raf gibi avrupayı sarsmış devrimci bir oluşumun ve savaşçılarının itibarını zedelemek istenmiş, tarih yeniden yazılmaya kalkılmış. filistin kampındaki sahneler devrimci mirasa hakaret niteliğindeydi. ulrike yoldaş "delirmemişti", yoldaşları tarafından hedef alınmamıştı. filmde geçen isimler cesur devrimcilerdi, askeri kampta "cinselliği özgürleştirmeye" çalışan tipler değildi şüphesiz. yine de keyifli bir film.
filmin alman anti komünist bir yazarın kitabından uyarlandığı da unutulmamalı.
örgütlülük, devrimci ahlak, devrimci şiddet ve bu şiddete başvurmayı zorunlu kılan koşullar, yoldaşlık bağı, birtakım devrimci tereddütler pek iyi anlatılıyor filmde. mücadeleyi sahneye taşımakla kalmıyor, devlet mekanizmasını ve ve bu mekanizmanın tepki süreçlerini de harika işliyor. bütün bunları yaparken bir sömürge ülkesinde yürütülen mücadele üzerinden de emperyalizmi tanımlıyor adeta. bu kadar politik film okumalarına zaman zaman karşı olsam da costa gavras sinemasını politik bir yerden değerlendirmek gerekir. bu politik unsurlardan ibaret değil ama asla, teknik olarak da harika bir film. göz kırptırmadan izletiyor, ama bir o kadar da yorabiliyor. çekimler geçişler vs de pek güzel
İnanılmaz bir hikaye anlatış, akıl almaz bir teknik. Adalet, sefalet, çaresizlik, kayıp, onur... Hepsi ustaca işlenmiş. Film hedeflediği her şeyi başarmış ve bunu çok net bir şekilde hissettiriyor. Ne sıkıcı bir olaysızlığa düşüyor, ne de tekdüzeleşiyor. Her an bir şok yaşatmayı başarıyor. Filmin daha ilk sahnelerinde yarattığı gerilim hiçbir zaman sönümlemiyor. Her geçen dakikayla insanı daha da içine çekiyor. Hikayenin geçtiği döneme pek iyi şekilde ayna tutuyor ama hiçbir zaman da sadece bir "17. yüzyıl Japonyası" filmi gibi hissettirmiyor; insanın yüzyıllar geçse de değişmeyecek, fıtratına işlemiş duygularını en saf haliyle filme taşıyor ve asıl odağın bu olduğunu bir saniye bile unutturmuyor. Gözümde şaheserdir.
