Hissettirdiği duyguların derinliği üzerine konuşmanın çok zor olduğu bir film. Sessizliğin, öfkenin, acının, arayışın, içten içe kendinle savaşmanın en gözle görülebilecek hallerini izliyoruz. Ve bu hikayeyi 2 çocuk üzerinden bu kadar vurucu yapabilmenin büyük bir başarı olduğunu düşünüyorum. Çünkü ister istemez en başlarda bu kadar yüksek iç algısı olan 12-13 yaşlarında iki çocuğun gerçekliğine inanmakta zorlansam da yavaş yavaş ve o kadar derinden bir kimlik arayışı hikayesi ki bu, kendi çocukluğundan bir his yakalamamak imkansız sayılabilir. Çocuk oyuncuların daha bu dönemin içindeyken ve geriye dönüp bakma şansları olmadan bu kadar iyi anladıkları bu hisleri bence çoğumuz 30 lu yaşlarda bile olsak derin derin deşmeden bulamıyoruz.
