What do you think?
Rate this book
Майстер судного дня
Знай, те, що було, ніколи не минає, і той, хто це вчинив, нехай готується до розплати Божої. — Ці слова промовив лікар і алхімік Салімбені 1532 року у Флоренції. Його похмурі пророцтва справджуються 1909 року у Відні. Кілька осіб один за одним позбавляють себе життя за подібних загадкових обставин, і що наймоторошніше, без будь-якого мотиву. А може, їх хтось змусив до самогубства? Головний герой, який сам підпадає під підозру, вдається до власних розслідувань... Розпочавшись як типовий детектив, оповідь виявляється пригодницькою експедицією в глибини людської душі. Читач крок за кроком разом з героями роману потрапляє в заплутаний лабіринт, де розмито межі між днем і ніччю, між здоровим глуздом і божевіллям, між логікою і галюцинацією, між реальним і нереальним.
140 pages, Hardcover
First published January 1, 1923
About the author
Leo Perutz
38 books119 followersLeopold Perutz was an Austrian novelist and mathematician.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 133 reviews
October 30, 2020
Αριστούργημα. Καμία άλλη λέξη δεν θα αποτύπωνε πιο εύστοχα την αξιολόγηση αυτού του έργου.
Πρόκειται για ένα δημιούργημα που κρύφτηκε πίσω
απο το χαρακτηρισμό του αστυνομικού μυθιστορήματος για να ξετυλίξει μέσα στις σελίδες του ένα υπέρλαμπρα τρομερό ψυχολογικό μυθιστόρημα.
Είναι ο Λεο Πέρουτς πραγματικά το γέννημα απο την παράνομη σχέση του Φράντς Κάφκα με την Άγκαθα Κρίστι.
Πιθανό, μα το δημιούργημα που προέκυψε απο αυτή
την ένωση μοιάζει πολύ περισσότερο στον πατέρα του. Διότι ο Πέρουτς και με τις άγρυπνες Νύχτες κάτω απο την πέτρινη γέφυρα αποδεικνύει περίτρανα πως ανήκει στον «κύκλο της Πράγας».
Ο μεσαιωνικός μυστικισμός, η ανεξήγητη έννοια
του άφατου τρόμου, οι μυσταγωγικές παραδόσεις, οι μύθοι και τα ελιξίρια των δαιμόνων και των θεών
της εβραϊκής κοινότητας διαπνέουν την ψυχή, το μυαλό και το πνεύμα του.
Ο Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας είναι η νεκρολογία και η ωδή της τέχνης.
Εκεί όπου η πραγματικότητα υπονομεύεται απο τον λαβύρινθο παραστάσεων φόβου, ονείρων, παραισθήσεων, υποσυνείδητων καταλοίπων που θεριεύουν αλλά και φαντασιώσεων που αποσκοπούν στην αποτίναξη του βάρους της ενοχής,
και ονειρικών εικόνων που τεκμαίρονται απο την εξερεύνηση των ορίων της ανθρώπινης εμπειρίας.
Εδώ, σε τούτο το αριστουργηματικό λογοτέχνημα
δεν αναζητάμε τον δολοφόνο, ο οποίος κάτω απο παράδοξες και οξύμωρες συνθήκες υποψίας δολοφονεί τον Βιεννέζο αυλικό ηθοποιό Μπίσοπ.
Δεν υπάρχει δομή προς τη λογική διαλεύκανση των εγκλημάτων που προκύπτουν, δεν υπάρχει κάτι το υπερφυσικό ή το φανταστικό που θα έδινε εξηγήσεις στην κατάντια της ύπαρξης.
Οι ήρωες που ζωγραφίζει ο Πέρουτς μελοποιούν την τραγική κατάσταση της ολοένα και απομακρυσμένης πραγματικότητας, η απόσταση μεταβάλλεται διαρκώς και το φανταστικό γίνεται το αντίβαρο της απόγνωσης.
Σε όλο το μυθιστόρημα που με απόλυτα επιτυχημένη
την τεχνική της αμφίσημης εκδοχής θεωρείται ο ύποπτος βαρόνος φερόμενος ως δράστης, αλλά παράλληλα με εκρηκτική τεχνοτροπία αποσιωπημένης αντίφασης ο θύτης είναι το απαύγασμα του λάτρη της τέχνης μέσα στην ηθική υπόσταση ενός πραγματικού καθάρματος.
Απο κάποιο σημείο και μετά σε αυτό το λαμπρό αφηγηματικό όραμα που δεν φιλοσοφεί μόνο αφηγείται σταματάει η αναζήτηση της αλήθειας και της ακρίβειας και αρχίζει το φανταστικό κομμάτι της ιστορίας.
Αυτό είναι κάτι που ο αναγνώστης το γνωρίζει ξεκάθαρα και απο τον εγκληματολογικό τομέα περνάμε κατά κάποιο πολύ ιδιαίτερο τρόπο στο πεπρωμένο της μοίρας και στην τυχαιότητα της ζωής, μια αντίδραση απέναντι σε κάτι που έχει συμβεί και δεν μπορεί να αλλάξει.
Έτσι, απλά, λιτά, απέριττα αυτός ο μαιτρ της λογοτεχνίας μας αφήνει πολλές διεξόδους στο λαβύρινθο της γραφής του.
Ενσωματώνει το ψυχολογικό μυθιστόρημα αγωνίας και έντασης σε ένα αρχαϊκό μεταλλαγμένο ναρκωτικό που σε κάνει καλλιτέχνη και η πραγματικότητα μετατίθεται στη σφαίρα του Ωραίου, στη σφαίρα της κολασμένης τέχνης.
«Κι ας ζητωκραυγάζουν τα πλήθη των αδαών μπροστά σε ένα σπουδαίο έργο τέχνης- εμένα μου φανερώνει την κατεστραμμένη ψυχή του δημιουργού του».
Οι θαυμαστές του μυστηρίου θα ενθουσιαστούν από την περίπλοκη πλοκή, τη χρήση πολλαπλών λύσεων και ένα εντελώς απροσδόκητο τέλος.
Θα είναι επίσης εκστασιασμένοι
από τη δικαστική αναπαράσταση ενός εξαφανισμένου κόσμου, την περίεργη ατμόσφαιρα και τους χαρακτήρες, καθώς και έναν προβληματισμό για το χρόνο, την τέχνη και την πραγματικότητα.
Ωστόσο, στο τέλος, η πραγματική φύση του βιβλίου παραμένει ένα μυστήριο. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που πρέπει να γνωρίζετε:
«Πίσω απο κάθε μεγαλειώδη σύνθεση της μουσικής,
των χρωμάτων και του νου, εγώ διακρίνω τη λάμψη
του θαυμαστού εκείνου κόκκινου χρώματος του αίματος, της αμαρτίας και της φωτιάς!»
Και εκεί είναι τόσο αντριχιαστική η αλήθεια που απουσιάζει κάθε σχέση με την πραγματικότητα.
Το κόκκινο της φωτιάς, της αμαρτίας και του αίματος φωτίζει τις κατωφέρειες του πολλαπλού πραγματικού.
🤘🏻📚📚✡️✡️
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Πρόκειται για ένα δημιούργημα που κρύφτηκε πίσω
απο το χαρακτηρισμό του αστυνομικού μυθιστορήματος για να ξετυλίξει μέσα στις σελίδες του ένα υπέρλαμπρα τρομερό ψυχολογικό μυθιστόρημα.
Είναι ο Λεο Πέρουτς πραγματικά το γέννημα απο την παράνομη σχέση του Φράντς Κάφκα με την Άγκαθα Κρίστι.
Πιθανό, μα το δημιούργημα που προέκυψε απο αυτή
την ένωση μοιάζει πολύ περισσότερο στον πατέρα του. Διότι ο Πέρουτς και με τις άγρυπνες Νύχτες κάτω απο την πέτρινη γέφυρα αποδεικνύει περίτρανα πως ανήκει στον «κύκλο της Πράγας».
Ο μεσαιωνικός μυστικισμός, η ανεξήγητη έννοια
του άφατου τρόμου, οι μυσταγωγικές παραδόσεις, οι μύθοι και τα ελιξίρια των δαιμόνων και των θεών
της εβραϊκής κοινότητας διαπνέουν την ψυχή, το μυαλό και το πνεύμα του.
Ο Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας είναι η νεκρολογία και η ωδή της τέχνης.
Εκεί όπου η πραγματικότητα υπονομεύεται απο τον λαβύρινθο παραστάσεων φόβου, ονείρων, παραισθήσεων, υποσυνείδητων καταλοίπων που θεριεύουν αλλά και φαντασιώσεων που αποσκοπούν στην αποτίναξη του βάρους της ενοχής,
και ονειρικών εικόνων που τεκμαίρονται απο την εξερεύνηση των ορίων της ανθρώπινης εμπειρίας.
Εδώ, σε τούτο το αριστουργηματικό λογοτέχνημα
δεν αναζητάμε τον δολοφόνο, ο οποίος κάτω απο παράδοξες και οξύμωρες συνθήκες υποψίας δολοφονεί τον Βιεννέζο αυλικό ηθοποιό Μπίσοπ.
Δεν υπάρχει δομή προς τη λογική διαλεύκανση των εγκλημάτων που προκύπτουν, δεν υπάρχει κάτι το υπερφυσικό ή το φανταστικό που θα έδινε εξηγήσεις στην κατάντια της ύπαρξης.
Οι ήρωες που ζωγραφίζει ο Πέρουτς μελοποιούν την τραγική κατάσταση της ολοένα και απομακρυσμένης πραγματικότητας, η απόσταση μεταβάλλεται διαρκώς και το φανταστικό γίνεται το αντίβαρο της απόγνωσης.
Σε όλο το μυθιστόρημα που με απόλυτα επιτυχημένη
την τεχνική της αμφίσημης εκδοχής θεωρείται ο ύποπτος βαρόνος φερόμενος ως δράστης, αλλά παράλληλα με εκρηκτική τεχνοτροπία αποσιωπημένης αντίφασης ο θύτης είναι το απαύγασμα του λάτρη της τέχνης μέσα στην ηθική υπόσταση ενός πραγματικού καθάρματος.
Απο κάποιο σημείο και μετά σε αυτό το λαμπρό αφηγηματικό όραμα που δεν φιλοσοφεί μόνο αφηγείται σταματάει η αναζήτηση της αλήθειας και της ακρίβειας και αρχίζει το φανταστικό κομμάτι της ιστορίας.
Αυτό είναι κάτι που ο αναγνώστης το γνωρίζει ξεκάθαρα και απο τον εγκληματολογικό τομέα περνάμε κατά κάποιο πολύ ιδιαίτερο τρόπο στο πεπρωμένο της μοίρας και στην τυχαιότητα της ζωής, μια αντίδραση απέναντι σε κάτι που έχει συμβεί και δεν μπορεί να αλλάξει.
Έτσι, απλά, λιτά, απέριττα αυτός ο μαιτρ της λογοτεχνίας μας αφήνει πολλές διεξόδους στο λαβύρινθο της γραφής του.
Ενσωματώνει το ψυχολογικό μυθιστόρημα αγωνίας και έντασης σε ένα αρχαϊκό μεταλλαγμένο ναρκωτικό που σε κάνει καλλιτέχνη και η πραγματικότητα μετατίθεται στη σφαίρα του Ωραίου, στη σφαίρα της κολασμένης τέχνης.
«Κι ας ζητωκραυγάζουν τα πλήθη των αδαών μπροστά σε ένα σπουδαίο έργο τέχνης- εμένα μου φανερώνει την κατεστραμμένη ψυχή του δημιουργού του».
Οι θαυμαστές του μυστηρίου θα ενθουσιαστούν από την περίπλοκη πλοκή, τη χρήση πολλαπλών λύσεων και ένα εντελώς απροσδόκητο τέλος.
Θα είναι επίσης εκστασιασμένοι
από τη δικαστική αναπαράσταση ενός εξαφανισμένου κόσμου, την περίεργη ατμόσφαιρα και τους χαρακτήρες, καθώς και έναν προβληματισμό για το χρόνο, την τέχνη και την πραγματικότητα.
Ωστόσο, στο τέλος, η πραγματική φύση του βιβλίου παραμένει ένα μυστήριο. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που πρέπει να γνωρίζετε:
«Πίσω απο κάθε μεγαλειώδη σύνθεση της μουσικής,
των χρωμάτων και του νου, εγώ διακρίνω τη λάμψη
του θαυμαστού εκείνου κόκκινου χρώματος του αίματος, της αμαρτίας και της φωτιάς!»
Και εκεί είναι τόσο αντριχιαστική η αλήθεια που απουσιάζει κάθε σχέση με την πραγματικότητα.
Το κόκκινο της φωτιάς, της αμαρτίας και του αίματος φωτίζει τις κατωφέρειες του πολλαπλού πραγματικού.
