Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αυλαία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αυλαία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

"Εσύ και τα σύννεφά σου"





Δυο αδελφές ζουν απομονωμένες σ’ ένα αρχοντικό. Η μικρότερη Αντέλα έχει αφιερώσει τη ζωή της στη φροντίδα της μεγαλύτερης Ερνεστίνα, η οποία αντιμετωπίζει προβλήματα ψυχικής υγείας. Κάποια στιγμή που η Ερνεστίνα μένει μόνη, ένας πλασιέ χτυπάει την πόρτα και προσπαθεί να της πουλήσει βούρτσες, χωρίς να γνωρίζει την ιδιαιτερότητά της. Το αποτέλεσμα είναι η εφιαλτική κωμωδία «Εσύ και τα σύννεφά σου» του Έρικ Βεστφάλ, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα» σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης είναι μάταιο να προσπαθήσεις να αποφασίσεις ποιά από τις δύο αδελφές είναι η αδύναμη, το «θύμα» της υπόθεσης. Η Ερνεστίνα, που όταν πνίγεται από τα «σύννεφά» της μεταμορφώνεται και δεν ελέγχει τον εαυτό της, με τραγικά αποτελέσματα (και που στις στιγμές διαύγειας άλλοτε εκφράζει την αγάπη της σαν παιδί κι άλλοτε μοιάζει ιδιαίτερα θυμωμένη με την αδελφή της) ή η Αντέλα, που προσπαθεί να μαζέψει τα σπασμένα των εκρήξεων της αδελφής της, με μοναδικό βοηθό της έναν ζωολόγο, πρωην βοηθό του πατέρα της, αλλά και να προστατέψει το οικογενειακό μυστικό, μην τύχει και μάθει ο κόσμος; Και, τελικά, πόσο υγιές είναι να βάζει κανείς τη ζωή του σε αναμονή, επ’αόριστον, για να γίνει το δεκανίκι ενός αγαπημένου προσώπου, και από αίσθημα ευθύνης (κυρίως από αίσθημα ευθύνης) αλλά και για το «τι θα πει ο κόσμος»; Η βαριά -και κάπως αρρωστημένη- ατμόσφαιρα ελαφραίνει όταν κάνει την εμφάνισή του ο πλασιέ. Προσπαθεί να πουλήσει το εμπόρευμά του, αλλά η συνεννόηση με την Ερνεστίνα είναι λίγο δύσκολη και κρύβει πολλά απρόοπτα για τον άμοιρο κύριο «βουρτσοπώλη» και πολύ γέλιο για τους θεατές. Παρά τις δύο εξαιρετικά αστείες σκηνές, η παράσταση τελικά αφήνει μια πικρή γεύση αλλά και άφθονο υλικό για σκέψη πάνω στο , πολύ ευαίσθητο, θέμα της ψυχικής υγείας.Ο Αντώνης Θεοδωρακόπουλος είναι απολαυστικός στο ρόλο του πλασιέ, ιδιαίτερα στη σκηνή που ζητά να αποζημιωθεί για τα δεινά που πέρασε στα χέρια της Ερνεστίνας. Η συγκλονιστική Ερνεστίνα - Αντιγόνη Βαλάκου μεταμορφώνεται μέσα στη μιάμιση ώρα (χωρίς διάλειμμα) που διαρκεί η παράσταση από εύθραυστη πορσελάνη σε πεισματάρικο παιδί, σε σκληρή και βίαιη ενήλικη και πάλι από την αρχή . Η Σμαράγδα Σμυρναίου εξαιρετική στο ρόλο της μκρότερης αδελφής και ο Δημήτρης Μπικηρόπουλος πολύ καλός στον μικρό ρόλο του πρώην βοηθού του πατέρα των αδελφών. Το λιτό σκηνικό αποδεικνύεται ιδανικός καμβάς για να ξεδιπλωθεί η ιστορία. Είναι μια παράσταση που προτείνω ανεπιφύλακτα, από τις καλύτερες που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.


Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

I am back!


Για να δούμε...



Όλα τα καλώδια στη θέση τους...



Ένα γρήγορο ξεσκόνισμα και είμαστε εντάξει!

