Σαν τα χιόνια (και σαν το Ρετιρέ)...

Το Πασχαλινό κουνέλι αποχαιρετά τη Dorothy και ορκίζεται πως δεν πρόκειται να την ξαναπιστέψει όταν του πει "Περίμενε, επιστρέφω αμέσως!"

Αν είσαι παλαιός αναγνώστης γνωρίζεις πολύ καλά πως σε αυτό το μπλογκ οι γιορτές κάθε είδους κρατάνε πάντα περισσότερο: έτσι λοιπόν η παγκόσμια ημέρα ποίησης συνήθως γιορτάζεται για ένα δίμηνο - το λιγότερο - η αύρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μας εγκαταλείπει τέλη Ιανουαρίου - το νωρίτερο- και, φυσικά, το Πασχαλινό ποστ που σέβεται τον εαυτό του παραμένει στη θέση του για ένα εξάμηνο. 

Και δεν είναι πως δεν είχα υλικό... Και σε συναυλία για τα είκοσι χρόνια του Μαζωνάκη στο τραγούδι πήγα και είδα σελέμπριτις και άκουσα την Κατερινάρα που ήταν γκεστ  να τραγουδάει "Σ'εχω κάνει Θεό"... Και οι Green Day δεν ήρθαν τελικά στο Ejekt - όχι ότι είχαν πει αυτοί πως θα έρθουν, εγώ τους ήθελα- και θα μπορούσα, κάλλιστα, να τους σχολιάσω... Και  (χελλ γιεααααα!) πήραμε το πρώτο από τα τρία επιπλέον γράμματα στο ονοματεπώνυμο (δηλαδή  όχι απλά το πήραμε, διαπρέψαμε, τι να λέμε τώρα, πετάει η ομάδα κλπ κλπ)... Και ότι ο Daniel Bruhl, o Niki Lauda του κινηματογραφικού "Rush" αξίζει όσκαρ α' ανδρικού ρόλου θα ήθελα να δηλώσω και να γράψω και την κριτική μου για την ταινία (την οποία, μπάι δε γουέι, την είδα μαζί με τον μπράδερ, ο οποίος είναι formula1όπληκτος και έχει διαβάσει εδώ και χρόνια όχι μόνο τις βιογραφίες των δύο οδηγών αλλά και βιβλίο που αναφέρεται αποκλειστικά(!) στη σεζόν του '76 στην οποία διαδραματίζεται το στόρι και ήταν τέλεια γιατί μου έλεγε διάφορα facts αλλά και όλες τις ανακρίβειες του σεναρίου και τώρα το παίζω κι εγώ έξυπνη :p ).

Το καλοκαίρι η ξαδέλφη Ε. μου παρήγγειλε να γράψω για τον πρώτο άπλυτο της σεζόν, γιατί έχει συνηθίσει να διαβάζει κάθε  χρόνο  για το θέμα, κάτι σαν τελετουργικό άφιξης του καλοκαιριού (Μιας και το έφερε η κουβέντα, οι φετινοί ήταν ζεύγος, γύρω στα 35, σε κατάστημα καλλυντικών, αλληλοψεκάζονταν ασύστολα με αρώματα, μπλιαξ και να μη σου τύχει λέμε... Επιπροσθέτως, κάποιος/α βρέθηκε στο μπλογκ διερωτώμενος/η "γιατί βρωμάω σαν ασβός?". Αλήθεια. ).  Επίσης μου παρήγγειλε να γράψω κάτι και για τους κλαρινογαμπρούς που συνωστίζονται στις παραλίες. Ομολογώ ότι χρειάστηκε να γκουγκλάρω τη λέξη "κλαρινογαμπρός".

 Χμμμ, τι άλλο? Α, ναι, επέστρεψε και το "Ρετιρέ" και ήθελα να γράψω πως όσο υπάρχει "ρετιρέ" υπάρχει ελπίδα. Δεν ξέρω ρε παιδί μου, εγώ μπορεί να μην το βλέπω αλλά όταν γνωρίζω πως κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα, έστω και σε μία οθόνη τηλεοράσεως εμφανίζονται η Κατερίνα και η Ξινή νιώθω καλά, νιώθω ότι όλα βαίνουν καλώς και η ζωή κυλάει στους κανονικούς της ρυθμούς, πουλάκια κελαηδάνε τσίου τσίου,  χρωματιστά ιπτάμενα "μικρά μου πόνι" στροβιλίζονται στον ουρανό πασπαλίζοντάς μας νεραϊδόσκονη κλπ κλπ.

