"Έλα λευκό μου σύννεφο και γίνε προσκεφάλι για το παιδί το χνουδαλό που ο ύπνος το ‘χει πάρει.
Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς και πριν καλοξυπνήσει μέσα απ’ τα βάτα της σιωπής στ’ όνειρο να βαδίσει.
Να είναι τ’ όνειρο καλό απατηλό ας είναι κι ύστερα γύρισε ψηλά κι αν θες βροχούλα γίνε."
Α ρε και αυτή τη ριμάδα τη ζωή να της απαντούσαμε όλοι όπως ο βασιλιάς του Γραμματικού.
Και να θυμάστε "τα κάγκελα είναι ίδια για όλους, τα όρια του καθενός διαφέρουν"
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Η ψυχή μου πονάει.
Αυτό είναι κινηματογράφος και αυτή η μουσική σε ταξιδεύει ρε Θανάση.
