تو این وضعیت سینمای ایران و کمدی های داغون، دیدن چنین فیلم هایی، با وجود کاستی‌هاش، بسیار دلگرم کننده است.
فیلم ادامه همون مسیریه که صحت با جهان با من برقص و سریال مگه تموم عمر... شروع کرده. از هر کدوم چیزهایی یاد گرفته و مشخصه که پخته‌تر شده. فیلم یه جور هنگ‌اوور ایرانی بود بر مبنای صرف فعل بخشیدن. بازی بهرام رادان و هادی حجازی‌فر هم خیلی خوبه.
خوش گذشت دیدنش. واداشت منو به فکر کردن، که برای سینمای…
احتمالن تکنیکی‌ترین کار بیضایی. سوسن تسلیمی هم بی‌نظیره 💘💘💘
در جایی از روح پراگ ایوان کلیما نقل قولی آورده از یک کتاب کوندرا با این مضمون که برای نابودی یک ملت کافیه حافظه‌شان رو ازشون بدزدی. وقتی حافظه نداری دیگر اصلن انسان نیستی. این مستند روایتیه برای چنگ اندازی به خاطرات و سعی راوی در نگه داشتنشون. مستند تلاشیه بر علیه فراموشی. روایت دیگری از آدمها و ترکش های انقلاب، خاطرات، چهره‌ها و یادهای مردگان. زمان و ساعت شنی که برگشته و داره جزییات و تصاویر رو میخوره، و ما راویانی که سعی میکنیم فراموش نکنیم.
اگر از این مستند لذت بردید
رادیوگرافی یک خانواده
ساخته فیروزه خسروانی هم پیشنهاد می‌شه.
حالا هستیم دور هم، پولی می‌گیریم، حالی میکنیم و اون وسط مسطا هم چند تا دیالوگ می‌گیم.اومدیم یه مهمونی خونه باجناقی که دوستش نداریم. مهم هم نیست داریم چه چیز مزخرفی درست میکنیم. حتی اگه هر لحظه از فیلم بد باشه. ما که با همیم.
باید به حال این سینما زار زار گریه کرد که روز به روز داره کمدی بدتر مسخره تری تولید میکنه..
