Laruelle - Philosophies of difference: a critical introduction

to non-philosophy (1986/2010)
Translator’s Introduction
(Rocco Gangle)

Laatste boek waarin hij andere filosofen direct behandelt. Eerste boek waarin non-
philosophy in voltooide vorm naar voren komt. Vandaar goede instap.

Laruelle heeft zelf basic argument in Instructions for Use samengevat. Geeft daarin aan
dat H6 centraal is.

Twee hoofdaspecten:

1. het is een ‘critique of difference'

behandelt Nietzsche, Heidegger, Deleuze en Derrida.

Nietzsche-Deleuze min of meer samen genomen
‘idealist or non-finite form of difference'
an essential reversibility of contraries is posited a priori in
a metaphysics of power, perspectivalism and Eternal
Return
Heidegger en Derrida daartegen afgezet
Heidegger
the Heideggerean analytic of irreversible Finitude as the
essence of ontological Difference and the 'Turning' of
Difference in and as the One.
Derrida
deconstructive mixtures of Nietzschean affirmation and
Heideggerean Finitude on the one hand and of Jewish
and Greek modes of experience on the other that
together conjure Differance as a finite and yet
interminable form of Difference.
What is primarily at stake is the examination of a powerful generalization of
a single structure, or syntax, common to them all.
which is in turn subordinated or relativized to the critique of what
Laruelle identifies as the core invariant of Occidental philosophy, the
coincidentia oppositorum, or unity of opposites.

2. Secondly, then, in his elaboration of the critical analysis of Difference, Laruelle lays
the groundwork for a positive and constructive project of much greater scope:
non-philosophy as the real. scientific theory of philosophy as such.
Laruelle calls the non-differential and non-philosophical thinking that in fact
effectuates (rather than conditions or enables) the critique of Difference,
the Vision-in-One.
the final two chapters introduce a pair of concepts - the (non-)One and non-
 thetic transcendence ( NTT) - which clarify exactly where and how
nonphilosophy breaks with Heideggerean Finitude and Derridean Differance.
In Principes de la non-Philosophie (1996FR) gebruikt hij begrippen
dualyse en klonen (clonage) om tot deze twee begrippen te komen.
[Mogelijke parallel met Mitchell (2005)?]

Dus wat is een non-filosofie?

niet antifilosofisch
verbreding/generalisering van filosofie
non-philosophy substitutes the Vision-in-One for the philosophical logic of
the example in general.
does not reject or denounce the essential role of exemplification in and for
philosophy, but instead simply treats this as a symptom to be analyzed and
adequately understood.
In philosophy, the universal is understood in this way always to stand in relation to
the particular or singular.
What philosophy in general takes to be real is the very form of this
relationship, what Laruelle calls the ‘empirico- transcendental parallelism'.
Alleen de specifieke invullingen van die verhouding verschillen per filosofie.
De enige Universal, Het Ene, staat als het goed is in geen enkele verhouding
tot de particularia.
Zelfs niet de 'non-verhouding' van de transcendentaal.
Non-philosophy is neither more nor less than what thinking becomes
when the axiom of this correlation, the axiom that there is and must
be such a correlation, no longer operates.

Instructions for Use

Geen aim at volledigheid van auteursrepresentaties

in sommige gevallen wel een goede intro tot werk (Deleuze)
Probeert te vermijden auteur beter te kennen dan hij hemzelf.

Doel: de uitweg zoeken. (pxvi)

Chapter Six: Critique of Difference

Genummerde alinea’s.
Hoofdstuk wordt erg repetitief in tweede helft.

Of the One as foundation of critique

1. We zoeken een non-filosofische kritiek van filosofie, en van differentie in particular

 'Integrally real experience’ noemen we het Ene.
want “denken kan niet anders beginnen dan met ’the real’"
Het begrip van het Ene (als ‘integrally real experience rendering such
a critique possible’) is nadrukkelijk niet-grieks.

Radicaal immanent en niet-thetisch

“The One would be an immediate given"
Not given in the empirical sense of the word: Nothing empirical is
immediate.
rather “transcendental experience that is non-reflexive of stripped
of transcendent contents"
Metafysica die openstaat naar de void niet weer te denken als niet-
dialectische negatie (mijn term): dat leidt tot neoplatonisme.
One has absolute positive content, en Indivision
Geen formele identiteit
geen transcendentale tautologie (Ich=Ich?)
“imperishable exigency and all-preceding reality"
spreekt van gnosis ontdaan van mysticisme en transcendentale ipv
theologische wetenschap

Dat punt lijkt aardig parallel te lopen met Batailles labyrinth!

2. Indivision is 'absoluut fenomenaal gegeven’, andere modus dan ideaal-essentie en

transcendente wet

Is onverdeeld (non-reflexive) bij zichzelf.

