Jump to content

Բյուզանդական արվեստ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Հուստինիանոս Ա-ի տրիումֆ

Բյուզանդական արվեստ, միջնադարյան արվեստի պատմական տեսակի մեջ ընդգրկված արվեստի պատմա-տարածաշրջանային տեսակ։

Բյուզանդական գեղարվեստական ավանդույթի ձևավորում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բյուզանդական խճանկար (V դար)
Սուրբ Գևորգ (Սուրբ Դեմետրիոսի բազիլիկայի խճանկար, VII դար)

Բյուզանդական պետության գոյության առաջին դարերը կարելի է համարել որպես բյուզանդական հասարակության աշխարհայացքի ձևավորման կարևորագույն փուլ, որը հիմնված է հեթանոսական հելլենիզմի ավանդույթների և քրիստոնեության սկզբունքների վրա։ Քրիստոնեության՝ որպես փիլիսոփայական-կրոնական համակարգի ձևավորումը բարդ և երկարատև գործընթաց էր։ Քրիստոնեությունը կլանել էր ժամանակի բազմաթիվ փիլիսոփայական և կրոնական ուսմունքներ։ Քրիստոնեական դոգմատիկան զարգացել է մերձավոր արևելյան կրոնական ուսմունքների, հուդայականության, մանիքեության ուժեղ ազդեցության տակ։ Այն սինթետիկ փիլիսոփայական և կրոնական համակարգ էր, որի կարևոր բաղադրիչը հին փիլիսոփայական ուսմունքներն էին։ Քրիստոնեության անհաշտությունը այն ամենի հետ, ինչը կրում էր հեթանոսության խարանը, փոխարինվում է քրիստոնեության և անտիկ աշխարհայացքի միջև փոխզիջումով։ Առավել կրթված և հեռատես քրիստոնյա աստվածաբանները հասկացել էին հեթանոսական մշակույթի ամբողջ զինանոցը յուրացնելու անհրաժեշտությունը՝ փիլիսոփայական հասկացություններ ստեղծելու, օգտագործելու համար։ Մտածողներ, ինչպիսիք են Բարսեղ Կեսարացին, Գրիգոր Նյուսացին և Գրիգոր Նազիանզացին, հիմք են դրել բյուզանդական փիլիսոփայությանը, որն իր արմատներն ունի հելլենական մտածողության պատմության մեջ։ Նրանց փիլիսոփայության կենտրոնում կեցության ըմբռնումն է որպես կատարելություն։

Ծնվում է նոր գեղագիտություն, հոգևոր և բարոյական արժեքների նոր համակարգ, փոխվում է նաև այդ դարաշրջանի մարդը, նրա աշխարհի տեսլականը, վերաբերմունքը տիեզերքի, բնության, հասարակության նկատմամբ։

Բյուզանդական արվեստի պարբերականացում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Վաղ քրիստոնեական ժամանակաշրջան (այսպես կոչված նախբյուզանդական մշակույթ, 1-3-րդ դարեր),
  • վաղ բյուզանդական ժամանակաշրջան, «ոսկե դար», կայսեր Հուստինիանոս I (527-565), Կոստանդնուպոլսի Սուրբ Սոֆիա տաճարի և Ռավեննայի խճանկարների ճարտարապետություն (4-6-րդ դարեր),
  • սրբապատկերային ժամանակաշրջան (8-9-րդ դարի սկիզբ)։ Իսավրյան դինաստիայի հիմնադիր Լևոն III Իսավրացին (717-741) հրամանագիր է արձակել, որով արգելվել են սրբապատկերները։ Այս ժամանակաշրջանը կոչվում էր «մութ ժամանակ»՝ հիմնականում Արևմտյան Եվրոպայի քրիստոնեացման նմանատիպ փուլի անալոգիայով,
  • Մակեդոնական վերածննդի ժամանակաշրջան (867-1056)։ Ընդունված է համարել բյուզանդական արվեստի դասական շրջան։ 11-րդ դարը դարձել էր ծաղկման ամենաբարձր կետը։ Աշխարհի մասին տեղեկությունները վերցված էին Աստվածաշնչից և հին հեղինակների ստեղծագործություններից։ Արվեստի ներդաշնակությունը ձեռք է բերվել խիստ կանոնակարգման միջոցով,
  • Կոմնենոսական վերածնունդը Կոմնենոսների դինաստիայի կայսրերի օրոք (1081-1185),
  • Պալայոլոգյան վերածնունդ, հելլենիստական ավանդույթների վերածնունդ (1261-1453)։

Բյուզանդիայի ճարտարապետություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդված՝ Բյուզանդիայի ճարտարապետություն

Սրբանկարչություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սրբապատկեր (XII դարի սկիզբ, Կոստանդնուպոլիս)

Բյուզանդական կայսրության սրբանկարչությունն արևելյան քրիստոնեական աշխարհի ամենամեծ գեղարվեստական երևույթն էր։ Բյուզանդական գեղարվեստական մշակույթը ոչ միայն դարձել է որոշ ազգային մշակույթների նախահայրը (օրինակ՝ հին ռուսական), այլև իր գոյության ողջ ընթացքում ազդել է ուղղափառ այլ երկրների՝ Սերբիայի, Բուլղարիայի, Մակեդոնիայի, Ռուսաստանի, Վրաստանի, Սիրիայի, Պաղեստինի, Եգիպտոսի սրբանկարչություն վրա։ Բյուզանդիայի ազդեցության տակ էր նաև Իտալիայի, հատկապես Վենետիկի մշակույթը։

Բյուզանդական սրբանկարչությունն ու ոճական նոր ուղղությունները, որոնք առաջացել են Բյուզանդիայում, առաջնային նշանակություն են ունեցել այս երկրների համար։

