"insan saatlerce bakabilir gökyüzüne / denize saatlerce bakabilir, bir kuşa, bir çocuğa.."

"beni hep aynı yerimden yaralayan o ev."

Hayatta kaybettiklerimizin yerine başkalarını koyuşumuz, boşlukları doldurmak için gayret edişimiz, kadronun küçülmesini asla kabullenemeyişimiz, o kadro olmadan hayata katlanamayışımız, hatta neredeyse hayatta kalamayışımız bir yandan da herkesi, dolayısıyla bizi de kapsayan bu evrensel ve sürekli ikame mekanizmasını ya da hareketini anladığımız ve ona katıldığımız, kötü taklitler olmayı kabullendiğimiz ve giderek kötü taklitlerle çevrili halde yaşadığımız için, vekaleten atandığımız boşlukları doldurmaya hazır oluşumuz korkunçtur.