*η μαμά μου έχει ένα κοινό -ευτυχώς το μόνο ανώδυνο- με τη μαμά της Lady Bird: και οι δύο ρωτούν που βρήκαμε αυτό το φούτερ ή εκείνη τη φούστα
*oh well, ένα αστέρι ονομάστηκε Μπρους <3
*highlight το βιωματικό παράπονο και η ταύτιση της Σ. όταν ο τύπος στην Νέα Υόρκη ρωτά τη LB από που είναι και συμβαίνει αυτό: -Sacramento -Sorry where? -San Francisco -Oh nice (σσ. όπου Sacramento, βάλτε Πολύκαστρο και όπου San Francisco, Κιλκίς)

ps. λοιπόν, έτσι θα έπρεπε να είναι όλες οι ταινίες. (εντάξει, περίπου όλες)

[η ψαγμένη εκδοχή:] δεν ξέρω αν ο Resnais είχε διαβάσει τη Gradiva του Jensen, ή την ανάλυσή της από τον Freud, πάντως εγώ δεν σταμάτησα να τη σκέφτομαι ούτε στιγμή μετά το πρώτο δεκάλεπτο της ταινίας

[η πεζή εκδοχή:] τον ήθελε κι έναν Wes αυτό το ξενοδοχειάκι

You look like you've been for breakfast at Heartbreak Hotel.

[+ αυτό ακριβώς εννοώ όταν φωνάζω ότι πρέπει κάποιος να γυρίσει όλα τα βιβλία του Coe σε ταινίες]

Adelina > Anna > Mara αλλά Ρώμη > Μιλάνο > Νάπολη

Ενώ υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν highlight της εβδομάδας ένας νέος Wes στο σινεμά, προχθές δεν ήταν καν το highlight της μέρας. Κι ας ήταν υπέροχος. Η ευτυχία κόβει αστέρια, έστω και μισά.

Από τις ταινίες που σέρνω σε watchlists από τότε που απέκτησα την πρώτη μου watchlist και κάπως έτυχε και την έβαλα *τώρα*. (Εκεί που σκάει το Every1's a Winner και η Frances περπατάει στο παρισινό πεζοδρόμιο που περπατούσα τις ίδιες μέρες που πρωτοάκουγα την Ty εκδοχή του έμεινα, το παραδέχομαι.)

(Όλη η ταινία ήταν ο νεροχύτης.)

πρώτη ταινία μετά τον Ozu (και πρώτο rewatch της) γιατί ξέρω ποια είμαι και δεν ντρέπομαι γι' αυτό

* Like some modern day
Bonnie and Clyde
On the run again (On the run again)

-'Ελλη, τι είναι πόλεμος;
-εχμ.. έλα να δούμε μια ταινία.

Δεν ξέρω αν η αγάπη κερδίζει στο τέλος σε κάθε περίπτωση, πάντως για μιάμιση ώρα το πίστεψα.
[και η σκηνή με τη βουτιά στην παραλία θα είναι πάντα οι φίλοι μου που είχαν κάνει το πιο υπέροχο ριμεικ]