the actual research focus of
hagiography and setting a hagiographical bridge between Thessalonica and Crete.

Sculptures of the Virgin, made of a wide variety of materials, individually mounted on house façades („Hausmadonnen“), still characterise the appearance of public spaces today, especially in southern Germany. Nevertheless, very fundamental questions about this multifaceted group of objects have received little or no attention in research to date: Where do the origins of the tradition lie? Who did the Madonnas protect, who commissioned them, how did artists at different times solve the task they were given? Which object histories can be reconstructed? Why were certain Virgins musealized - and how can such complex objects be curated? What does it mean to restore a Madonna mounted in the façade of a building?
To answer these and other questions, the workshop seeks new interdisciplinary approaches: with contributions from universities and museums, from art history, religious studies, ethnology, heritage conservation and restoration.

In his Letters Grigor Magistros cited and mentioned numerous sources. Most parallels are, however, with the Bible, and sometimes he mentions specific biblical books. Armenian authors referred to by him are Movsês Xorenac{i, Anania Narekac{i, Agat{angeáos, and he tells us also about Anania Širakuni’s lost work K{nnikon. One of his most important sources is David the Invincible’s Definitions of Philosophy. Among works read by Grigor were Armenian versions of Greek theologians, philosophers, and physicians. He also cited from a series of Greek sources which he read in original, mostly from Clement of Alexandria’s Exhortation to the Heathens. Grigor also recounted some Greek myths, among them, some unique ones.

Skulpturale Hausmadonnen aus unterschiedlichen Materialien
und auf individuelle Weise an Hausfassaden montiert, prägen
bis heute das Stadtbild, insbesondere in Süddeutschland.
Dennoch sind zentrale Fragen zu dieser faszinierenden
Objektgruppe bisher kaum erforscht: Wo liegen die Ursprünge
dieser Tradition? Wen schütz(t)en die Madonnen? Wer
beauftragte und wer schuf diese Skulpturen, und wie haben
Künstler*innen im Lauf der Jahrhunderte die Anforderungen
ihrer Auftraggeber*innen interpretiert?
Der interdisziplinäre Workshop widmet sich erstmalig der
umfassenden Untersuchung und Diskussion dieser Themen.
Im Austausch zwischen Universität und Museum werden
Expert*innen aus Kunstgeschichte, Religionswissenschaft,
Ethnologie, Denkmalpflege und Restaurierung neue Perspektiven
auf Hausmadonnen eröffnen. Welche Objektgeschichten
lassen sich rekonstruieren? Welche Faktoren führten zu ihrer
Musealisierung, und wie können sie im musealen Kontext
angemessen präsentiert werden? Welche Herausforderungen
stellen sich bei der Restaurierung von Hausmadonnen in
denkmalgeschützten Ensembles?
Der Workshop ist eine Kooperation zwischen dem
Germanischen
Nationalmuseum und dem Lehrstuhl für
Mittelalterliche Kunstgeschichte der Universität Bamberg,
gefördert vom Zentrum für Mittelalterstudien der Universität
Bamberg (ZeMas).

Νέο χειρόγραφο «Tης Ιστορίας της εύρεσης του Τιμίου Σταυρού και των καρφιών» σε ανακατασκευασμένο Πανηγυρικό «τύπου Αναστασίου».

Το άρθρο είναι αφιερωμένο στη μελέτη του χαμένου κώδικα, τρία θραύσματα του οποίου φυλάσσονται στο Παρίσι και στη Μόσχα. Η γραφή του «τύπου Αναστασίου» και τα μεταβατικά χαρακτηριστικά στη διακόσμηση καθιστούν δυνατή τη χρονολόγηση του μερικώς ανακατασκευασμένου κώδικα στα τέλη του 9ου – αρχές του 10ου αιώνα.
Δύο φύλλα από αυτόν τον κώδικα στο χειρόγραφο του Κρατικού Ιστορικού Μουσείου της Μόσχας, Syn. gr. 73 περιέχουν ένα απόσπασμα προηγουμένως άγνωστου αντιγράφου «Tης Ιστορίας της εύρεσης του Τιμίου Σταυρού και των καρφιών» του Μενάνδρου Προτήκτoρα.

The first part of the article examines the palaeography, decoration and content of three protective fly-leaves now preserved in Paris and Moscow. This leads to the conclusion that they originated from a lost Panegyric produced at the turn of the 9th to 10th centuries and written in minuscule of the «Anastasios type»; the content of texts and their sequential order in the miscellany has been partially reconstructed. The second part of the article is devoted to a previously unknown fragment of «The Legend of the True Cross and Nails » by Menander Protector in the manuscript Moscow, State Historical Museum, Syn. gr. 73, which is the earliest minuscule copy of this text. The article is accompanied by the publication of the fragment.

