Bazen "Vay be, ne güzel anlatmışlar" derken bazen de "Ee, şimdi ne oluyor?" diye boş boş ekrana bakıyorsun. Yine de güzellik algısı, kimlik meselesi falan derken bir şeyler anlatmaya çalıştığı kesin ve bunu oldukça stilize bir şekilde yapıyor. Oyuncular da iyi iş çıkarmış, bazı sahnelerde baya içine çekiyor. Sonuç? Festival filmi sevenler “Sanat, sanat!” diye bayılır, diğerleri ise "Ben ne izledim az önce?" diye kalır. Ama işte, sanat dediğin biraz da kafa karıştırmazsa eksik kalmaz mı? Bu profil artık Nihal Yalçın aşığıdır.

Melancholy, humor, and existential crises about literally everything… This is exactly what happens when the French reflect on life and immortality. Not bloody, dark yet oddly warm, and maybe even funny. It was so strange that I liked it.