Բյուզանդական քանդակ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կրոնական նպատակներով քանդակը հենց սկզբից չափավոր էր օգտագործվում, քանի որ արևելյան եկեղեցին միշտ բացասական էր վերաբերվում արձաններին՝ նրանց պաշտամունքը համարելով ինչ-որ կերպ կռապաշտություն, և եթե մինչև 9-րդ դարը բյուզանդական տաճարներում դեռ տանելի էին կլոր կերպարները, ապա 842 թվականին Նիկիայի ժողովի հրամանագրով ամբողջությամբ վերացվել են։ Այսպիսով, քանդակի համար գործունեության հիմնական ոլորտը փակվել է, և նրան մնում էր կատարել միայն սարկոֆագներ, դեկորատիվ ռելիեֆներ, կայսրերի կողմից մեծանուն և եկեղեցական հիերարխներին տրված փոքր դիպտիխներ, գրքերը և այլն։ Այս տեսակի փոքր արհեստների համար օգտագործվում էին փղոսկրի կտորներ։

Խճանկարչություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բյուզանդական խճանկարների հիմնական տեխնիկան ուղղակի խճանկարային հավաքածուն էր, որի մեջ տարրերը մշտական հիմունքներով տեղադրվում էին հակառակ կողմից։ Ուղղակի տեղադրումը հին ժամանակներում կատարվում էր անմիջապես խճանկարային կոմպոզիցիայի տեղում, լինի դա բնակելի կամ հասարակական շենքի հատակը կամ պատը. ամրացնող զանգվածի հավասար շերտի վրա արվում էր էսքիզ, այնուհետև սեղմված զանգվածի մեջ սեմալտի կտորներ։

Սեմալտե կոմպոզիցիաներն առանձնանում էին գույների մեծ բազմազանությամբ, պայծառությամբ, մակերեսի վրա լույսի խաղով։ Բյուզանդական խճանկարների գեղարվեստական հիմնական առանձնահատկությունը ոսկե ֆոնն է, որը շողշողում է ինչպես բնական լույսի, այնպես էլ մոմի լույսի ներքո։ Բյուզանդական վարպետների համար պարտադիր է դառնում խճանկարային ֆիգուրների ուրվագծերի պատրաստման տեխնիկան։

Նման ուրվագծերի հարթ գիծը փայլող ֆոնի վրա պատկերներին տալիս էր հստակություն։ Առկա երանգների բազմազանությունը աշխույժ ծավալ է հաղորդում խճանկարային պատկերին։ Խճանկարային վահանակների մեծ մասը պատկերում էր աստվածաշնչյան և քրիստոնեական պատմություններ։ Նկարներն առանձնանում են որոշ անհարթությամբ, «թավշյա» երանգներ և հյուսվածքներ, որոնք «վերակենդանացնում» են ստեղծված պատկերները։

Բյուզանդական կայսրության ծաղկման շրջանում խճանկարները դարձել են տաճարների, դամբարանների և բազիլիկների գեղարվեստական հարդարման հիմնական տարրը, սակայն հետագայում, թանկարժեքության պատճառով, խճանկարները փոխարինվել են որմնանկարներով։

Դեկորատիվ-կիրառական արվեստ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Փորագրության հետ մեկտեղ ծաղկում էր մետաղների մշակումը, որոնցից կատարվում էին չափավոր ռելիեֆի փորագրված կամ ձուլված աշխատանքներ։ Բյուզանդական արվեստագետները վերջապես հասնում են այն կետին, երբ սկսում են անել ընդհանրապես առանց ռելիեֆի, ինչպես, օրինակ, եկեղեցիների բրոնզե դռների մեջ, պղնձի մակերեսի վրա արտադրելով միայն մի փոքր խորացված ուրվագիծ և տարածելով այն մեկ այլ մետաղով, արծաթով կամ ոսկով։ Աշխատանքների այս կատեգորիային, որը կոչվում է agemina, պատկանում են Սուրբ Պողոսի հռոմեական բազիլիկի ուշագրավ դռները, որոնք ավերվել են 1823 թվականին հրդեհի ժամանակ և պատկանում են Նեապոլի մոտ գտնվող Ամալֆիի և Սալեռնոյի տաճարների դռներին։ Բացի դռներից, նույն եղանակով պատրաստվել են խաչաձև պատկերներ, տախտակներ գահերի պատերի համար, աշխատավարձեր Ավետարանների համար, տապաններ մասունքների համար և այլն։ Բոլոր նման ստեղծագործություններում բյուզանդական արվեստը փորձել է խուսափել ուռուցիկությունից՝ ռելիեֆը փոխարինելով կամ ագեմինալ աշխատանքով, կամ սևով, կամ էմալով, և ամենից շատ հոգալով շքեղության և թանկարժեք քարերի հնարավոր ավելի մեծ օգտագործման մասին[1]։

Բյուզանդական վարպետները հատկապես հմուտ էին էմալապատ արտադրանքներում, որոնք կարելի է բաժանել երկու տեսակի՝ պարզ էմալ (émail champlevé) և միջնկյալ էմալ (émail cloisoné)։ Առաջինում մետաղի մակերևույթի վրա կտրիչի օգնությամբ փորվածքներ էին արվում ըստ օրինաչափության, և գունավոր ապակենման նյութի փոշին լցվում էր այդ փորվածքների մեջ, որն այնուհետև միաձուլվում էր կրակի վրա և ամուր կպչում մետաղին, երկրորդում մետաղի վրա նկարը նշվում էր դրան սոսնձված մետաղալարով, և արդյունքում ստացված միջնապատերի միջև տարածությունները լցվում էին ապակենման նյութով, որն այնուհետև ստանում էր հարթ մակերես և մետաղալարով կցվում մետաղին հալման միջոցով։ Բյուզանդական էմալապատման ամենահիասքանչ նմուշը ներկայացնում է հայտնի Pala d’oro-ն (ոսկե զոհասեղան), մանրանկարներով փոքր պատկերապատման մի տեսակ, որում օգտագործել է միջանկյալ էմալի տեխնիկան։ Այն զարդարում է Վենետիկի Սուրբ Մարկոսի տաճարի գլխավոր զոհասեղանը։

  • Ամուսնական ոսկե մատանի, VII դար
    Ամուսնական ոսկե մատանի, VII դար
  • Ականջողների զույգ, մոտ. 600 г.
    Ականջողների զույգ, մոտ. 600 г.
  • Մեդալյոն, ок. 1100 г.
    Մեդալյոն, ок. 1100 г.
  • Խաչ, XII դար
    Խաչ, XII դար
  • Հիսուս Պանտոկրատոր
    Հիսուս Պանտոկրատոր

