خاک پذیرنده، اشارتی‌ست به آرامش...
کسی نبود بپرسد فیلمی داستان‌گو نیست، نه منبر می‌رود، نه جدل می‌کند، و نه اصلاً پرسشی دارد، و از آن‌دست فیلم‌هایی است که می‌خواهند با تصاویر و فرم به شعر تنه بزنند. یحیا ماهیگیری در انزلی است که پسرش گذاشته و رفته است و پیدایش نیست. او یحیایی نیست که سخن بگوید یا بشارت دهد، بلکه سکوت می‌کند. فیلم جست‌وجوها و تنهایی‌های یحیا را به ما نشان می‌دهد و قرار است با «گفتمانِ سکوت» یحیا…
ببین در آینه‌ی جویبار گریه‌ی بید
وقتی درباره‌ی الی اکران شد، در هیاهوها بودیم. خیلی‌هامان وسط باتوم خوردن‌ها به سالن سینما پناه آورده بودیم و فیلم، با آن‌که ارتباط چندانی با حال و روزمان نداشت، به دلمان نشسته بود. ماشین‌مان در گل فرو رفته بود و می‌خواستیم مثل صحنه‌ی آخرِ فیلم بیرونش بکشیم. امیدمان این بود که آن روزها یک پایانِ تلخ است و یک دیالوگ از فیلم وردِ زبانمان شده بود. جدایی نادر از سیمین اما وقتی اکران شد…
«من در سوته‌دلان ده شخصیت دارم که سرنوشت مشابهی دارند. بنابراین نام سوته‌دلان را برای این فیلم در نظر گرفتم.» به‌نظر داستانِ این دل‌های ستم‌دیده در تهرانِ دهه‌ی بیست یا سی می‌گذرد و شاید هم بعد از کودتا. اما در سوته‌دلان که یک سال قبل از انقلاب ساخته شده، نشانه‌های سیاسی به ندرت پیدا می‌شود و نشانه‌های زمانی به شکلی عمدی مخدوش شده‌اند. حاتمی هیچ‌وقت برای زمانِ حال فیلم نساخت و آن دسته از فیلم‌هایش که معاصرترند (طوقی، خواستگار، سوته‌دلان…
نوشتاری درباره فیلم «طعم گیلاس» و آقای خاص سینمای ایران
«قصه‌سرایی را در فیلم دوست ندارم، به هیجان آوردن تماشاچی فیلم را دوست ندارم، نصیحت کردنش را دوست ندارم، تحقیر کردنش را دوست ندارم، احساس گناه به او دادن را دوست ندارم. این‌ها چیزهایی است که در سینما دوست ندارم. فکر می‌کنم فیلم خوب، فیلمی است که بادوام باشد و باید درست هنگامی که از سینما بیرون می‌روی، از همان موقع شروع کند به ساخته شدن. خیلی از فیلم‌ها هستند…
