We're horny, but our film comes first
ساختن فیلم درباره سینما واقعاً کار سختیه. نه‌تنها عشق و شناخت عمیق نسبت به این هنر می‌خواد، بلکه به این معنیه که باید آماده نقدهایی باشی که می‌گن کار خودشیفته‌طور یا زیادی پیچیده‌ست. ولی جان واترز نشون داده که چطور می‌شه با یه داستان مستقل و جذاب، هم مخاطب رو درگیر کرد و هم ناخودآگاه وادارش کرد به ماهیت و معنای سینما فکر کنه.
فیلم یه ترکیب عجیب از عشق به سینما، جنون…
- دوستای زیادی داری؟
+ نه، یکی از دوستام یه ذهنیتی داره؛ اون باور داره که آدما با تعداد خیلی کمی می‌تونن دوست باشن. و اگر یه دوست تازه رو ملاقات کنی یکی از دوستات کم میشن. من باهاش موافقم.
جادو لزوما تو تحریف واقعیت نیست، شاید آشتی با واقعیت‌های خودمونه. همونطور که گدار می‌گه <<سینما بزرگ‌ترین فریب دنیاست>> هرچی می‌گذره سطح احساسی فیلم رو در حال افزایش می‌بینیم و موقعی که انتظارش رو نداریم غرقش می‌شیم.
موضوع بازیگری در…
هرچی بیشتر حرف بزنیم کلمه ها بی معنی تر میشن
نوشتن از " گذران زندگی " دقیقا همینطوریه واسه من، نمیتونم حسی که از دیدنش گرفتم رو به بقیه برسونم
امان از پرده‌ی نهم و دهم
از رقص آنا کارینا، از گفتگوی فلسفی تو کافه، از سینما و اشک ریختن برای ژاندارک، از خوندن داستان ادگار آلن پو، از صف طولانی برای ژول و جیم
از نیم رخ، سیگار گوشه‌ی لب و چشم ها
عباس کیارستمی واقعا آدمها رو میفهمید، همه رو. از کودک تا پیر
چقدر زیبا تضادها کنار هم قرار گرفته بودن، زندگی و مرگ، ساده و مدرن، امید و ناامیدی
سکانس شعر خوندن آقای مهندس از فروغ وقتی دختره شیر میدوشید بی نظیر بود
" در شب کوچک من افسوس
باد با مرگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من، دلهره ی ویرانی‌ست
گوش کن
وزش ظلمت را میشنوی؟
من غریبانه به این خوشبختی می‌نگرم
من به نومیدی خود معتادم
گوش…