Ժամանակակից վերարտադրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բյուզանդական ոճի վերարտադրությունները պահանջված են նոր ժամանակներում։ 2013 թվականի փետրվարին Միլանում ներկայացվել է Dolce&Gabbana-յի «բյուզանդական» հավաքածուն[2]։ Հավաքածուի վիզուալ շարքը ոճավորվել է որպես բյուզանդական խճանկարներ՝ Սուրբ Կոնստանտինի և Գաբրիել հրեշտակապետի պատկերներով[3]։ Հեղինակները ոգեշնչվել են Մոնրեալեի տաճարի

զարդարանքից (Սիցիլիա)[4]։ Պատկերները արվել են տպագրության տեխնիկայի կիրառմամբ, օգտագործվել են բյուրեղներ և ուլունքներ։ Հավաքածուի պրովոկացիոն բնույթը ձեռք է բերվել գլխին թագերի, զարդեղենի փոխարեն զանգվածային խաչերի, մինի կիսաշրջազգեստներով, կարճ կիսատաբատներով և թափանցիկ ժանյակներով[5]։ Գունային սխեմայում գերակշռում էր ոսկին, օքրան, բաց կապույտը, բաց շագանակագույնը, գունատ կանաչը և բոսորագույն[6]։

Բյուզանդական ոճը ինտերիերում բնութագրվում է շքեղությամբ, գույների պայծառությամբ և հարստությամբ։ Պատերը բնութագրվում են մարմարի իմիտացիայով, բուսական զարդանախշով բյուզանդական նկարով։ Փայտե կահույքը զարդարվում է փորագրություններով և նկարներով։ Բազմոցները զարդարվում են արևելյան ոճով՝ բարձերի առատությամբ[7]։

Գիտություն, բժշկություն, իրավունք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Այա Սոֆիա տաճարի ներքին սրահի տեսքը։ Պատրիարխալ բազիլիկան, որ նախագծվեց 537թ․ Իսիդոր Միլետացու կողմից, ում մեկնաբանած Արիստոտելի աշխատանքների ազդեցությոունը ժամանակակից երկրաչափության վրա, զգալի է։

Դասական հին մտածողների աշխատությունները փոխ առնվեցին և մեծ տարածում ստացան։ Դրանից հետո էլ բյուզանդական գիտությունը բոլոր շրջաններում էլ սերտորեն կապված էր դասական փիլիսոփայության և մետաֆիզիկայի հետ[8]։ Ճարտարագիտության բնագավառում հատկապես աչքի էր ընկնում հույն Իսիդոր Միլետացին, ով Սուրբ Սոֆիայի տաճարի ճարտարապետն էր ու մաթեմատիկոս։ Նա առաջինն էր, ով հավաքագրեց Արքիմեդի ստեղծագործությունները 530թ․։ Այդ հավաքածուն ձեռագիր տարբերակը պահպանվել է մաթեմատիկայի եւ ճարտարապետության դպրոցի կողմից, որը հիմնադրվել է 850թ․ Բյուզանդական վերածննդի շրջանում ազգությամբ հայ Լևոն Մաթեմատիկոս (կամ Լևոն Փիլիսոփա)-ի կողմից, ում կողմից մշակված աշխատանքները մինչ օրս էլ հայտնի են («Արքիմեդի պալիմպսեսթ»)[9]։

Գմբեթի ծանրությունը կամարների միջոցով մեղմացնելու փորձերը սկսվել են 200-ականներից և դա իրենից ճարտարապետական հայտնագործություն էր ներկայացնում։ Այդ գյուտը սկսեց լայնորեն օգտագործվել 6-րդ դարում[10]։

Աստղագիտության բնագավառում բյուզանդացիների կողմից լայնորեն օգտագործվում էր դեռևս մ․թ․ա․ 2-րդ դարի կեսին ստեղծված Անտիկիթերայի սարքը՝ (հուն․՝ Μηχανισμός των Αντικυθήρων) անալոգային հաշվիչ մեքենա-ն[11][12][13]։

Անգլիացի գիտնական Ջեյմս Ռիդդիկ Փարթինգտոնը գրում է․

«Կոստանդնուպոլիսը լիքն էր գիտնականներով եւ արհեստավորներով։ Լեո փիլիսոփան կայսր Թեոփիլոսի համար ստեղծել է ոսկե ծառ, որի ճյուղերի վրա արհեստական թռչուններ էին, առյուծ, որը շարժվում ու վազում էր և ժամացույցի վրա աշխատող կին, որը քայլում էր։ Այս մեխանիկական կառուցվածքները ներկայացվում էին Հերոն Ալեքսանդրիացու գրքերում»։

Բազմաթիվ մեխանիկական գործիքներ զարգացում ապրեցին Such mechanical devices reached a high level of sophistication and were made in order to impress visitors.[14]

Ճակատանկար Վիեննա Դիսկորիդեսսից, որրտեղ պատկերված են բյուզանդացի 7 ամենահայտնի ֆիզիկոսները։

Ճարտարագիտության բնագավառում հատկապես աչքի էր ընկնում հույն Իսիդոր Միլետացին, ով Սուրբ Սոֆիայի տաճարի ճարտարապետն էր ու մաթեմատիկոս։ Նա առաջինն էր, ով հավաքագրեց Արքիմեդի ստեղծագործությունները 530թ․։ Այդ հավաքածուն ձեռագրերի ավանդույթով պահպանվում է մաթեմատիկայի եւ ճարտարապետության դպրոցի կողմից, որը հիմնադրվել է 850թ․ Բյուզանդական վերածննդի շրջանում ազգությամբ հայ Լևոն Մաթեմատիկոս (կամ Լևոն Փիլիսոփա)-ի կողմից, ում մշակած աշխատանքները մինչ օրս էլ հայտնի են («Արքիմեդի պալիմպսեսթ»)։ Լեո մաթեմատիկոսի հետ է կապվում նաեւ փարոսների համակարգի ստեղծումը, որը գործածվում էր Սիցիլիայից Անատոլիա եւ Կոստանդնուպոլիս՝ թշնամիների ակտիվացման մասին միմյանց տեղեկացնելու համար։ Այն լայնորեն գործածվում էր դիվանագիտության մեջ։ Բյուզանդացիներին ծանոթ էր նաև հիդրավլիկայի կառուցվածքը։ 900թ․, երբ Լյութպրանդ Կրեմոնացին այցելեց բյուզանդական կայսերը, նկարագրում էր, որ կայսրը նստած էր հիդրավլիկ գահի վրա, որը կառուցված էր խորամանկ ձեւով՝ մի ծայրին նստելիս մյուսին նստողը հայտնվում էր օդում[15]։