Bilden är en illumination från Les Grandes Chroniques de France de Charles V, en del i en serie av officiella krönikor som författats vid det franska hovet sedan 1200-talets mitt. Bilden föreställer den överdådiga fest som kung Karl V av Frankrike (r. 1364-80) anordnade för den tyskromerske kejsaren Karl IV (r. 1346/9-78) och hans son kung Wenceslas IV av Luxemburg (r. 1376/1378-1419) samt flera biskopar i Paris den 6 januari 1378. De övriga av praktfestens 800 gäster syns inte i bilden. De var av lägre rang, mestadels riddare och satt "under saltet", det vill säga på ett lämpligt avstånd från de fem huvudborden, inklusive det höga bordet som ockuperades av kungligheterna. Den huvudsakliga underhållningen under festen var en extravagant pjäs med korsfarartema som återskapade belägringen av Jerusalem år 1099 och som syns i den nedre delen av bilden. Föreställningen, påstås det, skulle fungera som ett politiskt argument för att övertyga kejsaren att ansluta sig, eller till och med leda ett nytt korståg till det Heliga Landet. Om detta var den franske kungens plan, så misslyckade den helt (kejsaren inledde inget korståg), men inte nödvändigtvis för att teaterstycket var en undermålig produktion. Tvärtom, föreställningen iscensattes av Philippe de Mézières (ca 1327-1405), en hovman, författare, impressario och före detta korsfarare, som sannolikt kanaliserade sina egna krigsupplevelser från det Heliga Landet och Mel-Stort tack till Lisa Hellman (LU) för hjälp med texten. Essän tillägnas Gabriela Bjarne Larsson (SU). Forskning för texten genomfördes tack vare stöd av VR:s projekt "Gästfrihetens tvetydighet och den interkulturella integrationen i europeiska gränszoner, ca. 1000-1350" (diarienummer 2020-01810).

The author, based on written and archaeological sources, suggests that local élites can have supported Christianization in the territories dependent on their power, often in opposition to the official policy of the ruler, and much earlier than the actual baptism of the ruler himself. Consequently, it seems necessary to rethink the traditional theory regarding the reasons behind Mieszko I’s and Harald Bluetooth’s baptism, and the pagan opposition against it.

Heinz Erhardt, dessen spitzer Feder wir die wohl mit Abstand spritzigste Bearbeitung des Themas «Berg» in deutscher Sprache verdanken, 1 benutzte eine prägnante Formel, wenn es darum ging, weitschweifige Vorbemerkungen zu vermeiden und schnell auf den Punkt zu kommen. Sie lautete schlicht: «Noch'n Gedicht!» In diesem Sinne sei ein Lobgedicht auf das Heidelberger Schloß an den Anfang meines Beitrages gestellt: Dis BergSchlos ist die Burg / wo Kunst bey Weißheit wohnet: Wo die Geschicklichkeit recht fürstlich wird belohnet: Wo Jupiter regirt / wo manches kluges Bild Apollo mahlt im Sinn / wo P allas führt den Schild. Wol euch / ihr Pierinnen [= Musenj / hie sind P arnassusZinnen. Mit diesen Zeilen beschloß Joachim von Sandrart, der Vater der deutschen Kunstgeschiche, seinen knappen Bericht über die Gemäldesammlung der Pfälzer Kurfürsten und deren Kunstkammer. 2 Sie enthalten alle Stichworte, um die es im folgenden gehen soll: nämlich um die ideelle Vorstel lung des Heidelberger Schloßberges, des Königstuhls, als einem neuen P arnaß, auf dessen Gipfel durch das Mäzenatentum der P falzgrafcn dem Dichtergott Apollo und den neun Musen eine würdige neue Heimstatt bereitet worden sei. Sandrarts Gedicht wurde nur wenige Jahre vor der Zerstörung Heidelbergs im P fälzischen Erbfolgekrieg (1689/93) veröffentlicht. Es markiert daher den Endpunkt einer langen, in ihren Anfängen beinahe zweieinhalb Jahrhunderte weiter zurück reichenden Reihe literarischer Anspie lungen auf den P arnassus P alatinus, den pfälzischen Musenberg; im Rahmen der Forschungen zur Geschichte des Pfälzischen Humanismus ist dieses Thema wiederholt behandelt worden. 3 Die nicht nur für deutsche Verhältnisse, sondern gerade im Vergleich zu italienischen Fürstenhöfen

The written evidence gives us a view of the conversion of the peri‐Baltic area through the eyes of the successful Christianizers because, unfortunately, no other contemporary “eyes” are available. Sources from the 10th–11th century paint a pro‐ cess that was quick, historically necessary, and politically effective. Those especially active in spreading the Faith are naturally the focus of attention, hence the ac‐ counts we are dealing with refer for the most part to political elites and ruling dy‐ nasties in particular. Therefore, the historiography of Christianization is not much different from political history. Medieval Christian ‘historians’ dichotomized the past into two distinctive epo chs separated by decisive events which introduced divine order into ungodly chaos. This uniform vision makes us also think in terms of sharp contrasts be‐ tween “what was Christian” and “what was not‐Christian”, thus confronting the two “worlds” in order to achieve better focus and typological cl...

