Η φύση ενάντια στην κρίση

 Δύσκολη η βδομάδα που ξεκινάει σήμερα, κρίσιμες αποφάσεις για το χρέος της Ελλάδας, κρίσιμο το Eurogroup, άγχος για τη δόση γιαυτό κι εγώ αποφάσισα η σημερινή μου ανάρτηση να μην έχει πολλά λόγια αλλά να έχει όμορφες εικόνες..εικόνες από την ίδια τη φύση και την ίδια τη ζωή, που δεν λογαριάζουν χρέη, δόσεις, εκταμίευση και αποταμίευση..απολαύστε λοιπόν:


φθινοπωρινή η αυλή μας στη βέροια



ο εκτωράκος δίψασε..

 Τέτοια εποχή ο λωτός που έχουμε στον κήπο ρίχνει τα φύλλα του, πολλά απο αυτά τα φύλλα πέφτουν μέσα στο νερό του Έκτωράκου..και ως δια μαγείας όσο συμβαίνει αυτό ο Εκτωράκος μας παίρνει ζωή, είναι ευδιάθετος και ζωηρός(παρά τα 14 του χρονια), ώσπου διαβάσαμε οτι όντως τα φύλλα του λωτού έχουν κάποιες ευεργετικές ουσίες, δεν ξέρω αν όντως αληθεύει αυτό  πάντως κάθε χρόνο τέτοια εποχή ο αδερφούλης μου είναι στα πάνω του και χαίρομαι πολυ( χαίρομαι τόσο που σκέφτομαι να αρχίσω να πίνω νερό με φύλλα λωτού  όταν δεν είμαι στα καλά μου χαχαχα)

Αγαπημένα λουλούδια, αγαπημένα χρώματα..

 Τις ωρες τις δικές μου, που κρατάω για τον εαυτό μου, εκεί θα ήθελα να βρίσκομαι, στην αυλίτσα του πατρικού μου, να παίζω με τα πεσμένα φύλλα, να με κυνηγάει ο ήλιος με τις ακτίνες του και όταν φυσάει να ταξιδεύουν οι σκέψεις μου με το θρόισμα του ανέμου..

 Και για το τέλος σας άφησα τον Εκτωράκο που μετά από την βόλτα του μέριασε στην αγαπημένη του γωνιά που την έλουζε το φως και την έπεσε για ύπνο..όσο μπόρεσε βέβαια γιατί η φωτογραφική μηχανή όπως σας έχω ξαναπεί του την δίνει!

Καλή βδομάδα!

H ζωή μου όλη είναι (σ') ένα ψυγείο

Ψυγείο: συσκευή που αποτελείται από θάλαμο μέσα στον οποίο αναπτύσσεται με τη βοήθεια μιας πηγής ψύχους, χαμηλή θερμοκρασία, κατάλληλη για τη διατήρηση ή το πάγωμα τροφών ή ποτών.

 Για τους περισσότερους απο μας το ψυγείο είναι όλα τα παραπάνω, για μένα και το Γιώργο όμως είναι ένας αντικατοπτρισμός της ζωής μας!

 Μικρά πραγματάκια ασήμαντα για τους άλλους μα θησαυρός για μας, υπάρχουν εδώ κι εκεί, μαγνητάκια από πόλεις και χωριά που έχουμε επισκεφθεί, μαγνητάκια από ταξίδια φίλων μας, οικογενειακές φωτογραφίες και καρτ ποστάλ, αγαπημένοι μας ηθοποιοί, βαφτιστήρια(3 έχουμε ζωή να χουν), καθημερινά σημειωματάκια αγάπης ακόμα και κλήσεις τροχαίας..τόσα πράγματα, τόσες στιγμές της ζωής μας που τις έχουμε μεταφέρει στο κέντρο του σπιτιού μας, να μας υπενθυμίζουν οτι η ζωή μας αποτελείται από στιγμές, όμορφες, άσχημες, αστείες, αγαπησιάρικες..κι οτι η ζωή μας είναι το τώρα.

 Όταν δεν είμαστε καλά μας αρκεί μια βόλτα ως το ψυγείο για να ξαναβρούμε και πάλι το χαμογελό μας :) κοιταζοντάς το ταξιδεύουμε και ονειροπολούμε.

