Ε΄ Διεθνές Θεολογικό Συνέδριο της ΠΕΘ - Το Πρόγραμμα

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 02/05

10.00-11.00 Έναρξη-Χαιρετισμοί

 

ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

Προεδρείο: π. ΑΘ. ΓΚΙΚΑΣ –ΒΑΣ. ΣΓΟΥΡΝΙΟΥ - ΣΠ. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

11.00-11.20   Μητρ. Θεσσαλονίκης Φιλόθεος, «Οι θεολόγοι ως μέρος της Ποιμαίνουσας Εκκλησίας»

11.20-11.40  Μητρ. Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς Ιουστίνος, «”Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον”- Ενορία, αποκεκαλυμμένη Βασιλεία ή ένα ακόμη κοινωφελές Σωματείο»

11.40-12.00   Χρήστος Οικονόμου, «Ο ρόλος της Θεολογίας και των Θεολόγων στη σύγχρονη Ενορία»

12.00-12.20 Συζήτηση

12.20-12.40 Διάλειμμα 

ΠΡΩΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ 

Προεδρείο: ΑΠ. ΚΡΑΛΙΔΗΣ – ΣΤ. ΑΒΑΓΙΑΝΝΗΣ - ΓΕΩΡ. ΚΥΡΙΑΚΟΥ  

Ο όσιος Γεώργιος Καρσλίδης, γιατρός της ψυχής

Ο όσιος Γεώργιος Καρσλίδης, γιατρός της ψυχής Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (†) 

Ένας κύριος από τη Λεμεσό της Κύπρου επί μία διετία είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Πάθαινε συνεχείς διακοπές της αναπνοής του κατά τη διάρκεια του ύπνου. Το πρόβλημά του ήταν αρκετά έντονο, με συνέπεια να μη μπορεί να κοιμηθεί καλά, να μη αποδίδει στην εργασία του και να κινδυνεύει κατά την οδήγηση, λόγω των αϋπνιών του. Η όλη υπερένταση του έδωσε και μία μορφή μελαγχολίας. Οι πολλοί και διάφοροι ιατροί που επισκέφθηκε του έδωσαν άφθονα φάρμακα, δίχως όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Επισκεπτόμενος τη μονή του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη – λόγω του ότι μονάζει εκεί και μία συγγενής του, η οποία και του έδωσε και δύο κομποσχοίνια, μία άλλη μοναχή του τα έβαλε στην κάρα του οσίου για να ευλογηθούν –, έζησε ένα πρωτόγνωρο θαύμα. Αναπαυόμενος στο κελλί του ξύπνησε από την πρόσκληση της επιτετραμμένης μοναχής στο ναό να την ακολουθήσει. Από την κάρα του οσίου εξερχόταν μία λεπτή, υπέροχη ευωδία. Προσκύνησε συγκινημένος και, όπως αναφέρει, η ευωδία εισήλθε μέσα του.

Λογοτεχνία εναντίον Ορθοδόξου Δογματικής: η καλλιεργούμενη οικουμενιστική συνείδηση του Φαναρίου

Θα ξεχάσουμε και αυτά που μάθαμε στα βασικά δογματικά μαθήματα της Θεολογικής. Τα στοιχειώδη: οι Ρωμαιοκαθολικοί μετά το Σχίσμα – αν και προ αυτού πολύ ενωρίτερα, ας το πάρουμε εδώ κατά το επίσημο 1054 μ.Χ. και μέχρι σήμερα – έπαψαν να ανήκουν στη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Έπεσαν σε πλάνες πολλές και σε αιρέσεις. Καταδικάστηκαν επίσημα από πλειάδα Συνόδων Ορθοδόξων Επισκόπων και σε γραπτά ουκ ολίγων Αγίων. Δεν μπορούμε επομένως να μιλάμε ακόμα για Σχίσμα, αλλά για αίρεση. Το είπε ήδη ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός τον 15ο αι.

