Alıntılanacak, yorumlanacak, derin düşüncelere dalınacak ve özellikle empati kurulacak o kadar çok sahne ve tasarı var ki filmi, hepsini paylaşamayacak kadar çok yorumum olduğu ve bu yüzden hiçbirini yazamayacağım gerçeğinin idrakiyle sonlandırıyorum. Aksi takdirde bir buçuk saatlik filmin tamamını alıntılamam gerekebilir. Özdeşleştirme duygusunu hissetmemin yanlışlığından rahatsız oluyor olmam, bir yandan bu özdeşleştirmenin bir doğruluk payı olduğunu bana kanıtlıyor gibi ama susalım artık yeterli.
