“The world is what it is. Murderus.”
Μωρή Άννα κι εσύ λίγο ψυχραιμία στη γενικότερη διαχείριση δεν κάνει κακό. Να πως γεννιούνται τα mommy issues. Ο Mark ποσό φίλος μου που βλέπει ότι η άλλη είναι η επιτομή του κινούμενου red flag και επιλέγει να έχει ελπίδες μέχρι τέλους.
Ταινιάρα, απίστευτες ερμηνείες και φωτογραφία. Iconic.
Πραγματικά μια άρτια προσπάθεια. Ο Μάστορας που περίμενα να είναι σαν καρικατούρα, ήταν όχι τέλειος, αλλά ανώτερος των προσδοκιών μου, το ίδιο και η Κλέλια που επίσης αμφέβαλλα ότι θα μπορούσε να στηρίξει το ρόλο της Καίτης Γκρέι.
Αυτό που δεν μου άρεσε στην ταινία ήταν το σε ποια σημεία της ζωής του Καζαντζίδη επέλεξαν να εστιάσουν και το πώς το πορτραίτο του παρουσιάζεται πιο μαλακό, ήπιων τόνων και γενικώς μοιάζει πιο κατανοητικός άνθρωπος από ό,τι οι φήμες λένε. Σε…
Ντροπή στην σκηνοθέτιδα που ενώ όλες οι υποψηφιότητες των Όσκαρ έχουν αποσυρθεί επέλεξε συνειδητά να μην αποσύρει την ταινία και να κρατήσει αυτή τη ξεδιάντροπη στάση ακόμα και μετά από όλο τον ντόρο που έχει συμβεί. Σαπίλα, καμία αλληλεγγύη και (συν)αδελφοσύνη, τόσο που σκέφτομαι ότι εντέλει ίσως να έχει και κάποια σχέση με όλο αυτό το φιάσκο, ακόμα και με τη σύσταση της επιτροπής (ξάδερφο στο υπουργείο και πάει λέγοντας). Το ελληνικό βύσμα στα καλύτερα του. απλά, λιτά και ξετσίπωτα.…