Να περιμένουμε Οικουμενική Σύνοδο να επικυρώσει τις αιρέσεις τους; Και αν δεν συγκληθεί άλλη; Τότε ούτε οι Προτεστάντες ούτε οι Χιλιαστές ούτε τόσοι άλλοι αιρετικοί θα πρέπει να θεωρούνται αιρετικοί. Εδώ να σημειώσουμε πως είναι λάθος να θεωρείται μια Οικουμενική σύνοδος ανώτερη μιας Τοπικής. Το θέμα είναι η ορθοδοξία εκάστης. Το απέδειξε άλλωστε και η εκκλησιαστική ιστορία με την ανακήρυξη οικουμενικών συνόδων ως ληστρικών και την ανάδειξη του οικουμενικού κύρους τοπικών συνόδων και απόψεων διαφόρων αγίων Πατέρων.

Λόγοι για την παιδαγωγική τής οικογένειας (Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης)

«Εἶναι πολλὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος δὲν τὰ γνωρίζει, ἤ, ἂν τὰ γνωρίζει, τὰ καταφρονεῖ. Εἶναι ἕνα θέμα, τὸ ὁποῖο διδάσκει κανένας στὰ παιδιά. Ἐὰν δὲν τὸ ἔχει γευθεῖ, εἴτε πικρὸ εἶναι, εἴτε γλυκό, ἐὰν δὲν τὸ’ χει γευθεῖ, τὰ παιδιὰ δὲν πληροφοροῦνται.

Θέλουμε νὰ ποῦμε στὰ παιδιὰ τώρα: “Παιδιά, μὴ φεύγετε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Να πηγαίνετε κάθε Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ἐκκλησιάζεστε. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ταμεῖον τῆς Χάριτος». Ἀπὸ κεῖ πηγάζει ὅλη ἡ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου. Τὴν εἰρήνη, τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία θὰ τὰ πάρεις. Οὔτε στὰ παιχνίδια οὔτε μέσα στὴν κοινωνία θὰ τὰ βρεῖς αὐτά, ὅσο μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Ἐὰν ἐσύ, αὐτὸν τὸν λόγο, τὸν ὁποῖον λές, δὲν τὸν ἔχεις σὲ πράξη, τὰ παιδιὰ δὲν πληροφοροῦνται. Ὄχι. Πρέπει ἐσὺ πρῶτος νὰ πᾶς στὴν Ἐκκλησία, νὰ γευθεῖς τὴν γλυκύτητα τῆς Ἐκκλησίας, οὕτως ὥστε, ὅταν τὸ πεῖς στὰ παιδιά, ἀπὸ μέσα “ἐρεύγεσαι” (=φανερώνεις, ἀποκαλύπτεις, βλ. Μάτθ. 13, 35). Αὐτό, τὸ ὁποῖον ἔχεις, τὸ λὲς καὶ στὰ παιδιά. Ὅποτε τὰ παιδιὰ πληροφοροῦνται.

Πάπας Φραγκίσκος: Θα ψηφιστεί συνεχιστής των αντιλήψεών του;

Πάπας Φραγκίσκος: Θα ψηφιστεί συνεχιστής των αντιλήψεών του;

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 

         Με τον θάνατο του Πάπα Φραγκίσκου έκλεισε ένας κύκλος ζωής της Παπικής Εκκλησίας και το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα ψηφιστεί από το Κονκλάβιο συνεχιστής του έργου και των προθέσεών του. Ο Φραγκίσκος ήταν ο πρώτος Ιησουίτης Πάπας από την Αργεντινή της Λατινικής  Αμερικής και τιμούσε ιδιαίτερα τον Ιγνάτιο Λογιόλα, ιδρυτή του Τάγματος των Ιησουιτών. Είχε πει: «Αισθάνομαι Ιησουίτης και σκέπτομαι ως Ιησουίτης. Όχι με υποκριτικό τρόπο, αλλά σκέπτομαι ως Ιησουίτης» (Γαλλικό Περιοδικό «Le Point», τευχ. 2666, 7 Σεπτεμβρίου 2023, σελ. 33).

         Στους Iησουίτες εισήχθη το 1958, σε ηλικία 22 ετών, και  ταχέως ανήλθε τις βαθμίδες του τάγματος. Αρχικά ήταν προϊστάμενος κοινότητας και μετά, από το 1973 έως το 1979,  όλων των ιησουιτών της Αργεντινής. Η θέση του αυτή συνεπαγόταν τη λήψη αποφάσεων σε μια  κατάσταση κοινωνικών και επαναστατικών εκρήξεων στη Λατινική Αμερική. Οι επαναστάσεις αυτές είχαν το χαρακτηριστικό πως παράλληλα με τις κομμουνιστικές πεποιθήσεις δρούσε «η πολιτική θεολογία της απελευθέρωσης», στην οποία  εκ των κυρίων εκπροσώπων ήσαν ιησουίτες κληρικοί.  

