Χωρίς θεό όλα επιτρέπονται και δεν είναι απαραιτήτως κακό...

Θα ήταν ο κόσμος μας καλύτερος αν γνωρίζαμε με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει θεός; Όπως κι όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα έτσι κι αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί με ένα απλό "ναι" ή "όχι", ιδίως όταν αφορά ένα τόσο ατελές ον όσο ο άνθρωπος. Πράγματι, αν δεν υπήρχε φόβος θεού μπορεί να σκοτώναμε, να κλέβαμε ή να κάναμε οποιοδήποτε άλλο αμάρτημα με μεγαλύτερη ευκολία αφού δεν θα φοβόμασταν την επουράνια τιμωρία... 

Από την άλλη, ωστόσο, θα ήμασταν και πολύ λιγότερο ανεκτικοί σε όσα μας καταδυναστεύουν γιατί θα ξέραμε ότι έχουμε μία και μόνο ζωή και καμία ανταπόδοση για τα πάθη μας δεν θα μας περίμενε στη βασιλεία των ουρανών. Η όποια εξουσία, δηλαδή, θα ήταν πολύ πιο επιφυλακτική γιατί οι επαναστάσεις σε βάρος της θα ήταν πολύ πιο συχνές...

Είναι, επίσης, λογικό να εικάζουμε πως αν δίδασκε σήμερα ο Ιησούς οι σύγχρονοι χριστιανοί θα ήταν οι μεγαλύτεροι πολέμιοί του. Άλλωστε μοιάζουν πολύ περισσότερο στους γραμματείς και στους φαρισαίους παρά θυμίζουν το "αγαπάτε αλλήλους". Φαντάζομαι, για παράδειγμα, πως ο Χριστός δεν θα καλούσε την ελληνική κυβέρνηση να βάλει νάρκες στο Αιγαίο για να σκοτώνονται μετανάστες ούτε θα πολεμούσε το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μάλλον την υποκρισία θα στηλίτευε...

Άλλος πίνει, άλλος καπνίζει, άλλος παίρνει ναρκωτικά, άλλος κάνει ψυχανάλυση, άλλος πηγαίνει στην εκκλησία. Ο καθένας μας βρίσκει το δικό του τρόπο για να αντιμετωπίζει την ανηφόρα που λένε ζωή. Τα ζητήματα δημιουργούνται όταν επιχειρούμε, ακόμα και με τη βία, να επιβάλλουμε τις δικές μας αδυναμίες στους άλλους κι όταν θεωρούμε τα δικά μας πάθη πιο αγνά από τα πάθη των άλλων. Αν, συνεπώς, το γουστάρετε ξεχυθείτε στις εκκλησιές. Όπως θα έλεγε κι ο Μπουκόβσκι, "βρες ένα πάθος κι άφησέ το να σε καταστρέψει"...

Αν δεν ήταν η Ομάδα Αλήθειας θα σκίζαμε...

Αλίμονο, δεν γέννησε η Ομάδα Αλήθειας την προπαγάνδα. Ούτε καν στην Ελλάδα. Όσοι μεγαλώσαμε τη δεκαετία τού 80, για παράδειγμα, θυμόμαστε πολύ καλά πώς λειτουργούσε η δημόσια τηλεόραση, την εποχή μάλιστα που δεν υπήρχε ιδιωτική. Δεν είναι, δηλαδή, σήμερα η πρώτη φορά που κρατικό χρήμα- των φορολογουμένων, για να είμαι ακριβής- κατευθύνεται στην εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων τού κυβερνητικού κόμματος. Το κάνει η ΝΔ, το έκανε το ΠΑΣΟΚ, το έκανε ακόμα κι ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας κλαυθμηρίζουν τώρα όλοι τους για την ποιότητα του δημόσιου λόγου...

Αν εκατό άνθρωποι είναι αυτόπτες μάρτυρες ενός τροχαίου ατυχήματος θα έχουμε εκατό διαφορετικές εκδοχές τού τι συνέβη κι όχι απαραιτήτως γιατί αυτοί οι εκατό άνθρωποι υπηρετούν κάποιες συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Το πώς προσλαμβάνει την πραγματικότητα ο καθένας μας δεν ταυτίζεται στο 100% με το πώς τη συλλαμβάνει ο οποιοσδήποτε άλλος... 

