Πλάθαμε πλάθαμε και η ζύμη ατελείωτη!
Και τα ταψιά του φούρναρη να πηγαινοέρχονται στο φούρνο που ευτυχώς ήταν απέναντι.
Όμως τι ντροπή για την εικόνα μας, της μαρίδας εννοώ που έκανε αυτή την δουλειά.
Πόλεμος μεταξύ μυρωδιάς κουλουρακίων και νηστείας.
Μάχη δίναμε τα παιδιά για να φάμε έστω ένα.
Συνήθως κερδίζαμε.
Πω πω γκρίνια που θα είχαμε, σκέφτομαι τώρα ως μαμά και εγώ...
Όλα μαζί τα παιδιά με τις μαμάδες μας για να κοινωνήσουμε την Μεγάλη Πέμπτη και το ερώτημα της ημέρας: “Τι θα φάμε μαμά τώρα;”
Και παιχνίδι, ατελείωτο παιχνίδι στην γειτονιά με τις μουριές.
Συνήθως ήμασταν πάνω στις μουριές παίζοντας κρυφτό.
Καταπληκτική κρυψώνα.
Και έφτανε το Μεγάλο Σάββατο.
Που εκεί όλη η γειτονιά ετοίμαζε το χώρο, μια μάντρα δηλαδή εκεί, πολυκατοικία τεράστια τώρα πια, που έψηναν όλοι μαζί τα αρνιά τους.
Μια παρέα όλοι μαζί.
Και όσοι δεν έψηναν, έφερναν από το φούρνο το ταψί τους μόλις το έπαιρναν από το φούρνο.
Να σαι καλά Κύριε Παύλο όπου κι αν είσαι , ήταν το πρώτο αρνί που ερχόταν στο τραπέζι μέχρι να βγουν τα άλλα από τη σούβλα.
Βέβαια η ετοιμασία της μάντρας ήταν ζόρικη καθότι ήταν γεμάτη μαργαρίτες που έπρεπε να καθαριστούν.
Απο ποιούς;
Μα φυσικά από τους μπαμπάδες μας μαζί με εμάς τα παιδιά.
Ουφ! Τι βαρεμάρα και αυτή...
Όμως και αυτό γινόταν παιχνίδι τελικά.
Και μετά αυτή η απαίσια μυρωδιά στα σπίτια από τα αρνιά και τα κοκορέτσια.
Αναμονή για την Ανάσταση.
Θα φορούσαμε τα καλά μας ρούχα, τα καινούργια φυσικά, τα καινούργια μας παπούτσια και θα γινόταν και η Ανάσταση ένα παιχνίδι.
“Θα τα βγάλω όλα αυτά που κρέμονται στη λαμπάδα μαμά”
“Αστα παιδί μου που είναι τόσο όμορφα”
“Άπαπα θα γίνω ρεζίλι”
“Πρόσεχε μη την σπάσεις”
“Την έσπασα μαμά!”
“Καλά να πάθεις! Στο είπα! Φέρτην εδώ μήπως στην φτιάξω"
Και οι καμπάνες χτυπούσαν και οι γυμνές σπασμένες λαμπάδες άναβαν και φιλιά και ευχές και το γνωστό “Χριστός Ανέστη” που έπαιρνε την απάντηση “Επίσης”...
Και μετά ερχόταν η Κυριακή του Πάσχα.
Που επιτέλους έληγε η νηστεία και τρώγαμε τα υπέροχα σμυρνέικα κουλουράκια με το γάλα μας.
Και που θα τρώγαμε το πρώτο μας παγωτό, τον μεγάλο πύραυλο της ΑΣΤΥ και θα πίναμε και όσα αναψυκτικά θέλαμε, γιατί ήταν γιορτή και δεν μας χαλούσαν χατήρι.
Παιδιά, μυρωδιές, γέλια από όλους μια παρέα που περνούσε υπέροχα και ένα ατέλειωτο “Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη, στην υγειά σας!” αντηχούσε παντού.
Και αν περνούσε κάποιος από κει μια φωνή από όλους ακουγόταν “Έλα να σε κεράσουμε έναν μεζέ μέχρι να γίνει το αρνί!"
Ο μεζές φυσικά που λέγανε ήταν φερμένος από τα χεράκια της μαρίδας, που ανεβοκατέβαινε σκάλες, αφού τα προσφυγικά δεν είχαν ασανσέρ.
Και αυτό γινόταν πολλές μα πολλές φορές.
Αλλά ξεπληρώναμε την βαρυγκόμια και το ανεβοκατέβασμα με με αναψυκτικά και παγωτά.
Αντηχούν στα αυτιά μου ακόμα, τα γέλια, τα τσουγκρίσματα των ποτηριών, οι ευχές, τα παιχνίδια μιας μαρίδας που γέρασε.
Μυρίζω ακόμα την οσμή των ημερών εκείνων.
Ήταν όμορφα.
Ευχαριστώ όλους αυτούς τους ανθρώπους για τις αναμνήσεις που μου δημιούργησαν.
Μόνο που σκέφτομαι κάποιες φορές πως οι όμορφες αναμνήσεις ίσως πονούν πιότερο...
Απουσίες σημαντικές που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο αυτό που ανεβάζει η μνήμη.
Κλασσικό έργο των ημερών.
Ας είναι.
Έχουμε δουλειά όλοι μας.
Πρέπει να φτιάξουμε όμορφες αναμνήσεις στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας.
Έχουμε να δημιουργήσουμε μελλοντικά χαμόγελα και δάκρυα συγκίνησης για τις μνήμες τους.
Με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας.
Δεν μετράνε τα χρήματα εδώ.
Εδώ αξία έχει μόνο η ουσία.
Γιατί αυτή σταλάζει στις καρδιές.
Και η ουσία είναι η αγάπη....
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