Η ΕΚΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΚΑΙ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Ο Πάπας Φραγκίσκος εξεδήμησε εις Κύριον τη Δευτέρα του Πάσχα. Με αυτή την αφορμή θεωρώ χρήσιμο να θυμίσω τη συμβολή του Ρωμαιοκαθολικισμού στη διαφύλαξη των Χριστιανικών ριζών της Ευρώπης σε μία εποχή με έντονες τις τάσεις αμφισβήτησης.

Είναι ουσιαστικές οι δογματικές, εκκλησιολογικές και ιστορικές διαφορές μεταξύ ημών των Ορθοδόξων και των Ρωμαιοκαθολικών. Αυτό δεν μάς εμποδίζει να αναγνωρίσουμε τη συμβολή των Δυτικών Χριστιανών στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

ΑΝΕΣΤΗΣ Ο ΑΝΕΣΤΙΟΣ, Πασχαλινές Ἱστορίες

π. Δημητρίου Μπόκου 

Ἡ νύχτα εἶχε προχωρήσει ἀρκετά, ὁ θόρυβος καὶ τὰ πολλὰ τρεχάματα ἀραίωσαν. Ἡ βραδινὴ βάρδια πῆρε τὴ θέση τῆς ἀπογευματινῆς, οἱ νοσηλεύτριες εἶχαν κάνει κιόλας μιὰ πρώτη ἐνημερωτικὴ βόλτα στοὺς θαλάμους. Ἡ ἀδελφὴ Μερόπη δὲν πρόλαβε νὰ γυρίσει στὴ βάση της, ὅταν ἕνας χαμηλὸς ἀναστεναγμὸς ἔφτασε ἀπὸ τὴν ἄκρη τοῦ διαδρόμου. Τὸ βλέμμα της στράφηκε πρὸς τὰ ’κεῖ κι ἀμέσως θυμήθηκε τὸν τελευταῖο της ἄρρωστο, τὸν ξεχασμένο ἄγνωστο στὸ τέρμα τοῦ διαδρόμου. Ἕνα πρόχειρο παραβάν, στημένο βιαστικά, ἔκρυβε τὸ κρεβάτι ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ χωρέσει πουθενὰ σὲ κανένα θάλαμο. 

Κυριακή του Θωμά: Η Πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μᾶς προσφέρει μιὰ μεγαλειώδη ἀπόδειξη τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Μιὰ ἀπόδειξη πού πιστοποιεῖται μὲ τὴν πίστη τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ, ἀλλά καὶ μὲ τὴν πίστη χιλιάδων ἄλλων χριστιανῶν ἀπὸ τὴν ἀρχή τῆς ἱστορίας τῆς σωτηρίας ἴσαμε σήμερα.

«Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν ᾿Ιουδαίων, ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. (Ἰωάν. κ’19).

Ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας εἶναι ἡ ἑπόμενη τοῦ Σαββάτου. Αὐτὸ εἶναι σαφὲς ἀπὸ τὸ κατὰ Μάρκον εὐαγγέλιο, ὅπου ἀναφέρεται: «Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου… λίαν πρωΐ τῆς μίας σαββάτων» (Μάρκ. ιστ’ 1-2). Ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἡ Κυριακή, τότε πού ἀναστήθηκε ὁ Κύριος νωρὶς τὸ πρωί. Ἀργά τὸ βράδυ τῆς ἴδιας ἡμέρας λοιπόν, οἱ μαθητὲς εἶχαν μαζευτεῖ σ’ ἕνα σπίτι στὰ Ἱεροσόλυμα ὅλοι μαζί, ἐκτός ἀπὸ τὸν Θωμά.