Niet gegeven dóór de tegenstelling (scission) heen. (à la Hegel)

3. Verhouding transcendentale waarheid vs. aims of metaphysics

houd je de ‘irreducible mystic condition’ van elke filosofie mee over
Not mystical (‘la mystique’) maar mystic (‘le mystique’)
essentie van elke filosofie: “a technology of thinking that would like to
take itself as thought’s essence"
"By the ‘mystic’, we understand the immediate givenness of the One, as
well as of the Other in this radical immanence of the One, the givenness of
Indivision as such and as separate from the All” p154
"by the 'mystical', the claim to the immediate givenness of the Other in what
remains here despite everything a theological transcendence; by
'mysticism', the claim to the immediate given ness of Being or the All of
reality."
Mystic is dus guarantor van radicale autonomie van individueel
denken (vgl Kant?) en hiermee voor filosofie zelf.
Dit aspect te scheiden van [the mystical?] de technische aspecten
van filosofie is wat differentie niet kon.
The reality of the critique of philosophical decision

1. Differentie niet op haar eigen ’terrein’ aanvallen.

No ‘repeat’, ’turn’, ‘overcome'
Passage van terrein van idealiteit+realiteit naar 'real in transcendentale zin’.
"Is dit wel een terrein? Is dit wel een passage?"
“Which is not necessarily to ground some ’transcendental realism’"
Immanentie scheidt Ene van zijn
Zijn is andere van Ene, niet andersom
Differentie is ook andere van het Ene
vandaar geen ‘passage’: scheiding is radicaal.
"We do not enter from philosophy into the One; we describe the vision-in-
One of philosophy"

2. Lijkt te beweren dat het Ene altijd al onder de differentie ligt, maar dat differentie
dat niet kan onderkennen omdat het een ‘paper-and-ink game’ is.

3. Post-hoc argument (“merely a consequence”) en geen basis voor grondige kritiek.

Kan wel aangeven waar nog werk te doen ligt:
Differentie kan Ene niet van Idee onderscheiden
Idee functioneert enkel als limiet
Niet zo gek, want daarmee zou het zichzelf vernietigen.

4. Dus moet je Representatie (?) bekritiseren van binnenuit logocentrisme, of eerder

vanuit een andere waarheidservaring - anders nog dan een onttrekken?
De move waar dit over gaat is geen shift, Kehre, sprong oid.
move is unnamable

5. Wat we in moeten zien is dat filosofie het Andere van de mens is.

The powerlessness of difference to be absolute

1. DIfferentie beoogt zichzelf te verabsoluteren

Voorbeeld vanuit Heidegger:
‘Absolute transcending’ van Zijn is een andere dan van een zijnde
projecteert samenkomen van die twee in een epochè, als keer van de
mens richting het Zijn.

Ik herken dit niet echt in H. Waar verwijst ‘ie precies naar?

2. "The potentialization of ontological Difference does not abolish its
mediate/immediate character, its syntax of the chiasmus; it is content to transfer
this continuously up into the One. This is why all of Heidegger's attempts to think
Being 'itself' are immediately threatened with making recourse to a transcendence
of Being where the Absolute is placed once again in the service of transcending.”
p.165

3. "Will it perhaps be objected that Difference has succeeded in thinking mediation

as such?” p166
Nee, “Difference believes itself able to render Being immediate by relating it
to the One, but in this operation it misses the true essence of the One
and mediates it.” p167

4. "'Absolute Difference' is an interminable desire. It is not the Absolute itself, but

rather what causes the loss of its affect.” - i.e., dat desire.
Daarmee compromitteert het alle categorieën die het aanraakt tot
tautologieën
vb: Kan geen Niets denken dat eraan ontsnapt
Het Nichts kan niet ’nililaten', zonder buiten zichzelf tre gaan staan.
"Mediation has been simply interiorized to the One. […] reduced to
ideality” p168
Dus bedoelt ‘ie dat differentie zelfs bemiddeling niet kan denken
omdat het voor hen een abstract principe wordt?

5. Een niets dat kan ’nihilaten’ moet dus een niet-reflexief, bij zichzelf, radicaal buiten
van het Zijn zijn.
Voor taal claimt Laruelle echter een vergelijkbare radicale immanentie:
“ Language speaks without any repetition belonging necessarily to its
essence, and we say all things 'in' Language. Through its essence,
Language is straightaway really-immanent (to) the One or in-itself =
non-reflexive.”p169
"because it is absolute in this way, it has no need to be this
universal element carrying within itself the scission of language and
the spoken (Sprache/spricht) and then overcoming or including this
within a repetition. All this might be said equally of Being,
Nothingness, Desire, Text, Transcendence, etc."
In laatste alinea geeft Laruelle nogal hard op Heidegger af. Enig verschil
tussen zijn project en dat van Hegel is eindigheid. Zijn van H lijkt hij een
modificatie van transcendentie/Ding an sich te vinden en hij zegt dat hij een
gegeneraliseerd kantianisme op Hegel loslaat. Heidegger is dus nog steeds
met een idealisme bezig. Bovendien is er een ‘power play’ aan de hand mbt
de Oosterse invloeden van H. die geweld impliceert. (hij drukt het sterker uit
 in een kronkelzin die maar nèt niet ad hominem is)

Of the One as guardian of metaphysics

1. Is het ene dan een limiet?

Nee. En die limiet van de differentie is ook zeker niet zo absoluut/universeel

als ze claimen.
Nogmaals, met differentie wordt filosofie eindelijk een technologie doordat
ze het Ene instrumentaliseert (mijn term)
Kennis van 'absolute universal’ vereist een ander gezichtspunt.
Is echter wel ervaring van mogelijk.

