«… ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός»
(Μέγας Βασίλειος)
Ανασήκωσε λίγο το μαξιλάρι του, πέρασε ελαφρά το χέρι της στα ανακατωμένα μαλλιά του, άπλωσε καλύτερα το σεντόνι πάνω του και πήρε την τσάντα της να φύγει.
- Αύριο πάλι με το καλό, έτσι, αδερφέ; Καληνύχτα και καλή δύναμη να σου δίνει ο Θεός, είπε χαμογελαστή, καθώς έβγαινε με το αεράτο βήμα της απ’ το δωμάτιο.
Έκλεισε τα μάτια του κουρασμένος κι άφησε το κεφάλι του να κυλήσει στο πλάι.
Ο Θεός! Ποιός Θεός!
Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ θησαυρὸς πολυτιμότερος ἀπ’ ὅλο τὸν ὑλικὸ κόσμο. Ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ σημαντικότερη, καὶ ὁ κόπος γιὰ τὴν ψυχὴ εἶναι ὁ πιὸ συνετός.
Πολλοὶ ἑτοιμοθάνατοι, εὑρισκόμενοι σὲ πολύωρη ἀγωνία, μπόρεσαν νὰ ξεψυχήσουν μονάχα τότε, ὅταν ἐξομολογήθηκαν τίς ἁμαρτίες τους στὸν ἱερέα… Ὁ Θεός μας εἶναι Θεὸς ἐλέους καὶ καλοσύνης καὶ θέλει τὴ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Πῶς ὅμως θὰ σωθεῖ κάποιος ἄνθρωπος, ἂν συνειδητὰ δὲν κάνει διάκριση μεταξὺ ἁμαρτίας καὶ δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, ἂν δὲν ἀπορρίψει τὴν ἁμαρτία καὶ δὲν ἀναγνωρίσει τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ;
1. Ἡ καθαρὴ καρδιὰ καὶ τὸ ἁγνὸ σῶμα. 2. Ἡ ταπεινοφροσύνη. 3. Ἡ ὑπακοὴ στὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. 4. Ἡ προσευχή. 5. Ἡ καθημερινὴ αὐταπάρνηση. 6. Ἡ ἀνάγνωση καὶ ἀκρόαση τῆς Ἁγίας Γραφῆς. 7. Τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ κατεξοχὴν ἡ θεία Κοινωνία.
Κάθε πιστὴ ψυχὴ μπορεῖ νὰ γεμίσει μὲ Ἅγιο Πνεῦμα, ἂν καθαριστεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ φιλαυτία καὶ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πάντα ὁλόγυρά μας καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ μπεῖ μέσα μας. Ἀλλὰ οἱ κακές μας πράξεις μᾶς περιβάλλουν, σὰν ἰσχυρὸ πέτρινο τεῖχος. Καὶ τ’ ἁμαρτήματά μας, σὰν ἄγριοι φρουροί, τὸ διώχνουν μακριά μας καὶ δὲν τὸ ἀφήνουν νὰ μᾶς πλησιάσει.
(σ.σ. Άλλο ένα συναυλιακό κιτς event έλαβε χώρα μέσα σε Ιερό Ναό της Μητροπόλεως Κηφισίας, με έντονη, και πάλι, την παρουσία των πολιτικών και τοπικών παραγόντων. Το ξεχαρβάλωμα προχωρά με σχέδιο υπό το «άγρυπνο βλέμμα» των επισκόπων! Ας διαβάσουμε την αγιοπνευματική τοποθέτηση του μακαριστού π. Γεωργίου Μεταλληνού για τον υμνογραφικό λόγο και την μελωδία του στην Εκκλησία για να στερεωθούμε. Ευχαριστίες στον αδελφό Νικόλαο Κ. για την επισήμανση του συγκεκριμένου άρθρου.)
Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀνακεφαλαιώνει ὅλη τὴν ἀνθρώπινη Ἱστορία, τὴν δημιουργίᾳ, τὴν πτώση, τὴν ἐν Χριστῷ ἀνάπλαση καὶ ἀναδημιουργία. Ὁ Χριστός, ὁ σταυρωμένος καὶ ἀναστὰς Κύριος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἱστορίας, προβάλλεται μέσα ἀπὸ τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες, ὡς Αὐτὸς ποὺ δίνει λύση στὴ διαχρονικὴ τραγῳδία τοῦ ἀνθρώπου καὶ νοηματοδοτεῖ τὴν Ἱστορία.
Κατὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα ποὺ ἀνοίγεται ἤδη μπροστά μας, ὁ Χριστὸς πραγματοποιεῖ τὴν πορεία ποὺ εἶχε πολλὲς φορὲς προαναγγείλει, προετοιμάζοντας τοὺς μαθητές του γιὰ τὰ ἐπικείμενα Πάθη καὶ τὴν Ἀνάστασή του. «Μέλλει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτὸν καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται» (Ματθ. 17, 22-23).
Τὴν πορεία αὐτὴ μᾶς ὑπενθυμίζει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας ἡ Ἐκκλησία. Ἀπὸ τὸ βράδυ κιόλας τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, ὅπου ψάλλεται ὁ Ὄρθρος τῆς Μεγάλης Δευτέρας καὶ ξεκινάει ἡ πρώτη ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου, ἀκοῦμε τὸ Κάθισμα: «Τὰ πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα ὡς φῶτα σωστικὰ ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ». Ἂν καὶ πρόκειται γιὰ τὴν πιὸ ἐπώδυνη διαδικασία ποὺ γνώρισε ποτὲ ὁ κόσμος, ὅμως τὰ Πάθη εἶναι δόξα καὶ λαμπρότητα γιὰ τὸν Χριστό. Ἀκτινοβολοῦν στὸν κόσμο σὰν φῶτα σωτήρια, ὅπως προβάλλει ὁ ἥλιος τὸ πρωὶ καὶ φωτίζει μὲ τὶς ἀκτίνες του τὰ πάντα.
Ποιος μπορεί να φέρει χαρά σ’ ένα σπίτι; Ο καλοδεχούμενος επισκέπτης.
Ποιος μπορεί να φέρει ακόμα μεγαλύτερη χαρά σ’ ένα σπίτι; ένας φίλος του σπιτιού.
Ποιος προκαλεί τη μέγιστη χαρά σ’ ένα σπίτι; ο οικοδεσπότης, όταν γυρίζει στο σπίτι μετά από μακρόχρονη απουσία.
Ευτυχισμένα και καλότυχα τα χέρια που υποδέχτηκαν τον Κύριο ως καλοδεχούμενο επισκέπτη!
Ευτυχισμένα και καλότυχα τα χείλη που τον χαιρέτισαν ως φίλο!
Ευτυχισμένες και καλότυχες οι ψυχές που τον σεβάστηκαν και τον υποδέχτηκαν ως οικοδεσπότη, μ’ ένα τραγούδι υποδοχής!
Υπάρχουν όμως και μερικοί που δεν τον αναγνώρισαν, δεν τον υποδέχτηκαν ως φιλοξενούμενο, ως φίλο ή οικοδεσπότη. Πήραν πέτρες στα χέρια τους για να τις ρίξουν καταπάνω Του˙ με τις θνητές ψυχές τους μηχανεύτηκαν το σωματικό θάνατό Του.
Τὴν ἔκτην τῶν σεπτῶν Νηστειῶν Ἐβδομάδα, προθύμως ἀπαρχόμενοι, Κυρίῳ προεόρτιον ὕμνον τῶν Βαΐων ἄσωμεν πιστοί, ἐρχομένῳ ἐν δόξῃ δυνάμει Θεότητος, ἐπὶ τὴν Ἱερουσαλήμ, νεκρῶσαι τὸν θάνατον…
Στὸ κέντρο τῆς προσοχῆς εἶναι ὁ Λάζαρος – ἡ ἀρρώστεια του, ὁ θάνατός του, ὁ θρῆνος τῶν συγγενῶν του καὶ ἡ ἀντίδραση τοῦ Χριστοῦ σ’ ὅλα αὐτά.
Ο Λάζαρος σήμερα με την ανάστασή του από τους νεκρούς, μάς χαρίζει τη λύση πολλών και διαφόρων σκανδάλων. Πραγματικά δεν ξέρω πώς το ανάγνωσμα αυτό έδωσε και στους αιρετικούς λαβή και στους Ιουδαίους αφορμή για αντιλογία, όχι επειδή πραγματικά υπάρχει τέτοια αφορμή, μακριά μια τέτοια σκέψη, αλλά επειδή εκείνοι είναι κακόψυχοι. Πολλοί δηλαδή από τους αιρετικούς λένε ότι ο Υιός δεν είναι όμοιος με τον Πατέρα. Γιατί; «Διότι χρειάστηκε», λένε, «ο Χριστός να προσευχηθεί για να αναστήσει τον Λάζαρο· εάν δεν προσευχόταν δεν θα μπορούσε να αναστήσει τον Λάζαρο. Και πώς», λένε, «μπορεί να είναι όμοιος εκείνος που προσευχήθηκε με εκείνον που δέχθηκε την παράκληση; Διότι ο μεν Υιός προσεύχεται, ενώ ο Πατέρας δέχτηκε την προσευχή από εκείνον που τον παρακαλούσε». Βλασφημούν όμως αυτοί μην μπορώντας να καταλάβουν ότι η προσευχή έγινε από συγκατάβαση και εξαιτίας της πνευματικής αδυναμίας των παρευρισκομένων εκεί.