Το μεγάλο πρόβλημα για τη δημοκρατία δεν εκκινεί καν από το ότι κάποιοι επιθυμούν τη σκόπιμη διαστρέβλωση της αλήθειας. Ξεκινά από το ότι οι υπόλοιποι είμαστε πρόθυμοι να καταπιούμε αυτή τη διαστρέβλωση αν είναι σύμφωνη με τις πολιτικές, κοινωνικές, ομαδικές ή όποιες άλλες προτιμήσεις μας. Από το ότι, δηλαδή, είμαστε πολύ δύσκολοι στο να αποδεχθούμε ότι μπορεί και να έχουμε πάρει τη ζωή μας λάθος κι αντί να στρίψουμε οι ίδιοι επιλέγουμε να στρίψουμε την πραγματικότητα...

Όπως κι αν έχει, καμία επικοινωνιακή υπεροπλία δεν θα ήταν ικανή από μόνη της να δώσει την πολιτική κυριαρχία στο κόμμα που την απολαμβάνει αν οι αντίπαλοί του είχαν να αντιπαρατάξουν σε αυτή έναν στοιχειωδώς αξιόπιστο πολιτικό λόγο. Αν ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέα Αριστερά πιστεύουν ακόμα ότι βρίσκονται κάτω από το 10% στην πρόθεση ψήφου επειδή το σύστημα Μαξίμου έχει μεγαλύτερο προϋπολογισμό για προπαγάνδα, που πράγματι έχει και μάλιστα με αδιαφανή τρόπο, θα βρεθούν όλοι τους σύντομα κάτω από το 5% και κάτω από το 0%. Δεν μπορείς να περιμένεις, όμως, κάτι καλύτερο από κόμματα στελεχών κι όχι μελών, από πολιτικώς αυτιστικές ηγεσίες που πιστεύουν ότι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι η επικράτηση ή ενσωμάτωση των αντίπαλων ηγεσιών κι όχι το ότι, απλούστατα, οι πολίτες δεν θέλουν ούτε να τις ακούνε ούτε να τις βλέπουν...  

  

Το τέλος της μεταπολίτευσης το τέλος του ΠΑΣΟΚ...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να υποτιμάς τον πολιτικό σου αντίπαλο. Το έκανε ο Αλ. Τσίπρας και τώρα είναι καθηγητής τού Χάρβαρντ κι ο Κ. Μητσοτάκης ακόμα πρωθυπουργός. Γι' αυτό και είναι μεγάλο πολιτικό σφάλμα τόσο του Μαξίμου όσο και της υπόλοιπης αντιπολίτευσης να υποτιμούν τη δυναμική τής Ζ. Κωνσταντοπούλου και να την περιορίζουν στα Τέμπη. Αν μη τι άλλο, γιατί στις επόμενες εκλογές- τουλάχιστον στις πρώτες- οι πολίτες θα ψηφίσουν με την οργή τους να ξεχειλίζει και δευτερευόντως για το ποιος θα τους κυβερνήσει...

Όπως, επίσης, είναι πολύ επιφανειακή η προσέγγιση πως το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο πρόεδρός του κι αν αυτός αλλάξει το πάλαι ποτέ Κίνημα θα πετάξει. Είναι, άλλωστε, αποπροσανατολιστικό το ερώτημα που θέτουν ορισμένοι δημοσκόποι για το αν οι πολίτες θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ με άλλη ηγεσία. Κι αυτό γιατί προσθέτουν επιλογές που δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην πραγματικότητα. Όσοι θέλουν Γερουλάνο, Διαμαντοπούλου, Δούκα ή κάποιον άλλο μπορεί όλοι μαζί να φτάνουν το 20%, αλλά δεν θα είναι όλοι πρόεδροι, έτσι δεν είναι;...

Το ΠΑΣΟΚ έχει ένα πλεονέκτημα σε σχέση με την υπόλοιπη αντιπολίτευση: μπορεί να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο σε οποιοδήποτε σχήμα. Από την άλλη, ωστόσο, οφείλει να παραδεχθεί, ύστερα από μία δεκαετία μακριά από τη νομή τής εξουσίας, πως σε μια τέτοια κυβέρνηση είτε θα είναι ο μικρότερος εταίρος είτε ίσος μεταξύ ίσων. Όχι, φυσικά, το όλον ΠΑΣΟΚ κι όχι χωρίς ιδεολογικές εκπτώσεις. Αυτά, όμως, έχει το τέλος τής μεταπολίτευσης, συμπαρασύρει στον πολιτικό θάνατο και το κόμμα που κατ' εξοχήν τη χαρακτήρισε... 

Πικρή και δίκαιη η μοίρα των πραξικοπηματιών και των αποστατών...