Ακόμα ένα σημαντικό γεγονός που δεν είδε το φως της δημοσιότητος είναι ότι η δεύτερη μούσα του μπλογκ Γιαγιά Dorothy (η πρώτη είναι η Χαρούλα Πεπονάκη, μη λέμε τα ίδια και τα γίδια) αποφάσισε και φέτος το καλοκαίρι ότι πεθαίνει... Από ουρία αυτή τη φορά. Το περασμένο καλοκαίρι πέθαινε από ουρικό οξύ. Νομίζω πως τώρα που εξαντλήσαμε τα "ο", του χρόνου θα αποφασίσει ότι πεθαίνει από κάτι που αρχίζει από "π" (ζω για τη στιγμή που θα προσπαθεί να μας πείσει ότι πάσχει από προστάτη).

Αυτά και πολλά άλλα άφησα ασχολίαστα και νομίζω ότι το Φθινόπωρο, που γενικά είναι εποχή νέων ξεκινημάτων και αλλαγών(αν και, μεταξύ μας, η μοναδική αλλαγή που έχω κάνει μέχρι στιγμής είναι που άλλαξα κομμώτρια γιατί εκτός από κατακρεουργημένο αυτί  κονόμησα και κατακρεουργημένο μαλλί, αλλά αυτό είναι άλλη πικρή ιστορία) ,  είναι και  ωραία  εποχή για ξεσκονίσω το σκονισμένο μου μπλογκόσπιτο.Θα τα λέμε, ναι?

Άντε πάλι...

Περιμένω, που λες, στη σειρά για το ταμείο γνωστού καταστήματος κεφτεδακίων επίπλων, περνάει από δίπλα μου ένας νεαρός κύριος και, ξαφνικά, νιώθω λιποθυμικές τάσεις. Αν ζούσα μέσα σε μια ρομαντική κομεντί της Νόρα Έφρον, αυτό θα συνέβαινε γιατί ο κύριος θα ήτο ψηλός, ξανθός και θα διέθετε αδιαμφισβήτητη ομοιότητα με τον Έντουαρντ Νόρτον, αλλά εδώ δεν είναι Χόλλυγουντ και - δυστυχώς- η μοναδική αιτία που ο εν λόγω κύριος μου έκοψε την ανάσα, στην κυριολεξία, ήταν γιατί μάλλον η σχέση  του με νερό και σαπούνι περνάει, εδώ και καιρό, σοβαρή κρίση. Αυτός ήταν ο εκλεκτός της φετινής χρονιάς, διότι κάθε χρόνο υπάρχει ένας βρωμιάρης που με κάνει να συνειδητοποιήσω - με κάπως απότομο τρόπο - πως το καλοκαίρι έφτασε ( παλαιότερα, τον ίδιο ρόλο είχαν αναλάβει, πιο κομψά αλλά με τεράστια επιτυχία, οι επαναλήψεις του "Ρετιρέ", αλλά τώρα δεν έχει, κλαψ).  Φωνάζω κάθε χρόνο η δόλια η Dorothy, πλυθείτε! Πλυθείτε γιατί χανόμαστε! Και δεν μιλάω για καλλωπισμούς και φρουφρού και αρώματα, οκ, το έχω το βίτσιο αλλά μόνο για τον εαυτό μου. Δηλαδή, εντάξει, αν μυρίζεις ωραία σου δίνω έξτρα πόιντς, αλλά γενικότερα δε νομίζω ότι είναι καμιά φοβερή απαίτηση να έχει ο άλλος καλές σχέσεις με νερό και σαπούνι. Και απορώ, δεν το καταλαβαίνουν; Στον εαυτό τους δε βρωμάνε; 'Ενας δικός τους άνθρωπος δε βρίσκεται να τους ψεκάσει με ρεξόνα πει, διακριτικά, "φιλαράκι, βρωμάς"; Ή μήπως θα έπρεπε, με κάποιο μαγικό τρικ, κάθε φορά που κοιτάζονται στο καθρέφτη να βλέπουν το παρακάτω σκίτσο;