Բանասեր, Արիստոտելի, ինչպես նաև քրիստոնեության մեկնիչ Փիլոն Ալեքսանդրացին, ով մեծ թվով աշխատությունների ու տեսությունների հեղինակ էր, առաջինը կասկածի տակ դրեց Արիստոտելի ֆիզիկայի տեսությունը, չնայած որ իր տեսակետը սխալ էր։ Ի տարբերություն Արիստոտելի, ով իր ֆիզիկան բացատրում էր տեսականորեն, Փիլոն Ալեքսանդրիացին վստահում էր դիտարկումների տեսությանը։ Արիստոտելին մենկաբանող աշխատոությունների մեջ Ալեքսանդրացին գրում է․

«Քանի որ սա միանգամայն հեգնական է և մեր տեսությունը կարող է ավելի հեշտ ապացուցվել ժամանակակից դիտարկումների, քան տեսական որևէ փաստի կողմից։ Օրինակ, երբ դուք միաժամանակ նետում եք տարբեր ծանրության երկու առարկա, և նրանցից մեկը մեծ է մյուսից , դուք կնկատեք, որ ոչ թե անկման համար անհրաժեշտ ժամանակային տարբերությունը կախված չէ մարմինների զանգվածների տարբերությունից, այլև ժամանակային տարբերությունը շատ փոքր է, ինչպես նաև, եթե զանգվածների տարբերությունը զգալի չէ, օրինակ մեկը մյուսից մեծ է երկու անգամ, ընդհանրապես տարբերություն չի լինի»։

Bas-relief plaque of Tribonian in the Chamber of the United States House of Representatives in the United States Capitol.

Փիլոն Ալեքսանդրիացու՝ Արիստոտելյան ֆիզիկային ուղղված քննադատությունը դարեր անց ոգեշնչեց Գալիլեո Գալիլեին Գիտական հեղափոխության ժամանակ հերքելու Արիստոտելյան ֆիզիկան։ Գալիլեյն իր աշխատանքներում բազմիցս մեջբերում էր Փիլոն Ալեքսանդրացուն[16][17]։

Բյուզանդական կայսրությունում է հայտնագործվել ծովային մղոնը՝ օգտագործելով ցամաքային մղոնն ու հիդրավլիկ ճնշումը։ Տեխնոլոգիան արագ տարածվել է Եվրոպայի մյուս շրջաններում և գործածվել է մինչև 1800 թվականը[18][19]։

438թ․ Բյուզանդական կայրության օրենքներն ամրագրվում էին Թեոդոսիուս կայսեր հեղինակած «Թեոդոսիոսի օրենսգիրքը»-ով։ Այն ուժ ուներ ոչ միայն Բյուզանդիայում, այլև Արևմտյան Հռոմեական կայսրությունում։ Այն ոչ միայն օրենքներ էր պարունակում, այլև դրանց կարգավորումներն ու մեկնաբանությունները։

Հուստինիանոսի օրոք իրավունքի բնագավառում հայտնի էր Տրիբոնը, ով հեղինակեց Քաղաքացիական իրավունքների ժողովածու, որը 13-րդ դարից սկսած հայտնի է որպես Կորպուս յուրիս ցիվիլիս (լատ.՝ Corpus Juris civilis - քաղաքացիական իրավունքի ժողովածու)։ Իրավունքի բնագավառում վերափոխիչ ազդեցություն ունեցան Հուստինիանոսի կատարած իրավական բարեփոխումները։ Նրա քաղաքացիական օրենքների ժողովածուն դարձավ հիմք Արեւմտյան աշխարհում հռոմեական իրավունքի վերականգնման համար։ Հետագայում Լեո III «Էկլոգա» օրենքների ժողովածուն էլ հիմք դարձավ Սլավոնական աշխարհի իրավական ինստիտուտների ձևավորման համար[20]։

10-րդ դարում Լևոն VI Իմաստասեր կամ Փիլիսոփա (հայկական պատմական ուսումնասիրություններում անունը գրվում է նաև որպես՝ Լևոն Զ Իմաստասեր, հուն․՝ Λέων ΣΤ' ο Σοφός, Leōn VI) կայսրը հեղինակեց «Բազիլիկաներ» անունը կրող բյուզանդական օրենքների ժողովածուն հունարենով, որն ազդեցություն է ունեցել Բալկանյան երկրների իրավական համակարգի վրա[21]։

Բյուզանդացիներն առաջինը ստեղծեցին հիվանդանոցը որպես մարդկանց բժշկական օգնություն ցուցաբերող հաստատություն՝ ի արտացոլումն քրիստոնեական գաղափարախոսության[22]։

Ceramic grenades that were filled with Greek fire, surrounded by caltrops, 10th–12th century, National Historical Museum, Athens, Greece

Գալեն Կլավդիոսի ուրոսկոպիայի միջոցով (ախտորոշում մեզի միջոցով) ախտորոշումը կատարելու համար ֆիզիկոս, բժշկագետ Թեոֆիլուս Պրոտոսպատարիուսը օգտագործել է ուրոսկոպիայի պոտենցիալը, երբ դեռևս գոյությոուն չունեին մանրադիտակն ու սթեթոսկոպը, ով, սակայն գտնում էր, որ ախտորոշման համար միայն դա բավարար չէ։ Փորձը տարածվեց նաև Եվրոպայում[23]։