(Μου είπε κάποιος ότι το blog μου θα είχε στο νου του αυτός που έγραψε το σποτάκι για το γνωστό παιχνιδάδικο, αυτό που λέει ότι θα τσικνίσουμε με τον κουραμπιέ στο χέρι ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Σε λίγο θα γεμίσει η μπλογκόσφαιρα χαρτοπόλεμο και χαρταετούς κι εγώ θα εύχομαι καλή χρονιά...)

Τώρα που τελείωσα με το ξαράχνιασμα του blog κάτσε να κρεμάσω στον τοίχο και το ηλιόλουστο βραβείο που μου χάρισαν η Μαρία , η Κατερίνα και η Κοκκινοσκουφίτσα...

Thanks girls!


Ωραία....

Το 2010 ξεκίνησε καλά: κέρδισα το φλουρί της βασιλόπιτας. Πολύ χάρηκα, η τελευταία φορά που συνέβη αυτό ήταν προ δεκαετίας. Θα είναι λοιπόν μια άκρως τυχερή χρονιά. Τι άλλο...? Γέλασα πολύ με τον "Μπακαλόγατο", στο θέατρο Μουσούρη. Πολύ καλή παράσταση, μου άρεσε ιδιαίτερα το σκηνικό που σε μεταφέρει μισό αιώνα πίσω. Επίσης βρήκα πολύ έξυπνη την ιδέα να φιλοξενείται το πρόγραμμα μέσα σε -τι άλλο- χαρτοσακούλα του μπακάλη...


Το σπουδαιότερο, βέβαια, είναι ότι έμαθα το μυστικό της καλής υγείας: τις προάλλες περίμενα τη σειρά μου στη δερματολόγο (όχι, δεν άρχισα τα μποτοξ) και -αναγκαστικά- άκουσα τη συζήτηση μεταξύ ενός παππού και μιας γιαγιάς που περίμεναν κι αυτοί. Άρχισε να αραδιάζει η κυριούλα (όπως κάνουν συνήθως στις αίθουσες αναμονής) όλες τις αρρώστιες που είχαν οι φίλοι και οι συγγενείς της. Κάθε φορά που αναφερόταν σ' ένα περιστατικό (εννοείται με όλες τις αηδιαστικές/ανατριχιαστικές/πραγματικά καθόλου απαραίτητες λεπτομέρειες) ο παππούς έλεγε με ύφος βαθιά φιλοσοφημένο: "Όλα από το άγχος είναι". Ακόμα και όταν η γιαγιά αναφέρθηκε σε μια γνωστή της που χρειάστηκε μεταμόσχευση, ο κύριος έδωσε την ίδια απάντηση: "Από το άγχος το έπαθε". Δυστυχώς έφτασε η ώρα για το ραντεβού μου μόλις ο παππούλης άρχισε να αναλύει τη θεωρία του για το νόημα της ζωής. Μπορεί να μην άκουσα τη θεωρία του anti-stress γεράκου, είδα όμως ένα φιλμάκι... Είναι πάρα πολύ όμορφο και κάθε φορά που το βλέπω μου υπενθυμίζει κάτι που συχνά ξεχνάω.
Αυτά προς το παρόν. Cheers!



(λίγο large, αλλά δεν πειράζει!)

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Υπόκλιση-Αυλαία...