🤘🏻📚📚✡️✡️
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
October 23, 2016
Μυθιστόρημα υπαρξιακής αγωνίας; Μια αλληγορία για τα ανθρώπινα ένστικτα; Όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, το μέρος του βιβλίου που καταπιάνεται με την λύση του μυστηρίου είναι πιο ενδιαφέρον από την ίδια την λύση του. Κι αυτή είναι η κύρια αδυναμία του κειμένου. Κατά τα άλλα περισσότερο από την ναΐφ περιπέτεια απόλαυσα την ατμφόσφαιρα της παλιάς Βιέννης, τον αριστοτεχνικό καμβά όπου ξετυλίγεται η ιστορία, μέσα σε ήσυχους κήπους, πολύβοους δρόμους, βρώμικα καταγώγια και αρχοντικά υπνοδωμάτια με αναμμένα τζάκια και μεγάλες βιβλιοθήκες, σκοτεινά αστικά διαμερίσματα με μουχλιασμένες αυλές. Αυτή κατά την άποψή μου είναι η πραγματική αξία του βιβλίου:
« Μια λεπτή ομίχλη απλωνόταν επάνω στο δρόμο, ο ουρανός ήταν σκοτεινιασμένος, οι λάμπες αερίου έριχναν ασθενικές λάμψεις φωτός πάνω στο βρεγμένο πεζοδρόμιο. Οι άνθρωποι περίμεναν στις εισόδους των κινηματογράφων, κάποιος άνοιξε την πόρτα του κρασοπουλειού, και για μια στιγμή άκουσα κάτι αγριοφωνάρες να τραγουδούν υπό την συνοδεία μιας θλιβερής ορχήστρας ».
Αλλά έχω ένα σοβαρό πρόβλημα. Δεν μπορώ να γράψω για πολλά πράγματα χωρίς να προδώσω το τέλος του βιβλίου. Οπότε θα κρύψω τα σχόλιά μου αναγκαστικά, γιατί διαφορετικά θα μπορούσα να καταστρέψω την αναγνωστική απόλαυση όποιου θα ήθελε να το διαβάσει. Αν και να μην το διαβάσει δεν χάνει και τίποτα σπουδαίο. Είναι μια ιστορία όπου πλέκει την φαντασία και το όνειρο με τα σκοτεινότερα κομμάτια της πραγματικότητας, υφαίνει έναν ιστό από ερωτήματα που μπορεί να οδηγήσουν τον αναγνώστη σε ενδιαφέροντες στοχασμούς και συζητήσεις, αλλά σε τελική ανάλυση το τελικό δέσιμο κάπου χάνει, οι επεξηγήσεις στο τέλος καταφέρνουν να αποδυναμώσουν όσα με τόσο κόπο χτίστηκαν κατά την εξέλιξη της ιστορίας.
Ίσως σε αυτές τις περιπτώσεις θα ήταν καλύτερο οι συγγραφείς να παραλείπουν κάποιο κομμάτι, έτσι ώστε να παραμένει ένα μυστήριο, που να μπορεί να το καλύψει ο κάθε αναγνώστης με την δική του φαντασία, γινόμενος συνδημιουργός κατά κάποιον τρόπο του έργου.
(Για να γίνω πιο κατανοητή αν κάποιος έχει υπόψη το μυστηριώδες και αλλόκοτο μυθιστόρημα Picnic at Hanging Rock της Joan Lindsay και τις σελίδες που παραλήφθηκαν στην αρχική έκδοση, έτσι ώστε οι απαντήσεις να χάνονται μέσα σε ένα πέπλο μυστηρίου, κάτι τέτοιο εννοώ. Γιατί η άποψή μου είναι πως η πραγματική αγωνία, υπάρχει στις ερωτήσεις και στην πληθώρα απαντήσεων που μπορεί ο καθένας να δώσει σε αυτές, και όχι σε αυτό που μπορεί να έχει ο συγγραφέας, ανά περίπτωση, στο δικό του μυαλό. Αλλά τώρα κακά τα ψέματα όλα όσα γράφω αφορούν τις δικές μου υποκειμενικές, αναγνωστικές ανάγκες. Γι’ αυτό άλλωστε το έργο παίρνει ένα ξεκάθαρο πεντάρι).
Μια τελευταία παρατήρηση. Αν προσπαθείτε να κόψετε το κάπνισμα, μην πλησιάσετε αυτό το βιβλίο. Πραγματικά όλοι οι ήρωες καπνίζουν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Συνέχεια. Έχω κόψει εδώ και μισό χρόνο το τσιγάρο και ήθελα να βγω, να πάρω ένα πακέτο Marlboro κατοστάρια και –όχι απλά να καπνίσω – αλλά ει δυνατόν να φάω και τα φίλτρα! Μεγάλο βάσανο η νικοτίνη.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Μετά από εδώ αρχίζουν τα σπόιλερ.
« Μια λεπτή ομίχλη απλωνόταν επάνω στο δρόμο, ο ουρανός ήταν σκοτεινιασμένος, οι λάμπες αερίου έριχναν ασθενικές λάμψεις φωτός πάνω στο βρεγμένο πεζοδρόμιο. Οι άνθρωποι περίμεναν στις εισόδους των κινηματογράφων, κάποιος άνοιξε την πόρτα του κρασοπουλειού, και για μια στιγμή άκουσα κάτι αγριοφωνάρες να τραγουδούν υπό την συνοδεία μιας θλιβερής ορχήστρας ».
Αλλά έχω ένα σοβαρό πρόβλημα. Δεν μπορώ να γράψω για πολλά πράγματα χωρίς να προδώσω το τέλος του βιβλίου. Οπότε θα κρύψω τα σχόλιά μου αναγκαστικά, γιατί διαφορετικά θα μπορούσα να καταστρέψω την αναγνωστική απόλαυση όποιου θα ήθελε να το διαβάσει. Αν και να μην το διαβάσει δεν χάνει και τίποτα σπουδαίο. Είναι μια ιστορία όπου πλέκει την φαντασία και το όνειρο με τα σκοτεινότερα κομμάτια της πραγματικότητας, υφαίνει έναν ιστό από ερωτήματα που μπορεί να οδηγήσουν τον αναγνώστη σε ενδιαφέροντες στοχασμούς και συζητήσεις, αλλά σε τελική ανάλυση το τελικό δέσιμο κάπου χάνει, οι επεξηγήσεις στο τέλος καταφέρνουν να αποδυναμώσουν όσα με τόσο κόπο χτίστηκαν κατά την εξέλιξη της ιστορίας.
Ίσως σε αυτές τις περιπτώσεις θα ήταν καλύτερο οι συγγραφείς να παραλείπουν κάποιο κομμάτι, έτσι ώστε να παραμένει ένα μυστήριο, που να μπορεί να το καλύψει ο κάθε αναγνώστης με την δική του φαντασία, γινόμενος συνδημιουργός κατά κάποιον τρόπο του έργου.
(Για να γίνω πιο κατανοητή αν κάποιος έχει υπόψη το μυστηριώδες και αλλόκοτο μυθιστόρημα Picnic at Hanging Rock της Joan Lindsay και τις σελίδες που παραλήφθηκαν στην αρχική έκδοση, έτσι ώστε οι απαντήσεις να χάνονται μέσα σε ένα πέπλο μυστηρίου, κάτι τέτοιο εννοώ. Γιατί η άποψή μου είναι πως η πραγματική αγωνία, υπάρχει στις ερωτήσεις και στην πληθώρα απαντήσεων που μπορεί ο καθένας να δώσει σε αυτές, και όχι σε αυτό που μπορεί να έχει ο συγγραφέας, ανά περίπτωση, στο δικό του μυαλό. Αλλά τώρα κακά τα ψέματα όλα όσα γράφω αφορούν τις δικές μου υποκειμενικές, αναγνωστικές ανάγκες. Γι’ αυτό άλλωστε το έργο παίρνει ένα ξεκάθαρο πεντάρι).
Μια τελευταία παρατήρηση. Αν προσπαθείτε να κόψετε το κάπνισμα, μην πλησιάσετε αυτό το βιβλίο. Πραγματικά όλοι οι ήρωες καπνίζουν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Συνέχεια. Έχω κόψει εδώ και μισό χρόνο το τσιγάρο και ήθελα να βγω, να πάρω ένα πακέτο Marlboro κατοστάρια και –όχι απλά να καπνίσω – αλλά ει δυνατόν να φάω και τα φίλτρα! Μεγάλο βάσανο η νικοτίνη.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Μετά από εδώ αρχίζουν τα σπόιλερ.
May 24, 2021
Misterio policiaco ambientado en Viena en 1909, autor favorito de Borges, toques de esoterismo y personajes del mundo del teatro... allá voy de cabeza.
Y sí, ha habido cosas que me han gustado, como el planteamiento inicial en casa del famoso actor Eugen Bischoff, que está preocupado por su decadencia profesional. Lo que sus invitados saben y él no es que su banco ha quebrado, con la consiguiente ruina financiera. El narrador es el barón Von Yosch, oficial del ejército y antiguo amante de Dina, la mujer de su anfitrión. Junto con el doctor Gorsky, interpretan un trío de Brahms, con el hermano de Dina y el ingeniero Solgrub como audiencia. Esta pequeña reunión acaba trágicamente con una muerte, que desencadenará la investigación posterior.
A partir de aquí, Von Yosch, Gorsky y Solgrub inician un extraño periplo por las calles de Viena - véase en blanco y negro, como en la película 'El tercer hombre' - que los lleva a descubrimientos insólitos en las fronteras de lo irreal. Mi problema ha sido que me he desorientado bastante en estos itinerarios poco explicados y ha llegado un momento que he perdido interés por la historia porque había muchas cosas que no me cuadraban.
A pesar de todo, no puedo decir que haya sido una mala experiencia lectora y me han quedado ganas de conocer un poco más de este autor centroeuropeo.
Y sí, ha habido cosas que me han gustado, como el planteamiento inicial en casa del famoso actor Eugen Bischoff, que está preocupado por su decadencia profesional. Lo que sus invitados saben y él no es que su banco ha quebrado, con la consiguiente ruina financiera. El narrador es el barón Von Yosch, oficial del ejército y antiguo amante de Dina, la mujer de su anfitrión. Junto con el doctor Gorsky, interpretan un trío de Brahms, con el hermano de Dina y el ingeniero Solgrub como audiencia. Esta pequeña reunión acaba trágicamente con una muerte, que desencadenará la investigación posterior.
A partir de aquí, Von Yosch, Gorsky y Solgrub inician un extraño periplo por las calles de Viena - véase en blanco y negro, como en la película 'El tercer hombre' - que los lleva a descubrimientos insólitos en las fronteras de lo irreal. Mi problema ha sido que me he desorientado bastante en estos itinerarios poco explicados y ha llegado un momento que he perdido interés por la historia porque había muchas cosas que no me cuadraban.
A pesar de todo, no puedo decir que haya sido una mala experiencia lectora y me han quedado ganas de conocer un poco más de este autor centroeuropeo.
December 31, 2018
Ο βετεράνος ηθοποιός Ευγένιος Μπίσοπ, βρίσκεται νεκρός στο μικρό περίπτερο της έπαυλης του μετά το άκουσμα δυο πυροβολισμών, ενώ είχε απομονωθεί για να μελετήσει τον τελευταίο του θεατρικό ρόλο... Οι υποψίες, για την ηθική αυτουργία, πέφτουν επάνω στον ίλαρχο βαρόνο Φον Γιος, προσκεκλημένο του Μπίσοπ το μοιραίο βράδυ.
Εκ πρώτης όψεως όλα συγκλίνουν προς την ενοχή του ιλάρχου μέχρι που ο γιατρός Γκόρσκι και ο νεαρός μηχανικός Σόλγκρουπ -δυο πρόσωπα φιλικά προσκείμ��να του Μπίσοπ και της συζύγου του Ντίνας - αποφασίζουν να διαλευκάνουν το μυστήριο... Καθώς όμως οι δυο άντρες πλησιάζουν προς την λύση του μυστηρίου, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι κάτι φρικώδες κρύβεται πίσω από την αυτοχειρία του Μπίσοπ ενώ παράλληλα το ίδιο αντιλαμβάνεται και ο Φον Γιος μέσα από την προσπάθεια του να συνδέσει τα γεγονότα πριν και μετά την αυτοκτονία του ηθοποιού...
Ο Περούτς λοιπόν, δια στόματος Φον Γιος, μας αφηγείται μια αστυνομική ιστορία.
Μια ιστορία που θυμίζει κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα με δόσεις μυστικισμού και φαντασίας, κάτι που χαρακτήριζε όλους τους συγγραφείς της Πράγας.
Τα στοιχεία εμφανίζονται σιγά σιγά καθώς και χαρακτήρες-κλειδιά που ο συγγραφέας φροντίζει να τους παρουσιάσει πάντα την κατάλληλη στιγμή, εντείνοντας την αγωνία και τον ενδιαφέρον του αναγνώστη!
