revize edilmiş halini izlemek için ömrümden bi 4 yıl falan verebilirim.
ilk sahneden itibaren filmi benimsedim, yektayı benimsedim. belki çok bireysel bir histir bu, belki de yalnız başına yaşlılar arasında büyüyen her çocuğun anlayabileceği bir histir; hiç bilmiyorum. bir yetişkinle bir çocuğun yalnızlığı paylaşmalarındaki hüznü bu film farkettirdi bana. çocukluğumdaki anlayamadığım o garip hisleri de. eksik ebeveynlerin yerini hayallerle doldurmak, o hayallere kendini inandırmak ve başkalarını inandırmaya çalışmak... nasıl anlatacağımı bilmediğim şeyleri, bu filmin bana hissettirilmesi bu filmi özel kılan…