Το "πριν"

Δεν ξέρω ρε παιδί μου, μπορεί να είμαι εγώ η παράξενη της υπόθεσης, αλλά μου φαίνεται αδιανόητο, στη σημερινή εποχή ( που δεν περιμένουμε δα να βρέξει για να μαζέψουμε νερό στη στέρνα...) να προκαλεί κανείς λιποθυμίες, για όλους τους λάθος λόγους. Και είναι μεγάλο βάσανο να είσαι υποχρεωμένος/η να συνεργάζεσαι με βρωμιαρούληδες, ιδιαιτέρως τους καλοκαιρινούς μήνες. Θυμάμαι ακόμα μια παλιά συνάδελφο, τη Μ. Έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία από τότε που δουλεύαμε μαζί και, αν με ρωτήσεις τις εντυπώσεις μου από αυτή θα σου πω καλή κοπέλα, φοβερή στη δουλειά της, αλλά ... μη την πετύχεις Αύγουστο, δίπλα σου στο μετρό. (Επίσης, η ίδια κοπελιά, κάθε φορά που συζητούσαμε με τις υπόλοιπες συναδέλφους για γκόμενους και τα τοιαύτα, σταυροκοπιόταν ασύστολα, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που απαιτεί μια ολόδική του, ξεχωριστή ανάρτηση). Και, πιο πρόσφατος, ο Γ. , ο οποίος ήταν πάρα πολύ ωραίος, αλλά βρωμιαρούλης, και σα να μην έφτανε αυτό, παράγγελνε κάθε τρεις και λίγο πιτόγυρα με μπόλικο τζατζίκι (κίνηση την οποία, γενικά, επικροτώ, αλλά όταν στις καλές σου δεν μυρίζεις ροδοπέταλα και βρίσκεσαι σε κλειστό χώρο, καλό είναι να αποφεύγεις τις έξτρα οσμές που σε μετατρέπουν από απλώς βρομύλο σε too much of a σίχαμα). Και ερωτώ, αφού είσαι ωραίος και καλός, φίλε άπλυτε, γιατί  αφήνεις την απλυσιά να σου χαλάει το ίματζ;

Το "ενδιάμεσα"

Κάθε χρόνο ελπίζω ότι θα έχουν αλλάξει οι συνήθειες των απλύτων, αλλά φευ... Το μόνο που μένει, είναι να αρχίσω να μονολογώ (δυνατά!) "Βρώμα, βρώμα, πω πω βρώμα!", σαν το διακοσμητικό κήπου που πρωταγωνιστεί σε μια διαφήμιση. Υπάρχει, βέβαια, και η λύση με τα αρωματικά δεντράκια. Ή  το μανταλάκι στη μύτη, σαν αυτό που έχουν οι αθλήτριες της συγχρονισμένης κολύμβησης...

Το "μετά"!

Έχω (κι εγώ) ένα όνειρο...

Όταν το σύμπαν δεν συνομωτεί υπέρ σου (γιατί προφανώς έχει καλύτερα πράγματα να κάνει ή απλά βαριέται),... όταν κάποιος σου ανακοινώνει μια εμπνευσμένη ιδέα του και το "α πάενε ρε" της Χαρούλας Πεπονάκη ("Κόσμος, λέγετε παρακαλώ;") είναι η μόνη σωστή απάντηση... όταν καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι η Χαρούλα Πεπονάκη τελικά ήταν μια χαρά κορίτσι και πολύ παρεξηγημένη... όταν το να αρχίσεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο είναι απλά μια καλή ιδέα... όταν μετανιώνεις πικρα που δεν έβαλες την ψυχολογία πάνω-πάνω στο μηχανογραφικό όταν έδινες πανελλήνιες, τον καιρό των δεινοσαύρων δηλαδή, για να σε έχεις σήμερα πρώτο και καλύτερο πελάτη... όταν the going gets tough αλλά ακόμα και οι πιο tough κάπου στα μισά του δρόμου μένουν από βενζίνη... τότε τι κάνεις, φίλε αναγνώστη; (καλώς σε βρήκα μπάι δε γουέι, καλό φθινόπωρο, όλα καλά;) Τότε βρίσκεις καταφύγιο στο όνειρό σου αγαπητέ μου. Διότι καθένας οφείλει να έχει ένα όνειρο, λουστραρισμένο και σκηνοθετημένο σαν ταινία μικρού μήκους, για να πατάει play όταν αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα βγάζει νύχια, καμιά φορά και δόντια, όταν θέλει να ρίξει φάπα στον μάνατζινγκ ντιρέκτορ ουρλιάζοντας "όταν εγώ έφτιαχνα μάρκετινγκ πλανς εσύ έβοσκες γίδια" ( η Ντόροθυ σφυρίζει αδιάφορα...), όταν πολύ απλά οπουδήποτε αλλού είναι καλύτερα από εδώ. Όλοι έχουμε δικαίωμα σε ένα όνειρο με σενάριο γραμμένο αποκλειστικά από εμάς για εμάς και αυτό το δικαίωμά μου θα το υπερασπιστώ ακόμα και με την τελευταία ρανίδα του τίμιου και παρφουμαρισμένου με φίνα παριζιάνικα αρώματα ιδρώτα μου. Εγώ, για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό έχω τάσεις φυγής...

