ترسیمِ نیروهای سوژه‌منقاد‌سازِ «ارباب-میل» (خدا، میهن، پادشاه/پدر؛ و یا سرمایه، شرکت، کارفرما).

«پدر»، خونِ هرچه زنده است را می‌مکد تا زنده بماند. سوژه‌ و سوبژکتیویته‌ی «گناه‌کار»/«بدهکار» را برمی‌سازد. هر چه هست «مالِ» اوست: «زن»، «زمین»، «زمان».

اما خون‌آشام، «زنده» نیست؛ «نا-مرده» (un-dead) است. وقتی نتواند خونِ «زندگی» را بمکد، می‌میرد. و چه بهتر که «ساحره‌»ها و «بربر»های تاریخ، او را بکشند.

ترسیمِ تقاطعِ شیوه‌ها و «راه»های متکثرِ انقیاد در ترکیه‌ی دهه‌ی ۱۹۸۰

لوئیس بونوئل، در میانه‌ی کشیدنِ سیفون بر روی ارزش‌های اخلاقیاتی و بورژوازیِ مستقر، سرکی هم به وضع دخترکِ «حاضر»ی می‌زند که چون جلوی اسم‌اش در دفتر حضور‌-غیابِ سیستمِ به‌هنجارسازِ انضباطی «تیک» نخورده است، گم‌شده و «نامرئی» تصور می‌شود؛ و با نمایشِ آزادیِ قاتلی «محکوم‌شده» در دادگاه، [شاید] نیم‌نگاهی به نابسندگی و بی‌تأثیریِ «حق قانونی» (در برابر بدیلِ اسپینوزایی‌ِ «حق=قدرت») می‌اندازد.