Mevrouw Verona daalt de heuvel af Quotes

“They were only to glad to come, ... as an alibi to test their charms ... ... but once they'd made it into the house their hearts where in their boots because they knew enough to see that here Madame Verona was still living off the interest.”
― Dimitri Verhulst, Madame Verona Comes Down the Hill

“It wasn't so much the reading she loved, as the act of reading, sitting there in his clothes, as if sitting in him, and knowing that another day had become part of the past and she was enjoying, with him, the little time that people can spend in supreme uselessness.”
― Dimitri Verhulst, Mevrouw Verona daalt de heuvel af

“The oldest regretted the decline of the custom of wearing hats, because what did today's youngsters have left to take off their heads when they bumped into the doctor on the street?”
― Dimitri Verhulst, Mevrouw Verona daalt de heuvel af

“Talking to the non existent, which might be the only correct definition of very deep prayer.”
― Dimitri Verhulst, Mevrouw Verona daalt de heuvel af

“Van kunstenaars onthield men dat ze de beschaving de rug toekeerden om beschaving te creëren, het waren kluizenaars, ze sneden hun oor af of ziftten kleuren uit de Stille Zuidzee. Dichters wikkelden hun woorden in de wolken, ze spraken in nevels zoals nebulisten hun penselen dipten in de dichtste misten, en componisten, god ja componisten, ook daar mankeerde vast iets aan.”
― Dimitri Verhulst, Mevrouw Verona daalt de heuvel af

“Ze keek een laatste maal het bos in, en zag hoe het zich na haar geliefde weer had zien te schikken naar eigen smaak. De oorlogen tussen de mossen en de schorsen werden sedert jaren weer openlijk bedreven, de iepen stierven staande en wortels woelden in een colère de wereld om. Vastbesloten te revancheren, de planeet opnieuw te regeren, zijn chaos te installeren waarin niemand maar een logica kon zien, was het bos begonnen met woekeren. En het was prachtig. De mens: ze hadden hem nooit uit het water mogen laten kruipen. Misschien was het een gunst van haar hersens die haar toestonden dat laatste nog te denken alvorens zelf te sterven.”
― Dimitri Verhulst, Mevrouw Verona daalt de heuvel af