"büyümenin, hayallerinden yavaşça ama emin adımlarla vazgeçmek demek olduğunu öğrendim."
neden büyürken evlatlarına başka şans tanımamış, hayatlarını mahvetmiş sevgiden yoksun bencil ebeveynler yaşlandıklarında bu kadar masum duruyorlar? Film boyunca kafamda bir ses İsmail'e acıdığım için sürekli bana öfke kustu. En sonda da Leyla ile beraber hüngür şakır ağladım.
