Acento agudo

´
Acento agudo
Signos ortográficos
	punto ( . ); coma ( , ); punto e coma ( ; ); dous puntos ( : ); puntos suspensivos ( … ); signo de interrogación ( ? ); signo de exclamación ( ! ); comiñas ( « » ) ( ‘ ’ ) ( “ ” ); parénteses ( ( ) ) ; corchetes ( [ ] ) ; raia ( ― ); guión ( ‐ ) ; barra diagonal ( / ) ; apóstrofo ( ' ) ( ’ ); acento ( ◌́ ); acento agudo ( ◌́ ); acento circunflexo ( ◌̂ ); acento grave ( ◌` ); diérese ( ◌̈ ); til ( ~ ); espazo ( )
Outros signos auxiliares
	antilambda ( < > ); antígrafo ( ¶ ); arroba ( @ ) ; asterisco ( * ) ; asterismo ( ⁂ ); barra inversa ( \ ) ; barra vertical ( \| ) ( ¦ ); cancelo ( # ); chaves ( { } ); cruz ( † ) ( ‡ ); e comercial ( & ) ; fin de artigo ( ∎ ) ; frecha ( → ) ; grao ( ° ) ; guión baixo ( _ ) ; ídem ( 〃 ); indicador ordinal ( º ) ( ª ) ; man ( ☞ ); moeda ( ¤ ); parágrafo ( § ) ; porcentaxe ( % ); prima ( ′ ) ( ″ ) ( ‴ ) ; punto de lista ( • ); punto medio ( · ); símbolos lóxicos; ( ⇒ ) ( ¬) ( ∃ ) ( ⊤ ) ( ∴ ); símbolos matemáticos ; ( + ) ( ‒) ( × ) ( ÷ ) ( = ) ( ± ); símbolos monetarios ; ( ¤ ) ( $ ) ( ¢ ) ( £ ) ( ₤ ) ( ¥ ) ( € ); símbolos de propiedade intelectual ; ( © ) ( ℗ ) ( ® ) ( ™ ) ( ℠ ) ( Ⓜ );
Esta caixa: ver; conversa; editar;

O acento agudo é un signo diacrítico consistente nunha pequena raia que baixa de dereita a esquerda colocada sobre unha vogal ou unha consoante. O acento agudo é o único acento gráfico utilizado habitualmente na lingua galega.

Uso en galego

Indicar a sílaba tónica dunha palabra: médico, revólver, canón.
Distinguir palabras homógrafas, con diferente timbre da vogal tónica ou unha tónica e outra átona: óso, dá.
Nalgúns casos especiais, para distinguir o sentido dunha frase cando hai ambigüidade: Dime que queres / Dime qué queres.
Aparece nalgunhas palabras estranxeiras non adaptadas en galego: déjà vu

Usos noutras linguas

Ademais dos usos habituais na lingua galega, outros idiomas empregan o acento agudo para sinalar outras situacións:

En catalán, francés e italiano indica que as vogais que o levan son pechadas: é pronúnciase [e] e ó pronúnciase [o]. Pola contra, en portugués indican que as vogais son abertas.
En polaco, úsase na vogal o (ó) para indicar que se pronuncia máis pechada, máis posterior e máis arredondeada: [u] en vez de [ɔ].
En checo, eslovaco, húngaro e irlandés indican as vogais longas.
En certas linguas eslavas sitúase sobre algunhas consoantes para indicar palatalización.
Indica o ton en vietnamita, na transcrición Pinyin do mandarín e nalgunhas linguas africanas.
En danés e neerlandés emprégase para indicar énfase.
En feroés, islandés ou húngaro as vogais con acento agudo teñen diferente pronuncia.

Véxase tamén

Outros artigos

Acento gráfico

Bibliografía

Dosil López, Benxamín; Riveiro Costa, Xesús (2004). Dicionario de ortografía da lingua galega. A Coruña: Galinova Editorial. ISBN 84-9737-040-6.