İnsanlıktan, insan olmaktan ve bu aciziyetten nefret ediyorum, insan basit, ilkel ve saçma bir varoluş, bu bedenden, ihtiyaçlarından, her bir ayrıntısından tiksiniyorum

Her seferinde lanet ettim beni tüketen tüm duygulara

İçimdeki öfke dinmiyor

Kimse böyle yalnız olamaz

Ben, kanatları olmasına rağmen uçma yetisini yitirmiş bir kuşum, özgürüm lakin zihnim kafese tıkılmış

Gece gökyüzümde yıldızlar belirir ve ben her birini tek tek söndürürüm, biri hariç

Bizi kimse anlamadı değerlim, onları hep anlayan bizleri vardı, şimdi yüreğindeki o yorgunluğu anlıyorum, nolur bana dayan, başını omzuma ver ve göz yaşların yolunu bulana kadar orada dinlen, sana duyduğum güveni ve sevgiyi ruhuna kat, ruhuna kat ki yeniden ayağa kalk zira bana da güç verecek şey bu

İnsanoğlu hayatı birbirine zindan ediyor

Gecenin sonunda, yanımda düşlerim, ve yalnızlık dedikleri yasam

Kaybetme kendini, kendi rengini, bari sen solma, her yer siyah

Eskiden yüreğimi toprağa gömsem çiçekler filizlenir, üstü yeşillenirdi

Yine aynı rüyaya, aynı yanılgıya kapıldım ne sanıyordum ki

Nefretim büyüyor