O cabaleiro inexistente
| O cabaleiro inexistente | |
|---|---|
| Título orixinal | Il cavaliere inesistente |
| Autor/a | Italo Calvino |
| Ilustrador/a | Xosé Gimeno Peón |
| Orixe | Italia |
| Lingua | italiano |
| Xénero(s) | Novela, realismo máxico |
| Editorial |  Giulio Einaudi Editore Edicións Xerais |
| Data de pub. | 1959 1988 |
| ISBN | ISBN 978-84-7507-327-1 |
| Precedido por | O barón rampante |
| Tradución | Silvia Gaspar |
| Na rede | |
 | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
O cabaleiro inexistente é unha novela fantástica escrita en lingua italiana por Italo Calvino e publicada en 1959 co título orixinal de Il cavaliere inesistente. Foi traducida ao galego por Silvia Gaspar, e publicada por Edicións Xerais en 1988, con ilustracións de Xosé Gimeno Peón.
É a terceira parte da triloxía I nostri antenatti, iniciada por O vizconde demediado e O barón rampante.
Trama
[editar | editar a fonte]Axilulfo é o cabaleiro inexistente, que se mantén vivo só coa forza da súa vontade. Era un soldado moi exemplar do exército de Carlomagno e éralle moi antipático a todos. El non sabía o que era poder pecha-los ollos e despois ó espertar encontrarse igual ca antes, por iso lle tiña certa envexa aos demais. Combate xunto aos Francos, liderados por Carlomagno na súa loita contra os infieis. Ama a excelencia por riba de tódalas cousas, e por este motivo non ten a estima dos outros paladíns.
Carlomagno cabalgaba á cabeza do exército dos Francos. Ían facendo unha marcha de aproximación e como este xa ía vello tiñan que parar numerosas veces no camiño, durante unha desas paradas ven a un home que era medio parvo Gurgulú e o rei asignoullo como escudeiro a Axilulfo.
Rambaldo é un rapaz que vai á fronte para vingar a morte do seu pai a mans do argalif Isoarre. Na batalla pregunta aos do seu bando e aos do rival para atopar o asasino do seu pai. Cando o atopa, logra matalo logo de romperlle os lentes, pero ao pouco atópase nunha emboscada, da que o salva outro soldado. Intrigado por saber quen o axudara, persegue ao soldado, e descobre que o misterioso combatente é en realidade unha muller, da cal namora. Porén, a dama Bradamante non está interesada nel, senón no cabaleiro Axilulfo.
Nunha parada, o exército franco atópase con Gurdulú, un rapaz irreflexivo que se deixa levar polo corazón, e que se ve asignado como escudeiro de Axilulfo por orde de Carlomagno. Durante un banquete, o cabaleiro Torrismundo revela un dato importante na historia de Axilulfo: di que realmente non debe ser considerado cabaleiro, pois a rapaza de quince anos que rescatara do ataque de dous bribóns, non era virxe, senón que era súa nai. A revelación provoca o medo no cabaleiro Axilulfo, que por honra marcha na procura da rapaza para que confirme que era virxe.
Doutra banda, Bradamante marcha perseguindo a Axilulfo, e Rambaldo persegue a Bradamante. Pola súa parte, Torrismundo marcha na procura do seu pai, segundo el, a Orde do Graal, pois a nai tivera relación cos cabaleiros da orde, e debe considerarse fillo da orde, ao ter que se manteren castos os soldados da mesma. Torrismundo atopa aos cabaleiros do Santo Graal, e procura integrarse na orde, pero desbota a idea logo de ver a súa falta de ética, ao actuar como unha seita mística e cometer abusos contra os campesiños do lugar.
Logo de varias aventuras a través de Inglaterra, Escocia e Marrocos, Axilulfo rescata de novo a muller que buscaba, Sofronia,que estaba nun convento, xa que fora vendida como escrava e esposa do sultán. Regresan á fronte de batalla do exército franco para demostrarlle ao emperador que é un cabaleiro lexítimo, pero Torrismundo ten relacións con ela, sen saber que era a que sinalara como a súa nai. Porén, finalmente descóbrese que non son nai e fillo, senón medio irmáns, sen lazos de sangue, ao ser el fillo ilexítimo da raíña de Escocia e ela filla ilexítima do rei. Axilulfo por fin sabe o que pasou, e ao coñecer a verdade considera que xa non ten razóns para seguir con vida. Desaparece, e deixa a súa branca armadura ós pés dunha aciñeira cunha nota na que lle poñía a Rambaldo que lle deixaba a súa armadura.
Rambaldo, coa armadura branca, déitase con Bradamante. Cando ela se decata de que non era Axilulfo, escapa a un convento. Rambaldo segue na súa procura, e cando finalmente a atopa, Bradamante fai saber ao lector que era ela quen estaba escribindo a obra, co nome de Sor Teodora que primeiro adoecía polo amor de Axilulfo e agora ardía polo apaxionado Rambaldo.
Narración
[editar | editar a fonte]A obra está contada por Sor Teodora, que alterna a primeira persoa para contar o que lle pasa no mosteiro ao tempo que escribe, e a terceira persoa para distanciarse dos feitos existentes no pasado, tanto os que presenciou e viviu (narrador testemuña) como os que non.
Trátanse temas propios da Materia de Francia, aparecendo moitos personaxes do Cantar de Roldán.
Tempo e espazo
[editar | editar a fonte]A acción desenvólvese a finais do século VIII, cando Carlomagno era rei dos francos. A acción principal desenvólvese en Francia, con aventuras pola Bretaña, Gran Bretaña e Marrocos.
Personaxes
[editar | editar a fonte]- Axilulfo, o cabaleiro inexistente.
- Rambaldo, soldado da nobreza obsesionado coa idea de vingar a morte do seu pai.
- Bradamante, unha muller soldado. Este é o nome doutros personaxes similares noutras obras.
- Gurdulú, un home trastornado, escudeiro de Axilulfo.
- Torrismundo, outro cabaleiro.
- A narradora, Sor Teodora, monxa que relata a historia.
- Carlomagno, o rei do exército de Francia.
Adaptacións
[editar | editar a fonte]Foi traducida a diversas linguas, e levada ao cinema en 1969 por Pino Zac co título de Il cavaliere inesistente.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Roig, B.; Domínguez, M.; Mociño, I. (2006). Produción da literatura infantil e xuvenil en galego (CD-ROM). ISBN 978-84-611-5082-3.