Αν ο ένας είναι λίγο ερωτευμένος με τον άλλο κι ο άλλος καθόλου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουμε για έναν ανεπανάληπτο έρωτα που πολλοί θα ζήλευαν. Παρομοίως, αν ένα κόμμα με μικρό ποσοστό ενώσει δυνάμεις με ένα ακόμα μικρότερο το πιθανότερο είναι η πολιτική αριθμητική να μην λειτουργήσει υπέρ τους. Κι αυτό γιατί οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για ένα γάμο συμφέροντος- εν προκειμένω για να διασωθούν πολιτικές καριέρες- κι όχι για να διασωθούν οι πολίτες. Αν, άλλωστε, πίστευαν οι πολίτες σε αυτούς δεν θα φρόντιζαν να τους εξαφανίσουν...

Βασική προϋπόθεση για να συγκροτηθεί προοδευτικό λαϊκό μέτωπο είναι να θέλει ο λαός τα κόμματα που θα το συγκροτήσουν. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ωστόσο, έχω δει να συγκροτείται ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά όχι και για να γίνουν ένα κόμμα ή, έστω, συνασπισμός κομμάτων ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέα Αριστερά... 

Μόνο κάποια στελέχη όλων των κομμάτων που είτε βρίσκονται εκτός της κομματικής τους γραφειοκρατίας είτε επιζητούν προσωπική σανίδα σωτηρίας αναμοχλεύουν μια αδιέξοδη συζήτηση η οποία είναι κι άκαιρη αφού δεν έχουμε εκλογές σε ένα μήνα. Σε αυτό το πλαίσιο, γιατί η ΝΕΑΡ να μην περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί δημοσκοπικά κάτω από το 3%- θα βρεθεί σύντομα- προκειμένου να διαπραγματευτούν τα μεγαλοστελέχη της καλύτερα την προσωπική τους μετεκλογική τύχη; Έτσι κι αλλιώς οι αριστερές, προοδευτικές ιδέες στα χείλη τους μοιάζουν περισσότερο με βρισιές...

Μέσα στον πανικό τους, μάλιστα, κάποιοι θέλουν να προσθέσουν στο δήθεν προοδευτικό τους μέτωπο και το Κίνημα Δημοκρατίας. Ναι, αυτούς που πριν μερικούς μήνες θέλησαν να εξευτελίσουν στο πραξικόπημα του μπουζουξίδικου με την κατηγορία πως είναι δεξιοί και νεοφιλελέδες κι άρα έπρεπε να κάνουν τα πάντα για να σώσουν την παράγκα τους... 

Ό,τι και να κάνουν, ωστόσο, ακόμα κι αν νεκραναστήσουν τον καθηγητή τού Χάρβαρντ για να κάνει αυτά που επί 15 χρόνια και με το λαό στο πλευρό του δεν τόλμησε να πράξει το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο. Πικρή είναι η μοίρα των αποστατών και των πραξικοπηματιών. Όσο και δίκαιη...

 

Η ατελεύτητη χρεοκοπία μας...

Είναι πιθανότερο να οδηγηθούν στη φυλακή οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών παρά τα πολιτικά πρόσωπα που ευθύνονται για το ότι εν έτει 2023 συγκρούστηκαν δύο τρένα που κινούνταν σε δύο γραμμές και για τη συγκάλυψη που ακολούθησε. Σε αυτήν τη χώρα ζούμε κι αυτή η χώρα όσο κι αν στενοχωρεί ορισμένους είναι πρωτίστως δικό μας δημιούργημα και δευτερευόντως της οικογένειας Μητσοτάκη. Η φεουδαρχία απαιτεί και πρόθυμους υπηκόους, ανθρώπους έτοιμους να θυσιάσουν τα πάντα για μια θέση στο Δημόσιο ή για οποιοδήποτε άλλο μπαξίσι... Σε ένα τέτοιο κράτος είναι πολύ λογικό και η δικαστική εξουσία να είναι απολύτως ελεγχόμενη από ένα κόμμα και δη από μια οικογένεια. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε σήμερα η ηγεσία τού Αρείου Πάγου να λειτουργεί ως γραφείο Τύπου τού Μαξίμου, όταν δεν του κάνει εξυπηρετήσεις. Σε ποια χώρα, για παράδειγμα, θα αθωώνονταν πολιτικοί με την επίκληση αδιευκρίνιστων ποσών ή ποσών που προήλθαν από μια καλοκάγαθη πεθερά ή από μια θεία στη Νιγηρία; Σε ποια χώρα το σκάνδαλο των υποκλοπών θα θαβόταν; Στην ίδια χώρα που θα μείνουν ατιμώρητοι και οι ένοχοι για το ότι 57 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε ένα τρένο... Την εποχή των μνημονίων υπήρχε τουλάχιστον η ελπίδα πως η χρεοκοπία θα μας ξυπνούσε από το λήθαργο, θα μας κινητοποιούσε στο να αποφύγουμε τα εγκλήματα του παρελθόντος και να δώσουμε τουλάχιστον στις επόμενες γενιές μια προοπτική. Μετά από 15 χρόνια και την πλήρη διάψευση των προσδοκιών η χώρα έχει την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και δεύτερο στις δημοσκοπήσεις ένα ασπόνδυλο κόμμα το οποίο στηρίζεται αποκλειστικώς στα δικανικά τάλαντα της ηγεσίας του. Υπάρχει διέξοδος; Μπορεί, δεν θα έρθει όμως από τα πάνω αλλά από τα κάτω. Αυτό ίσχυε και στα μνημόνια, αυτό ισχύει και σήμερα ακόμα περισσότερο...