Kάθε φορά που ακούω τρίτο κουδούνι η σκέψη μου –έστω και για δευτερόλεπτα- επιστρέφει σε ένα πρόσωπο ευγενικό, χαμογελαστό, γοητευτικό. Το όνομα του μου ήταν γνωστό, αλλά πρώτη φορά άκουσα περισσότερα γι’αυτόν από την Κ., όταν μου τηλεφώνησε ένα πρωί για να μου μεταφέρει τα καθέκαστα της προηγούμενης συνάντησης. Εγώ δεν είχα πάει γιατί τότε έδινα τα τελευταία μαθήματα για το πτυχίο κaι είχα πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα. Αγουροξυπνημένη και με τη σκέψη στα βάσανά μου (σ’αυτή τη ρημάδα την Ιστορία Κινηματογράφου και στην Εισαγωγή στη Λογοτεχνία που είχα δώσει τρεις φορές κι άλλα τέτοια ...) άκουσα την Κ. να φλυαρεί ενθουσιασμένη για τις προηγούμενες δουλειές του και να του πλέκει το εγκώμιο: και πόσο γοητευτικός και καλός και τι εκφραστικό βλέμμα (και για την Κ. αυτό ήταν το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που μπορούσε να κάνει σε άνθρωπο) και ζεστή, βαθιά φωνή και, ok το σκέφτηκα ότι η μόνιμα ερωτευμένη και θεόμουρλη φιλενάδα μου πιθανότατα ήταν τσιμπημένη με τον καινούργιο. Στην επόμενη πρόβα, όμως, ήμουν παρούσα και κατάλαβα ότι τα λόγια της Κ. δεν έκρυβαν καμία μα καμία υπερβολή: ήταν όπως μου τον είχε περιγράψει και ακόμα γεμάτος ενθουσιασμό γι’αυτό που έκανε, υπομονετικός, αστείος, αυστηρός όταν έπρεπε και είχε έναν μοναδικό τρόπο να σε κάνει να θέλεις να δώσεις όλη σου την ψυχή σε ό,τι κάνεις. Φοβερός τύπος, φοβερός δάσκαλος. Εκείνο το βράδυ, κοίτα να δεις τώρα, μόλις είχα γυρίσει από το θέατρο. Είχα δει τη «Γυναίκα με τα μαύρα» και σκεφτόμουν πως αν τελικά έφτιαχνα blog(!) θα έγραφα κάτι για την παράσταση. Άνοιξα την τηλεόραση και –κοίτα να δείς σύμπτωση πάλι!- σε κάποιο κανάλι πέτυχα εκείνη την ταινία που δεν είχα δει ποτέ ολόκληρη και δεν είχα πετύχει ποτέ τις σκηνές του. Σκέφτηκα ότι είχα καιρό ν’ ακούσω κάτι για εκείνον και –αφού με κατσάδιασα ακόμα μια φορά που δεν είχα κρατήσει επαφή με τα παιδιά- έψαξα στο ίντερνετ μήπως και βρω τι θα έκανε τον χειμώνα, αν θα ήταν κάπου. Έτσι έμαθα ότι τον χειμώνα δε θα ήταν πουθενά. Και την άνοιξη και το καλοκαίρι και τον επόμενο χειμώνα και τον μεθεπόμενο το ίδιο, πουθενά. Ξαφνιάστηκα όταν διάβασα ότι «έφυγε».Γράψε λάθος: δεν ξαφνιάστηκα, πάγωσα πρώτα και μετά θύμωσα γιατί σύμφωνοι, όλοι γεννιόμαστε με τη σφραγίδα της ημερομηνίας λήξης χτυπημένη στο μπράτσο σαν tattoo από αόρατο μελάνι , αλλά τα τριάντα και κάτι γαμώτο μου δεν είναι η σωστή ηλικία για να πεθαίνει κανένας .Μετά είδα ότι είχε περάσει κάμποσος καιρός και θύμωσα και με τον εαυτό μου, που κοντεύω τα τριάντα και δεν έχω καταλάβει ακόμα ότι στη ζωή είσαι εξαιρετικά τυχερή αν συναντήσεις πέντε-έξι ανθρώπους που έχουν το δικό τους τρόπο να σε ανεβάζουν κι εσένα κάμποσα πατώματα ψηλότερα κι είναι σαν να ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι ξανά και ξανά όταν είσαι κοντά τους, και που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μοιραστούν μαζί σου αυτή την ξεχωριστή αύρα που τους περιβάλλει και σίγουρα αυτός που σε κάνει να λατρέψεις κάτι που αγαπάς είναι ένας από αυτούς. Κι ακόμα δεν έχω εμπεδώσει ότι ίσως τελικά αυτοί, οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, να είναι που σε κάνουν κι εσένα λίγο καλύτερο άνθρωπο (κι ας μην το καταλαβαίνεις την ώρα που συμβαίνει) και οφείλεις –στον εαυτό σου πάνω απ’όλα- όταν συναντάς κάτι όμορφο να το κρατάς πολύ σφιχτά στη χούφτα σου και να μην το σκορπάς με την ηλίθια πεποίθηση ότι θα είναι πάντα εκεί, μια πρόβα, ένας φίλος, ένας παγωμένος καφές, μια σαχλαμάρα, μια βόλτα, δε βαριέσαι! Όλοι και όλα θα μείνουν στη θέση τους στρατιωτάκια ακούνητα και θα περιμένουν την μεγαλειότατη, που με τη σειρά της περιμένει πάντα και για όλα την κατάλληλη στιγμή . Τελικά τις είδα τις σκηνές από την ταινία. Έστω και αργά, είπα κι έγραψα ένα αντίο. Πέρασαν μήνες από τότε και αυτές τις σημειώσεις σκάλιζα πάλι και κάθισα και ξανάγραψα κι έσκισα και ξανάγραψα, ξανά και ξανά, και στο τέλος έγραψα κι αυτό εδώ, όχι για ένα αντίο πια, αλλά για ένα ευχαριστώ.


