This review may contain spoilers. I can handle the truth.
Tabiatın emriyle kanun emrinin çatışmasını işleyerek asri bir Antigone, tam bir trajedi. Bilhassa temposu gayetle yerinde, noksanı kusuru da eserin bütünü güzel olunca örtülmüş gitmiş.
Ayriyeten, az buçuk farsçamla o güzel dille yazanlar niçin bu filme bu kadar düşük puanlar vermişler diye baktım, ekseriyetle sonu bile yok türünden yaveler demişler. Fikir güzel, yazık olmuş demişler. İnanılır gibi değil.
Çekilmiş en iyi film budur demiyorum ama, daha iyisi varsa ben bilmiyorum.
Ionesco'nun Gergedanlar'ında bir diyalog vardır: "-Ahlak kanunuymuş... bıktım ahlak kanunuzdan! +Ne yani, ahlak kanunu gitsin de orman kanunu mu gelsin?"
Sahi, medeniyet bizi süfli arzulardan arınmış ulvi fevkalbeşerlere çevireceği yerde neden orman kanunları üzere işliyor? Neden yüksek felsefe, dini sanat, adabı muaşeret ihtibas ve tahakküm üzerine kurulu cemiyetlerde peyda oluveriyor? Kültür hesapta imkansız olsa gerek, peki hangi alamet bizi dünya işlerinden tiksindirerek, -hatta utandırarak- başka dünyalar aramaya sevk ediyor? Kokularımız çiftleşmemize yararken neden gidip de parfüm sıkarız? Bu rengarenk filmde Fassbinder'in hayli karanlık bir cevabı var: Hayvanlığımızı savıp atamadığımız için, takdis ediyoruz—işte medeniyet.
Lorsque un poète qui a su lire soi-même vous donne une poème, c'est vous qui est lu, et non pas le poème. C'est la manière de laquelle Bergman, qui doit avait la honte de se révéler, écarte cette honte. On lire "L'Heure du loup" pour lire soi-même en fin de compte, et on est devenu complice:
"Dans ton île, ô Vénus! je n'ai trouvé debout
Qu'un gibet symbolique où pendait mon image...
— Ah! Seigneur! donnez-moi la force et le courage
De contempler mon coeur et mon corps sans dégoût!"
— Charles Baudelaire, Un Voyage à Cythère,