Αριστερομπαίχτες...

Η τελευταία πολιτική διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το 2015, όταν ΛΑΕ, Κωνσταντοπούλου- Βαρουφάκης αποχώρησαν λόγω τής υπογραφής τού τρίτου μνημονίου. Η Νέα Αριστερά έφυγε γιατί έχασε και το Κίνημα Δημοκρατίας δημιουργήθηκε γιατί το ιερατείο τής Κουμουνδούρου εξοστράκισε το μισό και πλέον κόμμα...                                                                                                                                                                                                                                                                                                     Κι αν το κόμμα Κασσελάκη προέκυψε από την ανάγκη πολιτικής έκφρασης των εξοστρακισμένων, των υπερφίαλων σαραντάρηδων και των τσακαλώτων δεν είχε εξαρχής κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο παρά μόνο προσωπικές πικρίες που έγιναν κοινοβουλευτική ομάδα αντί για αντικείμενο ψυχανάλυσης. Γι' αυτό και σήμερα οι παρασκηνιακές συζητήσεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και μέρους τής ΝΕΑΡ δεν αφορούν προγραμματική σύγκλιση- αυτή θα χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι- αλλά για το ποιος θα κατεβεί σε ποια εκλογική περιφέρεια. Ένα χυδαίο, δηλαδή, δούναι και λαβείν, το μόνο που καταπώς φαίνεται είναι ικανοί να κάνουν οι προδότες των αριστερών ιδεών οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο από όστρακα αδειανά...                                                                                                                                                                                                                                                                                    Κυκλοφορεί, ωστόσο, και μια πιο τραγική φιγούρα στην πάλαι ποτέ κυβερνώσα Αριστερά και λέγεται Π. Πολάκης. Το πιθανότερο είναι πως θα διαγραφεί με οποιαδήποτε αφορμή- σιγά το δύσκολο για τους εθισμένους στα πραξικοπήματα- προκειμένου να διευκολυνθεί η διάχυση του ΣΥΡΙΖΑ στο μόρφωμα που ετοιμάζει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ, ο οποίος δεν θέλει να βλέπει ούτε ζωγραφιστό τον κουτσαβάκη των 300 μέτρων...                                                                                                                                                                                                                                                                                      Αν πάλι καταφέρει να διασώσει το εμμονικό κεφάλι του τότε μπορεί και να ηγηθεί του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ του 3% ή ενός αμιγώς πολακικού κόμματος προς τέρψη των εναπομεινάντων, όχι και τόσο πολλών πλέον, μουτζαχεντίν του. Όπως κι αν έχει, το στιλάκι τής Ζωής με μουστάκια που προσπαθεί να περάσει τώρα στο απογοητευμένο από τον ίδιο ποίμνιό του δεν θα έχει και πολλή τύχη γιατί οι πολίτες προτιμούν πάντα το γνήσιο από το  ιμιτασιόν, ιδίως όταν αυτό είναι απαξιωμένο...                                                                                                                                                                                                            Δεν χρειαζόμουν την επικαιρότητα για να πειστώ ότι μας κυβερνά μια μαφία που παίζει το πολιτικό παιχνίδι με στημένους διαιτητές και σπορτκάστερ. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει κι ένα  κόμμα τής πάλαι ποτέ κυβερνώσας Αριστεράς που το διευθυντήριό του λειτουργεί με όρους μαφίας, χωρίς μάλιστα να διαθέτει τους πόρους- πέρα φυσικά από το "πεζικό"- για να υποστηρίξει τους εκβιασμούς και τις απειλές του. Βεβαίως υπάρχει και κάποιος που έχει βρει τους πόρους, συνθηκολογώντας με τον πιο χυδαίο τρόπο με αυτούς που θα έσκιζε με ένα άρθρο κι ένα νόμο, αλλά αυτός θα παραμείνει προς το παρόν στις σκιές, τις οποίες μπερδεύει με το πολιτικό του μπόι...                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

Αν δεν υπήρχαν η Ζωή κι ο Αλέξης ο Κυριάκος θα τους είχε εφεύρει...