Άλλο η συμ­φι­λί­ω­ση των αν­θρώ­πων και άλλο η συμ­φι­λί­ω­ση των θρη­σκειών

1. Το 1267 στην μονή Ξη­ρο­πο­τά­μου του Αγί­ου Όρους, έγι­νε συλ­λεί­τουρ­γο Ορ­θο­δό­ξων και πα­πι­κών για την ένω­ση των 2 εκ­κλη­σιών και κατά τη διάρ­κεια της Θεί­ας λει­τουρ­γί­ας έγι­νε σει­σμός και κα­τα­πλα­κώ­θη­καν όλοι μέσα στην Εκ­κλη­σία και σκο­τώ­θη­καν!

Εί­ναι με­λα­νή και άγνω­στη ιστο­ρία του Αγί­ου Όρους, την οποία γνω­ρί­ζουν πολύ καλά οι πα­πι­κοί, αλλά οι ημέ­τε­ροι την αγνο­ούν.

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, Άγιον Όρος +

2. Όλοι θέ­λου­με να δώ­σει ο Θεός ενό­τη­τα πί­στε­ως στον κό­σμο. Μα εσείς τα μπερ­δεύ­ε­τε τα πράγ­μα­τα.

Άλλο η συμ­φι­λί­ω­ση των αν­θρώ­πων και άλλο η συμ­φι­λί­ω­ση των θρη­σκειών.

Ο Χρι­στια­νι­σμός επι­βάλ­λει ν' αγα­πά­με με όλη μας την καρ­διά τους πάν­τες, όποια πί­στη και αν έχουν!

Συνέντευξη 23 Απριλίου 2025 του Μονσινιόρ Κάρλο Μαρία Βιγκανό

του Μονσινιόρ Κάρλο Μαρία Βιγκανό

Αυτή είναι η συνέντευξη που ζήτησε το συντακτικό επιτελείο του " Fuori dal Coro " του Mediaset για το χθεσινό επεισόδιο, 23 Απριλίου. Χωρίς καμία εξήγηση ή συγνώμη από το συντακτικό επιτελείο, η παρέμβασή μου δεν μεταδόθηκε.

       Τήν κάνω διαθέσιμη εδώ.

1. Ποια είναι η εκτίμησή σας για τον παπισμό του Bergoglio;

Τις τελευταίες δεκαετίες, ένα ανατρεπτικό λόμπι έχει αναλάβει τους μοχλούς εξουσίας σε κυβερνήσεις και θεσμούς, προκειμένου να υλοποιήσει το αντιχριστιανικό και μασονικό σχέδιο της Επανάστασης. Κυβερνητικές υπηρεσίες –όπως γνωρίζουμε από ό,τι αναδύεται επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες– έχουν παρέμβει στη ζωή των εθνών, οργανώνοντας και χρηματοδοτώντας τη λεγόμενη « Ατζέντα 2030 » του Ιδρύματος Ροκφέλερ και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ , που συνίσταται στην καταστροφή της οικογένειας, στην εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης ζωής, στην ηθική διαφθορά των παιδιών και των νέων, την εκμετάλλευσή τους μέχρι την ιδιωτικοποίηση των εργαζομένων.όλες εκείνες οι υπηρεσίες που ήταν εγγυημένες μέχρι τη δεκαετία του 1990 από τό κράτος : υγεία, υποδομές, άμυνα, επικοινωνίες, εκπαίδευση. Για να πραγματοποιηθεί αυτό το παγκόσμιο πραξικόπημα, ήταν απαραίτητη η συνεργασία (με πληρωμή, φυσικά) διεφθαρμένων αξιωματούχων, πολιτικών, γιατρών, δικαστών, δασκάλων, όλων διεφθαρμένων.

ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗΚΟΟΙ (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ)

π. Δημητρίου Μπόκου 

Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς προκάλεσε τὸν Χριστό, ὁ Χριστὸς δέχτηκε τὴν πρόκληση καὶ ἀνταποκρίθηκε στὸν Θωμᾶ. Καὶ ἄλλοι κατὰ καιρούς, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ὥρα τῆς Σταύρωσης, προκάλεσαν τὸν Χριστό, ἀλλὰ Ἐκεῖνος γιὰ τοὺς δικούς του λόγους δὲν ἔδωσε σημασία. Ἡ προθυμία τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀπαντήσει στὴν πρόκληση τοῦ Θωμᾶ δείχνει ὅτι ἦταν ἄκρως σημαντικὸ τὸ θέμα καὶ ὄχι μιὰ περιθωριακὴ λεπτομέρεια (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ). Ἀλλὰ γιατί; 