 Μπορώ να πω οτι το ψυγείο μας είναι το αντικαταθλιπτικό μας, εύχομαι να είναι και το δικό σας, κι αν δεν είναι μπορείτε να το δημιουργήσετε, με λίγη φαντασία και πολύ αγάπη.
 Σας φιλω

Κυριακή ΠΙΚ-ΝΙΚ και σχόλη να ταν η βδομάδα όλη

 Πριν κάποιους μήνες η αδερφή μου το Λενάκι μου έκανε δώρο ένα καλάθι ΠΙΚ-ΝΙΚ, ξέρετε αυτά τα κλασσικά, με τις καρώ λεπτομέρειες, τα ψάθινα, με τα δυο ανοίγματα δεξιά κι αριστερά..

 Το έβαλα στο υπνοδωμάτιο μας  σε περίοπτη θέση και το κοιτούσα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ και κάθε πρωί που άνοιγα τα μάτια μου! Σκεφτόμουν όμορφα πικ-νικ, παρέες και μεζεδάκια και αισθανόμουν χαρούμενη..έτσι απλά κοιταζοντάς το!
 Τελικά η ιδέα έπεσε και από το τίποτα οργανώσαμε πικ-νικ με τα γειτονάκια-φιλαράκια για την Κυριακή στη λίμνη μπελέτσι .

 

Είχαμε την ευκαιρία να δούμε ελάφια και να ταίσουμε τις πάπιες και τους κύκνους..

 Μετά από λίγη ώρα βρήκαμε ένα όμορφο μέρος δίπλα στην όχθη της λίμνης και στρώσαμε "τραπέζι", βάλαμε καρώ κουβερτούλα, από πάνω τραπεζομάντηλο και το καλάθι άνοιξε και βγήκαν τα ταπεράκια και να οι ελίτσες, να τα αυγουλάκια, να η πατατοσαλάτα κάναμε ένα τρικούβερτο γεύμα..

φεραμέ το Πάσχα μέσα στο Νοέμβρη:)

  Το πόσο απολάυσαμε το γεύμα μας δε λέγεται, γέλια και χαχανητά, πειράγματα και αστεία, σα μικρά παιδιά που πηγαίνουν για πρώτη φορά στο λούνα παρκ κάναμε..

γίναμε ένα με τη φύση και τα ζώα, με τον ουρανό και τη λίμνη..ώρες ώρες έβγαινε και ο ήλιος από τα σύννεφα για να μας θυμίζει την παρουσία του κι εγώ αναλογιζόμουν οτι ο άνθρωπος δε θέλει πολλά για να χαρεί..

 Το καλάθι εκτός από τα τάπερ έκρυβε και πολύ αγάπη μέσα του,μα το κυριότερο ήταν οτι  ξύπνησε σε όλους μας όμορφες παιδικές αναμνήσεις και γίναμε πάλι παιδιά..όπως τότε.
 Καλή εβδομάδα να έχουμε και να μην ξεχνάτε να ζείτε, η ζωή είναι το τώρα, αυτή η στιγμή  και δεν γυρίζει πίσω:)

Πήρα τα βουνά!!!

 Από καιρό λέγαμε με τη φίλη μου τη Λούλα, να πάρουμε τα αντράκια μας-τους Γιώργηδες μας- και να πάρουμε τα βουνά, δεν ξέραμε που ακριβώς θα πηγαίναμε και έτσι αρχίσαμε το ψάξιμο, ωσπού στο τέλος καταλήξαμε στην ορεινή Ναυπακτία!

 Η ορεινή Ναυπακτία είναι ένας προορισμός για όλες τις εποχές, απέχει από την Αθήνα 3,5 ώρες, από τη Ναύπακτο 1ώρα και από Θεσσαλονίκη γύρω στις 6 ώρες, ο δρόμος μέχρι τη Ναύπακτο είναι πολύ καλός, από τη Ναύπακτο προς την ορεινή Ναυπακτία ο δρόμος ομως μοιάζει σαν φίδι, έχει πολλές στροφές μα σε αποζημιώνει η φύση που βλέπεις ολόγυρα.

