Jean Vigo
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2018.) |
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (fr) Jean Bonaventure de Vigo Almereyda 26 de abril de 1905 París, Francia |
| Morte | 5 de outubro de 1934 (29 anos) París, Francia |
| Causa da morte | tuberculose |
| Lugar de sepultura | cemiterio de Bagneux, 29 |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Documental |
| Lugar de traballo | Francia |
| Ocupación | director de cinema, guionista, montador, realizador |
| Período de actividade | 1930 - 1934 |
| Familia | |
| Fillos | Luce Vigo |
| Pai | Miguel Almereyda |
| Descrito pola fonte | Obálky knih,  Armenian Soviet Encyclopedia, vol. 11 (en)  , (p.423) |
     | |
Jean Vigo, nado en París o 26 de abril de 1905 e finado o 5 de outubro de 1934, foi un director de cine francés. É coñecido fundamentalmente por dúas películas que tiveron unha grande influencia no desenvolvemento posterior do cine francés: Zéro de conduite (1933) e L'Atalante (1934).
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Era fillo do militante anarquista catalán Eugène-Bonaventure de Vigo, coñecido co sobrenome de Miguel Almereyda (anagrama de "y a de la merde"), director do periódico Le Bonnet Rouge. O seu pai foi arrestado e encarcerado en Fresnes, onde, en 1917, foi atopado morto, estrangulado cos cordóns dos seus zapatos. A causa da reputación do seu pai, Jean debeu adoptar un pseudónimo, Jean Sales. Entre 1918 e 1922 foi alumno nun internado de Millau, experiencia na que se baseou para rodar Zéro de conduite.
A súa primeira película, a mediametraxe muda À propos de Nice (1930), é unha especie de ensaio fílmico de ton satírico que explora as desigualdades sociais da Niza dos anos 20, lanzando unha feroz diatriba contra os veraneantes burgueses. No filme colaborou o director de fotografía ruso Boris Kaufman (irmán do director Dziga Vertov), que interviría despois en tódalas obras de Vigo.
En 1930, Vigo crea en Niza un cine-club chamado "Les Amis du Cinéma", onde programa, entre outras moitas, películas soviéticas. O seu seguinte filme, de encargo, foi Taris, roi de l'eau (1931), un documental sobre o campión de natación Jean Taris, destacable sobre todo polas tomas subacuáticas.
Zéro de conduite é unha obra moito máis persoal. Rodada con baixo presuposto, é unha mediametraxe de 45 minutos que narra a insurrección dos estudantes dun internado contra os seus estritos profesores. Gran parte do argumento baséase nos recordos de Vigo, que pasou gran parte da súa infancia en internados. O filme é un canto ó anarquismo infantil, e tivo unha grande influencia sobre a ópera prima de Truffaut, Les Quatre Cents Coups, unha das películas chave da nouvelle vague. Considerada antipatriótica, estivo prohibida en Francia ata 1946.
Ó ano seguinte, en colaboración con Boris Kaufman, produciu a súa obra mestra, L’Atalante (1934). Na película cóntase a historia de amor entre un mozo mariñeiro sen obxectivos e a súa moza esposa. A acción transcorre nun pequeno cargueiro, onde a parella recentemente casada vese obrigada a convivir cun vello piloto, interpretado por Michel Simon.
Jean Vigo faleceu en París de tuberculose, e foi inhumado no camposanto de Bagneux, na capital francesa.
Jean-Luc Godard adicoulle a súa película Les Carabiniers.
Premio Jean Vigo
[editar | editar a fonte]En 1951 foi creado na súa honra en Francia o Premio Jean Vigo, que distinguiu frecuentemente a realizadores novos. Desde 2007, o Festival Punto de Vista de Pamplona (que toma o seu nome do "punto de vista documentado" que defendía Jean Vigo) entrega un "Premio Jean Vigo" ó mellor director dos que compiten na súa sección oficial.
Filmografía
[editar | editar a fonte]- À propos de Nice (1930).
- Taris, roi de l'eau (1931).
- Zéro de conduite (1933).
- L'Atalante (1934).
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]| Control de autoridades |
|
|---|