Μπορεί η Ζ. Κωνσταντοπούλου κι ο Αλ. Τσίπρας να μην θέλουν ούτε να βλέπουν ο ένας τον άλλο αλλά τους ενώνει κάτι: είναι οι αγαπημένοι πολιτικοί αντίπαλοι του Κ. Μητσοτάκη, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ο πρωθυπουργός πολύ θα ήθελε να πηγαίναμε σε εκλογές με έτερο διεκδικητή τής εξουσίας ένα κόμμα που είναι one woman show... 

Επειδή ζούμε στην Ελλάδα κι όχι στην Γκόθαμ Σίτι ή στον πλανήτη Κρύπτον κι επειδή δεν δύναται ένας υπερήρωας να φέρει τη δικαιοσύνη σαν να ζούσαμε σε κόμικ της Μάρβελ, όταν τεθεί ζήτημα κυβερνησιμότητας η Ζωή δύσκολα θα πείσει πως έχει κάποιον άλλο να συνεργαστεί πέρα από τον σύζυγο, τον γυμναστή ή τον διασκεδαστή της, για χάρη των οποίων αν χρειαστεί θα αλλάξει και τη σειρά εκλογής...                                                                                                                                              

Όσο για τον καθηγητή τού Χάρβαρντ, τυχόν επιστροφή του θα είναι βούτυρο στο ψωμί τού Μητσοτάκη για να φοβίσει εκ νέου με την αναβίωση ενός αχρείαστου αντί- ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Και γράφω "αχρείαστου" γιατί ούτε ο Τσίπρας ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ του 2025 έχουν κάποια σχέση με τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ του 2015. 

Κυκλοφορούν σαν προσομοιώσεις τους την ίδια ώρα που το πάλαι ποτέ ανφάν γκατέ τού αντισυστημισμού δεν έχει αφήσει ολιγάρχη για ολιγάρχη από τον οποίο να μην έχει ζητήσει στήριξη. Ακόμα κι ο Στ. Θεοδωράκης που είχε λειτουργήσει κάποτε ως συστημικό ανάχωμα στην επελαύνουσα  πρώτη φορά Αριστερά ήταν μεγαλύτερο φόβητρο για το σύστημα από τον ηθικό αυτουργό τού πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου, τον οποίο οι πολίτες δεν θέλουν για κάτι παραπάνω από βουλευτή τού πλήρως απαξιωμένου και τοξικού ΣΥΡΙΖΑ...

Η Ζωή θα μπορούσε να γίνει μία πολύ καλή υπουργός Δικαιοσύνης κι ο Τσίπρας ένας πολύ καλός χειμερινός κολυμβητής. Τίποτα, ωστόσο, παραπάνω από αυτά. Η μεν πρώτη γιατί δεν μπορεί να συνεργαστεί με κανέναν που να έχει έστω και ψήγμα προσωπικότητας κι ο δεύτερος γιατί είναι πιο καμένος κι από τον Π. Καμμένο με τον οποίο συγκυβέρνησε... 

Κι αν η Κωνσταντοπούλου σαφώς κι έχει μέλλον στον πολιτικό στίβο- εκτός αν της το πάρει η Μαρία Καρυστιανού- τον καθηγητή τού Χάρβαρντ τον κρατούν στην πολιτική διασωλήνωση σαν άλλο ελ Σιντ στελέχη που χωρίς την επίκληση του ονόματός του θα έγραφαν ήδη τα απομνημονεύματά τους. Δεν αμφισβητώ πως υπάρχουν γύρω του κι άνθρωποι που τον αγαπούν πραγματικά. Ούτε κι εκείνοι, ωστόσο, έχουν αντιληφθεί πως ο αγαπημένος τους έπαιξε λανθασμένα κάθε χαρτί που του δόθηκε από το 2019 και μετά κι αν δεν επιλέξει να λησμονηθεί και να κάνει στην άκρη η πρόωρη επιστροφή του θα σηματοδοτήσει και την αμετάκλητη απαξίωσή του...