Αποφεύγοντας όσο μπορώ τα σπόιλερ, θέλω να πω πως η πραγματική λύση του μυστηρίου κρύβεται στον πρόλογο του συγγραφέα και τον επίλογο του εκδότη!
5/5 για να άκρως απολαυστικό βιβλίο.
Εκ πρώτης όψεως όλα συγκλίνουν προς την ενοχή του ιλάρχου μέχρι που ο γιατρός Γκόρσκι και ο νεαρός μηχανικός Σόλγκρουπ -δυο πρόσωπα φιλικά προσκείμ��να του Μπίσοπ και της συζύγου του Ντίνας - αποφασίζουν να διαλευκάνουν το μυστήριο... Καθώς όμως οι δυο άντρες πλησιάζουν προς την λύση του μυστηρίου, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι κάτι φρικώδες κρύβεται πίσω από την αυτοχειρία του Μπίσοπ ενώ παράλληλα το ίδιο αντιλαμβάνεται και ο Φον Γιος μέσα από την προσπάθεια του να συνδέσει τα γεγονότα πριν και μετά την αυτοκτονία του ηθοποιού...
Ο Περούτς λοιπόν, δια στόματος Φον Γιος, μας αφηγείται μια αστυνομική ιστορία.
Μια ιστορία που θυμίζει κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα με δόσεις μυστικισμού και φαντασίας, κάτι που χαρακτήριζε όλους τους συγγραφείς της Πράγας.
Τα στοιχεία εμφανίζονται σιγά σιγά καθώς και χαρακτήρες-κλειδιά που ο συγγραφέας φροντίζει να τους παρουσιάσει πάντα την κατάλληλη στιγμή, εντείνοντας την αγωνία και τον ενδιαφέρον του αναγνώστη!
Αποφεύγοντας όσο μπορώ τα σπόιλερ, θέλω να πω πως η πραγματική λύση του μυστηρίου κρύβεται στον πρόλογο του συγγραφέα και τον επίλογο του εκδότη!
5/5 για να άκρως απολαυστικό βιβλίο.
March 29, 2017
Al leer sobre el praguense Leo Perutz, le llama a uno la atención la cantidad de referentes con los que se le quiere comparar: que si mezcla de Conan Doyle, Kafka y Dostoyevski, que si mezcla de Graham Greene, Calvino y Borges, que si mezcla de Agatha Christie y Kafka. Hasta con Dumas y Stevenson ha sido comparado. Quizás sean exageraciones cuando lo que pretendía el autor al escribir esta novela era deleitar al lector con un misterio. No sé si influencia, pero el parecido con Kafka es más que evidente. De hecho ambos coincidieron en nacionalidad y época. Por mi parte añadiría a la mezcla a Chesterton y a Hoffmann.
Borges calificaba a Perutz de Kafka aventurero. Tuvo que ser Borges quien, a finales de los años 30 del siglo pasado, reivindicara una traducción al español de ‘El Maestro del Juicio Final’ para incluirla en su colección El séptimo círculo, lo que sería una manera de hacer justicia a un autor que empezaba a ser ignorado tras la diáspora vienesa de escritores judíos.
‘El Maestro del Juicio Final’ es una novela planteada como un relato de misterio, de suspense con toques de género policíaco y algunos elementos fantásticos y oníricos. Perutz juega con el lector, que sigue la resolución de un misterio que se va liando cual madeja, y en donde al final ciertas dudas le hacen recapacitar sobre la veracidad de lo leído. La acción se desarrolla de manera pausada, bajo una ambientación, la de Viena, en 1909, que respira cultura, y en donde los artistas, la música y la muerte tienen un papel importante. Imposible comentar nada más del argumento. Magnífica novela.
Borges calificaba a Perutz de Kafka aventurero. Tuvo que ser Borges quien, a finales de los años 30 del siglo pasado, reivindicara una traducción al español de ‘El Maestro del Juicio Final’ para incluirla en su colección El séptimo círculo, lo que sería una manera de hacer justicia a un autor que empezaba a ser ignorado tras la diáspora vienesa de escritores judíos.
‘El Maestro del Juicio Final’ es una novela planteada como un relato de misterio, de suspense con toques de género policíaco y algunos elementos fantásticos y oníricos. Perutz juega con el lector, que sigue la resolución de un misterio que se va liando cual madeja, y en donde al final ciertas dudas le hacen recapacitar sobre la veracidad de lo leído. La acción se desarrolla de manera pausada, bajo una ambientación, la de Viena, en 1909, que respira cultura, y en donde los artistas, la música y la muerte tienen un papel importante. Imposible comentar nada más del argumento. Magnífica novela.
May 21, 2018
Ognuno di noi ha il suo Giudizio Universale
Alcuni suicidi controversi, uno dei quali coinvolge il barone von Yosch, antipatico e inaffidabile io narrante, sono il punto di partenza di un’arruffata indagine alla ricerca dell’assassino.
La trama si colora di tratti metafisici, ma a mio avviso non decolla. Manca qualcosa alla storia, così come manca l’atmosfera onirica e fiabesca tipica di Perutz. Anche il finale, teso a mettere in dubbio le certezze acqisite, è poco incisivo. Un’opera inferiore alle altre, ma pur sempre una lettura gradevole.
Alcuni suicidi controversi, uno dei quali coinvolge il barone von Yosch, antipatico e inaffidabile io narrante, sono il punto di partenza di un’arruffata indagine alla ricerca dell’assassino.
La trama si colora di tratti metafisici, ma a mio avviso non decolla. Manca qualcosa alla storia, così come manca l’atmosfera onirica e fiabesca tipica di Perutz. Anche il finale, teso a mettere in dubbio le certezze acqisite, è poco incisivo. Un’opera inferiore alle altre, ma pur sempre una lettura gradevole.
December 2, 2017
Ogni lettore si costruisce negli anni la propria rete di riferimenti, di raggruppamenti, di rimandi fra una lettura e l'altra e poi approfondisce cio' che piu' gli e' consono oppure cio' che e' piu' diverso allo scopo di prender confidenza con cio' che non conosce. Ho ritrovato "Il maestro del giudizio universale" in diverse letture gia' fatte, prima fra tutte 'Le braci' di Marai, e poi 'L'ora del diavolo' di Pessoa, ma anche la signorina Moidil che guarda dentro al suo magazzino nel 'Silenzio degli innocenti' e il segreto svelato da un manoscritto ne 'Il nome della rosa'. Sempre la ricerca e l'approfondimento della conoscenza personale che spesso conduce ad essere annientati dall'orrore che si trova. E nonostante l'argomento non sia nuovo, Perutz mi e' piaciuto - anche se sono stata leggermente generosa nell'attribuzione delle stellette - mi ha incuriosito, autore visto tra le scelte di diversi anobiiani a me vicini e per tale motivo riconosciuto ammiccante tra gli scaffali di una libreria di mare.
March 4, 2016
Me había formado expectativas altas en torno a este autor y confieso que me siento un poco decepcionado. En realidad, el motivo de mi elección es un viraje anímico hacia temas germánicos, y Leo Perutz fue un judío austriaco. Pero no soy aficionado al género policial y tampoco me ha convencido la fórmula de mezclar ese género con elementos fantásticos.
Lo que sí me ha hecho gracia es acercarme a la Viena de 1909. Transportarme a otras épocas y evaluar los progresos de otros tiempos es algo que me gusta.
Le doy dos estrellitas y media.
Lo que sí me ha hecho gracia es acercarme a la Viena de 1909. Transportarme a otras épocas y evaluar los progresos de otros tiempos es algo que me gusta.
Le doy dos estrellitas y media.
October 21, 2020
Ένα βράδυ, ένας ηθοποιός του αυλικου θεάτρου καλεί κάποιους ανθρώπους σπίτι του για διασκέδαση.��κεί τους διηγείται μια ιστορία όπου εντελώς ανεξήγητα ένας άνθρωπος, πάλι καλλιτέχνης είχε αυτοκτονήσει, όπως και ο αδερφός του που προσπαθούσε να εξιχνιασει το τι συνέβη.. Λίγες ώρες μετά και ο ίδιος ο ηθοποιός βρίσκεται νεκρός από τους καλεσμένους του. Έχει κι αυτός αυτοκτονήσει, όπως πιστεύουν.. Τι συμβαίνει? Πως συνδέονται όλοι αυτοί οι θάνατοι?
Ένα πραγματικά απολαυστικό βιβλίο. Μυστήριο, αινίγματα, αλήθειες, ψέματα, φαντασία και πραγματικότητα, όλα μπλεγμένα. Οι χαρακτήρες δε σε αφήνουν να καταλήξεις ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα. Ακόμη και ο ίδιος ο αφηγητής δεν είναι καθόλου αξιόπιστος στα όσα διηγείται (πράγμα που βρήκα εξαιρετικά ευρηματικό). Το βιβλίο αυτό χαρακτηριστηκε ως αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά ο Perutz δε δέχθηκε ποτέ να καταχωρήσει το έργο του σε αυτή την κατηγορία. Οπως και να χει, σε όποιο είδος κι αν ανήκει, το βιβλίο είναι εξαιρετικό και με πολλή αγωνία αμείωτ�� ως την τελευταία του σελίδα.
"Ας ζητωκραυγαζουν τα πλήθη των αδαων μπροστά σε ένα σπουδαίο έργο τέχνης-εμένα μου φανερώνει την κατεστραμενη ψυχή του δημιουργού του. Πίσω από κάθε μεγαλειώδη σύνθεση της μουσικής, των χρωμάτων και του νου, εγώ διακρίνω τη λάμψη του θαυμαστό εκείνου κόκκινου χρώματος του αίματος, της αμαρτίας και της φωτιάς. "
Ένα πραγματικά απολαυστικό βιβλίο. Μυστήριο, αινίγματα, αλήθειες, ψέματα, φαντασία και πραγματικότητα, όλα μπλεγμένα. Οι χαρακτήρες δε σε αφήνουν να καταλήξεις ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα. Ακόμη και ο ίδιος ο αφηγητής δεν είναι καθόλου αξιόπιστος στα όσα διηγείται (πράγμα που βρήκα εξαιρετικά ευρηματικό). Το βιβλίο αυτό χαρακτηριστηκε ως αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά ο Perutz δε δέχθηκε ποτέ να καταχωρήσει το έργο του σε αυτή την κατηγορία. Οπως και να χει, σε όποιο είδος κι αν ανήκει, το βιβλίο είναι εξαιρετικό και με πολλή αγωνία αμείωτ�� ως την τελευταία του σελίδα.
"Ας ζητωκραυγαζουν τα πλήθη των αδαων μπροστά σε ένα σπουδαίο έργο τέχνης-εμένα μου φανερώνει την κατεστραμενη ψυχή του δημιουργού του. Πίσω από κάθε μεγαλειώδη σύνθεση της μουσικής, των χρωμάτων και του νου, εγώ διακρίνω τη λάμψη του θαυμαστό εκείνου κόκκινου χρώματος του αίματος, της αμαρτίας και της φωτιάς. "
April 19, 2019
Actually, I'm hovering somewhere between a 4 and a 5 so I'll call it a 4.5 on the five side and split the difference.
http://www.crimesegments.com/2019/04/...
I am a bit hesitant in terms of posting about this book as a crime novel -- it actually sort of defies genre when all is said and done, moving into its own literary territory. While there are a number of mysteries to be found here, the author has something quite different in mind as the central focus of this story. Master of the Day of Judgment is most brilliantly constructed, so much so that as that last page is turned, you may more than likely find your sense of what is real and what is not being thrown completely off kilter, causing you to go back to the beginning and to read it through a second time.
This book also appears on Karl Edward Wagner's list of his thirteen best non-supernatural horror novels, but it's not exactly horror story either. In fact, I'm finding it a bit difficult to attach a genre label to it since, as the blurb notes, it blends "suspense and the fantastic," but in the long run it becomes something completely different. It's one of those book that tends to mess with your head and delightedly so; I love challenging, reality-questioning novels like this one. Not for everyone, for sure, but I had a great time with this story. Then again, I also loved Perutz's Saint Peter's Snow (which is even more hallucinatory and mind-boggling than this one) so I'm not surprised.
recommended
http://www.crimesegments.com/2019/04/...
I am a bit hesitant in terms of posting about this book as a crime novel -- it actually sort of defies genre when all is said and done, moving into its own literary territory. While there are a number of mysteries to be found here, the author has something quite different in mind as the central focus of this story. Master of the Day of Judgment is most brilliantly constructed, so much so that as that last page is turned, you may more than likely find your sense of what is real and what is not being thrown completely off kilter, causing you to go back to the beginning and to read it through a second time.