Ὅπως διαφαίνεται ἀπό τήν ἀνωτέρω βιβλιογραφία, ὑπάρχει μία μερίδα ἐρευνητῶν πού ἐγείρει ζήτημα γνησιότητας κάποιων Ἐπιστολῶν τοῦ ἁγίου Νείλου. Ἐν τούτοις, ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι πού θεωροῦν ὅτι οἱ Ἐπιστολές δέν ἀποτελοῦν ἀνθολόγιο κειμένων τοῦ Νείλου καί ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων, καθώς ἡ ἑνότητα ὕφους καί ἰδεῶν πού παρατηρεῖται ἀναδεικνύει τήν ὁμογένεια καί γνησιότητα τοῦ ἐξεταζομένου ἔργου καί ἀπορρίπτει μία ἀνθολογική παρουσίαση, χωρίς νά

Περιεχόμενα:
Εισαγωγικά
Ο 45ος ιερός αποστολικός κανόνας κατά τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη
Ο 45ος ιερός αποστολικός κανόνας κατά την ομοφωνία των Αγίων Πατέρων
Επιλεγόμενα

Τὸ παρὸν «ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ» διαπραγματεύεται τὸ θέμα τοῦ 45ου Ἱεροῦ Ἀποστολικοῦ Κανόνος, ὁ ὁποῖος ὡς ἑρμηνεύεται ὑπὸ τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τελικῶς ὑπὸ τῆς ὁμοφωνίας τῶν ἁγίων Πατέρων ἰσχύει ὡς πρὸς ἀκατακρίτους αἱρετικοὺς καὶ τὴν συμπροσευχὴ (= συγκοινωνία) τους, [τοῦτο δημοσιεύεται γιὰ πρώτη φορά]. Δίδοντας ἀπάντηση στὴν ἐποχή μας στὴν ὁποία λέγεται τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ὅτι δηλαδὴ δὲν ὑπάρχει Ἱερὸς Κανόνας ὁ ὁποῖος ἐντέλλεται καὶ μάλιστα μετὰ ἐπιτιμίου τὸν ὀρθόδοξο νὰ μὴ κοινωνεῖ μὲ ἀκατακρίτους αἱρετικούς· μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκλαμβάνεται ὁ σχετικὸς 15ος  Ἱερὸς Κανόνας τῆς ΑΒ’ Συνόδου ὡς δυνητικὸς στὸ δεύτερο τμῆμα του  καὶ ἔτσι νὰ μὴν ἀντιμετωπίζεται ὀρθὰ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὥστε νὰ θεραπευθεῖ ἡ παροῦσα κατάσταση.
            Τὸ «ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ» ἐπίσης, κλείνει κάποιες πτυχὲς τῆς θεματικῆς τοῦ βιβλίου οἱ ὁποῖες ἔχουν ἀφεθεῖ ἀνοικτές. Ὅπως εἶναι ὡς πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Γʹ Οἰκουμενικῆς ὅτι ἀναφέρονται σὲ ἀκαθαιρέτους αἱρετικούς. Ὅπως εἶναι τὸ θέμα τῆς ἐπιβολῆς ἐπιτιμίων σὲ Ὀρθοδόξους ποὺ κοινώνησαν μὲ ἀκρίτους αἱρετικούς, [γιὰ πρώτη φορὰ δημοσιεύεται ὅτι ἐπιτιμήθηκαν οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπειδὴ κοινώνησαν μὲ ἀκατακρίτους αἱρετικούς, (ἐξαιρέσει τοῦ βιβλίου ΗΕΤΜ)].Ὅπως εἶναι ὡς πρὸς τοὺς μὴ προϊσταμένους τῆς αἱρέσεως τοῦ ἀρειανισμοῦ τῆς πρὸς «Ρουφινιανὸν» ἐπιστολῆς οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὑπογράψει αἱρετικὴ ὁμολογία· στὸ βιβλίο ὅμως ἐγράφη ὅτι ἦταν ἀξιόμεμπτοι ὡς πρὸς τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία χωρὶς νὰ γίνεται ἀναφορὰ στὴν αἱρετικὴ ὁμολογία. Καὶ στὶς τρεῖς περιπτώσεις ἐδῶ στὸ «ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ» γίνεται πλατύτερη διαπραγμάτευση τῶν ὑποθεμάτων αὐτῶν καὶ στὴν τρίτη ἀπαντᾶται καὶ τὸ γιατί.
            Κλείνοντας τὰ εἰσαγωγικὰ προσθέτουμε ὅτι τὸ κύριο θέμα τοῦ «ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ»  – μὲ τὰ παρεπόμενά του -  παρουσιάζει πολὺ μεγάλο ἐνδιαφέρον, ἔχει θεολογικὲς διαστάσεις, καὶ ἄμεση πρακτικὴ συνέπεια καὶ μάλιστα σωτηριολογικοῦ χαρακτῆρος· διὰ τοῦτο προτρέπουμε τοὺς φίλους ἀναγνῶστες νὰ τὸ διεξέλθουν μετὰ προσοχῆς, ἀξίζει τὸν κόπο.


