Yıllar boyu ıskaladığım bir filmdi. Çok eğlenceli, nahif, derinlikli bir romantik komediymiş oysa.
Cher çok çarpıcı, üstelik italyan aksanıyla gayet de iyi oynamış. Nicolas Cage her zamanki gibi çılgın ancak bu filmde biraz daha makul sanki.
Aşkı bulmak, evlilik, aldatmalar üzerine seyir zevki veren bir öyküsü de var. Yönetmenin Norman Jewison olması da ilginç.
90'lı yılların başında Betty Mahmoudi bizde çok iyi biliniyordu. Hemen herkes okumuştu kitabını. Aynı dönemin ortalarına doğru filmini de televizyonda izledik.
Kitabı o yıllarda epey toy bir delikanlı olarak hayretle okumuştum. İslamofobi meselesine dair filmin taraf tuttuğu söylenebilir elbet ama bu doğal değil mi? Hikayeyi yaşayan Betty sonuçta. Devrimden sonra tam da İran-Irak geriliminin yaşandığı dönemde, şeriata bağlı yaşama konusunda epey heyecanlı bir ülkede zorla tutulmuş bu kadın. Elbette abarttigi, yanlış hatırladığı ya da yaşadığı dehşet duygusu sebebiyle olduğundan farklı…
O kadar zaman boyunca bu güzelim film hiç mi denk gelmedi, bir türlü nasip olmadı izlemek.
*
Az önce BluTv'de izledim. Bir hazine bulacağımı umuyordum. Beklediğim gibi de oldu. Yeşilcam'ın hep yuzeysel baktığı bir alana aslında gerçekçi bir yerden bakıyor. Tüm o aşık olduğu kadını/ erkeği zenginlik hayaliyle terk eden kişiler biçimindeki klişeyi de yıkıyor aslında.
•
Bu açıdan çok duyarlı ve doyurucu. Pavyondaki açık artırma sahnesi ise filmin bence zirvesi. Macit Koper'in güçlü bir kalemi var, mizansen duygusu da…
Ele aldığı meseleyi kişisel bir günah- vicdan boyutunda tuttuğu için yazık edilmiş bir film. Oradaki günahın toplumsal kefaretini anlatmayı deneseydi gerçekten çok iyi olurdu.
Tabii teknik işçilik çok başarılı. Özellikle Ahmet karakterinin evde çatışma anlarını hayal ettiği sahnelerde.
Nejat İşler'in karizmatik kaybeden cazibeli erkek tavrı ise bu film için doğru tercih değil bence. Bu anlamda senaryo zayıf.