This book also appears on Karl Edward Wagner's list of his thirteen best non-supernatural horror novels, but it's not exactly horror story either. In fact, I'm finding it a bit difficult to attach a genre label to it since, as the blurb notes, it blends "suspense and the fantastic," but in the long run it becomes something completely different. It's one of those book that tends to mess with your head and delightedly so; I love challenging, reality-questioning novels like this one. Not for everyone, for sure, but I had a great time with this story. Then again, I also loved Perutz's Saint Peter's Snow (which is even more hallucinatory and mind-boggling than this one) so I'm not surprised.
recommended
October 23, 2019
Una pequeña maravilla. Había oido hablar de Perutz pero nunca había tenido el placer de leerlo. Con esta historia detectivesca que mezcla por igual fantasia, intriga e investigación me ha conquistado.
Si metiesemos en una batidora a Conan Doyle, Poe y Kafka creo que obtendriamos esta novela, y eso son palabras mayores.
La trama gira alrededor de una serie de suicidios que los protagonistas de nuestro relato se dispondrán a resolver. No destripo más el libro pero añadid esoterismo, humor, piscoanalisis, la Viena de 1910 y una prosa exquisita.
Agradecer al podcast "Todo tranquilo en Dunwich" que me ha descubierto este autor entre muchos otros. José Luis Forte y Érica Couto son expertos en recomendar joyas como esta y si no habéis escuchado su programa deberíais empezar ya!
Si metiesemos en una batidora a Conan Doyle, Poe y Kafka creo que obtendriamos esta novela, y eso son palabras mayores.
La trama gira alrededor de una serie de suicidios que los protagonistas de nuestro relato se dispondrán a resolver. No destripo más el libro pero añadid esoterismo, humor, piscoanalisis, la Viena de 1910 y una prosa exquisita.
Agradecer al podcast "Todo tranquilo en Dunwich" que me ha descubierto este autor entre muchos otros. José Luis Forte y Érica Couto son expertos en recomendar joyas como esta y si no habéis escuchado su programa deberíais empezar ya!
November 18, 2017
http://www.mytwostotinki.com/?p=3465
Automn 1909 in Vienna. The famous actor Eugen Bischoff has invited a few friends to his villa for a Hausmusik evening (a tradition in many cultured German and Austrian homes). Together with his wife Dina, her brother Felix, his friend Doctor Gorsky, and the narrator Rittmeister von Yosch the amateur musicians play several pieces from the classical repertoire. A rather late arrival, the engineer Solgrub interrupts unintentionally the music performance, and the friends are starting to ask Bischoff about his new role, Shakespeare’s King Lear. Bischoff retires briefly to a garden pavilion pretending to need a short preparation time for giving his friend a short performance to show them how he understands this role. Suddenly, two shots are heard from the pavilion. When the alarmed company rushes to the place, they find Eugen Bischoff dead.
Was it suicide? Was it murder, as Solgrub believes? But then, the door of the pavilion was locked from the inside…Had the narrator a hand in it? After all he had a motif: four years ago, he had an affair with Dina and was madly in love with her. While Dina and Felix suspect at least an indirect involvement of von Yosch in the death of Eugen Bischoff, Solgrub points at several similarly mysterious suicide cases in the recent past. While all four male characters start – sometimes individually, sometimes together – to investigate about what's behind the mysterious death of Eugen Bischoff, it turns out that more shocking events are going to happen. The key to resolving the mystery seems to be an old manuscript from the 16th century that tells the tale of an Italian painter, known as the Master of the Day of Judgment, a tale that gives an uncanny explanation to the mysterious events unfolding in the Vienna of the year 1909.
It would spoil the fun to read this book if I would give away more details here regarding the plot. I enjoyed this book tremendously, for several reasons.
Perutz writes a very elegant prose, and this together with his ability to depict situations, people and the few unexpected twists and turns in the story made me devour this book in one sitting. I found it unputdownable (I like this English word!). Perutz knew the milieu about which he was writing very well, and I had the impression that he had a fine ear also for social differences and how they affect the way how people speak in the book – the use of dialect of a taxi driver; the switching to the familiar ‘Du’, but adding the for non-Austrians funny ‘Herr Rittmeister’ by a former army officer unknown to von Yosch when he is talking to the narrator, based on the simple fact that they served in the same military unit; the servile approach of the people working in the pharmacy; the extremely polite way of speech of the Sephardic money-lender; these are just some of the pleasures of this book.
Another thing that I liked: it is difficult to say to what genre this somehow hybrid book belongs, and I think this is one of its strengths - it so unlike most of other genre books you will read. It borrows elements of the mystery genre; it is also a variation of the locked door mystery; there are elements of horror that let me think of E.T.A. Hoffmann, Edgar Allan Poe, or even Stephen King. And it has also elements of a historical novel. Additionally, the narrator is a character with more facets as meet the eye in the beginning. Below the surface of the cultured, book and music loving man with a rich emotional life, is also someone who is strictly following the military code of honor, and to him the killing of a man in a duel for a rather trifling matter is not a big deal, a fact about which even his friends have no illusion.
And one more thing: the novel is also to be read in the tradition of the literary sub-genre "The Perpetrator as Investigator" that is quite popular in German literature: the main character is investigating a crime that he himself has (possibly) committed - Heinrich von Kleist's Broken Jug, Heinrich Spoerl's The Muzzle, or Heimito von Doderer's Every Man a Murderer come to mind.
The last chapter, the remarks of the person who found von Yosch's manuscript, give the text again a new possible interpretation. The story can be read as a mystery or fantasy novel; but the biggest mystery, as the novel advances is hidden in the souls of the characters of this book, and their obsessions with the horrors they faced in a certain moment of their lives, and with the feelings of guilt they experienced in traumatic situations. To quote a word by Edgar Allan Poe: “I maintain that terror is not of Germany (or in this case: Austria – T.H.), but of the soul.”
I read the book in German, therefore I can’t say anything regarding the quality of the translation.
Leo Perutz was born in Prague in 1882; he attended the same school as Max Brod and Felix Weltsch, two close friends of Franz Kafka, who were slightly younger than Perutz. Later he worked in Trieste (in a time when James Joyce and Italo Svevo lived there) as a mathematician for the same insurance company as Kafka. A compensation formula he worked out was for a long time used in insurance business all over the world (the ‘Perutz’sche Ausgleichsformel’). Just like Robert Musil, who left a mark outside the literary world (he invented the ‘Musil color top’), he was a man with more than one talent. Perutz was very successful as an author in Vienna in the 1920’s and 1930’s, but his Jewish origin made publication after 1938 impossible, and his emigration to Palestine where he felt cut off from the culture and language to which he belonged, made his life difficult. Additionally, he was opposed to the creation of the state of Israel and was supporting a bi-national solution for Palestine as a home for Jews and Arabs as well. In the 1950’s he started to travel to Austria again frequently. He died in 1957 in Bad Ischl, while visiting his old friend Alexander Lernet-Holenia.
If you haven’t read anything by Perutz, I can heartily recommend his books. And if you don’t trust me, trust Jorge Luis Borges, Italo Calvino or Graham Greene who loved his books. Also Theodor W. Adorno, Ian Fleming, F.W. Murnau and Alfred Hitchcock were fans of Perutz. My personal Perutz favorite is By Night under the Stone Bridge, but also The Master of the Day of Judgment is excellent in my opinion.
Automn 1909 in Vienna. The famous actor Eugen Bischoff has invited a few friends to his villa for a Hausmusik evening (a tradition in many cultured German and Austrian homes). Together with his wife Dina, her brother Felix, his friend Doctor Gorsky, and the narrator Rittmeister von Yosch the amateur musicians play several pieces from the classical repertoire. A rather late arrival, the engineer Solgrub interrupts unintentionally the music performance, and the friends are starting to ask Bischoff about his new role, Shakespeare’s King Lear. Bischoff retires briefly to a garden pavilion pretending to need a short preparation time for giving his friend a short performance to show them how he understands this role. Suddenly, two shots are heard from the pavilion. When the alarmed company rushes to the place, they find Eugen Bischoff dead.
Was it suicide? Was it murder, as Solgrub believes? But then, the door of the pavilion was locked from the inside…Had the narrator a hand in it? After all he had a motif: four years ago, he had an affair with Dina and was madly in love with her. While Dina and Felix suspect at least an indirect involvement of von Yosch in the death of Eugen Bischoff, Solgrub points at several similarly mysterious suicide cases in the recent past. While all four male characters start – sometimes individually, sometimes together – to investigate about what's behind the mysterious death of Eugen Bischoff, it turns out that more shocking events are going to happen. The key to resolving the mystery seems to be an old manuscript from the 16th century that tells the tale of an Italian painter, known as the Master of the Day of Judgment, a tale that gives an uncanny explanation to the mysterious events unfolding in the Vienna of the year 1909.
It would spoil the fun to read this book if I would give away more details here regarding the plot. I enjoyed this book tremendously, for several reasons.
Perutz writes a very elegant prose, and this together with his ability to depict situations, people and the few unexpected twists and turns in the story made me devour this book in one sitting. I found it unputdownable (I like this English word!). Perutz knew the milieu about which he was writing very well, and I had the impression that he had a fine ear also for social differences and how they affect the way how people speak in the book – the use of dialect of a taxi driver; the switching to the familiar ‘Du’, but adding the for non-Austrians funny ‘Herr Rittmeister’ by a former army officer unknown to von Yosch when he is talking to the narrator, based on the simple fact that they served in the same military unit; the servile approach of the people working in the pharmacy; the extremely polite way of speech of the Sephardic money-lender; these are just some of the pleasures of this book.
Another thing that I liked: it is difficult to say to what genre this somehow hybrid book belongs, and I think this is one of its strengths - it so unlike most of other genre books you will read. It borrows elements of the mystery genre; it is also a variation of the locked door mystery; there are elements of horror that let me think of E.T.A. Hoffmann, Edgar Allan Poe, or even Stephen King. And it has also elements of a historical novel. Additionally, the narrator is a character with more facets as meet the eye in the beginning. Below the surface of the cultured, book and music loving man with a rich emotional life, is also someone who is strictly following the military code of honor, and to him the killing of a man in a duel for a rather trifling matter is not a big deal, a fact about which even his friends have no illusion.
And one more thing: the novel is also to be read in the tradition of the literary sub-genre "The Perpetrator as Investigator" that is quite popular in German literature: the main character is investigating a crime that he himself has (possibly) committed - Heinrich von Kleist's Broken Jug, Heinrich Spoerl's The Muzzle, or Heimito von Doderer's Every Man a Murderer come to mind.
The last chapter, the remarks of the person who found von Yosch's manuscript, give the text again a new possible interpretation. The story can be read as a mystery or fantasy novel; but the biggest mystery, as the novel advances is hidden in the souls of the characters of this book, and their obsessions with the horrors they faced in a certain moment of their lives, and with the feelings of guilt they experienced in traumatic situations. To quote a word by Edgar Allan Poe: “I maintain that terror is not of Germany (or in this case: Austria – T.H.), but of the soul.”
I read the book in German, therefore I can’t say anything regarding the quality of the translation.
Leo Perutz was born in Prague in 1882; he attended the same school as Max Brod and Felix Weltsch, two close friends of Franz Kafka, who were slightly younger than Perutz. Later he worked in Trieste (in a time when James Joyce and Italo Svevo lived there) as a mathematician for the same insurance company as Kafka. A compensation formula he worked out was for a long time used in insurance business all over the world (the ‘Perutz’sche Ausgleichsformel’). Just like Robert Musil, who left a mark outside the literary world (he invented the ‘Musil color top’), he was a man with more than one talent. Perutz was very successful as an author in Vienna in the 1920’s and 1930’s, but his Jewish origin made publication after 1938 impossible, and his emigration to Palestine where he felt cut off from the culture and language to which he belonged, made his life difficult. Additionally, he was opposed to the creation of the state of Israel and was supporting a bi-national solution for Palestine as a home for Jews and Arabs as well. In the 1950’s he started to travel to Austria again frequently. He died in 1957 in Bad Ischl, while visiting his old friend Alexander Lernet-Holenia.
If you haven’t read anything by Perutz, I can heartily recommend his books. And if you don’t trust me, trust Jorge Luis Borges, Italo Calvino or Graham Greene who loved his books. Also Theodor W. Adorno, Ian Fleming, F.W. Murnau and Alfred Hitchcock were fans of Perutz. My personal Perutz favorite is By Night under the Stone Bridge, but also The Master of the Day of Judgment is excellent in my opinion.
September 21, 2021
Most már hivatalos: a monarchikus Ausztria kulisszái is jól állnak a gótikus rémregény műfajának. Talán azért, mert itt is izgalmas a kontraszt az arisztokratikus elfojtások, és a cselekményben megmutatkozó démoni erők között, amelyek - mint oly sok rémregényben - amúgy sem mások, mint titkolt gonosz indulatainknak és félelmeinknek a kivetülései, amit addig konvenciók és merev formák mögé rejtettünk.