...Ξυπνάω από τις αχτίδες του ήλιου, χωρίς ξυπνητήρι, σ'ένα σπίτι που γύρω γύρω έχει δέντρα και φυτά και κάμπους και λαγκάδια. Κάνω κάμποσα sun salutations ή tai chi στη φύση, ενώ τα πουλάκια τιτιβίζουν μια μαγική μελωδία, και μετά φτιάχνω βιολογικές μαρμελάδες ή βιολογικές κρέμες πολλαπλών χρήσεων (πασαλείβεσαι για αντιρυτιδική προστασία ή τις τρως για γαστριμαργική ευδαιμονία), κάτι βιολογικό τέλοσπάντων . Το μεσημέρι ξεκουράζομαι και όταν το ρολόι δείξει five o' clock, στρογγυλοκάθομαι στα φερ φορζε της βεράντας και σε ένα ροζ λάπτοπ γράφω ροζ μυθιστορήματα, από αυτά που είναι πολύ της μοδός τα τελευταία χρόνια και τα υπογράφω με ψευδώνυμο, βεβαίως, Μπέλα Κουνιαμπέλα ορ σάμθιν', απολαμβάνοντας συγχρόνως το afternoon tea και τα cucumber sandwiches γεμιστά τσουρέκια max perry (γιατί μου αρέσουν περισσότερο από του Τερκενλή και επίσης μιλάμε για όνειρο και στα όνειρα οι θερμίδες δεν μετράνε) . Ανανεώνω και το μπλογκ μου βεβαίως, " Η Ντόροθυ στας ελληνικάς εξοχάς" ορ σάμθιν' επίσης. Και το βράδυ, αφού βάλουμε για ύπνο τα τρία παιδιά μας (δύο αγόρια, ένα κορίτσι, γιατί στα όνειρα επιτρέπεται η επιλογή φύλου), καθόμαστε και πάλι στα φερ φορζέ με τον ζετέμ-μουά νον πλε, που εκτός από αδαμάντινος χαρακτήρας είναι και φτυστός ο Τζορτζ Κλούνει (όχου! όνειρο είναι μαντάμ, τον Κουασιμόδο θα βάλω; τς τς τς...) και πίνουμε merlot εξαιρετικής χρονιάς, ενώ εγώ τραγουδάω "l' amoureuse" σαν την Κάρλα (μην τους λυπάσαι τους γείτονες, έχω κάνει χρόοοοοονια σολφέζ) και απολαμβάνουμε τον έναστρο ουρανό...

The end

Θέλω να πάω στας εξοχάς. Άνωθεν του αυλακίου, κάτωθεν του αυλακίου, εντός του αυλακίου, με σχεδία σαν τον Οδυσσέα... Όπου να 'ναι. Θέλω καθαρό αέρα και φάρμινγκ.

Αν και, τελικά, νομίζω ότι απλά χρειάζομαι διακοπές. Και είναι μόνο Σεπτέμβρης...

Καλοκαιρινό και μουσικό ποστ!