Ὁ Θωμᾶς δὲν ἦταν ἕνας ἁπλὸς πιστός. Ἀνῆκε στὴν ὁμάδα τῶν δώδεκα μαθητῶν. Στοὺς ἀνθρώπους ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ τοὺς ἀναθέσει εἰδικὴ ἀποστολή: Νὰ γίνουν ἀπόστολοι «εἰς πάντα τὰ ἔθνη». Νὰ κηρύξουν «τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει». Νὰ κάνουν μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Πῶς καὶ τί θὰ ἐκήρυτταν, ἂν οἱ ἴδιοι εἶχαν μέσα τους ἀμφιβολίες γιὰ ὅσα θὰ ἔλεγαν στοὺς ἄλλους; 

Θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά, Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του Τ. Κολλιάντερ “Ο δρόμος των ασκητών”

Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του Τ. Κολλιάντερ 

“Ο δρόμος των ασκητών”

Θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά.

Μάθε να σιωπάς.

Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου.

Δουλεύεις για τον Αόρατο.

Ας είναι και το έργο σου αόρατο.

Όταν σκορπίζει κανείς γύρω του ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι.

Πρόσεξε την αυτοϊκανοποίηση.

Γι’αυτό οι άγιοι δίνουν την συμβουλή:

Η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής

Ἀπολυτίκιον

Ήχος α'.

Ο ναός σου Θεοτόκε ανεδείχθη παράδεισος, ως ποταμούς αειζώους αναβλύζων ιάματα ώ προσερχόμενοι πιστώς, ως Ζωοδόχου εκ Πηγής, ρώσιν αντλούμεν, και ζωήν την αιώνιον, πρεσβεύεις γαρ συ τω εκ σου τεχθέντι, Σωτήρι Χριστώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Με το όνομα Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλί ή Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα φέρεται ιερό χριστιανικό αγίασμα που βρίσκεται στη Κωνσταντινούπολη έξω από τη δυτική πύλη της Σηλυβρίας, όπου υπήρχαν τα λεγόμενα "παλάτια των πηγών" στα οποία οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες παραθέριζαν την Άνοιξη. Πήρε την ονομασία του από το τουρκικό όνομα Balık (= ψάρι) και περιλαμβάνει το μοναστήρι, την εκκλησία και το αγίασμα.

Για την αποκάλυψη του Αγιάσματος υπάρχουν δυο εκδοχές:

Οἱ διάφοροι νεωτερισμοί στήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου Οὔσης ὀψίας, τῇ Κυριακῇ τοῦ Πάσχα ἑσπέρας (Ἀγάπη)

Παν. Δ. Παπαδημητρίου, αʹ ἔκδοσις, 22/4/2025

(γιὰ καλύτερη ἐμπειρία ἀνάγνωσης δεῖτε τό PDF στό τέλος)

Εἴθισται ἐνιαχοῦ, ἀπὸ τὸν προηγούμενο αἰῶνα, ἀρχικὰ στοὺς Μητροπολι­τικοὺς Ναούς, στὸν Μεγάλο Ἑσπερινὸ τοῦ Πάσχα (τὸν καλούμενο καὶ «Ἀγάπη»), νὰ ἀναγινώ­σκεται τὸ Εὐαγγέλιον Οὔσης ὀψίας ἀπὸ τοὺς Κληρικούς σὲ διάφορες γλῶσσες.

Ὅμως πέραν τῶν Μητροπολιτικῶν Ναῶν, διαβάζεται σὺν τῷ χρόνῳ καὶ σὲ ἐνορίες, καὶ Κληρικοὶ δυστυχῶς δίνουν τὸ Εὐαγγέλιον νὰ τὸ ἀναγνώσουν Ἱεροψάλτες, καὶ λαϊκοί, ἄνδρες καὶ γυναῖκες.[1] Ὅτι διαβάζουν λαϊκοὶ τὸ Εὐαγγέλιον, δὲν εἶναι νεωτερισμός τοῦ 2024, ἀλλὰ τὸν ἀναφέρει καὶ ὁ Φουντούλης ἤδη τό 1994 στὴν ἐρώτηση #444,[2] καί στήν #579,[3] ἀλλὰ καὶ στὸ ἐξωτερικό ὑπάρχει.