Bécs, 1909. Miközben Sigmund Freud talán épp pár utcával arrébb pszichoanalizál valakit, Von Yosch báró, a kellemetlen katonatiszt testetlen, évszázados sötét entitással kénytelen hadakozni. Vajon létezik ez az entitás, vagy csak Von Yoschnak be kéne ugrania Dr. Freudhoz pár rendelésre? Fene tudja. Mindenesetre akadnak páran, akik úgy vélik, a báró saját bűneit takargatná holmi misztikus blablával - és hát nem csoda, ha az olvasó is közéjük tartozik. Mert Perutz könyvében a leginkább az nyűgöz le, ahogy az elbeszélőt használja. Von Yosch ugyanis a megbízhatatlan mesélő iskolapéldája, visszataszító, amorális fickó, aki egészen biztosan nem mond igazat - a kérdés csak az, hogy hiúságból, esetleg ostobaságból ferdít, vagy valami komolyabb bűnt leplezne el. Mi, olvasók persze meg vagyunk áldva az ilyen hamis tanúkkal, mert úgy kell hipotézist alkotnunk az igazságról, hogy kiszűrjük a szövegből az elbeszélő által keltett zajokat. De Istenemre, ez igen jó játék.
És különben meg, Von Yosch, akár bűnös vagy, akár nem, megérdemelsz egy fenékbe billentést.
Bécs, 1909. Miközben Sigmund Freud talán épp pár utcával arrébb pszichoanalizál valakit, Von Yosch báró, a kellemetlen katonatiszt testetlen, évszázados sötét entitással kénytelen hadakozni. Vajon létezik ez az entitás, vagy csak Von Yoschnak be kéne ugrania Dr. Freudhoz pár rendelésre? Fene tudja. Mindenesetre akadnak páran, akik úgy vélik, a báró saját bűneit takargatná holmi misztikus blablával - és hát nem csoda, ha az olvasó is közéjük tartozik. Mert Perutz könyvében a leginkább az nyűgöz le, ahogy az elbeszélőt használja. Von Yosch ugyanis a megbízhatatlan mesélő iskolapéldája, visszataszító, amorális fickó, aki egészen biztosan nem mond igazat - a kérdés csak az, hogy hiúságból, esetleg ostobaságból ferdít, vagy valami komolyabb bűnt leplezne el. Mi, olvasók persze meg vagyunk áldva az ilyen hamis tanúkkal, mert úgy kell hipotézist alkotnunk az igazságról, hogy kiszűrjük a szövegből az elbeszélő által keltett zajokat. De Istenemre, ez igen jó játék.
És különben meg, Von Yosch, akár bűnös vagy, akár nem, megérdemelsz egy fenékbe billentést.
October 19, 2016
http://diavazontas.blogspot.gr/2016/0...
Ξεκίνησα να διαβάζω τον Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας εντελώς ανυποψίαστη για τους καυγάδες που έχει προκαλέσει το βιβλίο – αλλά και ο συγγραφέας του- στους λογοτεχνικούς κύκλους κατά καιρούς. Κι αυτό ήταν ευχής έργο, γιατί το ευχαριστήθηκα, το απόλαυσα, χάθηκα στις σελίδες του, περίμενα με αγωνία τι θα συμβεί παρακάτω, δεν ψείρισα καμία φράση του· αφέθηκα. Ε��ναι σημαντικό να μπαίνει ο αναγνώστης ελεύθερος από το βάρος της άποψης των άλλων στα κείμενα.
Ο Λέο Πέρουτς στον Μαιτρ- που δημοσιεύτηκε ειρήσθω εν παρόδω το 1923- στήνει μια εκπληκτική ιστορία αγωνίας, που συνεχώς την υποσκάπτει και την υποβιβάζει, χωρίς όμως ποτέ να την αγνοεί. Ενώ το μυθιστόρημα σε πρώτο επίπεδο είναι ένα κλασικό αστυνομικό τύπου Αγκάθα Κρίστυ, είναι σαφές όσο προχωρούν οι σελίδες πως το "ποιος το έκανε" διόλου δεν θα έπρεπε να ανησυχεί τον αναγνώστη. Άλλα είναι τα σημαντικά. Και στο τέλος είναι ακόμα σαφέστερο, πως αυτό θα έπρεπε συνέχεια να μας απασχολεί· το "ποιος το έκανε".
Το μυθιστόρημα ξεκινά μια νύχτα στο σπίτι του ηθοποιού Ευγένιου Μπίσοπ. Ο Ευγένιος, η γυναίκα του Ντίνα, ο αδελφός της Φέλιξ, ο γιατρός Γκόρσκι κι ο στρατιωτικός βαρόνος φον Γιος έχουν μαζευτεί για να παίξουν μουσική. Ξαφνικά στο σπίτι εισβάλλει ένας νεαρός μηχανικός ο Σόλγκρουπ, διακόπτει το παίξιμο και οι πέντε άνθρωποι ξεκινούν την κουβέντα. Έτσι ο Ευγένιος, που σε λίγες μέρες θα παίξει στην σκηνή Ριχάρδο Γ' για πρώτη φορά, τους διηγείται μια περίεργη ιστορία αυτοκτονιών. Όταν τον πιέζουν να τους παίξει μια σκηνή από το νέο έργο, φεύγει αγριεμένος από την παρέα τους για το περίπτερο του κήπου. Εκεί αυτοκτονεί.
Αφηγητής μας είναι ο βαρόνος φον Γιος, ένας τρομοκρατημένος και αναξιόπιστος αφηγητής, γιατί σύμφωνα με τον αδελφό της γυναίκας τους Μπίσοπ, είναι ο βασικός ύποπτος για το ποιος τον έσπρωξε στην αυτοκτονία. Αν και οι κατηγορίες είναι σαθρές, και βασίζονται κυρίως στο γεγονός πως ο Γιος είχε ερωτική σχέση με την Ντίνα πριν από τον γάμο της με τον Ευγένιο, εν τούτοις καταλήγουν να σαστίζουν τον βαρόνο, που δεν ξέρει τι να κάνει. Προς μεγάλη του έκπληξη αναλαμβάνουν να «καθαρίσουν» το όνομά του ο μηχανικός Σόλγκρουπ και ο γιατρός.
Η αφήγηση γίνεται όλο και πιο ψυχολογική όσο προχωρά η ιστορία, το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο. Ο Πέρουτς έχει γράψει ένα βιβλίο, ανάμεσα στην λογοτεχνία του φανταστικού και την αστυνομική, που στην ουσία δεν είναι τίποτα από τα δύο, όπως θα μας αποκαλύψουν ο πρόλογος και ο επίλογος. Λάτρεψα αυτό που συνεχώς φαίνεται να ελλοχεύει, αυτό το ανείπωτο που παραμένει στις γωνίες αθέατο, που καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων με τρόπο αναπάντεχο. Την υποψία.
Ο Λέο Πέρουτς γεννήθηκε το 1882 στην Πράγα από γονείς Εβραϊκής καταγωγής και ανδρώθηκε λογοτεχνικά στα περίφημα βιεννέζικα σαλόνια, ήταν σχετικά γνωστός συγγραφέας στον μεσοπόλεμο, για να περιπέσει αργότερα στην αφάνεια και να τον ανακαλύψουν την δεκαετία του '80, χάρη κυρίως στον Ουμπέρτο Έκο. Είναι ένας συγγραφέας που ξέρει πολύ καλά να κρατά την προσοχή του αναγνώστη, χωρίς να ξεπέφτει σε φτηνά τρικ, να υπονομεύει την αφήγησή του χωρίς να την ξεχαρβαλώνει. Κι ας επέμενε πως δεν έγραψε μια «αστυνομική ιστορία», τελικά νομίζω πως κατάφερε να γράψει ένα από τα πρώτα αποδομημένα αστυνομικά της ιστορίας.
Ξεκίνησα να διαβάζω τον Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας εντελώς ανυποψίαστη για τους καυγάδες που έχει προκαλέσει το βιβλίο – αλλά και ο συγγραφέας του- στους λογοτεχνικούς κύκλους κατά καιρούς. Κι αυτό ήταν ευχής έργο, γιατί το ευχαριστήθηκα, το απόλαυσα, χάθηκα στις σελίδες του, περίμενα με αγωνία τι θα συμβεί παρακάτω, δεν ψείρισα καμία φράση του· αφέθηκα. Ε��ναι σημαντικό να μπαίνει ο αναγνώστης ελεύθερος από το βάρος της άποψης των άλλων στα κείμενα.
Ο Λέο Πέρουτς στον Μαιτρ- που δημοσιεύτηκε ειρήσθω εν παρόδω το 1923- στήνει μια εκπληκτική ιστορία αγωνίας, που συνεχώς την υποσκάπτει και την υποβιβάζει, χωρίς όμως ποτέ να την αγνοεί. Ενώ το μυθιστόρημα σε πρώτο επίπεδο είναι ένα κλασικό αστυνομικό τύπου Αγκάθα Κρίστυ, είναι σαφές όσο προχωρούν οι σελίδες πως το "ποιος το έκανε" διόλου δεν θα έπρεπε να ανησυχεί τον αναγνώστη. Άλλα είναι τα σημαντικά. Και στο τέλος είναι ακόμα σαφέστερο, πως αυτό θα έπρεπε συνέχεια να μας απασχολεί· το "ποιος το έκανε".
Το μυθιστόρημα ξεκινά μια νύχτα στο σπίτι του ηθοποιού Ευγένιου Μπίσοπ. Ο Ευγένιος, η γυναίκα του Ντίνα, ο αδελφός της Φέλιξ, ο γιατρός Γκόρσκι κι ο στρατιωτικός βαρόνος φον Γιος έχουν μαζευτεί για να παίξουν μουσική. Ξαφνικά στο σπίτι εισβάλλει ένας νεαρός μηχανικός ο Σόλγκρουπ, διακόπτει το παίξιμο και οι πέντε άνθρωποι ξεκινούν την κουβέντα. Έτσι ο Ευγένιος, που σε λίγες μέρες θα παίξει στην σκηνή Ριχάρδο Γ' για πρώτη φορά, τους διηγείται μια περίεργη ιστορία αυτοκτονιών. Όταν τον πιέζουν να τους παίξει μια σκηνή από το νέο έργο, φεύγει αγριεμένος από την παρέα τους για το περίπτερο του κήπου. Εκεί αυτοκτονεί.
Αφηγητής μας είναι ο βαρόνος φον Γιος, ένας τρομοκρατημένος και αναξιόπιστος αφηγητής, γιατί σύμφωνα με τον αδελφό της γυναίκας τους Μπίσοπ, είναι ο βασικός ύποπτος για το ποιος τον έσπρωξε στην αυτοκτονία. Αν και οι κατηγορίες είναι σαθρές, και βασίζονται κυρίως στο γεγονός πως ο Γιος είχε ερωτική σχέση με την Ντίνα πριν από τον γάμο της με τον Ευγένιο, εν τούτοις καταλήγουν να σαστίζουν τον βαρόνο, που δεν ξέρει τι να κάνει. Προς μεγάλη του έκπληξη αναλαμβάνουν να «καθαρίσουν» το όνομά του ο μηχανικός Σόλγκρουπ και ο γιατρός.
Η αφήγηση γίνεται όλο και πιο ψυχολογική όσο προχωρά η ιστορία, το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο. Ο Πέρουτς έχει γράψει ένα βιβλίο, ανάμεσα στην λογοτεχνία του φανταστικού και την αστυνομική, που στην ουσία δεν είναι τίποτα από τα δύο, όπως θα μας αποκαλύψουν ο πρόλογος και ο επίλογος. Λάτρεψα αυτό που συνεχώς φαίνεται να ελλοχεύει, αυτό το ανείπωτο που παραμένει στις γωνίες αθέατο, που καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων με τρόπο αναπάντεχο. Την υποψία.
Ο Λέο Πέρουτς γεννήθηκε το 1882 στην Πράγα από γονείς Εβραϊκής καταγωγής και ανδρώθηκε λογοτεχνικά στα περίφημα βιεννέζικα σαλόνια, ήταν σχετικά γνωστός συγγραφέας στον μεσοπόλεμο, για να περιπέσει αργότερα στην αφάνεια και να τον ανακαλύψουν την δεκαετία του '80, χάρη κυρίως στον Ουμπέρτο Έκο. Είναι ένας συγγραφέας που ξέρει πολύ καλά να κρατά την προσοχή του αναγνώστη, χωρίς να ξεπέφτει σε φτηνά τρικ, να υπονομεύει την αφήγησή του χωρίς να την ξεχαρβαλώνει. Κι ας επέμενε πως δεν έγραψε μια «αστυνομική ιστορία», τελικά νομίζω πως κατάφερε να γράψει ένα από τα πρώτα αποδομημένα αστυνομικά της ιστορίας.
August 26, 2020
«Δεν είναι χρώμα γήινο αυτό, και τα μάτια μου δεν μπορούν να το αντέξουν....Αυτό είναι το κόκκινο χρώμα του αίματος, της αμαρτίας και της φωτιάς...το χρώμα που παίρνει ο ήλιος την Ημέρα της Κρίσεως».