Բժշկության մեջ բյուզանդացի բժիշկների աշխատությունները, ինչպիսիք էին Վիեննա Դիոսկորիդեսի (6-րդ դար), Պողոս Էգինացու(7-րդ դար), Նիկողայոս Միրեփսոսի (13-րդ դար) երկերը շարունակվում էին օգտագործվել եվրոպացիների կողմից Վերածննդի դարաշրջանում։

Սիամական երկվորյակներին առանձնացնելու առաջին դեպքը հիշատակվում է Բյուզանդական կայսրությունում 10-րդ դարում, երբ Սիամական երկվորյակների զույգը Հայաստանից եկավ Կոստանդնուպոլիս։ Տարիներ անց նրանցից մեկը մահացավ, և Կոստանդնուպոլսի վիրաբույժները վճռեցին հեռացնել մահացած մարմինը մյուսից։ Արդյունքը մասամբ հաջող էր, քանի որ վիրահատված երկվորյակներից մեկն ապրեց 3 օր, արդյունքը տպավորիչ էր և 150 տարի հիշատակվում էր պատմաբանների կողմից։ Սիամական երկվորյակներին տարանջատելու հաջորդ փորձը եղավ 1689 թ․ Գերմանիայում[24][25][26]։

ժառանգել էին Ալեքսանդրիայի քիմիայի դպրոցի հայտնագործությունները»[27]։

Նռնակի առաջին օրինակը նույնպես հայտնագործվել է Բյուզանդիայում, իրենից ներկայացնում էր ապակով, մեխերով եւ Հունական կրակի՝ պայթուն առաջացնող բաղադրիչով լցված կավե սափոր։ Այն գործածվում էր մարտադաշտում[28][29][30]։

Հրանետ ռազմական գործիքների առաջին ինքնաշեն օրինակները նույնպես հայտնագործվել են 10-րդ դարում Բյուզանդական կայսրությունում, որտեղ հետևակը զինված էր ձեռքի հրանետ գործիքներով[31]։

Հրանոթներին հակակշռող զենքը հայտնաբերվել է Բյուզանդական կայսրությունում Ալեքսիոս I Կոմնենոս (1081-1118) կայսեր բարենորոգումների օրոք, երբ բյուզանդացիներն օգտագործում էին նորաստեղծ զենքերը՝ ոչնչացնելու բերդաքաղաքներն ու ամրությունները։ Այս հրանոթներն իրենցից ներկայացնում էին թնդանոթների նախատիպերը։ Ասիայի և Եվրոպայի բանակները բյուզանդացիներից փոխ առան այդ զինատեսակը[32]։

Կայսրության վերջին շրջանում աստղագիտությունը եւ մաթեմատիկական այլ գիտություններ ուսումնասիրվում էին Տրապիզոնում, բժշկագիտությունը գրավում էր ավելի ու ավելի շատ ուսումնասիրողների ուշադրությունը[33]։

1453թ․ Կոստանդնուպոլսի անկnւմն ընդհատեց «Իտալական վերածնունդ» անվանվող դարաշրջանը։ Այս դարաշրջանում բյուզանդացի ուսումնասիրողները փոխ էին առնում Իտալական վաղ վերածննդի հին հունարենի քերականությունը, գրականությունը, մաթեմատիկական և աստղագիտական գիտելիքները[34]։ Նրանք էլ իրենց հետ բերեցին բուսաբանության, բժշկագիտության, կենդանաբանության մասին աշխատությունները, ինչպիսին էին Դիսկորիդոսի և Հովհան Փիլիպոնացու՝ Արիստոտելի տեսությունները քննադատող աշխատությունները[26]։

Արվեստ և գրականություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Miniatures of the 6th-century Rabula Gospel display the more abstract and symbolic nature of Byzantine art.

Բյուզանդական արվեստը գերազանցապես հոգևոր բնույթի էր և գտնվում էր եկեղեցու խիստ հսկողության տակ։ Painting in fresco, illuminated manuscripts and on wood panel and, especially in earlier periods, mosaic were the main media, and figurative sculpture very rare except for small carved ivories. Որմնանկարչությունը, ձեռագրերի նկարազարդումը, հատկապես վաղ շրջանի խճանկարները և փղոսկրյա ու փայտե քանդակները բացառիկ էին։ Ձեռագրերի նկարազարդումը պահպանել էր դասական ռեալիզմի որոշ ավանդույթներ, որոնք չկային ավելի մեծ աշխատանքներում[35]։ Բյուզանդական մշակույթը մեծ հեղինակություն ուներ պահանջարկ ուներ Արևմտյան Եվրոպայում, որտեղ այն շարունակում էր ազդել միջնադարյան արվեստի վրա մինչեւ դարեվերջ։ Հատկապես Իտալիայում, որտեղ բյուզանդական ոճը,փոփոխվելով, պահպանվում էր մինչև 12-րդ դար՝ ազդեցություն ունենալով Իտալական վերածննդի արվեստի վրա։ Սակայն մի քանի նորամուծություններ ազդել են բյուզանդական մշակույթի վրա։ Օրթոդոքս եկեղեցու միջոցով բյուզանդական ոճը տարածվեց Օրթոդոքս աշխարհում եւ այլուր[36]։ Բյուզանդական ճարտարապետության ազդեցությունը, հատկապես կրոնական կառույցներում, կարող եք հանդիպել Եգիպտոսի, Արաբական երկրների Ռուսաստանի և Ռումինիայի տարբեր վայրերում։