Τι σημαίνει Διακαινήσιμος Εβδομάδα

(+)  π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

    H λέξις «Διακαινήσιμος» γιά έναν άπιστο και άθεο δεν σημαίνει τίποτα και ε­ἴτε ακούει τη λέξι ε­ἴτε δεν την ακούει εἰς την αυτήν κατάστασιν ευρίσκεται, γιά μας που πιστεύουμε, παρ’ όλη την αμαρτωλότητά μας, η λέξις «Διακαινήσιμος» είναι πολυσήμαντος.

Όλὲς δε οι ημέρες της εβδομάδος αυτής της Διακαινησίμου (Δευτέρα, Tρίτη, Tετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο), θεωρούνται ως μία ημέρα. Kαι δι’ αυτόν τον λόγον τα λόγια που ακούσαμε τη νύχτα της Aναστάσεως, αυτά τα ­ἴδια λόγια ψάλλουν οι ψάλται, τα ­ἴδια ψάλλομεν συνεχῶς επί μίαν εβδομάδα. Aκόμη δε την περίοδον της εβδομάδος αυτής επιτρέπει η Eκκλησία μας καθημερινώς να κοινωνεί ο άνθρωπος, έστω και αν την προηγούμενη μέρα έχει καταλύσει κρέας. Όπως είπαμε, θεωρείται μία ημέρα.

Τότε έχω πραγματική πίστη, π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Τότε έχω πραγματική πίστη

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†) 

Σήμερα θα ασχοληθούμε με την ερμηνεία του πρώτου από τους δέκα όρους του αγίου Διαδόχου επισκόπου Φωτικής, ο οποίος τους θέτει μπροστά από τα «Κεφάλαια γνωστικά εκατόν». Οι όροι αυτοί είναι χαρακτηριστικοί, και μια μικρή ανάλυση θα μας είναι πολύ ωφέλιμη.

«Πρώτος όρος της πίστεως: έννοια περί Θεού απαθής».

Η πίστη είναι κάτι που μας κάνει να παραδεχόμαστε εκείνον τον οποίο δεν βλέπουμε και να έχουμε κάποια έννοια, γιατί πώς αλλιώς πιστεύω ή παραδέχομαι ένα ον το οποίο δεν βλέπω; Όταν το βλέπω, έχω ενώπιόν μου και την εικόνα, έχω μια παράσταση του όντος αυτού μέσα μου, έχω μια έννοια, μια ιδέα. Όταν όμως δεν το βλέπω, πιστεύω στο ον αυτό και η πίστη με βοηθάει να έχω πάλι μια έννοια. Εδώ δεν λέει μια παράσταση. Δεν θα έχουμε παράσταση, δεν θα έχουμε εικόνα, δεν θα έχουμε ένα σχήμα, αλλά μια έννοια. Η πίστη είναι μια έννοια περί Θεού απαθής. Αυτό σημαίνει ότι έχω μέσα μου μια καθαρή έννοια περί Θεού. Μια έννοια η οποία είναι απαθής. Όταν έχω μια εικόνα μέσα μου, μια παράσταση, η εικόνα αυτή είναι πολύ φυσικό να αλλοιώνεται, να μεταβάλλεται, να αλλάζει σχήμα. Είναι παθητή, τρόπον τινά, η εικόνα αυτή και η παράσταση. Αλλά τότε δεν έχω αληθινή πίστη. Όταν όμως έχω μίαν έννοιαν περί Θεού απαθή, τότε έχω πραγματική πίστη.

Αμαρτία και μη ον, Γεώργιος Μαντζαρίδης

Αμαρτία και μη ον

Γεώργιος Μαντζαρίδης 

Ο Θεός δεν υποτάσσεται στο κακό ή την αμαρτία, δηλαδή στο μη ον. Και ο Χριστός, ως Υιός του Θεού που έγινε άνθρωπος, ούτε αμάρτησε, ούτε ήταν δυνατό να αμαρτήσει. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τον άνθρωπο που προήλθε από το μη ον. Η προέλευση αυτή του ανθρώπου προσδιορίζει και την κατάστασή του μακριά από τον Θεό. Η αμαρτία ως απομάκρυνση από τον Θεό είναι και απομάκρυνση από το ον. Και η μετάνοια ως επιστροφή στον Θεό είναι επιστροφή στο ον. Αυτό σημαίνει ότι, όποιος αρνείται τον Θεό, αρνείται ουσιαστικά και τον εαυτό του.

Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, Η συνομιλία του με τα είδωλα

Θαυμαστές Διηγήσεις

23.04.2025

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Τότε τινές των αρχόντων του παλατίου είπον προς τον βασιλέα·

«Βασιλεύ Διοκλητιανέ, ο Γεώργιος, αν και εν τη φυλακή κεκλεισμένος, αναστατώνει το πλήθος και πολλούς εκ των ειδωλολατρών με τας μαγείας του έκαμε Χριστιανούς· λοιπόν η ας καταπεισθή εις τον ορισμόν σου και να ζήση ή, αν εξακολουθή να παραμένη εχθρός σου, ας θανατωθή το συντομώτερον».

Ο δε βασιλεύς ηρώτησε περί του πρακτέου τον επίτροπόν του Μαγνέντιον και εκείνος του είπε·

«Αύριον, βασιλεύ, να κάμης τελείαν ανάκρισιν εις τον ναόν του θεού Απόλλωνος».

Κατά δε την νύκτα εκείνην, ενώ ο Άγιος προσηύχετο, εκοιμήθη· και τότε βλέπει καθ’ ύπνον τον Χριστόν, όστις τον ησπάζετο και του έθετε στέφανον εις την κεφαλήν λέγων·

«Μη φοβού, Γεώργιε, αλλά θάρσει· διότι από της σήμερον αξιούσαι να βασιλεύης μετ’ εμού· λοιπόν, μη αργήσης, αλλά ταχέως ελθέ προς εμέ, ίνα απολαύσης τα ητοιμασμένα σοι αγαθά».

[…]

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ 

Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης

(Ἀποσπάσματα ὁμιλίας κατά τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου Γεωργίου)

Σήμερα ὅταν λέμε μάρτυς, ἐννοοῦμε ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος βασανίσθηκε γιά τόν Χριστό. Ἀλλά ἡ ἀρχική σημασία τῆς λέξεως «μάρτυς» εἶναι ἄλλη. Μάρτυς εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δίνει μαρτυρία γιά κάτι. Καί οἱ ἅγιοι Μάρτυρες λέγονται μάρτυρες, διότι ἔδωσαν μαρτυρία, ἔδωσαν βεβαίωση, γιά κάτι πού προσωπικῶς εἶχαν γνωρίσει. Διότι ὁ μάρτυς καταθέτει γιά κάτι, γιά τό ὁποῖο προσωπικῶς ἔχει λάβει γνῶσι. 

Μάρτυς τοῦ Θεοῦ Πατρός εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψις· «ὁ μάρτυς ὁ πιστός καί ἀληθινός», διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐμαρτύρησε περί τοῦ Πατρός. «Ἐκεῖνος ἐξηγήσατο», κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη. 

Πέντε άνθρωποι που ήθελαν πραγματικά «να δουν»

Οι παρακάτω περιπτώσεις δείχνουν ότι ο Θεός εμφανίζεται μόνον όταν Τον αναζητάς με οδύνη, όταν η εύρεσή Του δεν είναι για σένα δευτερεύον ζήτημα, αλλά ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Η αναζήτηση του Θεού μπορεί να κρατήσει χρόνια και οπωσδήποτε συνοδεύεται από έντονους συνειδησιακούς σεισμούς. Είτε μου αρέσει είτε όχι, όταν γεμίζω τη ζωή μου με άλλες ανάγκες και ενδιαφέροντα, και απλώς λέω (όταν το θυμηθώ), «αν ο Θεός θέλει να Τον πιστέψω, ας εμφανιστεί να Τον δω», ο Θεός ΔΕΝ εμφανίζεται. Ο λόγος είναι απλός: Εκείνος θέλει να Τον πιστέψω, εγώ όμως θέλω;

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938). «Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών. Προσευχόταν για πολύν καιρό με ασταμάτητο θρήνο: «Ελέησόν με!». Αλλά δεν τον άκουγε ο Θεός.