Αυτό το "χρωμα" επιλέγει ο Λέο Περουτς για να χρωματίσει τις απόκοσμες εικόνες των οραμάτων του,σε πρωτοπροσωπη αφήγηση, σε ένα μυθιστόρημα αριστουργηματικό ,που διαβάζεται με μια ανάσα!
Κατά την έκδοσή του το 1923 χαρακτηρίστηκε ως "ποιοτική ψυχαγωγική λογοτεχνία" λογω της αστυνομικής πλοκής του. Στην πραγματικότητα, το "αστυνομικό" κομμάτι του βιβλίου είναι απλά μια αφορμή, ένα πρόσχημα για να ξεδιπλώσει όλο τον ψυχισμό, την απόγνωση την αγωνια και την αμφισβήτηση του ήρωα για τον ίδιο του τον εαυτο. Σίγουρα λοιπόν, έχουμε κάτι παραπάνω από ένα εξαίρετο αφήγημα αστυνομικής πλοκής.
Στις μέρες μας, ευτυχώς , το έργο αυτό επανεκτιμηθηκε. Θα συμφωνήσω απόλυτα με την κριτική του Edwin Hartl ,ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει ότι ο Περουτς "χειρίζεται τον καμβά του αστυνομικού μυθιστορήματος με τη σιγουριά της Αγκάθα Κρίστι και παρατηρεί τα παρασκήνια της καθημερινής ανθρώπινης κωμωδίας με την οξυδέρκεια του Φραντς Κάφκα".
Αυτό το "χρωμα" επιλέγει ο Λέο Περουτς για να χρωματίσει τις απόκοσμες εικόνες των οραμάτων του,σε πρωτοπροσωπη αφήγηση, σε ένα μυθιστόρημα αριστουργηματικό ,που διαβάζεται με μια ανάσα!
Κατά την έκδοσή του το 1923 χαρακτηρίστηκε ως "ποιοτική ψυχαγωγική λογοτεχνία" λογω της αστυνομικής πλοκής του. Στην πραγματικότητα, το "αστυνομικό" κομμάτι του βιβλίου είναι απλά μια αφορμή, ένα πρόσχημα για να ξεδιπλώσει όλο τον ψυχισμό, την απόγνωση την αγωνια και την αμφισβήτηση του ήρωα για τον ίδιο του τον εαυτο. Σίγουρα λοιπόν, έχουμε κάτι παραπάνω από ένα εξαίρετο αφήγημα αστυνομικής πλοκής.
Στις μέρες μας, ευτυχώς , το έργο αυτό επανεκτιμηθηκε. Θα συμφωνήσω απόλυτα με την κριτική του Edwin Hartl ,ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει ότι ο Περουτς "χειρίζεται τον καμβά του αστυνομικού μυθιστορήματος με τη σιγουριά της Αγκάθα Κρίστι και παρατηρεί τα παρασκήνια της καθημερινής ανθρώπινης κωμωδίας με την οξυδέρκεια του Φραντς Κάφκα".
December 1, 2020
Perutz'un okuduğum 4.kitabı da zevkliydi.
İlmekleri iyi işlenmiş bu güzel polisiye kurgusunda okur usta bir dinamizmle çözüme davet edilirken, diğer taraftan yazarın kendi ifadesiyle "ben hiç polisiye roman yazmadım" diyebileceği düzeye varan psikolojik ve edebî bir eser ortaya konuyor.
***
"Bizi sarsarak yere seren şey, insanın çile, keder ve ölümünün, her saat ve sonsuzca tekrar etmesi dışında bir anlam taşımamasının, evren ruhunun yüzünde ironik bir gülümsemeye dönüşmesidir."
"...gözünüzde tek bir hedef vardı, hayatınızdaki tüm diğer şeyler bu biricik hedefin yanında kaybolup gitmişti ve bu sizi yenilmez kılıyordu."
"Ben hayatım boyunca şeyleri akışına bırakmadım, üşengeçliğin büründüğü tüm kılıklar arasında en nefret ettiğim bu oldu her zaman; şeyleri akışına bırakmak, ben aptalım, çok üşengecim ya da çok merhametsizim demektir."
“Düşüncesiz kalabalıklar bir sanat eserinin önünde alkış tufanına kapılabilir, bana ise yaratıcısının yıkılmış ruhunu açar o. Seslerin, renklerin ve düşüncelerin büyük senfonilerinde, bunların hepsinde o olağanüstü borazan kızılı renginin (günahın) bir pırıltısını görürüm."
İlmekleri iyi işlenmiş bu güzel polisiye kurgusunda okur usta bir dinamizmle çözüme davet edilirken, diğer taraftan yazarın kendi ifadesiyle "ben hiç polisiye roman yazmadım" diyebileceği düzeye varan psikolojik ve edebî bir eser ortaya konuyor.
***
"Bizi sarsarak yere seren şey, insanın çile, keder ve ölümünün, her saat ve sonsuzca tekrar etmesi dışında bir anlam taşımamasının, evren ruhunun yüzünde ironik bir gülümsemeye dönüşmesidir."
"...gözünüzde tek bir hedef vardı, hayatınızdaki tüm diğer şeyler bu biricik hedefin yanında kaybolup gitmişti ve bu sizi yenilmez kılıyordu."
"Ben hayatım boyunca şeyleri akışına bırakmadım, üşengeçliğin büründüğü tüm kılıklar arasında en nefret ettiğim bu oldu her zaman; şeyleri akışına bırakmak, ben aptalım, çok üşengecim ya da çok merhametsizim demektir."
“Düşüncesiz kalabalıklar bir sanat eserinin önünde alkış tufanına kapılabilir, bana ise yaratıcısının yıkılmış ruhunu açar o. Seslerin, renklerin ve düşüncelerin büyük senfonilerinde, bunların hepsinde o olağanüstü borazan kızılı renginin (günahın) bir pırıltısını görürüm."
May 10, 2020
"Things that have happened are never over and done with. And those responsible for them have to face divine justice."
More like 3 an a half stars. This is a curious little book, perhaps best described to the rabbit-holies among us as a kind of Hapsburg The Crying of Lot 49, albeit one that actually has a resolution.
A Hapsburg officer is accused of engineering the suicide of his friend, an aging actor, since he is the lover of the actor's wife. But his friends don't believe he actually had anything to do with it, but is this true? Who is the girl on the dead man's phone demanding The Master of the Day of Judgment? Who is the The Master of the Day of Judgment? Is he an obese Italian immortal? A shadowy centuries-old conspirator targeting artists?
Perutz is a fine, cautious stylist, and the whole book reads like a very evenly paced detective story, starker, in this sense, too, since as the insanity quietly mounts, everyone manages to stay as sober as the curiously detached prose.
More like 3 an a half stars. This is a curious little book, perhaps best described to the rabbit-holies among us as a kind of Hapsburg The Crying of Lot 49, albeit one that actually has a resolution.
A Hapsburg officer is accused of engineering the suicide of his friend, an aging actor, since he is the lover of the actor's wife. But his friends don't believe he actually had anything to do with it, but is this true? Who is the girl on the dead man's phone demanding The Master of the Day of Judgment? Who is the The Master of the Day of Judgment? Is he an obese Italian immortal? A shadowy centuries-old conspirator targeting artists?
Perutz is a fine, cautious stylist, and the whole book reads like a very evenly paced detective story, starker, in this sense, too, since as the insanity quietly mounts, everyone manages to stay as sober as the curiously detached prose.
June 13, 2021
Очень увлекательные игры в мистику, которая находит рациональное объяснение, а потом еще одно
October 13, 2016
“Ognuno di noi si porta dentro il suo Giudizio Universale”
Romanzo bizzarro, spiazzante ma al tempo stesso avvincente, che si destreggia fra diversi generi narrativi, dal giallo classico al mystery al fantastico, con una spruzzata di grottesco o addirittura di horror, senza che il risultato appaia un patchwork artificioso o meccanico, ma scivolando invece con destrezza lungo un racconto ipnotico e denso di suggestioni.
Inizialmente sembra di percepire atmosfere e personaggi che echeggiano lo stile di Durrenmatt, ma poi la storia prende un proprio passo incalzante e si snoda imprevedibile lungo una catena di sorprese, con un finale che rinnega gli elementi che fino a quel punto si ritenevano acquisiti.
Ne risulta un’opera che, nonostante i passaggi anche tragici che vi si avvicendano, risulta sottilmente divertente e sulla quale non si può argomentare nel merito, poiché lo spoiler sarebbe esiziale (…e per questo mi son tenuto sul “generico”…!): il lettore deve infatti lasciarsi trasportare ignaro lungo il percorso ideato dall’autore e cadenzato dall’ambiguo e poco affidabile punto di vista del personaggio narrante in prima persona.
Racchiuso in una cornice apparentemente classica fra una prefazione (per essere precisi definita in modo piuttosto beffardo come “Prefazione in luogo di postfazione”) e una nota finale di “Considerazioni conclusive del curatore”, il romanzo risulta invece decisamente moderno ed originale nel suo incedere mantenendo un vertiginoso equilibrio fra la razionalità dell’indagine logica e deduttiva e gli agguati dell’assurdo e del caos che rimescolano ogni volta le carte, un equilibrio destinato a non sciogliersi mai e che lascia dubbi che oltrepassano la conclusione della storia.
Romanzo bizzarro, spiazzante ma al tempo stesso avvincente, che si destreggia fra diversi generi narrativi, dal giallo classico al mystery al fantastico, con una spruzzata di grottesco o addirittura di horror, senza che il risultato appaia un patchwork artificioso o meccanico, ma scivolando invece con destrezza lungo un racconto ipnotico e denso di suggestioni.
Inizialmente sembra di percepire atmosfere e personaggi che echeggiano lo stile di Durrenmatt, ma poi la storia prende un proprio passo incalzante e si snoda imprevedibile lungo una catena di sorprese, con un finale che rinnega gli elementi che fino a quel punto si ritenevano acquisiti.
Ne risulta un’opera che, nonostante i passaggi anche tragici che vi si avvicendano, risulta sottilmente divertente e sulla quale non si può argomentare nel merito, poiché lo spoiler sarebbe esiziale (…e per questo mi son tenuto sul “generico”…!): il lettore deve infatti lasciarsi trasportare ignaro lungo il percorso ideato dall’autore e cadenzato dall’ambiguo e poco affidabile punto di vista del personaggio narrante in prima persona.
Racchiuso in una cornice apparentemente classica fra una prefazione (per essere precisi definita in modo piuttosto beffardo come “Prefazione in luogo di postfazione”) e una nota finale di “Considerazioni conclusive del curatore”, il romanzo risulta invece decisamente moderno ed originale nel suo incedere mantenendo un vertiginoso equilibrio fra la razionalità dell’indagine logica e deduttiva e gli agguati dell’assurdo e del caos che rimescolano ogni volta le carte, un equilibrio destinato a non sciogliersi mai e che lascia dubbi che oltrepassano la conclusione della storia.
September 24, 2019
Neparasts un nedaudz vecmodīgs ( labā nozīmē) detektīvromāns. Par tiem dēmoniem, kas mūsos dzīvo (varbūt Perucs te sasaucas ar savu laikabiedru Freidu), un izpeld uz āru tikai ekstremālos apstākļos. Romāns beidzas nesaprotami, lasītājiem tiek dota iespēja ne tikai izvēlēties finālu, bet arī liela brīvība notikumu interpetācijā. Kādu tas var kaitināt, bet kādam šķist aizraujoši.
May 9, 2020
En un lenguaje pomposo y señorial, lleno de palabras de honor, se desarrolla con cierta morosidad no ajena a la pompa, la investigación de un misterio, que a medida que avanza adquiere características monstruosas al estilo de Poe (que es citado por los protagonistas). Un modesto thriller con el estilo propio del siglo XIX.
January 6, 2017
Υπόθεση τετριμμένη. Πόσα και πόσα παρόμοια αστυνομικά δεν έχουμε διαβάσει; Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν συμπεριλαμβάνει το έρ��ο στο «Αστυνομικά μυθιστορήματα στο ταξίδι». Ο Perutz το αρνείται. «Δεν έγραψα ποτέ αστυνομικό μυθιστόρημα», λέει. Έχει δίκιο. Αυτό δεν είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, και ας χρησιμοποιεί τις συμβάσεις του είδους. Σου δίνει την αίσθηση ότι κινείσαι μέσα σε ένα ονειρικό τοπίο του Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ενός μεταφυσικού χαρακτικού του Κλίνγκερ. Θα μπορούσε να είναι ένα υπαρξιακό θρίλερ. Ο Βαρόνος φον Γιος είναι ένας ιδανικός χαρακτήρας για αυτό τον ρόλο. Το υποσυνείδητο, τα όνειρα, η ίδια η κατάσταση του πρωταγωνιστή —που λειτουργεί πολλές φορές ενδίδοντας στις παραισθήσεις του—, τον καθιστούν έναν αναξιόπιστο αφηγητή:
''Δεν θυμάμαι πόση ώρα έμεινα στον κήπο. Ίσως πολύ. Ίσως ακουμπούσα στον κορμό ενός δέντρου κι ονειρευόμουν.''