Բյուզանդական գրականության մեջ տարբեր մշակութային էլեմենտներ էին պարունակվում՝ հունական, քրիստոնեական, հռոմեական և արևելյան։ Գրականությունը դասակարգվում էր 5 խմբերի՝ պատմաբաններ և վերլուծաբաններ, հանրագիտարանագետներ(Փոտ պատրիարքը, Մայքլ Փսելուսը և Մայքլ Քոնիացին Բյուզանդիայի մեծագույն հանրագիտարանագետներն էին), ակնարկագիրներ և աշխարհիկ բանաստեղծներ։ Բյուզանդիայի հիշարժան այս դարաշրջանի մեծագույն ձեռքբերումը բյուզանդական հերոսական էպոսն էր՝ «Դիգենիս Ակրիտաս» (հուն․՝ Διγενής Ακρίτας), որը ձևավորվել է 9-րդ դարի վերջին և 10-րդ դարի առաջին կեսին, մեզ է հասել էպիկական պոեմի ձևով։ Պոեմում փառաբանվում են Վասիլ Դիգենիս Ակրիտասի («Երկածին սահմանապահի») սխրանքները[37]։

Բյուզանդական գրականությունից պահպանված մոտ 2-3000 նմուշներից միայն 330-ը աշխարհիկ պոեզիայից, պատմությունից, գիտություններից ու փիլիսոփայությունից է[37]։ Բայց այնուամենայնիվ, բյուզանդական աշխարհիկ գրականության ծաղման շրջանը 9-12-րդ դարերն էր, իսկ կրոնական գրականության(սաղմոսներ, շարականների գրքեր, տեսություններ, կրոնական հոդվածներ և այլն) զարգացել էին ավելի վաղ՝ այս ոլորտի նշանավոր ներկայացուցիչ Ռոմանոս Երգասացի ժամանակաշրջանում[38]։

Երաժշտություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Late 4th century AD "Mosaic of the Musicians" with organ, aulos, and lyre from a Byzantine villa in Maryamin, Syria[39]

Հունարենով ստեղծված բյուզանդական արարողակարգային հոգևորական երաժշտության ձևաչափերով երաժշտություններն այժմ էլ հայտնի են[40]։ Հույն և արտասահմանցի պատմաբանները համոզված են, որ եկեղեցական մեղեդիները և բյուզանդական երաժշտությունը սերտորեն կապված են հունական հնագույն երաժշտական համակարգի հետ[41]։ Հունարենով ստեղծված բյուզանդական արարողակարգային հոգևորական երաժշտության ձևաչափերով երաժշտություններն այժմ էլ հայտնի են։ Եկեղեցական երգերը այս ժանրի հիմնաքարերից են։ Դա իրենից ներկայացնում է երաժշտության հնագույն տեսակ։

Լարային քնարի ամենավաղ պատկերը բյուզանդական դամբարանի վրա (900–1100թթ). (Ֆլորրենցիա, ազգային թանգարան)

9-րդ դարի պարսիկ աշխարհագետ Իբն Խորդաբդեն իր բառարանագրական երկխոսության մեջ հիշատակում է լիրան (քնար), ուրղուն (երգեհոն), շիլյանին (տավիղը), շվին որպես Բյուզանդիայում շատ տարածված գործիքներ[42]։ Սրանցից առաջինը, որ հայտնի էր որպես բյուզանդական քնար, պետք է հետագայում անվանվեր լիրա դա բրաչո[43] Վենետիկում, որտեղ այն դարձավ ժամանակակից ջութակի նախատիպը[44]։

Քնարն մինչ այժմ էլ գործածվում է նախկին բյուզանդական տարածքներում, որտեղ այն հատկապես Հունաստանում՝ Կոստանդնուպոլսի քնար, քաղաքային քնար), Հարավային Իտալիայում՝ Կալաբրյան քնար, Խորվաթիայում՝ լիջերիկա անվանումով։ Երկրորդ գործիքը ստեղծվել է հելլենիստական աշխարհում (Հիդրաուլիսում) և օգտագործվել է ձիարշավարաններում՝ մրցարշավների ժամանակ[45][46]։

«Մեծ մռայլ երգեհոն» էր 757թ․ ուղարկվել կայսր Կոնստանտին V կողմից ֆրանկների թագավոր Պիպին Կարճահասակին։ Պիպինի որդի Կառլոս I այդպիսի գործիք ստացավ 812թ․ Աախենում թագադրման ժամանակ, այդժամ էլ հիմք դնելով Արևմտյան եկեղեցական երաժշտության[46]։ Գործածվում էին նաև երկփողանի սրինգը (plagiaulos -(πλαγίαυλος, from πλάγιος "sideways"), ֆլեյտան[47], երգեհոնը[48]։

Փայտե եղեգնյա գործիքը այժմյան հայկական դուդուկի կրկնօրինակն էր։ Երգեհոնը հայտնի է նաև դանկիո անվանումով, գործածվել է դեռ հռոմեական ժամանակաշրջանում և շարունակեց օգտագործվել կայսրության նախկին տարածքում մինչ այժմ (Տե՛ս նաև՝ Բալկանյան գայդա, Հունական ծամպունա, Պոնտական տուլում, Կրետական՝ ասկոմանդուրա, հայկական պարկապզուկ և հռոմեական կլիմպո)։

Դրոշ և տարբերանշաններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդված՝ Byzantine flags and insignia
Երկգլխանի արծիվ։ Բյուզանդական կայսրության պետական խորհրդանիշը

Բյուզանդական կայսրությունում տարածված չէր կամ չէր օգտագործվում այն իմաստով, ինչ Արևմտյան Եվրոպայում։ Պաշտոնական արարողությունների և ռազմական իրադարձությունների ժամանակ գործածվում էին տարբեր պատկերներով երիզներ, դրոշներ։ Խաչերի, Քրիստոսի պատկերները, Կույս Մարիամի և տարբեր սրբերի պատկերները նույնպես գործածվում էին պաշտոնապես, սակայն սրանք տարբերվում էին ընտանեկան տարբերանշաններից։[49]

  • Երկգլխանի արծիվ
  • Խաչեր

Ժամանց

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տաբուլա(նարդի) խաղը՝խաղացված բյուզանդական կայսր Զենոնի կողմից 480թ․ և արձանագրված Ագաթիա Միրենեացու կողմից 530թ․։ Զառի անհաջող նետել է 2, 5 և 6 , ստիպված էր թողնել միայն 8 խաղաքար։[50]