 
          *Τὸ κείμενο τοῦ «ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ» ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ βιβλίου: «Ἡ ἔννοια τοῦ μολυσμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὴ καταδικασθέντων αἱρετικῶν...»,· συνεπῶς, ὅπως εἶναι ἀπολύτως φυσικό, παραπέμπει στὴν ἐπιχειρηματολογία του.

Περιεχόμενα:
Εισαγωγικά
Ο 45ος ιερός αποστολικός κανόνας κατά τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη
Ο 45ος ιερός αποστολικός κανόνας κατά την ομοφωνία των Αγίων Πατέρων
Επιλεγόμενα

Τὸ παρὸν «ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ» διαπραγματεύεται τὸ θέμα τοῦ 45ου Ἱεροῦ Ἀποστολικοῦ Κανόνος, ὁ ὁποῖος ὡς ἑρμηνεύεται ὑπὸ τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τελικῶς ὑπὸ τῆς ὁμοφωνίας τῶν ἁγίων Πατέρων ἰσχύει ὡς πρὸς ἀκατακρίτους αἱρετικοὺς καὶ τὴν συμπροσευχὴ (= συγκοινωνία) τους, [τοῦτο δημοσιεύεται γιὰ πρώτη φορά]. Δίδοντας ἀπάντηση στὴν ἐποχή μας στὴν ὁποία λέγεται τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ὅτι δηλαδὴ δὲν ὑπάρχει Ἱερὸς Κανόνας ὁ ὁποῖος ἐντέλλεται καὶ μάλιστα μετὰ ἐπιτιμίου τὸν ὀρθόδοξο νὰ μὴ κοινωνεῖ μὲ ἀκατακρίτους αἱρετικούς· μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκλαμβάνεται ὁ σχετικὸς 15ος  Ἱερὸς Κανόνας τῆς ΑΒ’ Συνόδου ὡς δυνητικὸς στὸ δεύτερο τμῆμα του  καὶ ἔτσι νὰ μὴν ἀντιμετωπίζεται ὀρθὰ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὥστε νὰ θεραπευθεῖ ἡ παροῦσα κατάσταση.
            Τὸ «ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ» ἐπίσης, κλείνει κάποιες πτυχὲς τῆς θεματικῆς τοῦ βιβλίου οἱ ὁποῖες ἔχουν ἀφεθεῖ ἀνοικτές. Ὅπως εἶναι ὡς πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Γʹ Οἰκουμενικῆς ὅτι ἀναφέρονται σὲ ἀκαθαιρέτους αἱρετικούς. Ὅπως εἶναι τὸ θέμα τῆς ἐπιβολῆς ἐπιτιμίων σὲ Ὀρθοδόξους ποὺ κοινώνησαν μὲ ἀκρίτους αἱρετικούς, [γιὰ πρώτη φορὰ δημοσιεύεται ὅτι ἐπιτιμήθηκαν οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπειδὴ κοινώνησαν μὲ ἀκατακρίτους αἱρετικούς, (ἐξαιρέσει τοῦ βιβλίου ΗΕΤΜ)].Ὅπως εἶναι ὡς πρὸς τοὺς μὴ προϊσταμένους τῆς αἱρέσεως τοῦ ἀρειανισμοῦ τῆς πρὸς «Ρουφινιανὸν» ἐπιστολῆς οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὑπογράψει αἱρετικὴ ὁμολογία· στὸ βιβλίο ὅμως ἐγράφη ὅτι ἦταν ἀξιόμεμπτοι ὡς πρὸς τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία χωρὶς νὰ γίνεται ἀναφορὰ στὴν αἱρετικὴ ὁμολογία. Καὶ στὶς τρεῖς περιπτώσεις ἐδῶ στὸ «ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ» γίνεται πλατύτερη διαπραγμάτευση τῶν ὑποθεμάτων αὐτῶν καὶ στὴν τρίτη ἀπαντᾶται καὶ τὸ γιατί.
            Κλείνοντας τὰ εἰσαγωγικὰ προσθέτουμε ὅτι τὸ κύριο θέμα τοῦ «ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ»  – μὲ τὰ παρεπόμενά του -  παρουσιάζει πολὺ μεγάλο ἐνδιαφέρον, ἔχει θεολογικὲς διαστάσεις, καὶ ἄμεση πρακτικὴ συνέπεια καὶ μάλιστα σωτηριολογικοῦ χαρακτῆρος· διὰ τοῦτο προτρέπουμε τοὺς φίλους ἀναγνῶστες νὰ τὸ διεξέλθουν μετὰ προσοχῆς, ἀξίζει τὸν κόπο.