2. Systemen van differentie zijn net zo goed gebaseerd op transcendentie als Kant.

3. transcendentale ‘waarheid’ wordt vervolgens in dienst gesteld van Zijn als a priori
factum.
'The transcendental is experienced as the unary dimension that over-comes
the a priori, but does not over-come this without 'interiorizing' it and
continuing to turn around it."
Blijft dus in de ’transcendentale tautologie’ staan. Niet zo gek, dat is waar de
hele filosofische traditie zich ophoudt.

4. "The thesis undertaken here against Difference, in Heidegger and others, is that it
does not save itself from the meta-physical in general as it would propose, but
saves only the metaphysical itself from its most reified, inferior forms
(Representation, Logocentrism) and thereby carries it back to its essence as
scission or transcendence.” p174

5. "Difference extracts an essence of transcendence that is still improper and vidous

in the form of what it calls Turning (Kehre) or Reversion; it gives to metaphysical
transcendence the 'form' of tautology, freeing it only from its metaphysical
servitude (to which it will still nonetheless contribute) without allowing it to know
the joys of the most positive immanence.” p175

The philosophical hallucination of the One

1. Lijkt te beweren dat de Kehre van H wel degelijk een keer richting het Ene was,
maar een die er altijd al in was. H gaat dus niet van Zijn > Ene maar stap over op
een perspectief dat al in het Ene was: een hyper- of hypostase. H vindt dus geen
 uitweg uit de differentie.

2. Differentie-achtig neoplatonisme als verlangen naar het Ene dat enkel hallucinotoir
ingevuld wordt.
derder term van differentie (Dasein, aleatory point (Del) etc. ziet L als vorm
van idealiteit.

3. "Such passion for transcendence is at one with anxiety in the face of

Representation"
"the One is for Difference the last, the highest means of thinking, thought's
ultimate power-to-be, that which also signifies the powerlessness of
thought”p180

The amphibology of the real and ideality and the self-dislocation of philosophy

1. Zijn en zijnden, als chiasma, is geen onderscheid van het reëele of van de rede,
maar het verschil tussen reëele onderscheiden en onderscheiden van de rede.
Differentie is enkel de hedendaagse oplossing voor het verschil tussen het
reëele en het ideëele.

2. Doel lijkt te zijn om de differentie als irreducible te bevestigen

3. Maakt onderscheiden in hoe de vier posities dit precies toen (verhoudingen tov
idelity en finitude)

4. "Difference, whether or not it receives Finitude as its essence, appears unable to

attain its expressed aim and remains an unfulfilled intention -"

5. "Either Difference follows Nietzsche's idealist path and reduces ontico-ontological

difference to an intra-ontological difference, which allows it to give back a certain
positivity and autonomy to the One itself. […] Or Difference identifies antico-
ontological difference with Finitude, rendering these irreducible and being no
longer able, or still less than with the previous solution, to render positive and
autonomous the One or the Indivision of opposites."
There is here a dialectical constraint for Difference in general: the One has
always been experienced in the last instance not in its essence but in the
mode of scission in general and therefore inevitably in the mode of one
of the two contraries or differends that it unites: either in the mode of Being
[…] or in the mode of a real transcendence that refuses ideal immanence, of
nothingness no longer as nihilist and as metaphysics but as finite.
The powerlessness to think individuals and multiplicities

1. Onderscheidt twee problemen:

a. ‘law of the chiasmus’, dat de beide kanten van de amfibologie elkaar
impliceren.
“No dofference without co-(belonging), much less without (co-
)belonging
b. ‘problem of the multiplicity of beings or of the real that enters the
chiasmus.
Zijn wordt altijd benaderd vanuit veelvoud van zijnden.
Mij niet helemaal duidelijk hoe dit niet hetzelfde als heel voorafgaande
hoofdstuk is

"The Other of the diversity of beings is the One, which is not the other of
beings in general.” p191

2. Ene en multipliciteit zijn wederzijds Aufhebung van elkaar. Differentie draait in een
rondje, een ‘merry-go-round of reasoning’.

3. Het individuele is dan wederzijds ook een hallucinatie van het slechtbegrepen
universele van de differentie.

4. Dus waarom is daar iets mis mee? Laruelle denkt dat de ‘essentie van het denken’
niet in de logica te vinden is.

Impliciet doet het mij aan alsof hij vindt dat er een Baudrillard-achtig probleem is: denken
is losgeslagen en vindt dat ze genoeg heeft aan zichzelf.

Chapter 7
Theory of Philosophical Decision

From the undecidable to the theory of philosophical decision

The vision-in-one and the decision in favor of ‘dualism’

1. NTT is non-thetical transcendence.