Խաղում էին նարդի, որն այժմ էլ տավիլ անվամբ շատ տարածված է բյուզանդական նախկին տարածքներում, և մինչ այժմ էլ այն Հունաստանում[50]։ Բյուզանդական գբռռձան ազնվականները սիրում էին զբաղվել ձիարշավներով, որն այժմ հայտնի է պոլո անվամբ։ Խաղը ներմուծվել է Սասանյան Պարսկաստանից և Թեոդոսիոս II կայսեր կողմից Կոստանդնուպոլսի Մեծ Պալատում կառուցվել է Զիկանեստերիոնը (պոլոյի խաղադաշտ)։ Վասիլ I (867-886) հավասարը չուներ այդ սպորտաձևում։ Ալեքսանդր կայսրը(912-913) մահացել է խաղից հյուծվելու պատճառով, Ալեքսիոս Կոմնենոս (1081-1118) կայսրը վնասվածք էր ստացել, երբ խաղում էր Տատիկոսի հետ, իսկ Հովհաննես I Տարպիզոնացին (1235-1238) մահացել է խաղի ժամանակ ստացած ճակատագրական վնասվածքից[51][52]։ Կոստանդնուպոլսից և Տրապիզոնից տիկանիստերիան փոխ առան այլ քաղաքներ նույնպես, հատկապես Սպարտայի, Եփեսոսի, Աթենքի ազնվականությունը[53]։ Խաղը Արևմուտք բերվեց խաչակիրների կողմից, ովքեր զարգացրին դա հատկապես Մանուել I Կոմնենոսի թագավորության շրջանում։

A game of τάβλι (tabula) played by Byzantine emperor Zeno in 480 and recorded by Agathias in c. 530 because of a very unlucky dice throw for Zeno (red), as he threw 2, 5 and 6 and was forced to leave eight pieces alone.[50]

Անգլիացի գիտնական Ջեյմս Ռիդդիկ Փարթինգտոնը գրում է․«Կոստանդնուպոլիսը լիքն էր գիտնականներով եւ արհեստավորներով։ Լեո փիլիսոփան կայսր Թեոփիլոսի համար ստեղծել է ոսկե ծառ, որի ճյուղերի վրա արհեստական թռչուններ էին, առյուծ, որը շարժվում ու վազում էր և ժամացույցի վրա աշխատող կին, որը քայլում էր։ Այս մեխանիկական կառուցվածքները ներկայացվում էին Հերոն Ալեքսանդրիացու գրքերում»։

Խոհանոց

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տե՛ս նաև՝ Բյուզանդական խոհանոց
Բյուզանդական սերկևիլ