Καλοκαίριασε για τα καλά. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες γκρινιάζω για τη ζέστη και για τους άπλυτους, αναζητώ igloo (η αγγελία ισχύει και φέτος), ευχαριστώ σιωπηλά τον εφευρέτη του air condition, αναρωτιέμαι αν το "ρετιρέ" θα κάνει την εμφάνισή του στη μικρή οθόνη ενώ η τηλεόρασή μου παραμένει σταθερά κλειστή (δεν έχω παράπονο όμως: δύο από τους γείτονές μου φροντίζουν για την ψυχαγωγία μου και κάθε βράδυ, την ώρα που δροσίζομαι στον κήπο, παρακολουθούν, με τον ήχο τέρμα εννοείται, τα τούρκικα σήριαλ. Τσοκ γκιουζέλ...) , παίρνω ανάσες δροσιάς από το άρωμά μου που μυρίζει κέδρο ίριδα και βασιλικό, ανυπομονώ για το πρώτο μπάνιο που ΘΑ κάνω στη θάλασσα και κυκλοφορώ στην πόλη με δείκτη προστασίας 30 και το, κάθε άλλο παρά καλοκαιρινό, χρώμα μου - σε polka dot edition, μια ευγενική χορηγία των σιχαμένων κουνουπιών που, είναι ιδέα μου ή έχουν αγριέψει πολύ φέτος; (Αν δεν φοβόμουν ότι εκτός από τα κουνούπια δεν θα με πλησιάζουν και οι άνθρωποι, θα πασαλειβόμουν με αουτάν) Και, βέβαια, ακούω μουσική. Live κατά προτίμηση.

Το φετινό καλοκαιρινό soundtrack θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη μου. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις για να περιγράψω αυτό που άκουσα, είδα, έζησα, το βράδυ της Παρασκευής στο live του τρισμέγιστου Roger Waters. Μεγαλειώδες! Ασύλληπτο! Παρακολουθήσαμε το "τείχος" του πρωταγωνιστή Πινκ να χτίζεται τούβλο-τούβλο, στην (απ' έξω κι ανακατωτά πια, μετά από τόσες φορές που έχουν παίξει στο repeat τα cd και το dvd, χρόνια τώρα) γνωστή ιστορία του, τα πρώτα τούβλα, την απομόνωση, τη δίκη, το γκρέμισμα στο τέλος, σε ένα θέαμα όχι μόνο επίκαιρο αλλά και φρέσκο και καθόλου κουρασμένο, παρά τα τριάντα και βάλε χρόνια από τη δημιουργία του.

Φοβερός ο ήχος, αλλά και οι προβολές στο τείχος, ο δάσκαλος, το αεροπλανάκι, το ιπτάμενο γουρούνι και πολλά ακόμα.

Μα υπάρχει ωραιότερο κόσμημα, όχι πες, υπάρχει;

Ντέιβιντ δεν είδαμε, γιατί το reunion έγινε τελικά στο Λονδίνο, αλλά δεν πειράζει. Στο "comfortably numb" πάνω στο τείχος βρέθηκε ο David Kilminster σε ένα απίστευτο σόλο. "Θα κλάψω!" ακούω δίπλα μου κι οφείλω να ομολογήσω ότι λίγο το συγκεκριμένο τραγούδι, λίγο το σόλο του Ντέιβιντ λίγο που συνειδητοποίησα ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ζούσα ένα όνειρο ετών και μια once in a lifetime εμπειρία, λίγο τα λόγια του παπά, βρέθηκα κι εγώ, φίλε αναγνώστη, ένα τσακ! πριν τα ζουμιά. Γιατί πραγματικά ήταν όνειρο ετών, και μάλιστα από αυτά που τα είχα από την αρχή ξεγραμμένα γιατί το να πραγματοποιηθούν δεν περνούσε από το χέρι μου. Θυμάμαι πως είχα πρασινίσει από τη ζήλεια μου, πριν από πολλά χρόνια, όταν ο Β. μου αποκάλυψε, χαμογελώντας πλατιά, πως είχε παρακολουθήσει live το "The Wall" όταν σπούδαζε στο Λονδίνο, και άλλο να το λες βρε παιδί μου άλλο να το βλέπεις και τι κρίμα που δεν θα έχεις την ευκαιρία να τους δεις βρε Dorothάκι κλπ κλπ... (Δεδομένου ότι το ίδιο ακριβώς χαμόγελο κυκλοφορεί τώρα πια και σε Dorothy's version, τον συγχωρώ!) Να λοιπόν που καμιά φορά ακόμα και τα ξεγραμμένα όνειρα βρίσκουν τον τρόπο να υλοποιηθούν.