 
          *Τὸ κείμενο τοῦ «ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ» ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ βιβλίου: «Ἡ ἔννοια τοῦ μολυσμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὴ καταδικασθέντων αἱρετικῶν...»,· συνεπῶς, ὅπως εἶναι ἀπολύτως φυσικό, παραπέμπει στὴν ἐπιχειρηματολογία του.

1493 immatrikulierte sich der 23jährige Wölfli an der Universität in Paris, wo er nach einem Jahr den Titel eines magister artium erwarb. 5 Noch während seiner Studienzeit in Paris beschloß der Rat von Bern am 9. April 1493, im nachfolgenden Jahr Wölfli die Leitung der Bernischen Lateinschule anzuvertrauen. 6 An Ostern 1494 trat Wölfli als Nachfolger von Lienhart Mäder sein Amt Dieser Aufsatz entstand im Zusammenhang mit dem Forschungsprojekt des Schweizerischen Nationalfonds der Autorinnen über die burgundischen Tapisserien im Historischen Museum Bern. ' «30. Br(achmonat) uff den Tag bin ich 50 jar allt worden». Heinrich Wölfli, Syrische Reiß. Faart gan Hierusalem, Zum heiligen grab, und biß an Jordan (1520/21), übersetzt 1582 durch den Berner Johann Haller, Hans Bloesch (Hg.

The first note focuses on the personality and the historical work of Niketas the Paphlagonian, a minor saint and a rare victim of the anathema on books. Niketas’ biography is revised, the presumed title of his historical compilation, ἀπόκρυϕος ἱστορία, is explained. He is shown to be the author of the fragmentary text now considered to be his hagiography.
The second note explores the metamorphosis of a remarkably poorly written short passage from Niketas’ History. A story of a modest vision gradually transforms into an extraordinary scene with no parallels in the vast array of Byzantine miracles, a telepathic encounter between two confessors, Abbot Theophanes and Patriarch Nikephoros.
The third note briefly raises some textual issues related to the Chronicle of Pseudo-Symeon, our main depository of fragments from the History of Niketas.

Info tratte da Gli agricoltori primitivi per preparare il suolo alla cultura diradavano il terreno boscoso abbattendo gli alberi, che poi venivano bruciati sul posto. Il terreno, cosparso di ceneri, riceveva poi le sementi. Per liberare i campi dalle erbacce le si dava alle fiamme e le ceneri servivano da fertilizzante.

H ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝ∆ΙΚΤΟΥ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ Ἡ Ἴνδικτος (ἀπό τή λατινική λέξη Indictio = ἔνδειξη, ὁρισμός, μήνυμα, κήρυξη, ἐπαγγελία, διάγγελμα, διάταγμα) πρίν ἐξελιχθεῖ σέ ἑορτολογικό γεγονός ἀναφερόμενο στήν ἔναρξη καί τόν διά τοῦ Χριστοῦ ἁγιασμό τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους σήμαινε τήν ἀρχή τοῦ οἰκονομικοῦ ἔτους καί τῆς ἀνά δεκαπενταετία προσδιοριζόμενης φορολογικῆς πολιτικῆς τῶν Ρωμαίων. «Ἴνδικτον-γράφει τό Βασιλειανό Μηνολόγιο-λέγουσιν οἱ Ρωμαῖοι τήν ἀρχήν καί τόν ὁρισμόν» 1. Στήν ἀρχή δηλαδή κάθε δεκαπενταετίας, ἀπό τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορος Ἀδριανοῦ (117-138), καθοριζόταν καί τό ποσό πού κάθε πολίτης ἔπρεπε νά πληρώσει ὡς φόρο γῆς στό ρωμαϊκό κράτος γιά τή συντήρηση τῶν στρατιωτῶν, τῶν ὁποίων ἡ θητεία διαρκοῦσε δεκαπέντε ἔτη. «Ἐπικρατεῖ ἡ ἄποψη-σημειώνει ὁ Πετάβιος-ὅτι οἱ Ἰνδικτιῶνες δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά εἰσφορές προϊόντων καί σορός χρημάτων τῶν ὁποίων ὁ κανόνας 'ἐνεδεικνύετο' (indicebatur) κάθε χρόνο» 2. Ἡ Ἴνδικτος ἢ Ἰνδικτιὼν ταυτίζεται, μέ τόν ἑλληνικό ὅρο Ἐπινέμησις ἢ Ἐπινέμεσις 3 πού σημαίνει μερισμό τόσο τοῦ χρό-1 ΡG 117, 21 Α. 2 Βλ. S.A. Morcelli, Μηνολόγιον τῶν Εὐαγγελίων ἑορταστικὸν sive Kalendarium Eccelisiae Constantinopolitanae, τόμ. Ι, Rome M. DCCLXXXVIII (1788), σ. 109: "illud constat, Indictiones nibil aliud esse, quam annomas et tribute, quorum canon quatannis indicebatur". 3 , Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Τά Ἀμφιλόχια ἢ λόγων ἱερῶν καί ζητημάτων ἱερολογίαι. Ἐρώτησις ΡΛ∆΄, Πόσας άρχάς δεῖ νοεῖν ἡμᾶς τοῦ ἐνιαυτοῦ καί ποίας; PG 101, 737D.

John Xiphilinos (ca. 1010/75), a native of Trebizond, celebrated the patron saint of his country, Saint Eugenios, by producing a literary reworking (metaphrasis) of the saint’s Passio (BHG 609z), a collection of ten miracles (BHG 610) and two canons. This article discusses the hitherto undocumented appropriations from Heliodorus’ Aethiopika, showcasing how the hagiographer exploited these sources for ekphrastic vignettes, ēthopoietic passages, and gnomic wisdom. In addition, the paper suggests that these findings situate Xiphilinos’ hagiographic works within a Constantinopolitan cultural milieu in contrast to the previously assumed Trebizondine origin.

tes, i aixi ho poden veure en les festes d'abril, Sant Albert o les festes de setembre, son una mostra de les celebracions que encara hui es realitzen amb tota mena de solemnitat. I no oblidem les que al llarg dels anys han deixat de commemorar-se o han perdut part de la seua importancia;

No, el patrón de Alfaro no ha sido siempre San Roque. No lo será hasta justo la transición del siglo XVI al XVII. Hasta entonces, el patrón de la Villa de Alfaro, era San Miguel, santo protector, guerrero medieval auxiliador de los cristianos en las batallas. El nombre del Arcángel ya lo tenía la Iglesia de San Miguel de Arriba, en las faldas del Castillo, anterior al siglo XV. Su sustituta y actual EN ALFARO TEXTO Y FOTOGRAFÍAS: Jesús Pérez Ligero Las fiestas de nuestra tierra se organizan en torno a una figura, a la que llamamos patrón. Los patrones de los distintos pueblos de La Rioja han ido cambiando según tiempos y acontecimientos. Este es el caso de Alfaro, en el que su patrón no ha sido siempre San Roque.

RESUMEN La comercialización y el traslado de los toros de lidia en España conoció una evolución partiendo de la apropiación al margen del mercado de los animales de las comarcas próximas a la celebración de los festejos, al desarrollo de una mercado nacional de los toros de lidia. La generalización de la celebración de los festejos taurinos por toda España y la concentración de la producción de toros en ciertas provincias especializadas dio gran importancia a los medios de transporte para poder atender la demanda de plazas distantes. El transporte de los toros por ferrocarril se impuso progresivamente al traslado a pie por las veredas pecuarias, sobre todo por la mayor rapidez y regularidad que suponía la utilización del ferrocarril.

Der Beitrag kann zeigen, dass für diese narrativen Prosahistorien aber von einer wesentlich weitreichenderen Gebrauchsfunktion ausgegangen werden muss. Sie wurden im 15. Jahrhundert u. a. als historisch verbürgte und heilsgeschichtlich fundierte Darstellungen verstanden, weshalb man die Protagonisten für genealogische Herleitungszwecke instrumentalisierte und die Werke für politisch-ideologische Phantasmen funktionalisierte: die Judenproblematik und die Kreuzzugsbestrebungen nach dem Fall von Konstantinopel.

