ဒီရုပ်ရှင်ဟာ Italy မှာရိုက်ထားတယ်ဆိုပေမယ့် မြင်နေကျတွေ့နေကျ ပုံစံနဲ့မဟုတ်ဘူး။ အရာရာက စိတ်ကူးယဉ်ဆန်ဆန်လှပမနေဘူး။
ဒါပေမယ့်ဒီရုပ်ရှင်ဟာ Russian Film-maker Andrei Tarkovsky ရဲ့ masterpiece တစ်ခု။ စာကောင်းကောင်းတော့မရေးတတ်ပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့တော်တော်ကျန်ခဲ့တဲ့ရုပ်ရှင်တစ်ခုပါ။ရုရှားလူမျိုးကဗျာဆရာတစ်တယောက်ဟာ အီတလီမှာနေခဲ့တဲ့ ရုရှား composer တစ်ယောက်ရဲ့ဘဝ အကြောင်းကို research လုပ်ဖို့လာတဲ့အကြောင်းပါ။ အီတလီ ဘာသာပြန်ကောင်မလေးတစ်ယောက်လည်းပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ပျင်းနေလို့ဘာကားကြည့်ကောင်းလဲဆိုတဲ့လူတွေအတွက်တော့ သိပ်ကောင်းမယ်မထင်ဘူးဗျ။ ဘာလို့ဆို ဒီကားဟာ ဖျော်ဖြေမှုတစ်ခုထက်ပိုတယ်။ ခင်ဗျားကိုကဗျာရှည်ကြီးတစ်ပုဒ်ကို ဆွေးဆွေးမြည့်မြည့်ဖတ်ပြနေသလိုပဲ။ Nostalgiaဆိုတဲ့အတိုင်းပါပဲ။
ရုပ်ရှင်ကြည့်တဲ့လူအမျိုးမျိုးရှိတယ်။ ဖျော်ဖြေမှုလိုချင်ကြလို့ကြည့်ကြတယ်။
တစ်ခုခုပြန်လိုချင်ကြတယ်။ ခံစားချင်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ လက်တွေ့ဘဝကြီးက မပေးနိုင်တာကို ရုပ်ရှင်ထဲမှာရှာဖွေကြတဲ့လူတွေရှိတယ်။ အဲ့အရသာကို နှစ်ခြိုက်စွာခံစားကြတယ်။ ခုံမင်တယ်။ ဒါဟာရုပ်ရှင်ကြည့်ရတဲ့လူတော်တော်များများရဲ့ခံစားချက်လို့ထင်တယ်။ ဘဝတွေကမပြည့်စုံလို့ရုပ်ရှင်တွေကြည့်ကြတာပဲ။ ဒါပေမယ့် ရုပ်ရှင်တွေဟာ လက်တွေ့နဲ့ အရမ်းနီးစပ်သွားတဲ့အခါ ဖျော်ဖြေမှုတစ်ခုသက်သက်မဟုတ်ကြတော့ဘူး။
လက်တွေ့မဆန်တာကိုအကောင်းဆုံးတင်ဆက်နိုင်ရင်လဲ ရုပ်ရှင်ကောင်းတစ်ခုပဲ။
လက်တွေ့ဆန်တာကိုအကောင်းဆုံးတင်ဆက်နိုင်ရင်လည်း ရုပ်ရှင်ကောင်းတစ်ခုပဲ။
ကျွန်တော့အတွက်တော့ရုပ်ရှင်တွေကဖျော်ဖြေမှုသက်သက်မဟုတ်ဘူး။
ဒီရုပ်ရှင်ဟာ လက်တွေ့ဘဝကိုတော်တော်လေးထင်ဟပ်တယ်ထင်မိတယ်။