Είδα το director's cut, που ήταν κάτι παραπάνω από ένα τρίωρο. Πολύ καλύτερο από άλλα ιστορικά epics του είδους και αυτό λόγω των ψυχικών δυνάμεων που κινούν τον ήρωά του. Ένας άνθρωπος που ζει μέσα στη δίνη των Σταυροφοριών καταφέρνει αφενός να μην τυφλωθεί από το θρησκευτικό φανατισμό, αφετέρου να μην παραδοθεί στον κυνικό μηδενισμό, διατηρώντας την πίστη ότι υπάρχει ένα υψηλότερο νόημα για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Favorite films
Recent activity
AllRecent reviews
More-
-
The Only Journey of His Life 2001
Αν ψάχνεις να βρεις πώς πρέπει να γυρίζεται σε ταινία ένα λογοτεχνικό έργο, αυτό εδώ είναι το υπόδειγμα (τουλάχιστον στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο). (Ασφαλώς βοηθάει και ότι πρόκειται για μεταφορά διηγήματος, δηλαδή μια μικρότερης από το μυθιστόρημα φόρμας.) Και αν πάλι θεωρήσει κανείς ότι το σινεμά εδώ απλώς υπηρετεί τη λογοτεχνία χωρίς να κομίζει κάτι νέο ως αυτοτελής τέχνη, νομίζω ότι χάνει το ζητούμενο: Tο να υπηρετήσεις τη μεγάλη λογοτεχνία προσφέροντας ένα κινηματογραφικό ισοδύναμο είναι χίλιες φορές προτιμότερο από το να πρωτοτυπήσεις αδικώντας το πρωτότυπο και παρουσιάζοντας κάτι εμφανώς κατώτερό του. Κρίμα που η ταινία δεν έχει ακουστεί περισσότερο.
Popular reviews
More-
St. Michael Had a Rooster 1972
This review may contain spoilers. I can handle the truth.
Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που παρουσιάζει τις ιδεολογικές συγκρούσεις των αναρχικών με τους μαρξιστές επαναστάτες στην Ιταλία του 19ου αι..
Ο Τζούλιο είναι ένας παλιός αναρχικός επαναστάτης (αποστάτης αριστοκρατικής οικογένειας) που έχει συλληφθεί για τη δράση του και έχει καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη. Στο πνιγηρό κελί του, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει το μυαλό του ζωντανό και την ψυχή του όρθια: Συνομιλεί φωναχτά με τον εαυτό του, σκηνοθετεί υποθετικούς διαλόγους με τους πρώην συντρόφους του, κάνει νοερούς περιπάτους…
-
Paterson 2016
Οι περισσότεροι φαντάζονται τη ζωή του ποιητή σαν μια πολυτάραχη και επεισοδιακή περιπέτεια μιας αχόρταγης ψυχής. Ο ήρωας της ταινίας δείχνει τι πραγματικά σημαίνει να ζεις ποιητικά: Σημαίνει να ζεις κρυφά, εσωτερικά, να "ανασαίνεις ποίηση" εκεί που οι άλλοι βλέπουν μόνο ρουτίνα, να έχεις βρει την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στη γλυκιά συντροφικότητα και την ακριβή μοναχικότητα. Η ταινία δεν έχει αξιώσεις ρεαλισμού. Σαν ένα ποίημα, χαμηλόφωνο και στοχαστικό, απευθύνεται σε εκείνους μόνο που θέλουν να το ακούσουν. Τους υπόλοιπους δεν θα τους ενοχλήσει.