«Fikzioa, hitzaren tradiziozko adieran, bere hasierarekin, erdiarekin eta bukaerarekin, amaitzera kondenatua dago beti, ondo ala gaizki, baina amaitzera nolanahi ere, ukatzera iraganean kontatutako hori, izan izana. [...] Hemen ezer ez da hasten ez amaitzen. Haragitze multzoek hor irauten dute betirako. Fikzioarekiko hautu hori hautu politiko bat ere bada. Operai, contadini-k utopiko deitu ohi zaien komunitate horietako bati buruz hitz egiten digu. Baina utopiak, definizioz, errealitatearen aurrean etsi behar du, eta gaizki amaitu. Eta Vittoriniren liburuan [...] komunitatea lehertu egiten da…

«Molde honetako pelikulen bidez, guk, ikusleok, gauzak sor ditzakegu gure esperientziatik abiatuta; ikusten ez ditugun gauzak, ikusi ezin direnak. Ikusi ezin diren 11 pertsona daude film honetan. Azkenerako badakizu ez dituzula ikusi, baina sentitzen duzu badakizula zein ziren eta zertan ari ziren. Erakutsi gabe erakusten duen zinema mota bat sortu nahi dut. Horrek ez du zerikusirik gaur egun egiten diren film gehienekin, zeinak ez diren zuzenean pornografikoak baina izaera pornografikoa duten, hainbeste erakusten dutelako, non ez diguten uzten gauzak geure…