Θα μπορούσε να είναι ένα μεταφυσικό μυθιστόρημα, όπως είπε ο Μπόρχες. Η εισαγωγή του φανταστικού, με την είσοδο στην ιστορία ενός ζωγράφου του 16ου αιώνα που έμεινε γνωστός ως Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας, του Giovansimone Chizi, είναι καθοριστική, αλλά και πάλι το τέλος ανατρέπει αυτή τη θεωρία. Το μυθιστόρημα είναι ένα αμάλγαμα όλων των παραπάνω — μα πρώτα απ’ όλα είναι ένα παιχνίδι ενοχών που γεννά το μυαλό.
Οι θεωρίες του Φρόιντ φαίνεται να έχουν βρει πρόσφορο έδαφος στο μυαλό του συγγραφέα. Όλη η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο. Ο Βαρόνος, αμφιταλαντευόμενος, απευθύνεται στον αναγνώστη. Στον αντίποδά του, βρίσκεται ο μηχανικός Σόλγκρουπ: πραγματιστής, θα ξεχυθεί σαν λαγωνικό στην αναζήτηση στοιχείων. Θα ανακαλύψει μια σειρά παρόμοιων θανάτων. Δυστυχώς, δεν θα προλάβει να δώσει τη λύση του μυστηρίου. Θα οδηγήσει όμως τον φον Γιος στο φως μακριά από το σκοτάδι.
Ο Leo Perutz στήνει μια παράσταση εξαπάτησης. Ένα ιλουζιονιστικό παιχνίδι, όπως αυτά που ήταν δημοφιλή στην Belle Epoque. Ως άλλος μάγος Άιζενχαϊμ, παρασύρει τον αναγνώστη σε έναν ονειρικό κόσμο, όπου τα πάντα είναι δυνατά. Δεν θα του κρύψει τίποτα. Θα του δείξει όλους τους μηχανισμούς των τρικ, αλλά θα κρατήσει για τον εαυτό του το πώς λειτουργούν. Θα δώσει όμως κλειδιά, που θα πρέπει να ανακαλύψει ο αναγνώστης για να ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας. Πάνω στη σκηνή είναι όλοι οι πρωταγωνιστές, καλά φωτισμένοι, αλλά εγκλωβισμένοι μέσα στα όρια που αυτός έχει καθορίσει. Κινούνται σε περίκλειστους χώρους. Μια έπαυλη, ένας κήπος , μια κρεβατοκάμαρα είναι τα σκηνικά. Ακόμα και όταν βρίσκονται στην πόλη, αυτή η αίσθηση ακολουθεί τον αναγνώστη.
Η Βιέννη του 1900, αυτή η μαγευτική πρωτεύουσα των Αψβούργων με τα ��αμπρά της κτίρια, είναι εκεί. Τα κυβερνητικά κτίρια, τα μουσεία, η Όπερα, το Αυλικό Θέατρο. Στο καζίνο Dommayer χορεύουν βαλς, στο Grinzing και Hietzing οι άνθρωποι κάθονται και πίνουν Heuriger. Τίποτα δεν φαίνεται να ταράζει την ευδαιμονία τους. Όμως είναι ένας κόσμος που πλησιάζει στο τέλος του. Ο συγγραφέας έχει φροντίσει να μας το δείξει από νωρίς. Ταραχές στα Βαλκάνια, η χρεοκοπία μιας μεγάλης τράπεζας, ακόμα και ο ηθοποιός Μπίσοπ έχει αρχίσει να γερνά και να χάνει την τέχνη του. Οι ήρωες, κυνηγώντας τα στοιχεία, θα περάσουν μέσα από τις λαμπρές προσόψεις που ξεφτάνε, για να μπουν σε ένα εξπρεσιονιστικό σκηνικό αντάξιο του Paul Wegener. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο Βαρόνος θα αισθανθεί θήραμα:
''Όλη η πόλη έδειχνε ζωηρό ενδιαφέρον για το περιστατικό , όλη η πόλη με γνώριζε και αναγνώριζε στο πρόσωπό μου τον δολοφόνο.''
Ο αναγνώστης που θα ξεκινήσει αυτό το βιβλίο θα μπει σε μια περιπέτεια. Πολλές νύχτες θα ξαγρυπνήσει πάνω από τις σελίδες του, βάζοντας σε δοκιμασία την κριτική του σκέψη. Τι να κρατήσει και τι να πετάξει; Το βιβλίο δεν θα φύγει στιγμή από το μυαλό του, αφού θα τον καλεί διαρκώς να αποκρυπτογραφήσει τις διαθέσεις του συγγραφέα. Ο Leo Perutz τον καθιστά έναν απρόσμενο καλεσμένο. Τον κάνει κι αυτόν πρωταγωνιστή, έναν πρωταγωνιστή που καλείται να πάρει ενεργό μέρος στις εξελίξεις. Παγιδευμένος μέσα σε ένα ελλειπτικό κλίμα, βαλλόμενος από διφορούμενους διαλόγους και εικασίες, θα πρέπει να ανταποκριθεί μέσα σε έναν κόσμο σκοτεινό, μυστηριώδη και απρόσμενο, όπου τα πάντα ανατρέπονται με την έναρξη κιόλας του βιβλίου…
Θα κλείσω με τη φράση που επεφύλαξε ο Αντόρνο στην «Αισθητική Θεωρία» του για τον «Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας:
''Ποτέ πια το κόκκινο δεν θα είναι το ίδιο.''
Μια ξεχωριστή επανέκδοση από τις Εκδόσεις Κίχλη. Ουσιώδη σχόλια και ένα εκπληκτικό Επίμετρο, άξιο να σταθεί μόνο του ως ανάλυση εποχής. Η μετάφραση της Ρόζας Ιωαννίδου, εξαιρετική, σε βάζει αμέσως στο ύφος του βιβλίου.
''Δεν θυμάμαι πόση ώρα έμεινα στον κήπο. Ίσως πολύ. Ίσως ακουμπούσα στον κορμό ενός δέντρου κι ονειρευόμουν.''
Θα μπορούσε να είναι ένα μεταφυσικό μυθιστόρημα, όπως είπε ο Μπόρχες. Η εισαγωγή του φανταστικού, με την είσοδο στην ιστορία ενός ζωγράφου του 16ου αιώνα που έμεινε γνωστός ως Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας, του Giovansimone Chizi, είναι καθοριστική, αλλά και πάλι το τέλος ανατρέπει αυτή τη θεωρία. Το μυθιστόρημα είναι ένα αμάλγαμα όλων των παραπάνω — μα πρώτα απ’ όλα είναι ένα παιχνίδι ενοχών που γεννά το μυαλό.
Οι θεωρίες του Φρόιντ φαίνεται να έχουν βρει πρόσφορο έδαφος στο μυαλό του συγγραφέα. Όλη η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο. Ο Βαρόνος, αμφιταλαντευόμενος, απευθύνεται στον αναγνώστη. Στον αντίποδά του, βρίσκεται ο μηχανικός Σόλγκρουπ: πραγματιστής, θα ξεχυθεί σαν λαγωνικό στην αναζήτηση στοιχείων. Θα ανακαλύψει μια σειρά παρόμοιων θανάτων. Δυστυχώς, δεν θα προλάβει να δώσει τη λύση του μυστηρίου. Θα οδηγήσει όμως τον φον Γιος στο φως μακριά από το σκοτάδι.
Ο Leo Perutz στήνει μια παράσταση εξαπάτησης. Ένα ιλουζιονιστικό παιχνίδι, όπως αυτά που ήταν δημοφιλή στην Belle Epoque. Ως άλλος μάγος Άιζενχαϊμ, παρασύρει τον αναγνώστη σε έναν ονειρικό κόσμο, όπου τα πάντα είναι δυνατά. Δεν θα του κρύψει τίποτα. Θα του δείξει όλους τους μηχανισμούς των τρικ, αλλά θα κρατήσει για τον εαυτό του το πώς λειτουργούν. Θα δώσει όμως κλειδιά, που θα πρέπει να ανακαλύψει ο αναγνώστης για να ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας. Πάνω στη σκηνή είναι όλοι οι πρωταγωνιστές, καλά φωτισμένοι, αλλά εγκλωβισμένοι μέσα στα όρια που αυτός έχει καθορίσει. Κινούνται σε περίκλειστους χώρους. Μια έπαυλη, ένας κήπος , μια κρεβατοκάμαρα είναι τα σκηνικά. Ακόμα και όταν βρίσκονται στην πόλη, αυτή η αίσθηση ακολουθεί τον αναγνώστη.
Η Βιέννη του 1900, αυτή η μαγευτική πρωτεύουσα των Αψβούργων με τα ��αμπρά της κτίρια, είναι εκεί. Τα κυβερνητικά κτίρια, τα μουσεία, η Όπερα, το Αυλικό Θέατρο. Στο καζίνο Dommayer χορεύουν βαλς, στο Grinzing και Hietzing οι άνθρωποι κάθονται και πίνουν Heuriger. Τίποτα δεν φαίνεται να ταράζει την ευδαιμονία τους. Όμως είναι ένας κόσμος που πλησιάζει στο τέλος του. Ο συγγραφέας έχει φροντίσει να μας το δείξει από νωρίς. Ταραχές στα Βαλκάνια, η χρεοκοπία μιας μεγάλης τράπεζας, ακόμα και ο ηθοποιός Μπίσοπ έχει αρχίσει να γερνά και να χάνει την τέχνη του. Οι ήρωες, κυνηγώντας τα στοιχεία, θα περάσουν μέσα από τις λαμπρές προσόψεις που ξεφτάνε, για να μπουν σε ένα εξπρεσιονιστικό σκηνικό αντάξιο του Paul Wegener. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο Βαρόνος θα αισθανθεί θήραμα:
''Όλη η πόλη έδειχνε ζωηρό ενδιαφέρον για το περιστατικό , όλη η πόλη με γνώριζε και αναγνώριζε στο πρόσωπό μου τον δολοφόνο.''
Ο αναγνώστης που θα ξεκινήσει αυτό το βιβλίο θα μπει σε μια περιπέτεια. Πολλές νύχτες θα ξαγρυπνήσει πάνω από τις σελίδες του, βάζοντας σε δοκιμασία την κριτική του σκέψη. Τι να κρατήσει και τι να πετάξει; Το βιβλίο δεν θα φύγει στιγμή από το μυαλό του, αφού θα τον καλεί διαρκώς να αποκρυπτογραφήσει τις διαθέσεις του συγγραφέα. Ο Leo Perutz τον καθιστά έναν απρόσμενο καλεσμένο. Τον κάνει κι αυτόν πρωταγωνιστή, έναν πρωταγωνιστή που καλείται να πάρει ενεργό μέρος στις εξελίξεις. Παγιδευμένος μέσα σε ένα ελλειπτικό κλίμα, βαλλόμενος από διφορούμενους διαλόγους και εικασίες, θα πρέπει να ανταποκριθεί μέσα σε έναν κόσμο σκοτεινό, μυστηριώδη και απρόσμενο, όπου τα πάντα ανατρέπονται με την έναρξη κιόλας του βιβλίου…
Θα κλείσω με τη φράση που επεφύλαξε ο Αντόρνο στην «Αισθητική Θεωρία» του για τον «Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας:
''Ποτέ πια το κόκκινο δεν θα είναι το ίδιο.''
Μια ξεχωριστή επανέκδοση από τις Εκδόσεις Κίχλη. Ουσιώδη σχόλια και ένα εκπληκτικό Επίμετρο, άξιο να σταθεί μόνο του ως ανάλυση εποχής. Η μετάφραση της Ρόζας Ιωαννίδου, εξαιρετική, σε βάζει αμέσως στο ύφος του βιβλίου.
October 12, 2014
One afternoon, Eugene Bischoff, a notable Viennese stage actor, wanders off during a cordial afternoon of music among friends in order to successfully commit suicide.
Or was it murder?
Who is the Master of the Day of Judgment?
Nothing is quite what it seems in Vienna in the early years of the twentieth century.
Thus the story begins as a cracking "locked room" mystery, as exemplified by those of the great John Dickson Carr,
only to rapidly transform into an hallucinogenic/psychological romp through the streets of pre-WWI Vienna.
Though the solution to what is, ostensibly, the story's central problem, that of the dead actor, is alluded to early on, by a magnificent "slight of hand" Perutz keeps this open secret until the final pages of this engaging and bizarre tale.
The dexterous handling and sheer craftsmanship of Perutz's novel is bound to satisfy many enthusiasts of both headlong mystery-adventure as well as those with developed taste in the best continental literature has to offer.
Or was it murder?
Who is the Master of the Day of Judgment?
Nothing is quite what it seems in Vienna in the early years of the twentieth century.
Thus the story begins as a cracking "locked room" mystery, as exemplified by those of the great John Dickson Carr,
only to rapidly transform into an hallucinogenic/psychological romp through the streets of pre-WWI Vienna.