( Άλλη φορά να θυμηθώ να γράψω review για τη συναυλία που άνοιξε το μουσικό καλοκαίρι μου, ενός τραγουδιστή που ήταν αρκετά ψηλά στην εκτίμησή μου, αλλά τελικά το θέαμα ήταν επιεικώς απαράδεκτο: εμφάνιση παραλίας, προχειρότητα, αλλαγές στο πρόγραμμα που τις συζητούσαν επιτόπου, γενικά ένα live που θα ταίριαζε περισσότερο σε οικογενειακό τραπέζι, που μεράκλωσε ο θείος Βρασίδας ο καλλίφωνος κι έπιασε την κιθάρα να πει δυο τραγούδια. Ο μαϊ γκοντ δηλαδή, αν έχουν καταντήσει έτσι οι... ποιοτικοί (χαχαχα!) τι θα κάνουν οι υπόλοιποι; )

Τώρα περιμένω να κυκλοφορήσει το dvd του live ( για συναισθηματικούς λόγους μόνο, όχι για να δω τη φάτσα μου μέσα στο κοινό, εντάξει;) και, όπως λέει και ο μπιγκ μπράδερ μου, άντε και του χρόνου στους Led Zeppelin!


Τα λέμε από Σεπτέμβρη. Για το τελευταίο σάουντρακ της σεζόν διάλεξα πάλι Pink Floyd (ποιός φώναξε "οχι άλλο καααααάρβουνο!";) όχι όμως από το τείχος, αλλά από το ξεκίνημά τους. Θα έλεγα ότι από όοοοολα τα τραγούδια τους αυτό ίσως να είναι το πιο αγαπημένο μου.

Καλό Καλοκαίρι!

Κάποιος να πληρώσει τη νύφη (και τα βαπτιστικά)...

Από μικρή έχω μια απέχθεια προς τις λίστες γάμου. Μου φαίνεται εξαιρετικά μεγάλη γαϊδουριά να προσκαλείς κάποιον στο γάμο σου και συγχρόνως να του υποδεικνύεις που πρέπει να κάνει κατάθεση χρημάτων για το δώρο. Μπορεί να με σημάδεψε στις αρχές των 90s εκείνη η σκηνή από το "Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία", όπου ο φουκαράς ο Χιου Γκραντ ρωτάει τον υπάλληλο του υπερχλιδάτου καταστήματος τι μπορεί να αγοράσει με το μπάτζετ του από τη λίστα γάμου κι εκείνος του απαντά "5-6 πλαστικές σακούλες με τη φίρμα μας" ή κάτι παρόμοιο τέλοσπάντων. Ίσως να φταίει και η επιλογή των καταστημάτων: ακόμα κι αν αναγνωρίζω ότι η λίστα είναι μια ευκολία για τους καλεσμένους ,γιατί δε χρειάζεται να αφιερώσουν πολύ χρόνο στο ψάξιμο (και αποφεύγονται τα σκηνικά με 15 ατμοσίδερα, βλέπε σχετικό επεισόδιο "Ρετιρέ"), πάλι κάτι δεν μου κάθεται καλά όταν βλέπω λίστα σε κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών (γιατί μια τηλεόραση led θα ταίριαζε στο σαλόνι...), κατάστημα επίπλων (δηλαδή αν δεν πληρώσουν οι καλεσμένοι το ζεύγος θα κοιμάται στο πάτωμα?), ταξιδιωτικό γραφείο (???), αντιπροσωπεία αυτοκινήτων (??? εις τη νιοστή) και φυσικά το τελευταίο trend, τραπεζικό λογαριασμό. Υποτίθεται ότι προσκαλείς αυτούς που θέλεις δίπλα σου για να μοιραστούν μαζί σου μια χαρούμενη στιγμή, τόσο μεγάλη σημασία έχει το τι θα σου φέρουν και πόσα θα ξοδέψουν?