(Για τον Γ.)


Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

"Η Γυναίκα με τα μαύρα"


Πριν από λίγες μέρες παρακολούθησα την παράσταση "Η Γυναίκα με τα μαύρα", στο θέατρο "Μέλι". Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα τρόμου της Suzan Hill, διασκευασμένο για το θέατρο από τον Στέφαν Μάλατρατ. Ενα μεταφυσικό θρίλερ, με κάποια ανάλαφρα στοιχεία. Πρωταγωνιστές μόνο δύο: ο Δάνης Κατρανίδης, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία, και ο Γιώργος Κέντρος. Στη Βρετανία, το έργο αυτό παίζεται εδώ και πολλά χρόνια, ακολουθώντας τα χνάρια της "Ποντικοπαγίδας". (Η φωτό είναι από το "ανέβασμα" του Byre Theatre)

Ομολογώ ότι ξεκίνησα για το "Μέλι" με το ηθικό (λίγο) τσακισμένο και χωρίς μεγάλες προσδοκίες, καθώς ανάμεσα στις διθυραμβικές κριτικές που διάβασα για την παράσταση βρέθηκαν και κάποιες που την έθαβαν κανονικότατα, με κορυφαία την εξής: "Η Γυναίκα με τα μαύρα...χάλια!" Άουτς! Η πρώτη εντύπωση από τον χώρο του θεάτρου άριστη (δεν είχε τύχει να ξαναπάω). Πρόκειται για έναν πολύ όμορφο, ζεστό και φιλόξενο χώρο, προσεγμενο ακόμα και στην τελευταία λεπτομέρεια (κλέψαμε με τις φιλενάδες μου και μερικές ιδέες από το ντεκόρ του φουαγιέ, για να διακοσμήσουμε τα σπίτια μας). Το προσωπικό ευγενέστατο (πράγμα σπάνιο), τα δεκάδες αναμμένα κεριά έφτιαχναν ατμόσφαιρα, δεύτερο κουδούνι και πάμε να καθίσουμε. Κάπου εδώ, φίλες και φίλοι, αρχίζει το προσωπικό μου μαρτύριο...Το "Μέλι" έχει τα πιο άβολα καθίσματα ever! Μάταια προσπαθώ να βολευτώ, χτυπάει τρίτο κουδούνι κι εγώ παλεύω ακόμα με την καρέκλα. Ένας μικροτραυματισμός στην μέση μου, από τον οποίο δεν είχα αναρρώσει πλήρως, έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα και η ουσία είναι ότι ολόκληρη την παράσταση την έβγαλα στην άκρη του καθίσματός μου (από τον πόνο, όχι από την αγωνία). Αρκετά με το ιατρικό ανακοινωθέν, αρχίζει η παράσταση!