Though the solution to what is, ostensibly, the story's central problem, that of the dead actor, is alluded to early on, by a magnificent "slight of hand" Perutz keeps this open secret until the final pages of this engaging and bizarre tale.
The dexterous handling and sheer craftsmanship of Perutz's novel is bound to satisfy many enthusiasts of both headlong mystery-adventure as well as those with developed taste in the best continental literature has to offer.
August 12, 2020
Una storia trommatica
Vienna, inizi del Novecento. Un barone, un medico, un ingegnere e il fratello dell'avvenente Dina si trovano alle prese con un diabolico assassino che arriva da un lontano passato. Umberto Eco, qualche anno più tardi, ringrazia (ops, spoiler).
Sarebbe stato un buon racconto di una quarantina di pagine, ecco. Non lo salva dalla mediocrità la presenza di un Salimbeni di Siena, e neppure l'invenzione del rosso trommatico, colore peculiare del Giudizio Universale (Perutz gioca sul rapporto tromba/fuoco/sangue/rosso, rifacendosi con tutta probabilità all'Apocalisse di Giovanni, ma l'arguzia del nelogismo si perde in traduzione).
Dalla playlist del protagonista... https://youtu.be/rLkDCA49YXA
Vienna, inizi del Novecento. Un barone, un medico, un ingegnere e il fratello dell'avvenente Dina si trovano alle prese con un diabolico assassino che arriva da un lontano passato. Umberto Eco, qualche anno più tardi, ringrazia (ops, spoiler).
Sarebbe stato un buon racconto di una quarantina di pagine, ecco. Non lo salva dalla mediocrità la presenza di un Salimbeni di Siena, e neppure l'invenzione del rosso trommatico, colore peculiare del Giudizio Universale (Perutz gioca sul rapporto tromba/fuoco/sangue/rosso, rifacendosi con tutta probabilità all'Apocalisse di Giovanni, ma l'arguzia del nelogismo si perde in traduzione).
Dalla playlist del protagonista... https://youtu.be/rLkDCA49YXA
November 7, 2021
He leído una traducción un poco mala y me ha gustado bastante, así que con una buena traducción debe ser la hostia. Una original vuelta de tuerca al misterio de la habitación cerrada, con un protagonista no fiable muy interesante en un entorno fascinante, el de la élite en la Viena de principios de siglo, el centro cultural de la Europa de preguerra. Además me ha dejado con varios interrogantes, y detalles que he pasado por alto, así que tocará disfrutar de segunda lectura obsesiva.
January 27, 2009
Though I've done them in the wrong order, you might want to get through Robert Musil before moving onto this lesser Czech-Viennese writer who is said to have been admired by Borges, Italo Calvino and Graham Greene (who are all the type of writers who read so much they are perpetually recommending people you've never heard of).
This 1921 book is apparently a minor classic - a murder mystery (before the genre become entirely calcified) with a strong admixture of the Freudian psychological ideas of its time and perhaps a dash of Kafka - definitely a top "dollar bin adjacent to the laundromat" score!
This 1921 book is apparently a minor classic - a murder mystery (before the genre become entirely calcified) with a strong admixture of the Freudian psychological ideas of its time and perhaps a dash of Kafka - definitely a top "dollar bin adjacent to the laundromat" score!
August 30, 2017
Isterismo viennese
Sì, mi sono lasciata tentare da questo Leo Perutz dal titolo che suggeriva un affresco o un quadro, ma sono stata ingannata. Non ho provato alcun feeling per il protagonista, nevrotico e sensitivo. La sua nevrosi mitteleuropea e Belle Epoque è troppo lontana dai canoni moderni per essere comprensibile. La storia assomiglia a un racconto di Sherlock Holmes in versione viennese, snob e damerino, ma l'originale era migliore: Londra batte Vienna 1 a 0. Sicuramente Perutz ha scritto di meglio, ma non credo faccia per me.
Sì, mi sono lasciata tentare da questo Leo Perutz dal titolo che suggeriva un affresco o un quadro, ma sono stata ingannata. Non ho provato alcun feeling per il protagonista, nevrotico e sensitivo. La sua nevrosi mitteleuropea e Belle Epoque è troppo lontana dai canoni moderni per essere comprensibile. La storia assomiglia a un racconto di Sherlock Holmes in versione viennese, snob e damerino, ma l'originale era migliore: Londra batte Vienna 1 a 0. Sicuramente Perutz ha scritto di meglio, ma non credo faccia per me.
March 31, 2023
Claro caso de "para este viaje no hacían falta tantas alforjas".
January 23, 2016
Inhalt: Eines der schönsten und spannendsten Werke des österreichischen Autors Leo Perutz. Ein »Buch für schlaflose Nächte, eines das schlaflose Nächte erzeugt.« Richard A. Bermann
»Wisse, daß geschehene Dinge niemals ein Ende haben.« Das sagt im Jahre 1532 in Florenz der Arzt und Chemiker Salimbeni. Und im Jahre 1909 in Wien bewahrheiten sich seine düster-prophetischen Worte. Gleich mehrere Personen begehen Selbstmord, sämtlich unter den gleichen rätselhaften Umständen und – das ist das Unheimlichste – ohne jedes Motiv.
War es doch Mord? Ich-Erzähler Freiherr von Yosch, selbst in einem der Fälle in Verdacht geraten, stellt Nachforschungen an. Wie in Ecos ›Name der Rose‹ führt die Spur zu einem Buch, einem alten Folianten, der das gefährliche Geheimwissen des Salimbeni enthält. Als einen Roman, der bis zur letzten Seite unerwartete Wendungen bereithält und nervenzerrüttend spannend bleibt, nahm Jorge Luis Borges den ›Meister des jüngsten Tages‹ in seine Edition der besten Kriminalromane der Welt auf. (Quelle: Klappentext)
Vor der Rezension: In Klassik Edition stelle ich euch Rezensionen zu etwas anderen Büchern vor. Bücher, die ich vielleicht im Zuge der Uni gelesen habe, vielleicht auch ein bisschen out-of-comfort privat und die eine Rezension wert sind. Ich spreche von Büchern, die viele unter euch als nervige Schullektüre bezeichnen würden. Mit der Ausnahme, dass die Bücher, die ich hier bespreche teilweise auch weg gehen von dem Lektürekanon. Ich möchte euch mit diesen Rezensionen zeigen, dass Klassiker auch toll sein können und da besondere Bücher auch besondere Rezensionen erfordern, werde ich die Rezensionen der Klassik Edition anders aufbauen als alle anderen. Schreibstil und Co sind bei diesen Büchern nicht wichtig. Der ist eh anders und meistens gewöhnungsbedürftig. Nein, ich möchte Literatur solcher Art kontextualisieren und weg gehen von „Was will der Autor uns damit sagen?“. Und wer weiß, vielleicht kann ich euch ja sogar dazu animieren den einen oder anderen Klassiker zu lesen und zu lieben.
Meine Meinung: Nachdem mich Wohin rollst du, Äpfelchen… begeistern konnte und Nachts unter der steinernen Brücke mich eher enttäuscht hat, war ich gespannt, wie mir Der Meister des Jüngsten Tages gefallen würde. Letztendlich fehlen mir nach so langer Zeit noch immer die Worte für dieses Buch. Ich bin absolut begeistert und noch zwei Wochen nach dem Beenden hält mich dieses Werk von Perutz noch lange wach. Da kann ich Bermann nur recht geben. Auch wenn Perutz selbst behauptet es sei kein Kriminalroman, so würde ich Der Meister des Jüngsten Tages als einen Detektivroman bezeichnen. Sherlock Holmes trifft auf Miss Marple und ein wenig Phantastik spielt auch mit hinein. Daraus resultieren letztendlich 200 Seiten Spannung und ein begeisterter Leser. So war es immerhin in meinem Fall.
Mir fehlen jetzt immer noch die Worte. Wieder einmal merkt man, was Perutz eigentlich von Beruf ist denn mit diesem Roman schafft er wieder einmal eine perfekt konstruierte Story. Der Roman spielt auf 5 Ebenen! Dabei ist man schon recht froh, wenn man in der Literatur einmal ein Werk mit mehr als zwei Erzählebenen findet. Ebene für Ebene wird das, was der Ich-Erzähler von Yosch erzählt wieder in ein anderes Licht gerückt und so teilweise wahr und wieder unwahr. So kann man vermuten, dass der Erzähler ein unzuverlässiger ist und im nächsten Moment der Meinung sein, dass der geheimnisvolle Herausgeber der unzuverlässige Erzähler ist. Je häufiger und intensiver man sich mit diesem Werk beschäftigt, desto mehr neue Lesarten kann man finden und desto interessanter wird dieses Buch. Genau daher kommt auch meine Begeisterung für dieses Werk.
»Wisse, daß geschehene Dinge niemals ein Ende haben.« Das sagt im Jahre 1532 in Florenz der Arzt und Chemiker Salimbeni. Und im Jahre 1909 in Wien bewahrheiten sich seine düster-prophetischen Worte. Gleich mehrere Personen begehen Selbstmord, sämtlich unter den gleichen rätselhaften Umständen und – das ist das Unheimlichste – ohne jedes Motiv.
War es doch Mord? Ich-Erzähler Freiherr von Yosch, selbst in einem der Fälle in Verdacht geraten, stellt Nachforschungen an. Wie in Ecos ›Name der Rose‹ führt die Spur zu einem Buch, einem alten Folianten, der das gefährliche Geheimwissen des Salimbeni enthält. Als einen Roman, der bis zur letzten Seite unerwartete Wendungen bereithält und nervenzerrüttend spannend bleibt, nahm Jorge Luis Borges den ›Meister des jüngsten Tages‹ in seine Edition der besten Kriminalromane der Welt auf. (Quelle: Klappentext)
Vor der Rezension: In Klassik Edition stelle ich euch Rezensionen zu etwas anderen Büchern vor. Bücher, die ich vielleicht im Zuge der Uni gelesen habe, vielleicht auch ein bisschen out-of-comfort privat und die eine Rezension wert sind. Ich spreche von Büchern, die viele unter euch als nervige Schullektüre bezeichnen würden. Mit der Ausnahme, dass die Bücher, die ich hier bespreche teilweise auch weg gehen von dem Lektürekanon. Ich möchte euch mit diesen Rezensionen zeigen, dass Klassiker auch toll sein können und da besondere Bücher auch besondere Rezensionen erfordern, werde ich die Rezensionen der Klassik Edition anders aufbauen als alle anderen. Schreibstil und Co sind bei diesen Büchern nicht wichtig. Der ist eh anders und meistens gewöhnungsbedürftig. Nein, ich möchte Literatur solcher Art kontextualisieren und weg gehen von „Was will der Autor uns damit sagen?“. Und wer weiß, vielleicht kann ich euch ja sogar dazu animieren den einen oder anderen Klassiker zu lesen und zu lieben.
Meine Meinung: Nachdem mich Wohin rollst du, Äpfelchen… begeistern konnte und Nachts unter der steinernen Brücke mich eher enttäuscht hat, war ich gespannt, wie mir Der Meister des Jüngsten Tages gefallen würde. Letztendlich fehlen mir nach so langer Zeit noch immer die Worte für dieses Buch. Ich bin absolut begeistert und noch zwei Wochen nach dem Beenden hält mich dieses Werk von Perutz noch lange wach. Da kann ich Bermann nur recht geben. Auch wenn Perutz selbst behauptet es sei kein Kriminalroman, so würde ich Der Meister des Jüngsten Tages als einen Detektivroman bezeichnen. Sherlock Holmes trifft auf Miss Marple und ein wenig Phantastik spielt auch mit hinein. Daraus resultieren letztendlich 200 Seiten Spannung und ein begeisterter Leser. So war es immerhin in meinem Fall.
Mir fehlen jetzt immer noch die Worte. Wieder einmal merkt man, was Perutz eigentlich von Beruf ist denn mit diesem Roman schafft er wieder einmal eine perfekt konstruierte Story. Der Roman spielt auf 5 Ebenen! Dabei ist man schon recht froh, wenn man in der Literatur einmal ein Werk mit mehr als zwei Erzählebenen findet. Ebene für Ebene wird das, was der Ich-Erzähler von Yosch erzählt wieder in ein anderes Licht gerückt und so teilweise wahr und wieder unwahr. So kann man vermuten, dass der Erzähler ein unzuverlässiger ist und im nächsten Moment der Meinung sein, dass der geheimnisvolle Herausgeber der unzuverlässige Erzähler ist. Je häufiger und intensiver man sich mit diesem Werk beschäftigt, desto mehr neue Lesarten kann man finden und desto interessanter wird dieses Buch. Genau daher kommt auch meine Begeisterung für dieses Werk.
July 9, 2022
4,5 estrellas
Leo Perutz nunca decepciona. Un grande de las letras del siglo XX
Leo Perutz nunca decepciona. Un grande de las letras del siglo XX
Displaying 1 - 30 of 133 reviews