Για να εξηγούμαι, θεωρώ εξίσου μεγάλη γαϊδουριά να πας σε γάμο με άδεια χέρια, καθένας όμως είναι ελεύθερος να επιλέξει τι θα προσφέρει, ανάλογα πάντα με το μπάτζετ που διαθέτει και τη σχέση που τον συνδέει με το ευτυχές ζεύγος. Το ίδιο ισχύει και σε άλλα χαρμόσυνα γεγονότα, όπως οι βαπτισεις... Κι ενώ η λίστα γάμου, ασχέτως αν τη συμπαθώ ή όχι, είναι κάτι εξαιρετικά συνηθισμένο, πρόσφατα έμαθα ότι υπάρχει και "λίστα βάπτισης". Όπου λίστα βάλε τραπεζικό λογαριασμό, τυπωμένο φαρδιά-πλατιά στο προσκλητήριο. "Αν είναι δυνατόν!", αναφώνησε το συγγενικό μου πρόσωπο που έλαβε την πρόσκληση και πριν προλάβω να πετάξω καμμιά εξυπνάδα για το πόσο έχουν ακριβύνει οι μπεμπελάκ και οι πάνες-βρακάκια, πληροφορήθηκα ότι η μητέρα του παιδιού μαζί με τα προσκλητήρια είχε μοιράσει και οδηγίες στους καλεσμένους για τα ποσά που θα ήταν αποδεκτά. Βλέπεις, μετά το μυστήριο θα ακολουθούσε δεξίωση (μη χε..) και η κυρία μαμά έκρινε ότι οι καλεσμένοι, για να είναι εντάξει, θα έπρεπε να καλύψουν και το ποσό που αναλογούσε στο φαγητό τους. Προκύπτει, λοιπόν, ο παρακάτω τύπος:

(ποσό δώρου) + (τιμή φαγητού/καλεσμένο) = (αποδεκτό ποσό στον λογαριασμό του μωρού)

"Τσάμπα θα τους ταϊσω? 35 ευρώ θα δώσω για τον καθένα! Να μη δώσουν κι εκείνοι τίποτα?" ήταν τα ακριβή λόγια της φιλόξενης οικοδέσποινας, η οποία προφανώς επιβεβαιώνει την παροιμία (από άλλο μυστήριο βέβαια, πιο μακάβριο) που λέει " κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα".


Μετά από αυτό, έχω να εκφράσω τρείς απορίες:

α) Αν ο καλεσμένος δεν βγαίνει μάνα μου, δεν βγαίνει να πληρώσει το ποσό που του αναλογεί για φαγητό κι έχει μόνο για δώρο, μπορεί να παρευρεθεί στη δεξίωση αν φέρει ταπεράκι από το σπίτι?
β) Αν ο καλεσμένος πληρώσει, αλλά στα μισά βαρυστομαχιάσει, μπορεί να ζητήσει ό,τι του αναλογεί σε πακέτο για το σπίτι?
γ) Είναι γαϊδούρι αυτός που στο rsvp θα απαντήσει ότι τα μεταξωτά χμμμ... εσώρουχα, απαιτούν και επιδέξιους you-know-what?

Μαζί ξανά (και ξανά και ξανά...)

Πρόσεχε τι εύχεσαι -έστω και για πλάκα- γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί. Μπορεί, για παράδειγμα, να κοιμηθείς ένα βράδυ Παρασκευής με την τηλεόραση ανοιχτή και να ξυπνήσεις ένα πρωί Σαββάτου (duh!), με την τηλεόραση ανοιχτή ακόμα και το πρώτο πράγμα που θα ακούσεις να είναι "Κόσμος, λέγετε παρακαλώ?" δια στόματος Χαρούλας Πεπονάκη. Heaven help us!

PS: Λεπτομέρειες για τη Χαρούλα και τ' άλλα παιδιά θα βρείτε εδώ.
PS2: Η επιλογή της φωτο ήταν δύσκολη. Ήμουν ανάμεσα σε αυτή, με το κοριτσάκι από το "Poltergeist", και σε μια της Sadako από το "Ring" (τη στιγμή που βγαίνει από την τηλεόραση βεβαίως βεβαίως).

Καλό καλοκαίρι! (χωρίς "ρετιρέ" γίνεται?)

Από: Ντόροθυ
Προς: Μέγκα
Θέμα: Που είναι το "Ρετιρέ"? Οέο?

