Poet Yusuf (35-38) returns to his childhood hometown, which he hadn't visited for years, upon his mother's death. He is faced with a neglected, crumbling house. Ayla, a young girl (17-19) awaits him there. Yusuf has been unaware of the existence of this distant relation who had been living with his mother for five years; He stays by his dead mother's bedside for a while on the morning of his return...
بيض, Yumurta – Ei, Huevo, Яйце, Αυγό, 鸡蛋, Яйцо, 卵, Jajko, Vejce
Turkey
Greece
Greece
Turkey
Making my way through the Yusuf Trilogy. Semih Kaplanoğlu impressed me with his craft on Grain -- framing, camera moves and locations. This one is nicely shot yet doesn't have the eye candy of Grain.
Like Grain, I see major influence from Tarkovsky and Kiarostami.
The Olive Films DVD has a strange aspect ratio. Film is 1.85:1 yet appears in a window box. Black on top and bottom.
+sağ ol, hatırlayıp kitabını göndermişsin. arada dönüp dönüp okuyorum. bazı şiirleri eskiden hatırlar gibiyim.
-hangilerini?
+bilmem, kuyu muydu?
-senin için yazmıştım.
+çok çektirmiştim sana, gençlik işte.
Yumurta (Egg) opens with an oft-seen, emblematic long-shot/long-take of a solitary figure crossing a vast and empty landscape. In this case, however, it slowly but surely turns into a close-up as the figure in question, an elderly woman, walks right up to the camera before continuing on in her journey. This dichotomy between proximity and distance is echoed not only in the visual design of this film—often simultaneously within the same shot with two figures—but throughout the reverse-order "Yusuf" trilogy, of which Yumurta is the first installment. Furthermore, it is also present in many of the themes introduced in this film, most notably the split between city and country and tradition and modernity.
Directed by Semih Kaplanoğlu, who regards the…
2006-2007 yıllarında ufuk bayraktar olmadan film çekmek yasakmış galiba
film bana şu an köyüme dönüp orda kahvaltı edebilsem keşkesini yaşattı.böyle amaçsızca sabah erkenden uyansam(köyde geç uyanma adında bir konsept yok) sabahın köründe bayılana kadar tereyağı bal yesem sonra böyle sanki bir asır yaşamış gibi hissedip saatin 12 olduğunu öğrensem falan(köyde sadece saatler tembellik eder derdi hep dedem).ailenin bütün kadınlarıyla oturup çay içsem katıklı yesem sonra onlar köyden birinin taklidini yapıp gülüşsünler ben de yanlarında oturup kafalarındaki tülbentlere yerdeki halının desenine veya işte 12 imamlı takvime dalıp belli bir düzen olmaksızın bişiler düşünsem.akşam olur üzüm ağacı altında oturur meyve falan yeriz.dedem ‘kılıcdaroğlu cok namuslu adam ama işte alevi diye sevmiyorlar’ falan der ben de dediği her şeyi onaylarım ama dinlerim de yani.sonra uyku vakti gelir.bilirsiniz o köy yastıklarını bir örse kafanızı koyup uyumak gibi hissettirir.işte insan gün sonunda ne olursa olsun dönebileceği o evi kaybedince o yastığın uykusuna,köyün ağır ağır akan zamanına ve en çokta o telaşsızlığa hasret kalıyor.meğer eve dönebilmek cok büyük ayrıcalıkmış.
Yusuf üçlemesinin her filminin isminin mânâsını anladığımız film. Yumurta-Baba, Süt-Anne, Bal-Yusuf. Üzerine çok uzun konuşulabileceğini düşünmüyorum çünkü kanımca sanat yapmak kaygısıyla değil, hikayeyi tamamlama kaygısıyla yapılmış. Yumurtanın kırıldığı sahnede ölümün son değil, sonsuz özgürlük olduğu mesajı çok net veriliyor. Yusufun kuyudan çıkma çabası göstermesi fakat her defasında başaramaması, artık onu yeniden doğuracak bir annesinin olmadığını gösteriyor ve annesini kaybettiğinin farkına varıyor. Ayla ile Yusufun sürekli birbirine uzak olmaları, Aylanın uzaklaştığı zaman Yusufun yaklaşması, Yusufun uzaklaştığı zaman Aylanın yaklaşması ve asla kavuşamamaları film boyunca içimizi daraltıyor. Ancak son sahnede Yusufun huzuru bulacağı yeri öğrenmesi hikaye için mutlu bir son getiriyor.
yusuf'un sakalı kesip, komünist bıyığını bıraktığı anda bir festival filmi izleyeceğimden emin oldum..
A big promise of greater things to come: a new poet of cinema arises in Turkish territory and conceives a breathtaking journey of self-exploration and meaningful existentialist issues.
97/100
بعد وفاة والدته، يجد يوسف نفسه مضطرا للعودة للبادية من اسطنبول مواجهاً بذلك كوابيس الطفولة التي لا زالت تلاحقه لشدّة كرهه لتلك البلدة التي ترعرع فيها.. لكنه بالمقابل سيجد هنالك فتاة في ريعان شبابها ستزرع زهرة في حياته الكادحة.
إخراج ممتاز من سميح كابلان أوغلو، لمست كثيراً من الهدوء والشعر في الفيلم، سكينة الطبيعة وترك المجال لأصواتها لكي تعبّر بدل كلمات شخصيات حائرة ويائسة.
" ليس كالأم أحد يا يوسف، ستدرك ذلك جيدا في ما بعد. " - سيفيت
Film boyunca sadece bir kez beraber yemek yediler. Yetti o da.
The Wild Pear Tree but the guy who returns to his hometown is actually lovable and doesn't talk too much and it only takes a smile from him make the scene so damn good? Yes.
Babam da çiçek açmış