La revista Aragón en la Edad Media, editada por el Departamento de Historia Medieval, Ciencias y Técnicas Historiográficas y Estudios Árabes e Islámicos de la Universidad de Zaragoza, cumple cuarenta años. Continuadora de un proyecto editorial anterior —los Estudios de Edad Media de la Corona de Aragón (EEMCA) nacidos en 1945—, Aragón en la Edad Media ha sido el principal cauce de expresión y publicación de las investigaciones y los trabajos académicos sobre el Aragón medieval desarrollados en el seno del Departamento de Historia Medieval. En este artículo presentamos la base material sobre la que se sustenta nuestro Trabajo Fin de Máster en el que hemos planteado un estudio bibliométrico de esta publicación periódica. Esa base la constituyen los sumarios de los veintiocho números de Aragón en la Edad Media y de sus once anejos, así como un índice con los nombres de los autores que han colaborado en la revista a lo largo de estas cuatro décadas. Palabras clave: análisis bibliométric...

celebra un merecido homenaje, al cual contribuyo con unas páginas afines a la temática por la que el homenajeado demostró, desde muy temprano, su predilección. El interés por la fiesta del Corpus quedó patente en los primeros trabajos de investigación del profesor Rubio, completado algunos años después con el estudio de dicha fiesta en la ciudad de Murcia l. El Corpus o fiesta en honor del Sacramento de la Eucaristía constituyó, desde sus orígenes, el fenómeno sociocultural más importante de la Edad Media, porque "la procesión del Corpus no era la causa sino la consecuencia inmediata y directa de un desarrollo religioso en el seno de una sociedad sacralizadaW2, pues desde que en 1264 fuese instituida por Urbano IV se convirtió en un motor de transmisión doctrinal muy efectivo y en el medio visible más eficaz para manifestar públicamente el afianzamiento y el poder de la Iglesia cristiana sobre el "dominium mundi", aunque no fue hasta 13 1 1 cuando Clemente V decretó su celebración en toda la Europa cristiana 3. Historiadores, literatos, etnógrafos, etc. han estudiado desde distintas perspectivas este acontecimiento religioso 4 que perseguía en última instancia el poder de convocatoria de masas. En este sentido, podemos apuntar que se trataba de una fiesta popular, por la

Resumen: El papel que desarrolla la nobleza en los juegos populares ha sido puesto en relieve por numerosos investigadores. La fiesta será una de las manifestaciones más representativas del poder. El ceremonial de su desarrollo mostrará la estratificación de la sociedad de cada época. Así pues, la tauromaquia se establecerá como un medio indicativo de la relación entre autoridad y jerarquía social. Analizar el papel que el estamento nobiliario ha tenido en la definición del toreo a lo largo de su historia, así como las razones que le han llevado a querer participar en este proceso, puede esclarecer hasta qué punto esta clase social ha intervenido en la definición del toreo moderno, para lo cual abordaremos el caso de Córdoba.

[…] una presentia grande, et veramente de imperatrice, con certo sgrignecto quale tiene molta gratia. Mit diesen Worten schilderte der italienische Diplomat Antonio de Beatis die Präsenz und kaiserliche Autorität der Margarete von Österreich (1480-1530) nach seinem Besuch bei ihr in Mechelen zwischen 1517 und 1518. Doch wer war diese Frau und wie nutzte sie die Kunst als Legitimations-und Herrschaftsmittel über ihre persönliche Gegenwart hinaus? Welches Bild und Selbstverständnis von ihr und ihrer Herrschaft sollten nach außen getragen werden? Zeit ihres Lebens, aber insbesondere während ihrer beiden Regentschaften, zeichnete sich Margarete durch die Förderung der Künste aus. So wird auch der Fokus dieser Arbeit auf diesen Zeiträumen liegen. Sie sammelte, beauftragte und verschenkte zahlreiche Werke, diese behandelten ein breites Spektrum an Themen, von dynastischen bis religiösen oder politischen Inhalten. Sie beauftragte zum Beispiel genealogische Handschriften oder Teppiche mit heraldischen Motiven und sammelte Druckwerke, wie zum Beispiel Maximilians Ehrenpforte.

Der Beitrag widmet sich den Dichtungen mit einem homodiegetischen Erzahler des Hans Sachs (1498–1567). Ausgehend von einer ersten formalen und thematischen Klassifikation des Gesamtkorpus wird die Verwendung des homodiegetischen Formats am Beispiel eines Teilkorpus genauer untersucht: den Texten, die sich mit dem Thema der weltlichen Liebe zwischen Mann und Frau beschaftigen und somit in der Gattungstradition der Minnerede stehen. Sachs dekliniert die dafur typische homodiegetische Rahmenkonstruktion anhand zwei differenter, auch zeitlich sukzessiv entwickelter Grundmuster, die sich im Kern durch die verschiedene ontologische Situierung der Binnendiegese (›faktuale‹ vs. allegorische Erfahrungswelt) abgrenzen. In Bezug auf die homodiegetische Instanz korrelieren diese mit jeweils differenten Positionierungen (als Beobachter bzw. Akteur) und Funktionszuweisungen (Subjekt oder Objekt der Lehre), die wiederum beiderseits am Schluss auf der externen Ebene im biographischen Autor-Ich des ...

