Gaan na inhoud

Hugo die Grote

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Hugo die Grote
Persoonlike besonderhede
Gebore omstreeks 898
Parys
Sterf 16 Junie 956(956-06-16) (Ouderdom om en by 57-58)
Dourdan
Kind(ers) Beatrix van Frankryk
Hugo Capet
Emma van Parys, Gravin van Normandië
Otto van Boergondië
Hendrik I van Boergondië

Hugo die Grote (gebore omstreeks 898;[1]sterf op 16 Junie 956) was Hertog van die Franke en Graaf van Parys.

Biografie

[wysig | wysig bron]

Hugo was die seun van Koning Robert I van Frankryk en Beatrix van Vermandois.[2] Hy is gebore in Parys, Île-de-France, Frankryk. Sy oudste seun was Hugo Capet, wat in 987 Koning van Frankryk geword het.[3] Sy familie staan bekend as die Robertyne.[4]

In 922 het die baronne van Wes-Frankië, na 'n opstand teen die Karolingiese Koning Karel die Eenvoudige (wat onder hul aanslag uit sy koninkryk gevlug het), vir Robert I, Hugo se vader, as koning van Wes-Frankië gekies.[5] Na die dood van Robert I tydens die Slag van Soissons in 923 het Hugo die koningskap geweier, en derhalwe is sy swaer, Roedolf van Frankryk, as die Franse koning gekroon.[5] Karel die Eenvoudige het Hugo se neef, Hertog Herbert II van Vermandois, om hulp gevra om sy koninkryk te herwin, maar is in pleks hiervan deur Herbert II gevange geneem.[5] Herbert II het toe sy vername gevangene (die afgesette Karel) gebruik om sy eie ambisies te verwesenlik. Hy het tot met Karel se afsterwe in 929 herhaaldelik gedreig om die koning vry te laat.[6] Van hierdie punt af was Herbert II van Vermandois in 'n stryd gewikkel met Koning Roedolf en Hertog Hugo.[5] Herbert II en Roedolf het uiteindelik in 935 'n ooreenkoms bereik.[5]

Met die afsterwe van Roedolf in 936 is Hugo in besit geplaas van byna die gehele streek tussen die Loire en die Seine, wat ooreenkom met die antieke streek van Neustrië, met uitsondering van Anjou en die gebied wat in 911 aan die Normandiërs gegee is.[7] Hugo het 'n aktiewe rol daarin gespeel om Koning Lodewyk IV (d'Outremer) in 936 van die Koninkryk van Engeland oor te bring.[8] In 937 is Hugo getroud met Hedwig van Sakse, die dogter van Koning Hendrik die Voëlkyker van Duitsland en Matilda van Ringelheim. Kort hierna het 'n rusie onstaan tussen hom en Lodewyk IV.[9]

In 938 het Koning Lodewyk IV begin om vestings en gebiede aan te val wat voorheen behoort het aan lede van sy familie, waarvan sommige behoort het aan Herbert II van Vermandois.[10] In 939 het koning Lodewyk IV vir Hugo die Grote en Hertog Willem Langswaard van Normandië aangeval, waarna 'n wapenstilstand bewerk is wat tot Junie geduur het. [11] Daardie selfde jaar het Hugo die Grote, saam met Hertog Herbert II van Vermandois, Hertog Arnulf I van Vlaandere en Hertog Willem I van Normandië 'n eed van getrouheid gesweer aan Keiser Otto die Grote van die Heilige Romeinse Ryk en hom bygestaan in sy struwelinge met Lodewyk IV.[12]

Toe Lodewyk IV in 945 deur die Normandiërs gevange geneem is, is hy oorhandig aan Hugo die Grote, in ruil vir die jong hertog Richard.[13] Hugo het Lodewyk IV in 936 vrygelaat op voorwaarde dat hy die Vesting van Laon moet oorgee.[14] In 948, tydens 'n kerkraadsitting by Ingelheim, het die biskoppe, waarvan net twee nie van Duitsland was nie, vir Hugo die Grote in absentia veroordeel en geëkskommunikeer, en Aartsbiskop Artauld van Reims herstel in sy posisie by Reims.[15] Hugo het in antwoord hierop vir Soissons en Reims aangeval, terwyl die ekskommunikasie herroep is deur 'n kerkraadsitting te Trier.[15] In 953 het Hugo die Grote uiteindelik wel toegewings gemaak, en die vrede herstel met Lodewyk IV, die kerk, en sy swaer Otto die Grote.[15]