 Φτάσαμε πεινασμένοι και ταλαιπωρημένοι την Παρασκευή το απόγευμα στην Κάτω χώρα ένα πολύ μικρό χωριουδάκι με μόλις 3 μονιμους κατοικους!!! Την κούρασή μας διαδέχτηκε η έκπληξη και ο ενθουσιασμός για τα ξύλινα σπιτάκια που θα μέναμε.Ήταν σωστά κουκλόσπιτα και ένιωσα σαν τη Λώρα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι!
 Αφού φάγαμε υπέροχα τοπικά εδέσματα, πήραμε από μια ζεστή σοκολάτα και καθήσαμε στη βεραντούλα μας για να πούμε τις πρώτες εντυπώσεις.

 Επειδή όμως ήταν ήδη νύχτα τίποτα δε μαρτυρούσε το τι θα αντικρύζαμε την επόμενη μέρα το πρωί:

Γέμισαμε με πράσινο τα μάτια μας, γεμίσαμε με οξυγόνο τα πνευμόνια μας, τέτοια φύση, τέτοια ομορφιά..χριστέ μου τι όμορφη που είναι η Ελλάδα μας..αγχολυτικό τοπίο, φρέσκος αέρας, λες και είμασταν σε απόσταση αναπνοής από το Θεό! Δικαιολογημένα έχει χαρακτηριστεί το μέρος ως οι Άλπεις της Ελλάδας!
 Παρατηρούσα τα πλατάνια και τα έλατα και σκεφτόμουν οτι αυτά δεν καταλαβαίνουν από κρίση, ζουν και μεγαλώνουν δίχως έγνοιες, προσμένοντας τη βροχούλα του Θεού για να ξεδιψάσουν και τις ακτίνες του ήλιου για να φωτοσυνθέσουν και μας χαρίζουν απλόχερα τη σκιά τους και την ομορφιά τους δίχως να ζητούν αντάλλαγμα.
 Αφού φάγαμε ένα γερό πρωινό  ξεκινήσαμε εξόρμηση στα γύρω χωριουδάκια: Κρυονεριά,Αγιος Δημήτριος, Αράχωβα Ναυπακτίας,Περδικόβρυση:

 στο φράγμα του Εύηνου ποταμού

 και καταλήξαμε να τρώμε στην γραφική Άνω χώρα, παρέα με τον μαυρούλη ένα κουταβάκι με σπιρτόζικα ματάκια,

 χάζεψα τις αυλές των σπιτιών με τις καθαρές μπουγάδες και τα χαμογελαστά πρόσωπα

και ενθουσιάστηκα με το μοναδικό μπακάλικο του χωριού από οπου αγοράσαμε κάστανα και χυλοπιτάκι χειροποίητο.

 Το απόγευμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας και ως το βράδυ παίζαμε επιτραπέζια παιχνίδια δίπλα στο τζάκι, πειράγματα, γέλια και αστεία με τα φιλαράκια μας, άλλωστε τι νόημα θα είχαν όλα αυτά εαν δεν είχαμε τους φίλους μας να τα μοιραστούμε, ακόμα και τα τοπία της φύσης φαντάζουν πιο όμορφα όταν τα βλέπεις με την παρέα σου!   Το επόμενο πρωί ήπιαμε το καφεδάκι μας και ετοιμάσαμε τα μπογαλάκια μας για την επιστροφή, αλήθεια πώς αφήνεις αυτή την ομορφιά?????

  Μέσα σε όλα αυτά που ζήσαμε δε μπορώ να μην αναφέρω τον Ρούντι, ένα καλοκάγαθο σκύλο που παρά το μεγάλο του μπόι είχε μια καρδιά μάλαμα,όλη την ώρα έπαιζε μαζί μας και απολάμβανε τα χάδια μας, τα πρωινά λιαζότανε σαν τη γάτα και το βράδυ πρόσεχε το ξενοδοχείο σαν άγρυπνος φρουρός, γλυκέ μου Ρούντι ώρα σου καλη!

Με βαριά καρδιά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάναμε μια στάση στην πανέμορφη Ναύπακτο,

 περάσαμε από τη γέφυρα του Ριο που κυριολεκτικά χαίρεσαι να τη βλέπεις(άλλα δε χαίρεσαι να πληρώνεις τα διοδιά της)

και δώσαμε μια υπόσχεση, να ξανάρθουμε σύντομα..
 Από δω και πέρα κάθε φορά που δε θα αισθάνομαι καλά θα σκέφτομαι το τοπίο που έβλεπα καθώς ξυπνούσα και θα χαμογελάω.
 Σας εύχομαι οι σκέψεις σας να ναι ταξιδιάρες και καλοτάξιδες...