La presència de joglars, música i entreteniment cortesà és un lloc comú de la descripció literària dels grans àpats i les festes de la noblesa a l'edat mitjana. En aquest treball es recullen i s'analitzen les descripcions que ofereixen diversos contes i novel·les d'àmbit occità i català, escrits entre els segles XIII i XV, així com les cròniques reials i dietaris dels segles XIV i XV. El corpus examinat permet observar quins trets comuns presenta el tòpic de la performance dels joglars en els banquets cortesans i com es desenvolupa i s'adapta en funció del tipus de text en què es presenta i de l'evolució de les formes d'entreteniment de la noblesa.

Kein König kommt ohne Hofstaat aus, kein Herr ohne Dienerschaft – und doch ist neben dem Konzept der Herrschaftsarchitektur die Analyse einer Dienstbarkeitsarchitektur bis dato weitestgehend vernachlässigt geblieben. Das Buch bietet verschiedene Blicke hinter die Kulissen der Macht und in die dort vorhandenen Service-Konstellationen, die durch architektonische Einrichtungen ermöglicht werden. Dabei wird ein historischer und interdisziplinärer Bogen von den antiken römischen Villen über die dienstleistende Funktion von Korridoren, die „smart homes“ der Gegenwart bis zum Begriff der Architektur in der Softwareentwicklung geschlagen.

Das Nürnberger Kartäuserkloster wurde 1380 gegründet und bereits 1525, in Folge der Reformation, wieder aufgelöst. Nach Zeiten des Verfalls bedeutete der 1857 erfolgte Einzug des Germanischen Nationalmuseums die Rettung der noch vorhandenen mittelalterlichen Bausubstanz. Der rasche Ausbau des Museums, das sich seither zum größten kulturgeschichtlichen Museum des deutschen Sprachraums entwickelt hat, sowie die Schäden des Zweiten Weltkriegs, führten jedoch zu weiteren Überformungen und Verlusten der mittelalterlichen Klosterbauten. In einer Kooperation von Bayerischem Landesamt für Denkmalpflege und Germanischem Nationalmuseum wurde in ausgewählten Teilbereichen des Klosters eine Bodenradaruntersuchung durchgeführt. Ziel war die Lokalisierung mittelalterlicher Baustrukturen sowie der Grablege des Klostergründers Marquard Mendel. Die Ergebnisse sollen für weitere wissenschaftliche Forschungen zum Nürnberger Kartäuserkloster genutzt werden. Zudem bilden sie eine wichtige Datenbasis für die im Zuge der anstehenden Sanierung der Klostergebäude zu planenden archäologischen Maßnahmen und Präsentationskonzepte, wie z.B. ein archäologisches Fenster.

Margarethe von Savoyen in ihren literarischen Beziehungen* MMDXLIII Mais d'une diray entre rnille Laquelle porte le vesvage Pour Ie roy Loys de Cecile Que Mort ravi en trop vertage. C'est une reyne belle et sage Tant de vertu erdumirtee Qu 'elle est a tout humain visage Contrne la clere matinee. MMDXLIV Pour les gram biens qui sont en elle, Souverit 1 'ay voulu haultement Loer de loenge nouvelle, Mais onq n'y avins justement. Neantmains en son nom proprement, Margrrerite de Savoye, Vous trouverez tout rondement: Vertu me garde sa joye.' Aber ich werde über eine unter Tausenden sprechen, über diejenige, die Witwentrauer um den König Ludwig von Sizilien trägt, den der Tod in viel zu zartem Alter entriss. Sie ist eine schöne und kluge Königin, so von Tugend erleuchtet, dass sie fiir alle Menschen wie der strahlende Morgen anzusehen ist.

Nach schwerer Krankheit starb Dr. Eduard lsphording im Alter von 77 Jahren am 1 7. Mai 201 2 in Nürnberg. Mit ihm , der dem Germanischen Nationalmuseum auch Jahre nach seiner Pensionierung eng verbunden blieb, verliert die Bibliothek einen ihrer aktivsten Mitstreiter. / Eduard lsphording wurde am 31. Januar 1935 als vierter Sohn des Kaufmanns Dr. Otto lsphording und seiner Ehefrau llse, geb. Boese, im westfälischen Hamm ge-9