Myślę, że gdyby nie spotkanie z autorami przed projekcją, uznałabym to za artystyczną wersję 365 dni.
Jednak po nim, zrozumiałam, że w gruncie rzeczy jest to laurka dla drogiego przyjaciela Krzysztofa Globisza.
Film stworzony od podstaw dla niego, zaczynając od roli, kończąc po ilustracjach, które również przygotował on.
Wzruszyło mnie to.
W sumie fajny ukłon w stronę filmów niemych, niecodzienny format w tych czasach.
Zawsze mnie poruszają filmy, w których na ekranie jest pokazana większa część życia bohatera. Jakoś tak mi to przypomina o tym, jak krótko jesteśmy i że w sumie można by te nasze życia skompresować do tych, patrząc z tej perspektywy, lichych 4 godzin.
Wyjątkowo dziwnie i mocno personalny, trochę mi wjechał na ambicje, a trochę przypomniał traumę z poprzedniego związku.
Adrien Brody i Felicity Jones powalają na kolana
Muzyka top topów
chyba potrzebuję się wybrać jeszcze raz do kina
Dobre uzupełnienie do „ostatniej rodziny”