Στη σκηνή ο Άρθουρ Κιπς (Γ. Κέντρος). Βασανίζεται εδώ και χρόνια από μια ιστορία που έχει στοιχειώσει όλο του το είναι, την ιστορία της "Γυναίκας με τα μαύρα". Θέλει να τη διηγηθεί στο κοινό, μήπως και καταφέρει να ξαλαφρώσει η ψυχή του, αλλά δεν έχει ταλέντο στο...λέγειν. Γι'αυτό και προσλαμβάνει τον Ηθοποιό (Δ. Κατρανίδης), ο οποίος θα τον διδάξει πως να σκέκεται, να μιλάει, να μεταφέρει με επιτυχία στο κοινό αυτά που θέλει να πεί. Μη σας ξεγελά ο αριθμός των πρωταγωνιστών' οι ρόλοι που αποκαλύπτονται, καθώς ξετυλίγεται το μπερδεμένο-στην αρχή- κουβάρι της ιστορίας αυτής της παράξενης γυναίκας, είναι πολλοί περισσότεροι. Ο Ηθοποιός φοράει συχνά-πυκνά τον ρόλο του Αρθουρ Κιπς, ενώ ο τελευταίος μεταμορφώνεται κάθε λίγο σε άλλο χαρακτήρα. Έμεινα άφωνη από το υποκριτικό μεγαλείο του Κέντρου, ο οποίος μπαινόβγαινε από τον ένα ρόλο στον άλλο χωρίς περίτεχνα κοστούμια και μακιγιάζ. Ο ίδιος γινόταν ο ρόλος, η έκφρασή του, η κίνησή του... Υποκλίνομαι! Ο Κατρανίδης από την άλλη συναντά ξανά τον Ηθοποιό, μετά από κάμποσα χρόνια, καθώς κρατούσε τον ίδιο ρόλο και στην παράσταση του 1992, με συμπρωταγωνιστή τότε τον αξέχαστο Αλέκο Αλεξανδράκη. Ηταν ικανοποιητικός στον ρόλο του, λιγουλάκι υπερβολικός κάποιες φορές. Αυτό που με ενόχλησε ιδιαίτερα ήταν η άρθρωσή του σε σημεία που απαιτούσαν να μιλάει γρήγορα' εκεί ή το "άσπρη πέτρα ξέξασπρη" άκουγα ή τον μονόλογο του Ηθοποιού, τα αυτιά μου τουλάχιστον δεν διέκριναν καμία διαφορά.! Αντίθετα, έκανε πολύ καλή δουλειά στην σκηνοθεσία, την οποία θα χαρακτήριζα αρκετά ευρηματική.

Μου άρεσαν πολύ οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα και το "μαγικό" σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, το οποίο "ζωντάνευε" κατά τη διάρκεια της παράστασης. Και τα δύο συνέβαλλαν στη δημιουργία ενός χώρου (σχεδόν) στοιχειωμένου. Δεν μου άρεσαν τα ηχητικά εφέ, τα βρήκα υπερβολικά για τον χώρο του συγκεκριμένου θεάτρου (είπαμε, είναι πανέμορφο, αλλά δεν παύει να είναι και μια...τρύπα!), τις κραυγές κατά κύριο λόγο. Επίσης το εφέ με την "ομίχλη" δεν θα αρέσει στους πολύ φοβιτσιάρηδες. Και αφού είπαμε για φοβιτσιάρηδες, αξίζει special αναφορά στην κυρία που καθόταν δίπλα μου και κάποια στιγμή τρόμαξε πολύ, τινάχτηκε και μου έδωσε (άθελά της θέλω να πιστεύω) μια αγκωνιά. Ξανά άουτς! Το αποκορύφωμα, βέβαια, ήταν η ίδια η Γυναίκα με τα μαύρα, αλλά STOP! Δεν λέω τίποτα παραπάνω, θα χαλάσω την έκπληξη σε όσους θέλουν να το δούν. Η ιστορία κορυφώνεται σε μια δυνατή ανατροπή, ένα φινάλε που προκαλεί έκπληξη. Εμένα μου προκάλεσε και ένα αμήχανο γέλιο. (Hint: θυμίζει "Εκτη Αίσθηση"!)

Πιστεύω πως πρόκειται για μια καλοστημένη παράσταση, καθόλου κουραστική, κατάλληλη για να περάσει κανείς ένα ευχάριστο (χα,χα,χα!) βράδυ. Ομολογώ, όμως, ότι έφυγα από το θέατρο λίγο απογοητευμένη, γιατί είχα προετοιμαστεί να δώ μεταφυσικό θρίλερ. Το περίμενα, λοιπόν, λίγο πιο...spooky (μάλλον έχω δει πολλά θρίλερ και έχω πάθει ανοσία). Στα πιο ανάλαφρα σημεία της, η παράσταση θύμιζε περισσότερο μαύρη κωμωδία. Πάντως πολλοί από την παρέα μου εξομολογήθηκαν ότι τον ύπνο τους τον έχασαν για ένα-δυο βραδάκια (πφφφφ, φοβητσιάρηδες)...

Μετά την παράσταση διέσχισα την Πλατεία Βικτωριας για να πάω στον σταθμό του ΗΣΑΠ. Αυτό μάλιστα...ήταν θρίλερ!