Αγαπητό Μέγκα,
Σου γράφω για να εκφράσω την ειλικρινή και βαθύτατη απογοήτευσή μου. Με λύπη διαπιστώνω ότι ενώ φέτος -με αφορμή τα εικοστά γενέθλιά σου, να τα εκατοστήσεις μπάι δε γουέι- έχεις ξεθάψει τις περισσότερες σειρές που έχουν προβληθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια (βλ. "Φρούτα Εποχής", "Καρέ της Ντάμας", "Μάνα είναι μόνο μία" και απ'ό,τι βλέπω στο site σου οσονούπω έρχεται και ο "ιος του πατέρα") δε βρήκες έστω μισή ωρίτσα για το "Ρετιρέ". Χρόνια τώρα το ρετιρέ είναι για τον τηλεθεατή κάτι παραπάνω από ένα σήριαλ: είναι σύμβολο, είναι η επίσημη ανακοίνωση ότι μπήκε το καλοκαίρι. Καλοκαίρι χωρίς "ρετιρέ" είναι κολοκυθόπιτα χωρίς κολοκύθι, πιτόγυρο χωρίς γύρο και, για να μην τα πολυλογώ, δεν είναι καλοκαίρι! Εκτός από τη συναισθηματική πλευρά του θέματος, ο λόγος που επιθυμώ την επανάληψη της λατρεμένης σειράς είναι ότι έχω κάποια κενά, τα οποία θα ήθελα να συμπληρώσω. Ενδεικτικά:

• Δεν θυμάμαι πόσα ήταν τα σίδερα ατμού που πήγαν οι καλεσμένοι στον γάμο της Κατερίνας και του Χρήστου. ( Η απάντηση είναι όσα και οι καλεσμένοι, αλλά έλα που δε θυμάμαι ούτε πόσους είχαν καλέσει...)
• Ο ομορφονιός που είχε ξελογιάσει την Ειρήνη( και τη Χαρούλα και την ανιψιά του φαρμακοποιού) και τους έκλεβε τις τηλεοράσεις , τα στερεοφωνικά και ό,τι άλλο διέθεταν σε ηλεκτρική συσκευή, λέγοντας ότι τάχα μου- τάχα μου τα πάει για επισκευή, λεγόταν Δημήτρης ή Θάνος ή...? Ποιό ήταν το τρίτο όνομα?
  
• Ποιά ήταν η αντίδραση της Κατερίνας όταν η ανιψιά της είπε ότι η σούπα περιέχει "αυτιά γάτας"? Έφτυσε τη σούπα ή καπέλωσε με το πιάτο την ανιψιά?
• Μια φιλιππινέζα οικιακή βοηθός που είχε εμφανιστεί σε ένα επεισόδιο, τί απέγινε?
• Ο πρώην σύζυγος της Κατερίνας λεγόταν Παπαράς ή Παπάρας?
• Υπάρχει έστω κι ένα επεισόδιο που να τηλεφώνησαν στην Χαρούλα και να μη ζητούσαν γραφείο τελετών/καφενείο/ οδοντιατρειο κλπ κλπ? Υπάρχει έστω κι ένα επεισόδιο κατά τη διάρκεια του οποίου η Χαρούλα δεν είπε ούτε μια φορά "Αι πάενε ρε!"?
• Οι κουρτίνες που κοσμούσαν το λίβινγκ ρουμ ήταν μπλέ ρουά ή μπλέ ελεκτρίκ?
  

Αυτά και άλλα πολλά κενά έχω και θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως αν φρόντιζες να καλυφθούν. Θα ήθελα, επίσης, να σε παρακαλέσω αν τελικά αποφασίσεις να εντάξεις στο πρόγραμμά σου ξανά (και ξανά και ξανά...) το λατρεμένο σήριαλ, να μην το βάλεις πριν τις 9 το βράδυ (γιατί είμαι στον κήπο και δροσίζομαι) ούτε μετά τις 11 (γιατί τότε βλέπω τον Αστυνόμο Μπέκα). Σ'ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Με εκτίμηση
Ντόροθυ

ΥΓ: Θα ήταν too much να ζητήσω να ξαναβάλεις και "το μυστικό του Α. Μπονσαλέντη"?

Να περάσετε όλοι όμορφα τον Αύγουστο
(έστω και χωρίς "Ρετιρέ", χαχαχα!)

Θα τα ξαναπούμε τον Σεπτέμβρη!