By die afsterwe van Lodewyk IV was Hugo die Grote een van die eerstes om Lotarius van Frankryk as sy opvolger te erken. Met die ingryping van Lotarius se moeder, Gerberga van Sakse, het Hugo ook 'n instrumentele rol daarin gespeel om Lotarius te laat kroon as koning. [15] Ter erkenning van sy dienste het Hugo beheer oor die hertogdomme van Boergondië en Akwitanië van die nuwe koning verkry. [16] In dieselfde jaar het Hertog Giselbert van Châlon egter homself as Hugo se vasaal erken en sy dogter verloof aan Hugo die Grote se oudste seun, Hendrik I van Boergondië.[16] By Giselbert se dood (8 April 956) het Hugo effektiewelik beheer oor die hertogdom verkry, maar op 16 Junie in Dourdan gesterf.[2]

Familie

[wysig | wysig bron]

Hugo die Grote het aanvanklik in 922 in die huwelik getree met Judith, dogter van Rogier van Maine en sy vrou Rothilde, die dogter van Keiser Karel die Kale.[2] Sy sterf kinderloos in 925.[2]

Hugo se tweede vrou was Eadhild, dogter van Eduard die Ouere, koning van die Angele, en halfsuster van Koning Athelstan van Engeland.[2] Hulle is in 926 getroud, maar ook sy sterf kinderloos in 938.[2]

Hugo se derde vrou was Hedwig van Sakse, dogter van Hendrik die Voëlkyker en Matilda van Ringelheim. Sy en Hugo se kinders was:

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Linda Seidel, Legends in Limestone: Lazarus, Gislebertus, and the Cathedral of Autun, (University of Chicago Press, 1999), 67.
    Widukind (of Corvey), Deeds of the Saxons, vertalers, Bernard S. Bachrach en David S. Bachrach, (The Catholic University of America Press, 2014), 43.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Verlag von J. A. Stargardt, Marburg, Duitsland, 1984), Tafeln 10-11
  3. ↑ Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France, 987-1328 (Hambledon Continuum, Londen & New York, 2007), p. 69
  4. ↑ Lucien Bély, The History of France ( J.P. Gisserot, Parys, 2001), p. 21
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Pierre Riché, The Carolingians; A Family who Forged Europe, Vertaler, Michael Idomir Allen (University of Pennsylvania Press, Philadelphia, 1993), p.250
  6. ↑ Pierre Riché, The Carolingians; A Family who Forged Europe, vertaler, Michael Idomir Allen (University of Pennsylvania Press, Philadelphia, 1993), pp.250-1
  7. ↑ Elizabeth M. Hallam, Capetian France; 987-1328 (Longman Group Ltd., Londen & New York, 1980), p. 89
  8. ↑ The Annals of Flodoard of Reims: 919-966, Reds. & vertalers, Stephen Fanning & Bernard S. Bachrach (University of Toronto Press, 2011), p. xvii
  9. ↑ Pierre Riché, The Carolingians; A Family who Forged Europe, Vert. Michael Idomir Allen (University of Pennsylvania Press, Philadelphia, 1993), p.262
  10. ↑ The Annals of Flodoard of Reims; 919-966, Reds. & vertalers, Steven Fanning & Bernard S. Bachrach (University of Toronto Press, 2011), p. 30
  11. ↑ The Annals of Flodoard of Reims; 919-966, Reds. & vertalers, Steven Fanning & Bernard S. Bachrach (University of Toronto Press, 2011), p. 31
  12. ↑ The Annals of Flodoard of Reims; 919-966, Reds & vertalers, Steven Fanning & Bernard S. Bachrach (University of Toronto Press, 2011), p. 32
  13. ↑ David Crouch, The Normans (Hambledon Continuum, Londen & New York, 2007), p. 16
  14. ↑ Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France, 987-1328 (Hambledon Continuum, Londen & New York, 2007), p. 40
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France, 987-1328 (Hambledon Continuum, Londen & New York, 2007), p. 41
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France, 987-1328 (Hambledon Continuum, Londen & New York, 2007), p. 42
  17. ↑ 17,0 17,1 Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Verlag von J. A. Stargardt, Marburg, Duitsland, 1984), Tafel 11
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Hugo_die_Grote&oldid=2518059"