Բյուզանդական կայսրության մշակույթն ի սկզբանե նման էր հունա-հռոմեական մշակույթին, սակայն հետագա դարերի ընթացքում, այն հետզհետե սկսեց նմանվել Բալկանյան ու Անատոլիական մշակույթին։ Խոհանոցում հիմնականում գործածում էին համեմունքներով մշակված մսամթերք, այժմյան բաստուրմա[54][55][56],, քաղցրավենիքներից մեծապես օգտագործում էին փախլավա[57] պանիրով թխվածք[58], ինչպես նաև միջնադարյան քաղցր գինիներ։ Ռետցինա գինին, որ համեմված էր սպիտակ սոճու խեժով, նոււյնպես գործածվում էր և մինչ այժմ էլ Հունաստանում առաջացնում է անծանոթների համապատասխան ռեակցիան․«Ավելացնենք մեր փորձանքներին խեժով, դեղձով հունական գինի և սպեղանին հնարավոր չի լինի խմել», ասել է 968 թվականին Օտտոն 1-ի կողմից Կոստանդնուպոլիս դեսպան ուղարկված Լյութպրանդ Կրեմոնացին[59]։ Գարոսի և ձկան սոուսը նույնպես այդքան էլ նախընտրելի չէր խոհանոցին ոչ ծանոթների համար։ Կրեմոնացին մատուցվող ձկան սոուսը նկարագրել է որպես «չափազանց վատ ձկան լիկյոր»։ "[59] Բյուզանդացիները իրենց ուտելիքները համեմելու համար որպես համեմունք էին գործածում նաեւ սոյայի սոուսը, մուրրի (գարու ֆերմենտով սոուս, որը նման է սոյայի սոուսին), ումամին[60][61]։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ Медиаэнциклопедия ИЗО. «РАННЕХРИСТИАНСКОЕ II-IV вв». Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ նոյեմբերի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հոկտեմբերի 30-ին.
  2. ↑ Византия в моде: провокационная коллекция Дольче и Габбана Արխիվացված 2022-02-06 Wayback Machine // Аргументы и факты, 26 февраля 2013 года
  3. ↑ «Византийская» коллекция Dolce & Gabbana — зеркало внутрицерковных суеверий
  4. ↑ Dolce&Gabbana. Мозаика кафедрального собора Монреале + детали показа Արխիվացված 2022-02-06 Wayback Machine // 26 ФЕВРАЛЯ 2013
  5. ↑ Модный иконостас от Dolce & Gabbana на Неделе моды в Милане Արխիվացված 2022-02-06 Wayback Machine // Woman.ru 25 февраля 2013
  6. ↑ «Обзор Buro 24/7: Dolce & Gabbana, осень-зима 2013/14». Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 6-ին. Վերցված է 2022 թ․ փետրվարի 6-ին.
  7. ↑ «Византийский стиль в интерьере». Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 6-ին. Վերցված է 2022 թ․ փետրվարի 6-ին.
  8. ↑ Anastos 1962, էջ. 409.
  9. ↑ Alexander Jones, "Book Review, Archimedes Manuscript" American Mathematical Society, May 2005.
  10. ↑ «Pendentive – architecture».
  11. ↑ Field, J.V; Wright, M.T (2006 թ․ օգոստոսի 22). «Gears from the Byzantines: A portable sundial with calendrical gearing». Annals of Science. 42 (2): 87. doi:10.1080/00033798500200131.
  12. ↑ «Anonymous, Byzantine sundial-cum-calendar». brunelleschi.imss.fi.it.
  13. ↑ «Sundial info» (PDF). academy.edu.gr. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2021 թ․ փետրվարի 25-ին. Վերցված է 2019 թ․ փետրվարի 1-ին.
  14. ↑ Prioreschi, Plinio. 2004. A History of Medicine: Byzantine and Islamic medicine. Horatius Press. p. 42.
  15. ↑ Pevny, Olenka Z. (2000). "Perceptions of Byzantium and Its Neighbors: 843–1261". Yale University Press. pp. 94–95.
  16. ↑ Wildberg, Christian (2018 թ․ մարտի 8). Zalta, Edward N. (ed.). The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University – via Stanford Encyclopedia of Philosophy.
  17. ↑ Lindberg, David. (1992) The Beginnings of Western Science. University of Chicago Press. p. 162.
  18. ↑ Wikander, Orjan. 2000. "Handbook of Ancient Water Technology". Brill. pp. 383–84.
  19. ↑ «Boat mills: water powered, floating factories». Low-Tech Magazine.
  20. ↑ Troianos & Velissaropoulou-Karakosta 1997, էջ. 340
  21. ↑ Browning 1992, էջեր. 97–98.
  22. ↑ Lindberg, David. (1992) The Beginnings of Western Science. University of Chicago Press. p. 349.
  23. ↑ Prioreschi, Plinio. 2004. A History of Medicine: Byzantine and Islamic medicine. Horatius Press. p. 146.
  24. ↑ «The Case of Conjoined Twins in 10th Century Byzantium». Medievalists.net. 2014 թ․ հունվարի 4.
  25. ↑ Montandon, Denys (2015 թ․ դեկտեմբեր). «The Unspeakable History of Thoracopagus Twins' Separation» (PDF). denysmontandon.com.
  26. ↑ 26,0 26,1 Lindberg, David. (1992). The Beginnings of Western Science. University of Chicago Press. p. 162.
  27. ↑ Partington, J.R. (1999). "A History of Greek Fire and Gunpowder". The Johns Hopkins University Press. p. 13.
  28. ↑ Tucker, Spencer C. 2011. “The Encyclopedia of the Vietnam War: A Political, Social, and Military History”. ABC-CLIO. p. 450.
  29. ↑ «Greek Fire Grenades».
  30. ↑ «Greek Fire».
  31. ↑ Decker, Michael J. (2013). The Byzantine Art of War. Westholme Publishing. p. 226.
  32. ↑ Decker, Michael J. (2013). The Byzantine Art of War. Westholme Publishing. pp. 227–29.
  33. ↑ Tatakes & Moutafakis 2003, էջ. 189.
  34. ↑ Robins 1993, էջ. 8.
  35. ↑ Rice 1968; Weitzmann 1982.
  36. ↑ Rice 1968, Chapters 15–17; Weitzmann 1982, Chapters 2–7; Evans 2004, էջեր. 389–555.
  37. ↑ 37,0 37,1 Mango 2007, էջեր. 275–76.
  38. ↑ «Byzantine Literature». Catholic Encyclopedia.
  39. ↑ Ring, Trudy (1994), International Dictionary of Historic Places: Middle East and Africa, vol. 4, Taylor & Francis, ISBN 1-884964-03-6
  40. ↑ The Columbia Electronic Encyclopedia, 6th ed. 2007 – "Byzantine music"
  41. ↑ «Ecumenical Patriarchate – Byzantine Music». ec-patr.net.
  42. ↑ Kartomi 1990, էջ. 124.
  43. ↑ Encyclopædia Britannica (2009), «lira», Encyclopædia Britannica
  44. ↑ Arkenberg, Rebecca (2002 թ․ հոկտեմբեր), Renaissance Violins, Metropolitan Museum of Art, Վերցված է 2006 թ․ սեպտեմբերի 22-ին
  45. ↑ Journal of Sport History, Vol. 8, No. 3 (Winter, 1981) p. 44.
  46. ↑ 46,0 46,1 Douglas Earl Bush, Richard Kassel editors, The Organ: An Encyclopedia Routledge. 2006. 978-0-415-94174-7. p. 327
  47. ↑ Howard, Albert A. (1893). «The Αὐλός or Tibia». Harvard Studies in Classical Philology. Department of the Classics, Harvard University. 4: 1–60. doi:10.2307/310399. JSTOR 310399.
  48. ↑ Flood, William Henry Grattan. «The story of the bagpipe». Рипол Классик. ISBN 978-1-176-34422-8.
  49. ↑ Kazhdan, 1991, էջեր 472, 999
  50. ↑ 50,0 50,1 50,2 Austin 1934, էջեր. 202–05.
  51. ↑ Kazhdan 1991.
  52. ↑ Anna Komnene,The Alexiad, Book XIV, Chapter IV, translator Elizabeth Dawes
  53. ↑ Laiou 2002, էջ. 643.
  54. ↑ Ash 1995, էջ. 224: "Having inherited pastirma from the Byzantines, the Turks took it with them when they conquered Hungary and Romania."
  55. ↑ Davidson 2014, "Byzantine cookery", pp. 123–124: "This is certainly true of Byzantine cuisine. Dried meat, a forerunner of the pastirma of modern Turkey, became a delicacy."
  56. ↑ Dalby et al. 2013, էջ. 81: "paston or tarichon...Cured meats were either eaten raw or cooked in pasto-mageireia with bulgur and greens, mainly cabbage."
  57. ↑ Ash 1995, էջ. 223; Faas 2005, էջ. 184; Vryonis 1971, էջ. 482.
  58. ↑ Faas 2005, էջեր. 184–85; Vryonis 1971, էջ. 482; Salaman 1986, էջ. 184.
  59. ↑ 59,0 59,1 Halsall, Paul (January 1996). «Medieval Sourcebook: Liutprand of Cremona: Report of his Mission to Constantinople». Internet History Sourcebooks Project. Fordham University. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ հոկտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 25-ին.
  60. ↑ Jayyusi & Marín 1994, էջ. 729.
  61. ↑ Perry, Charles (2001 թ․ հոկտեմբերի 31). «The Soy Sauce That Wasn't». Los Angeles Times. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 25-ին.

Գրականություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Բյուզանդական_արվեստ&oldid=10066274» էջից