Πες μου δηλαδή, ποιος είναι ανώτερος, εκείνος που νίβει τα πόδια, ή εκείνος του οποίου νίβει τα πόδια; Οπωσδήποτε φυσικά ανώτερος είναι εκείνος του οποίου ένιψε τα πόδια εκείνος που τα ένιψε. Αλλά ο Σωτήρας ένιψε τα πόδια του προδότη Ιούδα, διότι αυτός ήταν μαζί με τους άλλους μαθητές [Ιω.13,5: «Εἶτα βάλλει ὕδωρ εἰς τὸν νιπτῆρα, καὶ ἤρξατο νίπτειν τοὺς πόδας τῶν μαθητῶν καὶ ἐκμάσσειν τῷ λεντίῳ ᾧ ἦν διεζωσμένος (: Έπειτα ρίχνει νερό στη λεκάνη που υπήρχε εκεί για το πλύσιμο των ποδιών και άρχισε να πλένει τα πόδια των μαθητών και να τα σκουπίζει με την πετσέτα με την οποία ήταν ζωσμένος)»]. Ποιος, επομένως, είναι ανώτερος· ο προδότης Ιούδας είναι ανώτερος από τον Δεσπότη Χριστό, επειδή ο Χριστός ένιψε τα πόδια αυτού; Μακριά μια τέτοια σκέψη. Αλλά τι είναι ταπεινότερο, το να νίψει τα πόδια, ή το να προσευχηθεί; Οπωσδήποτε βέβαια το να νίψει τα πόδια.
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Ξεχασμένος και εγκαταλελειμμένος ο Εθνοϊερομάρτυρας Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ στις 10 Απριλίου, την ημέρα της μνήμης του. Η φτιαγμένη από τον γλύπτη Γ. Φυτάλη με πεντελίσιο μάρμαρο ανάγλυφη λάρνακα με το άφθαρτο, κατά τις υπάρχουσες μαρτυρίες, λείψανό του βρίσκεται στον Μητροπολιτικό ναό των Αθηνών και αποτελεί πολύτιμη ευλογία για όλο τον Ελληνισμό. Όπως έγραψε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ο απαγχονισθείς από τους Οθωμανούς την ημέρα του Πάσχα του 1821 Πατριάρχης «ήταν και παραμένει στις ψυχές των απλών Ελλήνων το σύμβολο των θυσιών του Έθνους για την ελευθερία του». (Χριστοδούλου, Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος « Γρηγόριος Ε΄, ο Πατριάρχης της οδύνης», Εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα, 2004, σελ. 640).
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Η Μεγάλη εβδομάδα των Παθών και της Ανάστασης του Κυρίου Ιησού Χριστού συγκινούν εμάς τους Έλληνες. Αυτές κυρίως τις ημέρες αποδεικνύεται το πόσο δυνατό θρησκευτικό συναίσθημα έχει ο λαός. Οι Εκκλησίες κατακλύζονται και τα έθιμα τηρούνται. Ακόμη η με πολλά αργύρια επιβαλλόμενη από την εξουσία μηδενιστική ιδεολογία δεν έχει καταφέρει να αλώσει τις ψυχές των Ελλήνων. Οι επιθέσεις είναι συνεχείς, αλλά ο λαός, γνωρίζοντας ως βεβαία την Ανάσταση, αντιστέκεται.
Είναι η μοίρα του λαού μας, από την εποχή των περσικών πολέμων έως σήμερα, πολλές φορές να βρίσκεται σε κίνδυνο θανάσιμο, να κινδυνεύει να διαγραφεί από τον χάρτη, αλλά να επιζεί. Όσο και αν η πίστη και η ελπίδα δεν μας λείπουν βιώνουμε το ότι οι ηγεσίες μας είναι κατώτερες των προσδοκιών μας και των περιστάσεων. Δύο πρόσφατα γεγονότα το καταδεικνύουν. Πρόκειται πρώτον για τη συμφωνία των Πρεσπών, ο πρωταγωνιστής της οποίας Αλ. Τσίπρας, επικεφαλής τότε της «αριστερής» κυβέρνησης, τον καιρό αυτό ποιεί τας διατριβάς του στις ΗΠΑ...
